ECLI:NL:CRVB:2005:AS3384

• Datum uitspraak: 13 januari 2005
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 03/4677 WUV
• Instantie: Centrale Raad van Beroep
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Socialezekerheidsrecht
• Procedures: Eerste aanleg - meervoudig
• Rechters: C.G. Kasdorp; G.L.M.J. Stevens; H.R. Geerling-Brouwer
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing van WUV-uitkering op grond van geen vervolging of vergelijkbare omstandigheden

In deze zaak heeft de Centrale Raad van Beroep op 13 januari 2005 uitspraak gedaan in het geding tussen eiser, geboren in 1932 als zoon van een moeder van zigeunerafkomst en een vader die woonwagenbewoner was, en de Raadskamer WUV van de Pensioen- en Uitkeringsraad. Eiser had een aanvraag ingediend om erkend te worden als vervolgde in de zin van de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945. De aanvraag werd afgewezen op de grond dat er geen sprake was van vervolging of van met vervolging vergelijkbare omstandigheden. De verweerster stelde dat eiser niet in een reële onderduiksituatie verkeerde, aangezien hij na de razzia's van 16 mei 1944 deel nam aan het openbare leven.

De Centrale Raad van Beroep oordeelde dat de afwijzing van de aanvraag terecht was. De Raad concludeerde dat uit de sociale rapporten bleek dat eiser en zijn broers en zusters in de periode van 16 mei 1944 tot het einde van 1944 dagelijks voedsel haalden bij boeren en naar school gingen. De verhuizing van het gezin naar Bussum aan het einde van 1944 werd niet als een onderduiksituatie beschouwd, maar als een noodzakelijke stap vanwege verslechterde voedselvoorziening in Oudewater. De Raad vond ook geen grond voor de door eiser aangevoerde strijd met het gelijkheidsbeginsel, aangezien de situatie van eiser significant verschilde van die van zijn neef en nichten, die zich wel schuilhielden.

De Raad verklaarde het beroep ongegrond en oordeelde dat er geen termen aanwezig waren voor een vergoeding van proceskosten. De uitspraak werd gedaan door een meervoudige kamer, met mr. C.G. Kasdorp als voorzitter en mr. G.L.M.J. Stevens en mr. H.R. Geerling-Brouwer als leden, in aanwezigheid van mr. A.D. van Dissel-Singhal als griffier.

Uitspraak

03/4677 WUV

U I T S P R A A K

in het geding tussen:

[eiser], wonende te [woonplaats], eiser,

en

de Raadskamer WUV van de Pensioen- en Uitkeringsraad, verweerster.

I. ONTSTAAN EN LOOP VAN HET GEDING

Onder dagtekening 27 augustus 2003, kenmerk JZ/60/2003/0619, heeft verweerster ten aanzien van eiser een besluit genomen ter uitvoering van de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (hierna: de Wet).

Tegen dit besluit heeft mr. J.C.M. van Berkel, advocaat te Heerlen, als gemachtigde van eiser bij de Raad beroep ingesteld. In een aanvullend beroepschrift, met bijlagen, is uiteengezet waarom eiser zich met het bestreden besluit niet kan verenigen.

Verweerster heeft een verweerschrift ingediend.

Namens eiser is daarna nog een stuk ingezonden.

Het geding is, gevoegd met het geding tussen eiser en de Raadskamer WUBO van de Pensioen- en Uitkeringsraad en een aantal soortgelijke gedingen van broers en zusters van eiser, behandeld ter zitting van de Raad op 2 december 2004.

Aldaar is namens eiser verschenen mr. Van Berkel voornoemd, terwijl verweerster zich heeft doen vertegenwoordigen door mr. T.R.A. Dircke, werkzaam bij de Pensioen- en Uitkeringsraad.

II. MOTIVERING

Bij het bestreden, na bezwaar genomen besluit heeft verweerster de aanvraag van eiser, geboren in 1932 als zoon van een moeder van zigeunerafkomst en een vader die woonwagenbewoner was, om te worden erkend als, dan wel te worden gelijkgesteld met een vervolgde in de zin van de Wet afgewezen, op de grond dat van vervolging of van met vervolging vergelijkbare omstandigheden geen sprake is geweest. Verweerster heeft daartoe in het bijzonder overwogen, dat niet kan worden aanvaard dat eiser in een reële onderduiksituatie heeft verkeerd op grond van zijn afkomst, nu blijkens de beschrijvingen ook ná de razzia’s van 16 mei 1944 sprake was deelname aan het openbare leven.

De Raad kan zich met dit standpunt van verweerster verenigen.

Met verweerster acht de Raad hiertoe van beslissende betekenis de omstandigheid dat uit de ten aanzien van de aanvragen van eiser en zijn broers en zusters opgemaakte sociale rapporten eenduidig naar voren komt dat zij in de periode van 16 mei 1944 tot einde 1944, toen het gezin in Oudewater woonde, dagelijks voedsel gingen halen bij boeren in de omgeving en dat ook sprake was van schoolgang. Dat in de situatie van het zich openlijk buitenshuis begeven een wezenlijke verandering is gekomen na de verhuizing van het gezin, einde 1944, naar Bussum - welke verhuizing ook openlijk en met medeneming van meubilair op een kar, voorzien van een witte vlag, plaatsvond - is niet aannemelijk. Uit de verklaringen komt veeleer naar voren dat de verhuizing werd ingegeven door de omstandigheid dat de voedselvoorziening te Oudewater was verslechterd en men te Bussum, waar het gezin oorspronkelijk vandaan kwam, meer mogelijkheden had gevonden zodat voedseltochten niet meer nodig waren. Aan een en ander doet niet af dat de moeder van eiser zich daar - meer nog dan voorheen - binnenshuis heeft gehouden.

Onder deze omstandigheden behoefde verweerster - overeenkomstig inmiddels vaste rechtspraak van de Raad - in dit geval niet uit te gaan van de voor zigeuners en half-zigeuners bij wijze van beleidsuitgangspunt geldende veronderstelling van onderduik.

De Raad ziet, ten slotte, ook geen grondslag aanwezig voor de namens eiser nog aangevoerde strijd met het gelijkheidsbeginsel. Uit de onder de gedingstukken aanwezige gegevens over de in dit verband genoemde personen, een neef en twee nichten van eiser, blijkt van een significant andere situatie in die zin dat men zich nauwgezet heeft schuilgehouden en niet buiten kwam.

Gezien het vorenstaande bestaat voor vernietiging van het bestreden besluit geen grond.

De Raad acht voorts geen termen aanwezig om toepassing te geven aan het bepaalde in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht inzake een vergoeding van proceskosten.

Beslist wordt derhalve als volgt.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep,

Recht doende:

Verklaart het beroep ongegrond.

Aldus gegeven door mr. C.G. Kasdorp als voorzitter en mr. G.L.M.J. Stevens en mr. H.R. Geerling-Brouwer als leden, in tegenwoordigheid van mr. A.D. van Dissel-Singhal als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 13 januari 2005.

(get.) C.G. Kasdorp.

(get.) A.D. van Dissel-Singhal.