Uitspraak
E N K E L V O U D I G E K A M E R
03/364 WAO
U I T S P R A A K
in het geding tussen:
[appellante], wonende te [woonplaats], appellante
en
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen, gedaagde.
I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING
Met ingang van 1 januari 2002 is de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen in werking getreden. Ingevolge de Invoeringswet Wet structuur uitvoerings-organisatie werk en inkomen treedt in dit geding de Raad van bestuur het Uitvoerings-instituut werknemersverzekeringen in de plaats van het Landelijk instituut sociale verzekering (Lisv). In deze uitspraak wordt onder gedaagde tevens verstaan het Lisv dan wel de rechtsvoorganger, zijnde in dit geval het bestuur van de bedrijfsvereniging voor Overheidsdiensten.
Bij besluit van 13 februari 2001 heeft gedaagde de bezwaren van appellante tegen het besluit van 22 november 2000, waarbij gedaagde het namens appellante gedane verzoek om terug te komen van de besluiten van 13 november 1986 en 30 maart 1992 heeft afgewezen, ongegrond verklaard.
De rechtbank ’s-Gravenhage heeft bij uitspraak van 5 december 2002 het namens appellante tegen dat besluit ingestelde beroep ongegrond verklaard.
Appellante is op bij beroepschrift van 21 januari 2003 aangegeven gronden tegen de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen. Bij brief van 2 september 2004 heeft appellante de Raad nadere stukken doen toekomen.
Gedaagde heeft bij schrijven van 7 maart 2003 van verweer gediend.
Het geding is behandeld ter zitting van de Raad, gehouden op 16 september 2004, waar appellante in persoon is verschenen, terwijl gedaagde zich heeft doen vertegenwoordigen door mr. M. de Graaf, werkzaam bij het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen.
II. MOTIVERING
Bij besluit van 13 november 1986 heeft gedaagde appellante in kennis gesteld van de gevolgen van de regelgeving met betrekking tot de afschaffing van het minimumdagloon en de afbouw naar het minimumloon. Dit besluit is in rechte onaantastbaar geworden.
Bij besluit van 30 maart 1992 heeft gedaagde appellante in kennis gesteld van zijn besluit dat de mate van arbeidsongeschiktheid per 1 oktober 1985 is toegenomen en dat de uitkering per 1 oktober 1996 wordt herzien naar 80 tot 100% met als dagloon f 109,27. Ook dit besluit is in rechte onaantastbaar geworden. Het thans aan de orde zijnde verzoek van appellante van 7 november 2000 strekt ertoe dat gedaagde van voornoemde besluiten terugkomt voorzover het de hoogte van het dagloon betreft.
Overeenkomstig hetgeen voor herhaalde aanvragen is bepaald in artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), mag van degene die een bestuursorgaan verzoekt van een eerder ambtshalve genomen besluit terug te komen worden verlangd dat bij dit verzoek nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden worden vermeld die zulk een terugkomen kunnen rechtvaardigen. Wanneer geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden worden vermeld, kan het bestuursorgaan het verzoek zonder nader onderzoek afwijzen onder verwijzing naar zijn eerdere besluit.
Bij haar verzoek heeft appellante aangevoerd het onredelijk te vinden dat zij op grond van de regelgeving thans 70% van het minimumloon ontvangt in plaats van het volledige minimumloon. Naar het oordeel van de Raad gaat het daarbij echter niet om nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden in vorenbedoelde zin, maar om een nieuw ingenomen standpunt op basis van reeds bekende gegevens dat ook destijds in een beroepsprocedure tegen de besluiten van 13 november 1986 en 30 maart 1992 aangevoerd had kunnen worden.
Gedaagde was dan ook bevoegd om met overeenkomstige toepassing van artikel 4:6, tweede lid, van de Awb het verzoek af te wijzen en voor de motivering van die beslissing te volstaan met te verwijzen naar de besluit van 13 november 1986 en 30 maart 1992. Naar het oordeel van de Raad kan niet worden gezegd dat gedaagde niet in redelijkheid van die bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken dan wel daarbij anderszins heeft gehandeld in strijd met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of met een algemeen rechtsbeginsel.
Uit vorenstaande overwegingen volgt dat de aangevallen uitspraak voor bevestiging in aanmerking komt.
De Raad acht tot slot geen termen aanwezig om toepassing te geven aan het bepaalde in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep,
Recht doende:
Bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus gewezen door mr. B.J. van der Net, in tegenwoordigheid van mr. L.M. Reijnierse als griffier en uitgesproken in het openbaar op 7 oktober 2004.
(get.) B.J. van der Net
(get.) L.M. Reijnierse
EK2909