Uitspraak
98/03594
GERECHTSHOF TE AMSTERDAM
Dertiende Enkelvoudige Belastingkamer
PROCES-VERBAAL
van de mondelinge uitspraak in het beroep van X te Z, belanghebbende,
tegen
de uitspraak van het Hoofd van de Belastingdienst Ondernemingen P, verweerder, gedagtekend 1 juli 1998, betreffende de aan belanghebbende opgelegde navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen over het jaar 1995.
Het beroep is behandeld ter zitting van 16 juli 1999 en ter zitting van 25 februari 2000. Gelijktijdig werd, met instemming van alle partijen, het beroep van belanghebbende behandeld dat bij het Hof is geregistreerd onder nummer a.
Beslissing
Het Hof
- verklaart het beroep gegrond;
- vernietigt de bestreden uitspraak;
- vermindert de bestreden navorderingsaanslag tot een berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 55.607, met een verhoging van 100%, die tot op 50% wordt kwijtgescholden;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten van belanghebbende tot het beloop van ¦ 2.130 en wijst de Staat aan dit bedrag aan belanghebbende te voldoen; en
- gelast verweerder het griffierecht van ƒ 80 aan belanghebbende te vergoeden.
Gronden
1. Belanghebbende is evenals zijn zoon handelaar in tweedehands auto's. Over het jaar 1995 heeft belanghebbende aangifte gedaan van een belastbaar inkomen van ¦ 17.849, waarin begrepen winst uit onderneming tot een bedrag van ¦ 52.755. De verkoop van auto's vindt veelal plaats op de automarkt te Q, die door de gemeente Q wordt geëxploiteerd. Belanghebbende heeft in 1995 samen met zijn zoon het recht wekelijks twintig staanplaatsen op deze markt te bezetten. Indien een staanplaats wordt gebruikt, is daarvoor een entreegeld van ¦ 40 verschuldigd. Uit de administratie van de gemeente Q blijkt dat de vorenbedoelde staanplaatsen in het jaar 1995 elke week zijn gebruikt. Belanghebbende en zijn zoon hebben in 1995 derhalve 1.040 (52 x 20) staanplaatsen bezet. Van deze staanplaatsen zijn er 119 door de zoon bezet, zodat belanghebbende in 1995 -naar niet in geschil is- 921 (1.040 - 119) staanplaatsen heeft bezet. In de boekhouding van belanghebbende zijn betalingen ter zake van 545 staanplaatsen verwerkt, 376 (921 - 545) staanplaatsen zijn derhalve niet in de boekhouding van belanghebbende opgenomen.
2. Verweerder stelt dat in de boekhouding van belanghebbende betalingen voor 376 staanplaatsen ontbreken, dat boeking van deze betalingen vrijwel zeker leidt tot een negatieve kas, dat een kladkasadministratie ontbreekt, dat het betalingsverkeer met betrekking tot consignatieverkopen niet of nauwelijks kan worden nagegaan, dat voorraadlijsten ontbreken, dat op grond daarvan de administratie van belanghebbende niet voldoet aan artikel 52 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) en dat mitsdien de boekhouding moet worden verworpen. Het beroep moet dan volgens verweerder worden afgewezen tenzij belanghebbende heeft doen blijken dat en in hoeverre de navorderingsaanslag onjuist is (artikel 29 van de AWR). Belanghebbende heeft de door verweerder gestelde gebreken in de administratie bestreden en er daarbij op gewezen dat verweerder de boekhouding over 1995 nimmer volledig heeft onderzocht. Voorts stelt belanghebbende dat de bewijzen van de betalingen voor de hiervoor bedoelde staanplaatsen zijn zoekgeraakt en de betalingen daarom niet in de administratie zijn verwerkt.
3. Vaststaat dat bij het op 2 februari 1995 door verweerder bij belanghebbende afgelegde bezoek geconstateerd werd dat voldaan is aan de minimum eisen welke aan een administratie worden gesteld, terwijl het door verweerder in september 1997 ingesteld boekenonderzoek zich beperkt heeft tot de controle van een renseignement dat werd opgemaakt naar aanleiding van een verklaring van een waarneming ter plaatse op de automarkt. De handel in auto’s op belanghebbendes bedrijfsadres, de -in omvang kennelijk belangrijke- financieel-zakelijke betrekkingen met bedrijven waarvoor belanghebbende auto’s in consignatie verkoopt, en de privé-onttrekkingen en privé-stortingen door belanghebbende bleven daarbij grotendeels buiten het onderzoek. Een boekhouding die slechts in zo beperkte mate door verweerder is onderzocht, kan naar ’s Hofs oordeel niet verworpen worden. Zulks brengt met zich mee dat verweerder zijn stellingen zal dienen te bewijzen.
4. Verweerder stelt dat belanghebbende op drie manieren van de niet in de boekhouding vermelde staanplaatsen gebruik kan hebben gemaakt: vervreemding aan derden, gebruik voor autohandel voor eigen rekening en gebruik voor autohandel in commissie voor derden. Belanghebbende stelt dat hij nooit handelt in commissie voor derden en dat hij de niet in de boekhouding vermelde staanplaatsen niet aan derden heeft vervreemd, maar heeft gebruikt voor autohandel voor eigen rekening en dat hij daarmee niet meer winst heeft behaald dan hij heeft aangegeven. Het Hof acht niet aannemelijk dat belanghebbende de niet in de boekhouding vermelde staanplaatsen heeft gebruikt voor autohandel in commissie voor derden. Wel acht het Hof aannemelijk dat belanghebbende deze staanplaatsen heeft gebruikt voor autohandel voor eigen rekening, dan wel staanplaatsen aan andere handelaren heeft verkocht.
5. Belanghebbende heeft gesteld dat de door hem op de automarkt aangeboden auto's gemiddeld 2 à 3 weken te koop staan voor zij worden verkocht en dat hij in 1995 39% van de aangevoerde auto's heeft verkocht. Verweerder heeft gesteld dat 921 bezette staanplaatsen en verkoop van 40% van de aangevoerde auto's leidt tot de conclusie dat belanghebbende in 1995 368 auto's heeft verkocht, dat in de boekhouding van belanghebbende slechts 229 verkopen zijn verantwoord, dat derhalve 139 (368 - 229) verkopen niet zijn verantwoord en dat belanghebbende gemiddeld per verkochte auto ƒ 506 brutowinst maakt. Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende deze berekening niet of onvoldoende gemotiveerd weersproken, zodat het Hof deze berekening aannemelijk acht. Uit het vorenoverwogene volgt dat belanghebbende in 1995 ƒ 70.334 (139 x ƒ 506) meer brutowinst heeft gemaakt. Nu verweerder de gehele correctie op het doorverkopen van staanplaatsen heeft gebaseerd en deze correctie lager uitkomt dan in de hiervoor opgenomen berekening, kan deze correctie in stand blijven.
6. Belanghebbende heeft gesteld dat daarnaast rekening moet worden gehouden met de betalingen voor de onder 2. bedoelde 376 staanplaatsen tot een bedrag van (376 x ƒ 40 =) ƒ 15.040. Het Hof acht aannemelijk dat belanghebbende deze betalingen heeft gedaan en dat deze tot de kosten van de onderneming behoren en dat derhalve de winst van belanghebbende moet worden vastgesteld op ƒ 101.715 (ƒ 52.755 + ƒ 64.000 - ƒ 15.040).
7. Belanghebbende heeft het Hof verzocht zijn belastbare inkomen alsnog te verminderen met een toevoeging aan de fiscale oudedagsreserve. Ter zitting van 25 februari 2000 heeft verweerder naar voren gebracht daar op zich geen bezwaar tegen te hebben, mits uit zijn tegemoetkoming niet de gevolgtrekking wordt gemaakt dat belanghebbende -naar het oordeel van verweerder- de aangifte te goeder trouw heeft gedaan. Het Hof volgt verweerder in deze en verwijst daarbij naar hetgeen hierna onder 8. is vermeld. Uit het vorenoverwogene volgt dat de toevoeging aan de oudedagsreserve kan plaatsvinden tot het bedrag van ƒ 11.202.
8. Belanghebbende heeft tegen de verhoging en de kwijtschelding van 50% daarvan geen afzonderlijke grieven aangevoerd.
9. Het vorenoverwogene voert tot de slotsom dat het belastbare inkomen van belanghebbende moet worden vastgesteld op ƒ 55.607 (ƒ 17.849 + ƒ 64.000 - ƒ15.040 - ƒ 11.202).
10. Nu het beroep gegrond is, veroordeelt het Hof verweerder in de kosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet administratieve rechtspraak belastingzaken. Ingevolge artikel 2, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van het Besluit proceskosten fiscale procedures stelt het Hof het bedrag van deze kosten overeenkomstig het in de bijlage van het Besluit opgenomen tarief op: 3 (proceshandelingen) x 1 (wegingsfactor gewicht van de zaak) x ƒ 710, ofwel ƒ 2.130.
De uitspraak is gedaan op 10 maart 2000 door mr Kwantes, lid van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr Van Schaik als griffier. De beslissing is op dezelfde dag ter openbare zitting uitgesproken. Hiervan is opgemaakt dit proces-verbaal, ondertekend door het lid van de belastingkamer en de griffier.
Het Hof heeft geen bezwaar tegen afgifte door de griffier van een afschrift van dit proces-verbaal in geanonimiseerde vorm.
U kunt binnen vier weken na de verzenddatum van deze uitspraak het gerechtshof schriftelijk verzoeken de mondelinge uitspraak te vervangen door een schriftelijke. Voor het verkrijgen van een schriftelijke uitspraak bedraagt het griffierecht voor zowel belanghebbende als verweerder ƒ 150.
De vervanging van een mondelinge uitspraak door een schriftelijke strekt ertoe de mondeling uitspraak in een andere vorm vast te leggen. Het gerechtshof mag daarbij de gedane uitspraak niet aan een heroverweging onderwerpen.
Uitsluitend tegen een schriftelijke uitspraak van het gerechtshof staat beroep in cassatie open bij de Hoge Raad der Nederlanden. Daarvoor is eveneens een griffierecht verschuldigd. Het ter verkrijging van een schriftelijke uitspraak betaalde griffierecht wordt door de griffier van de Hoge Raad in mindering gebracht op het voor beroep in cassatie verschuldigde recht.