ECLI:NL:GHAMS:2022:3257

• Datum uitspraak: 17 november 2022
• Publicatiedatum: 17 november 2022
• Zaaknummer: 23-001546-19
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: R. Kuiper; W.S. Ludwig; R. van der Heijden
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep tegen vonnis van de rechtbank Noord-Holland inzake belaging en mishandeling

In deze zaak heeft het gerechtshof Amsterdam op 17 november 2022 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een vonnis van de rechtbank Noord-Holland, dat op 4 april 2019 was gewezen. De verdachte, geboren in 1955, had hoger beroep ingesteld tegen het vonnis waarin hij was veroordeeld voor belaging en mishandeling. Het hof heeft het vonnis van de rechtbank in grote lijnen bevestigd, maar heeft enkele aanpassingen gedaan met betrekking tot de strafoplegging en de motivering daarvan. De verdachte had zich gedurende een periode van acht maanden schuldig gemaakt aan belaging van zijn ex-partner, ondanks een contactverbod dat hem was opgelegd. Het hof heeft vastgesteld dat de verdachte de ex-partner meerdere e-mailberichten had gestuurd en ook een map met informatie over haar nieuwe partner had afgeleverd bij haar ouders. Dit gedrag werd door het slachtoffer als bedreigend en hinderlijk ervaren. Daarnaast heeft de verdachte de nieuwe partner van zijn ex mishandeld en diens camera vernield, wat leidde tot een inbreuk op de lichamelijke integriteit van het slachtoffer.

De rechtbank had de verdachte eerder veroordeeld tot een taakstraf van honderdtwintig uren, subsidiair zestig dagen hechtenis, en had vrijheidsbeperkende maatregelen opgelegd. In hoger beroep heeft de advocaat-generaal een lagere taakstraf van honderd uren geëist, subsidiair vijftig dagen hechtenis. Het hof heeft uiteindelijk besloten om de taakstraf vast te stellen op honderd uren, maar heeft deze voorwaardelijk opgelegd, gezien de overschrijding van de redelijke termijn van de procedure. Het hof heeft ook bepaald dat de verdachte geen vrijheidsbeperkende maatregelen meer opgelegd krijgt, aangezien hij al langere tijd in het buitenland verblijft en er geen recente pogingen zijn gebleken om contact op te nemen met het slachtoffer. De beslissing van het hof is gebaseerd op verschillende artikelen van het Wetboek van Strafrecht, en de opgelegde straf is in overeenstemming met de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan.

Uitspraak

afdeling strafrecht

parketnummer: 23-001546-19

datum uitspraak: 17 november 2022

TEGENSPRAAK (gemachtigd raadsman)

Arrest van het gerechtshof Amsterdam gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van

de rechtbank Noord-Holland van 4 april 2019 in de gevoegde strafzaken onder de parketnummers

15-026149-18 (hierna: A) en 15-102788-17 (hierna: B) en 15-185769-18 (hierna: C) tegen

[verdachte01] ,

geboren te [geboorteplaats01] op [geboortedatum01] 1955,

adres: [adres01] .

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van 3 november 2022 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

De verdachte heeft hoger beroep ingesteld tegen voormeld vonnis.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen de raadsman naar voren heeft gebracht.

Vonnis waarvan beroep

Het hof verenigt zich met het vonnis waarvan beroep en zal dit derhalve bevestigen behalve ten aanzien van de strafoplegging en de motivering daarvan, de opgelegde maartregel ex artikel 38v Wetboek van Strafrecht en voor zover bij de opgelegde schadevergoedingsmaatregelen een aantal dagen vervangende hechtenis in plaats van gijzeling is bepaald – in zoverre zal het vonnis worden vernietigd – en met dien verstande dat het hof antwoordt op het in hoger beroep gevoerde verweer met betrekking tot de geldigheid van de dagvaarding in zaak A en dat antwoord in de plaats stelt van de desbetreffende overweging van de rechtbank op bladzijde 2 van het vonnis en dat het hof een ingekorte versie van de verklaring van de verdachte van 6 december 2018 voor het bewijs gebruikt.

De geldigheid van de dagvaarding in zaak A

De raadsman heeft aangevoerd dat de dagvaarding in zaak A partieel nietig moet worden verklaard, omdat de feitelijke omschrijving van de beschuldiging wat betreft het ‘meerdere malen berichten via e-mail sturen’ onvoldoende concreet is.

Het hof verwerpt dit verweer. De tenlastelegging betreft op het door de raadsman genoemde punt een afgebakende periode en heeft betrekking op berichten via een gespecificeerd communicatiekanaal (e-mail), geadresseerd aan één concreet aangeduide persoon. In samenhang met de inhoud van het dossier is het tenlastegelegde ook op dit punt voldoende feitelijk omschreven. Uit de verklaringen van de verdachte en de door de verdediging gevoerde verweren blijkt ook dat het de verdachte duidelijk was waar hij zich tegen moest verweren. Ook overigens voldoet de dagvaarding aan de daarin in artikel 261 van het Wetboek van Strafrecht gestelde eisen.

Bewijsmiddelen

In plaats van de door de verdachte
op de terechtzitting in eerste aanleg van 6 december 2018 afgelegde verklaring, zoals vermeld op bladzijde 18 van het vonnis als het eerst opgenomen bewijsmiddel voor het in zaak B bewezenverklaarde, gebruikt het hof het hierna volgende deel van die verklaring van de verdachte voor het bewijs:

Ik kan u zeggen dat ik op 21 mei 2017 tegen de camera van de heer [slachtoffer01] heb geschopt. Ik heb [slachtoffer01] meermaals verzocht te stoppen met mij te filmen. Hij gaf hier echter geen gehoor aan en op enig moment kwam [slachtoffer02] tussen ons in staan. Ik heb haar toen opzij geduwd en vervolgens tegen de camera van [slachtoffer01] geslagen. De camera bleef echter om zijn nek hangen. Toen ik een tweede klap tegen de camera gaf, viel deze wel op de grond. Ik heb [slachtoffer01] twee keer getrapt. Vervolgens heb ik een schop tegen de camera gegeven.

Oplegging van straf

De rechtbank Noord-Holland heeft de verdachte voor het in eerste aanleg in zaak A, zaak B onder 1 en 2 en in zaak C bewezenverklaarde veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van honderdtwintig uren, subsidiair zestig dagen hechtenis. Ook heeft de rechtbank als vrijheidsbeperkende maatregelen een contactverbod en een locatieverbod opgelegd en bevolen dat deze maatregelen dadelijk uitvoerbaar zijn.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte voor het in zaak A, zaak B onder 1 en 2 en in zaak C tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een taakstraf voor de duur van honderd uren, subsidiair vijftig dagen hechtenis. Ook heeft de advocaat-generaal gevorderd aan de verdachte opnieuw de genoemde vrijheidsbeperkende maatregelen op te leggen, met dien verstande dat het locatieverbod preciezer zal worden omschreven.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van de feiten en de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en gelet op de persoon van de verdachte. Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft zich gedurende een periode van acht maanden schuldig gemaakt aan belaging van zijn ex-partner. Het slachtoffer heeft de verdachte per brief van haar advocaat te kennen gegeven met rust gelaten te willen worden. Dit heeft verdachte er niet van weerhouden tegen haar wil vele e-mailberichten te sturen en een map met informatie over haar nieuwe partner bij haar ouders af te geven. Daarnaast heeft verdachte een hem door de officier van justitie opgelegde gedragsaanwijzing, inhoudende een contactverbod met zijn ex-partner, overtreden. Door het slachtoffer is dit, zo volgt uit de door haar op de terechtzitting in eerste aanleg afgelegde slachtofferverklaring, als beangstigend, bedreigend en hinderlijk ervaren. Daarnaast heeft verdachte de nieuwe partner van zijn ex mishandeld en zijn camera vernield. Hierdoor heeft verdachte inbreuk gemaakt op diens lichamelijke integriteit en hem schade berokkend. Bovendien dragen dergelijke feiten ook in zijn algemeenheid bij aan in de maatschappij levende gevoelens van onrust en onveiligheid.

Blijkens een de verdachte betreffend uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 26 oktober 2022 is hij niet eerder strafrechtelijk veroordeeld. Het hof heeft ook rekening gehouden met het met betrekking tot de persoon van de verdachte door Reclassering Nederland opgemaakte rapport van 26 maart 2018.

Het hof acht, alles afwegende, oplegging van een taakstraf van honderd uren passend en geboden.

Het hof stelt vast dat in hoger beroep de redelijke termijn zoals bedoeld in artikel 6, tweede lid, EVRM met een periode van ruim anderhalf jaar is overschreden. Het hof ziet hierin aanleiding te bepalen dat voormelde straf voorwaardelijk niet ten uitvoer wordt gelegd.

Het hof ziet geen reden meer tot het opleggen van een vrijheidsbeperkende maatregel. De verdachte verblijft inmiddels reeds langere tijd in [land01] en van recente pogingen om contact op te nemen met het slachtoffer is niet gebleken.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 9, 14a, 14b, 14c, 22c, 22d, 36f, 57, 184a, 285b, 300 en 350 van het Wetboek van Strafrecht.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep ten aanzien van de strafoplegging en wat betreft de opgelegde vrijheidsbeperkende maatregelen ex art. 38v Wetboek van Strafrecht en voor zover de bij de opgelegde schadevergoedingsmaatregelen een aantal dagen vervangende hechtenis in plaats van gijzeling is bepaald en doet in zoverre opnieuw recht.

Veroordeelt de verdachte tot een
taakstraf voor de duur van
100 (honderd) uren , indien niet naar behoren verricht te vervangen door
50 (vijftig) dagen hechtenis .

Bepaalt dat de taakstraf niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van de proeftijd van
2 (twee) jaren aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde taakstraf in mindering zal worden gebracht, volgens de maatstaf van twee uren taakstraf per in voorarrest doorgebrachte dag, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Schadevergoedingsmaatregel [slachtoffer02]

Bepaalt de duur van de gijzeling op ten hoogste 12 (twaalf) dagen. Toepassing van die gijzeling heft de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet op.

Schadevergoedingsmaatregel [slachtoffer01]

Bepaalt de duur van de gijzeling op ten hoogste 17 (zeventien) dagen. Toepassing van die gijzeling heft de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet op.

Bevestigt het vonnis waarvan beroep voor het overige, met inachtneming van het hiervoor overwogene.

Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. R. Kuiper, mr. W.S. Ludwig en mr. R. van der Heijden, in tegenwoordigheid van

mr. M.A.T. van Willigen, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 17 november 2022.

Mr. Kuiper is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.

=========================================================================

[…]