Uitspraak
03/3388 AW
U I T S P R A A K
in het geding tussen:
[appellant], wonende te [woonplaats], appellant,
en
de Staatssecretaris van Financiën, gedaagde.
I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING
Namens appellant is op bij aanvullend beroepschrift aangevoerde gronden hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de rechtbank 's-Hertogenbosch van 13 juni 2003, nr. AWB 03/794, waarnaar hierbij wordt verwezen.
Namens gedaagde is een verweerschrift ingediend.
Het geding is gevoegd met zaak nr. 03/3387 AW behandeld ter zitting van 26 augustus 2004, waar appellant zich heeft laten vertegenwoordigen door mr. J.P.L.C. Dijkgraaf, advocaat te 's-Gravenhage, en gedaagde door mr. J.J.V.J. van der Smissen, werkzaam bij de Belastingdienst. Na de behandeling ter zitting zijn de zaken gesplitst; thans wordt in de onderhavige zaak afzonderlijk uitspraak gedaan.
II. MOTIVERING
1. De Raad gaat uit van de volgende in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden.
1.1. Appellant is bij de Belastingdienst/Particulieren/Ondernemingen te Breda aangesteld in groepsfunctie E. Tot maart 2001 was hij werkzaam als invorderingsspecialist. Daarna is hij te werk gesteld als veldtoetsspecialist.
1.2. Op 19 november 2001 heeft appellant verzocht hem vanwege de wijziging van zijn werkzaamheden een mobiliteitstoeslag toe te kennen. Dit verzoek is afgewezen bij besluit van 4 december 2001, na bezwaar gehandhaafd bij het bestreden besluit van 4 oktober 2002.
1.3. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant ongegrond verklaard.
2. Ten aanzien van het juridisch kader volstaat de Raad, onder verwijzing naar de aangevallen uitspraak, met het volgende.
2.1. De Belastingdienst kent individuele functies en groepsfuncties. De groepsfuncties zijn veruit in de meerderheid. Een groepsfunctie bestrijkt - voor zover hier van belang - een aantal salarisschalen in de zin van het Bezoldigingsbesluit Burgerlijke Rijks-ambtenaren 1984 (BBRA) en omvat een reeks van uiteenlopende werkzaamheden, die per groepsfunctie in algemene bewoordingen zijn getypeerd. Welke van deze werkzaamheden aan de ambtenaar worden opgedragen wordt van geval tot geval bepaald. Binnen de groepsfunctie kunnen de werkzaamheden van de ambtenaar worden gewijzigd en kan de ambtenaar een ontwikkeling in salariëring doormaken.
2.2. Voor burgerlijke rijksambtenaren is in artikel 22c van het BBRA voorzien in een eenmalige mobiliteitstoeslag. Deze geldt niet voor het opdragen van een andere functie in het kader van een loopbaanregeling. Niet in geschil is dat groepsfuncties bij de Belastingdienst als zo'n loopbaanregeling zijn te beschouwen. Om die reden kan appellant, die in een groepsfunctie is geplaatst, aan artikel 22c van het BBRA geen aanspraak op de door hem gevraagde toeslag ontlenen.
2.3. Omdat aldus het merendeel van de functies bij de Belastingdienst bij voorbaat van een mobiliteitstoeslag zou zijn uitgesloten, heeft gedaagde voor belastingambtenaren een eigen beleid ontwikkeld, dat is opgenomen in paragraaf 1.9.2. van het Reglement Personeelsvoorschriften Belastingdienst (RPVB). Uitgangspunt van dit beleid is dat normale functieontwikkelingen, zoals het wijzigen van het samenstel van opgedragen werkzaamheden binnen een groepsfunctie, niet tot toekenning van een mobiliteitstoeslag leiden. Dit ligt anders indien de wijziging niet als onderdeel van de normale loopbaan-ontwikkeling kan worden aangemerkt. Hiervan kan onder meer sprake zijn in situaties waarbij een verplichting wordt opgelegd om voor het verrichten van de desbetreffende werkzaamheden (een) specifieke opleidingsmodule(s) te volgen. In zo'n geval zal de mobiliteitstoeslag wel worden toegekend, aldus het RPVB.
3. Appellant erkent dat de hem als veldtoetser opgedragen nieuwe werkzaamheden nog altijd vallen binnen de bandbreedte van de groepsfunctie E. Hij heeft er echter op gewezen dat hij, om die werkzaamheden naar behoren te kunnen verrichten, een opleidingsmodule voor veldtoetser heeft moeten volgen. Hij beschouwt dit als een specifieke opleidingsmodule in de zin van het RPVB, nu het erom ging zijn individuele kennisniveau aan te passen aan de eisen die het nieuwe werk aan hem stelt. Op grond van het imperatief bepaalde in het RPVB mocht de toeslag zijns inziens niet worden geweigerd.
4. Gedaagde heeft uiteengezet dat mobiliteit als het ware in het systeem van groepsfuncties zit ingebakken en dat een groepsfunctionaris de beloning voor het aanvaarden van andere werkzaamheden als regel moet vinden in de binnen zijn groepsfunctie voorziene salarisontwikkeling, die zich over drie BBRA-schalen uitstrekt. Bij de eerste plaatsing in een groepsfunctie dient de ambtenaar de bij die functie behorende basisopleiding met goed gevolg te doorlopen; dit betekent concreet één à anderhalf jaar full-time studie. Mede gezien de snelle ontwikkelingen op belastinggebied, is het gebruikelijk dat daarna regelmatig opfris- en bijscholingscursussen worden gevolgd. De noodzaak daartoe doet zich vooral gevoelen indien de betrokkene binnen de groepsfunctie van werkzaamheden verandert. De door appellant gevolgde cursus moet in dit licht worden bezien. Die cursus was een herhaling van het op de nieuwe werkzaam-heden betrekking hebbende gedeelte van de basisopleiding. Zou dit soort opfrissing van reeds aanwezige kennis moeten leiden tot een mobiliteitstoeslag, dan was deze bij groepsfunctionarissen aan de orde van de dag. Dat is nu juist niet de bedoeling. Onder het volgen van een specifieke opleidingsmodule dient een meer ingrijpende omscholing te worden verstaan, in het bijzonder op een vakgebied dat binnen de Belastingdienst (nog) niet of nauwelijks voorkomt. Daarvan zijn slechts enkele voorbeelden aan te wijzen, aldus gedaagde.
5. Met het vorenstaande heeft gedaagde de Raad ervan overtuigd dat onder een "specifieke opleidingsmodule" in de zin van het RPVB niet is te verstaan een op zichzelf gebruikelijke herhalingscursus, zoals deze door appellant is gevolgd. Niet is aannemelijk geworden dat de overgang van appellant naar de werkzaamheden van een veldtoetser anderszins kan worden beschouwd als een stap die buiten de normale loopbaan-ontwikkeling valt. Derhalve moet, met de rechtbank, worden geoordeeld dat appellant (ook) op grond van het door gedaagde gevoerde beleid niet voor een mobiliteitstoeslag in aanmerking kwam.
6. Het hoger beroep treft geen doel. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.
7. Voor een proceskostenveroordeling met toepassing van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht bestaat geen aanleiding.
III. BESLISSING
De Centrale Raad van Beroep,
Recht doende:
Bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus gegeven door mr. G.P.A.M. Garvelink-Jonkers als voorzitter en mr. K. Zeilemaker en mr. R. Kooper als leden, in tegenwoordigheid van P.W.J. Hospel als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 30 september 2004.
(get.) G.P.A.M. Garvelink-Jonkers.
(get.) P.W.J. Hospel.
HD
3.09