Uitspraak
E N K E L V O U D I G E K A M E R
00/6339 NABW
U I T S P R A A K
in het geding tussen:
[appellant], wonende te [woonplaats], appellant,
en
het College van burgemeester en wethouders van de gemeente Vlissingen, gedaagde.
I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING
Appellant heeft op bij het beroepschrift aangegeven gronden hoger beroep ingesteld tegen een tussen partijen gewezen uitspraak van de rechtbank Middelburg van 1 november 2000, waarnaar hierbij wordt verwezen.
Gedaagde heeft een verweerschrift ingediend.
Het geding is behandeld ter zitting van 23 juli 2002, waar appellant niet is verschenen en gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door H. Hofman, werkzaam bij de gemeente Vlissingen.
II. MOTIVERING
Bij besluit van 17 december 1999 heeft gedaagde appellant tot 1 juni 2000 ontheffing verleend van enkele van de verplichtingen, bedoeld in artikel 113, eerste lid, van de Algemene bijstandswet (Abw). Daarbij heeft gedaagde onder meer het volgende opgenomen:
"Voorwaarde (…) is dat u vanaf heden tot 1 februari 2000 verplicht bent om een huisarts te zoeken en u via de huisarts te laten doorverwijzen naar de professionele hulpverlening. Als op 1 februari 2000 blijkt dat u aan deze voorwaarde niet hebt voldaan dan kan dat consequenties hebben voor uw uitkering.".
Daartegen heeft appellant bezwaar gemaakt, welk bezwaar bij besluit van 23 maart 2000 niet-ontvankelijk is verklaard.
Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank - met een bepaling omtrent het griffierecht - het tegen het besluit van
23 maart 2000 ingestelde beroep ongegrond verklaard. Zij heeft daartoe overwogen dat het bezwaar niet is gericht tegen een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en daarom terecht niet-ontvankelijk is verklaard.
Appellant kan zich met de aangevallen uitspraak niet verenigen.
De Raad overweegt het volgende.
Gedaagde heeft aan de aan appellant verleende ontheffing, die berust op artikel 107, tweede lid, van de Abw, de hiervoor weergegeven verplichting verbonden.
In artikel 106 van de Abw is, voorzover hier van belang, bepaald dat burgemeester en wethouders aan de bijstand verplichtingen kunnen verbinden die strekken tot inschakeling in de arbeid dan wel tot vermindering of beëindiging van de bijstand.
De Raad kan uit de gedingstukken niet anders afleiden dan dat gedaagde met het opleggen van de onderhavige verplichting heeft beoogd te bevorderen dat de medische situatie van appellant verbetert, zodat appellant uiteindelijk (weer) in de arbeid kan worden ingeschakeld en zijn bijstandsuitkering kan worden verminderd of beëindigd. Het opleggen van deze verplichting moet dan ook berusten op artikel 106 van de Abw. Daarmee staat vast dat wel degelijk sprake is van een besluit in de zin van artikel 1:3, eerste lid, van de Awb.
In het besluit van 23 maart 2000 heeft gedaagde aan de niet-ontvankelijkverklaring van het bezwaar ten grondslag gelegd dat sprake zou zijn van een op grond van artikel 6:3 van de Awb niet voor bezwaar en vervolgens beroep vatbaar besluit. Dit is onjuist. Het opleggen van een verplichting als bedoeld in artikel 106 van de Abw strekt ertoe dat op de betrokkene de rechtsplicht komt te rusten die verplichting na te leven. Van een besluit inzake de procedure ter voorbereiding van een besluit is derhalve geen sprake. Dat voor het verbinden van een sanctie aan eventuele niet-naleving van de verplichting een afzonderlijk besluit nodig is, kan bovendien niet leiden tot het oordeel dat een besluit op grond van artikel 106 van de Abw de betrokkene niet rechtstreeks in zijn belang treft.
Uit het voorgaande volgt dat de aangevallen uitspraak, voorzover aangevochten, niet in stand kan blijven. Het beroep dient gegrond te worden verklaard en het besluit van 23 maart 2000 dient te worden vernietigd. Gedaagde dient alsnog een inhoudelijk besluit te nemen op het bezwaar van appellant.
Van kosten waarop een veroordeling in de proceskosten betrekking kan hebben, is de Raad ten slotte niet gebleken.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep,
Recht doende:
Vernietigt de aangevallen uitspraak voorzover aangevochten;
Verklaart het beroep tegen het besluit van 23 maart 2000 gegrond en vernietigt dat besluit;
Bepaalt dat gedaagde met inachtneming van deze uitspraak een nieuw besluit op bezwaar neemt;
Bepaalt dat de gemeente Vlissingen aan appellant het in hoger beroep betaalde griffierecht van € 77,14 (f 170,--) vergoedt.
Aldus gegeven door mr. drs. Th.G.M. Simons, in tegenwoordigheid van mr. P.C. de Wit als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 3 september 2002.
(get.) Th.G.M. Simons
(get.) P.C. de Wit.