ECLI:NL:GHSHE:2025:1463

Uitspraak

Parketnummer : 20-003012-21

Uitspraak : 22 mei 2025

TEGENSPRAAK

Arrest van de meervoudige kamer voor strafzaken van het gerechtshof

's-Hertogenbosch

gewezen op het hoger beroep tegen het vonnis van de rechtbank Oost-Brabant, zittingsplaats ‘s-Hertogenbosch, van 15 december 2021 in de strafzaak met parketnummer 01-238393-20 tegen:

[verdachte] ,

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedag] 1995,

wonende te [adres] .

Hoger beroep

Bij vonnis waarvan beroep is de verdachte ter zake van – kort gezegd – mensenhandel gepleegd door twee of meer verenigde personen (feit 1), mensenhandel, gepleegd door twee of meer verenigde personen (feit 2) en medeplegen van witwassen (feit 3) veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 16 maanden waarvan 4 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 3 jaren en met aftrek van voorarrest.

Namens de verdachte is tegen dit vonnis hoger beroep ingesteld.

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting in hoger beroep, alsmede het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door en namens de verdachte naar voren is gebracht.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat het hof het vonnis waarvan beroep zal bevestigen met uitzondering van de opgelegde straf en, in zoverre opnieuw rechtdoende, de verdachte zal veroordelen tot een gevangenisstraf voor de duur van 14 maanden waarvan 4 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 3 jaren en met aftrek van het voorarrest.

Door de verdediging is vrijspraak bepleit en daarnaast is een straftoemetingsverweer gevoerd.

Vonnis waarvan beroep

Het bestreden vonnis zal worden vernietigd, reeds omdat het hof tot een andere bewezenverklaring komt dan de rechtbank.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is tenlastegelegd dat:

1.
hij in of omstreeks de periode van 12 oktober 2019 tot en met 17 december 2019 te Eindhoven en/of Berkel-Enschot en/of Utrecht en/of Vleuten en/of Nieuwegein en/of Den Dolder en/of Gouda en/of Haarlem en/of Apeldoorn en/of Geldrop en/of Leiden en/of Tilburg en/of Breda en/of elders in Nederland

tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen,

een ander, genaamd [slachtoffer 1] (werknaam [werknaam slachtoffer 1] ),

(telkens) met een of meer van de onder lid 1, sub 1°, van artikel 273f Wetboek van Strafrecht genoemde middelen, te weten door dwang en/of geweld en/of een andere feitelijkheid en/of dreiging met geweld of een andere feitelijkheid en/of door afpersing en/of door fraude en/of door misleiding en/of door misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en/of door misbruik van een kwetsbare positie,

heeft geworven, vervoerd, overgebracht, gehuisvest en/of opgenomen met het oogmerk van uitbuiting (sub 1), en/of

heeft gedwongen of bewogen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid of diensten (van seksuele aard) dan wel enige handeling heeft ondernomen waarvan hij, verdachte, en/of zijn mededader(s) wist(en) of redelijkerwijs moest(en) vermoeden dat die [slachtoffer 1] zich daardoor beschikbaar zou stellen tot het verrichten van arbeid of diensten (van seksuele aard) (sub 4), en/of

heeft gedwongen of bewogen hem, verdachte, en/of zijn mededader(s) te bevoordelen uit de opbrengst van seksuele handelingen van die [slachtoffer 1] met of voor een derde tegen betaling (sub 9),

en/of

(telkens) opzettelijk voordeel heeft getrokken uit de uitbuiting van die [slachtoffer 1] (sub 6),

waarbij voornoemde (onder sub 4) “enige handeling” heeft bestaan uit:

- het begeleiden/vervoeren van die [slachtoffer 1] bij/naar seksafspraken en/of

- het bijhouden en/of in ontvangst nemen van de opbrengsten uit de prostitutiewerkzaamheden van die [slachtoffer 1] en/of

- het opmaken en/of versturen van (een) betaalverzoek(en), bedoeld voor de klant(en) van die [slachtoffer 1] ;

hij in of omstreeks de periode van 12 oktober 2019 tot en met 11 juni 2020 te Eindhoven en/of Berkel-Enschot en/of Utrecht en/of Vleuten en/of Nieuwegein en/of Den Dolder en/of Gouda en/of Haarlem en/of Apeldoorn en/of Geldrop en/of Leiden en/of Tilburg en/of Breda en/of elders in Nederland en/of België en/of Duitsland

tezamen en in vereniging met een of meer anderen, althans alleen,

een ander, genaamd [slachtoffer 2] ,

heeft geworven, vervoerd, overgebracht, gehuisvest en/of opgenomen met het oogmerk van uitbuiting (sub 1), en/of

heeft gedwongen of bewogen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid of diensten (van seksuele aard) dan wel enige handeling heeft ondernomen waarvan hij, verdachte, en/of zijn mededader(s) wist(en) of redelijkerwijs moest(en) vermoeden dat die [slachtoffer 2] zich daardoor beschikbaar zou stellen tot het verrichten van arbeid of diensten (van seksuele aard) (sub 4), en/of

heeft gedwongen of bewogen hem, verdachte, en/of zijn mededader(s) te bevoordelen uit de opbrengst van seksuele handelingen van die [slachtoffer 2] met of voor een derde tegen betaling (sub 9),

en/of

(telkens) opzettelijk voordeel heeft getrokken uit de uitbuiting van die [slachtoffer 2] (sub 6),

waarbij voornoemde (onder sub 4) “enige handeling” heeft bestaan uit:

- het begeleiden/vervoeren van die [slachtoffer 2] bij/naar seksafspraken en/of

- het bijhouden en/of in ontvangst nemen van de opbrengsten uit de prostitutiewerkzaamheden van die [slachtoffer 2] en/of

- het opmaken en/of versturen van (een) betaalverzoek(en), bedoeld voor de klant(en) van die [slachtoffer 2] ;

tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen,

- van (een) voorwerp(en), te weten diverse geldbedragen (opbrengsten uit seksuele uitbuiting van [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 1] ), de werkelijke aard, de herkomst, de vindplaats, de vervreemding en/of de verplaatsing heeft verborgen en/of verhuld en/of heeft verborgen en/of verhuld wie de rechthebbende op voormeld(e) voorwerp(en) was, en/of

- (een) voorwerp(en), te weten diverse geldbedragen (opbrengsten uit seksuele uitbuiting van [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 1] ), heeft verworven en/of voorhanden gehad en/of overgedragen en/of omgezet en/of van voormeld(e) voorwerp(en) gebruik heeft gemaakt,

terwijl hij, verdachte, en/of zijn mededader(s) wist(en), althans redelijkerwijs had(den) moeten vermoeden, dat voormeld(e) voorwerp(en) geheel of gedeeltelijk – onmiddellijk of middellijk – afkomstig was/waren uit enig (eigen) misdrijf.

De in de tenlastelegging voorkomende taal- en/of schrijffouten of omissies zijn verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het onder feit 1, feit 2 en feit 3 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande, dat:

1.
hij in de periode van 12 oktober 2019 tot en met 17 december 2019 in Nederland,

tezamen en in vereniging met anderen,

telkens opzettelijk voordeel heeft getrokken uit de uitbuiting van [slachtoffer 1] (werknaam [werknaam slachtoffer 1] ) (sub 6);

hij in de periode van 12 oktober 2019 tot en met 11 juni 2020 in Nederland en/of België en/of Duitsland,

tezamen en in vereniging met anderen,

telkens opzettelijk voordeel heeft getrokken uit de uitbuiting van [slachtoffer 2] (sub 6);

hij in de periode van 12 oktober 2019 tot en met 11 juni 2020 in Nederland en/of België en/of Duitsland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen,

voorwerpen, te weten diverse geldbedragen (opbrengsten uit seksuele uitbuiting van [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 1] ),

heeft verworven en/of voorhanden gehad

terwijl hij, verdachte, en/of zijn mededader(s) wist(en) dat voormelde voorwerpen onmiddellijk afkomstig waren uit enig eigen misdrijf.

Het hof acht niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders ten laste is gelegd dan hierboven bewezen is verklaard, zodat hij daarvan zal worden vrijgesproken.

Bewijsmiddelen

Indien tegen dit verkorte arrest beroep in cassatie wordt ingesteld, worden de door het hof gebruikte bewijsmiddelen die redengevend zijn voor de bewezenverklaring opgenomen in een aanvulling op het arrest. Deze aanvulling wordt dan aan dit arrest gehecht.

Bewijsoverwegingen

Het standpunt van de advocaat-generaal

De advocaat-generaal acht – conform het vonnis waarvan beroep – bewezen dat de verdachte zich samen met anderen schuldig heeft gemaakt aan mensenhandel – zoals bedoeld in artikel 273f, eerste lid, sub 1, sub 4, sub 6 en sub 9 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) – ten aanzien van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] en aan het medeplegen van witwassen. De voornaamste taak van de verdachte was het optreden als chauffeur, het fungeren als beveiliger en zich bezig houden met betalingen. De verdachte heeft zich zeer laatdunkend over de slachtoffers uitgelaten en zich op geen enkel moment bekommerd om het lichamelijke en psychische welzijn van de slachtoffers. De verdachte heeft zijn werkzaamheden voortgezet nadat [medeverdachte 1] voor justitie op de vlucht was.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft ter terechtzitting in hoger beroep bepleit dat de verdachte zal worden vrijgesproken van de tenlastegelegde feiten onder 1, 2 en 3. Daartoe is in de kern aangevoerd dat niet bewezen kan worden verklaard dat er een ontoelaatbare inbreuk is gemaakt op de autonomie van [slachtoffer 1] en dat sprake was van uitbuiting van [slachtoffer 1] , noch dat misbruik is gemaakt van de kwetsbare positie van [slachtoffer 1] . Ook ten aanzien van [slachtoffer 2] is volgens de raadsman geen sprake geweest van een uitbuitingssituatie, gelet op haar verklaring afgelegd bij de rechter-commissaris. Subsidiair heeft de raadsman bepleit dat de verdachte geen misbruik heeft gemaakt van de kwetsbaarheid en uitbuitingssituatie waarin [slachtoffer 2] zich bevond.

De raadsman heeft ten aanzien van feit 3, het medeplegen van witwassen, aangevoerd dat dit evenmin bewezen kan worden gelet op de bepleite vrijspraken van feit 1 en 2 en omdat door het Openbaar Ministerie niet is aangedragen welk ander misdrijf ten grondslag zou liggen aan de betalingen. Ten aanzien van het tenlastegelegde ‘verhullen’ meent de verdediging subsidiair dat uit het dossier kan worden afgeleid dat de omschrijving in de “tikkies” gebeurde op verzoek van de klant, aangezien zij niet op hun rekeningafschrift terug wilden zien dat sprake was van prostitutie.

Het oordeel van het hof

De beslissing dat het bewezenverklaarde door de verdachte is begaan, berust op de feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen in onderlinge samenhang beschouwd.

Het hof overweegt als volgt.

Onder bepaalde voorwaarden is prostitutie in Nederland legaal. Dit is anders als (daarnaast) sprake is van mensenhandel. Uit de totstandkomingsgeschiedenis van artikel 273f (oud) van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) en de jurisprudentie volgt dat de strafbaarstelling van mensenhandel is gericht op het tegengaan van uitbuiting van mensen. Bij de strafbaarstelling van mensenhandel staat het belang van het individu steeds voorop. Het te beschermen belang is het behoud van zijn of haar lichamelijke en geestelijke integriteit en persoonlijke vrijheid. Artikel 273f Sr (oud) beoogt bescherming te bieden tegen de aantasting van die integriteit en vrijheid. Bij mensenhandel moet altijd uitgegaan worden van de intentie van de dader, niet van die van het slachtoffer.

In het onderzoek [onderzoeksnaam] zijn verdachten naar voren gekomen die allen worden verdacht van mensenhandel binnen de prostitutiebranche. Het gaat daarbij steevast om de verdenking van diverse varianten van mensenhandel zoals deze zijn opgenomen in de onderscheidenlijke onderdelen van het eerste lid van artikel 273f Sr. Het hof zal hierna eerst kort stilstaan bij het juridisch kader van mensenhandel tegen welke achtergrond het hof de verdenking heeft bezien. Het hof zal daarbij de diverse varianten – voor zover relevant – en de uitgangspunten die het hof daarbij hanteert uiteenzetten.

Juridisch kader

Sub 1

In sub 1 zijn diverse handelingen strafbaar gesteld voor zover deze worden gefaciliteerd door een dwangmiddel en met het oogmerk van uitbuiting worden verricht.

Handelingen

De handelingen (werven, vervoeren, overbrengen, huisvesten en opnemen) hebben elk een neutrale en feitelijk betekenis en kunnen worden begrepen aan de hand van dagelijks taalgebruik. Zij dienen ruim te worden uitgelegd.

Dwangmiddelen

De dwangmiddelen – voor zover deze een punt van aandacht zijn geweest tijdens de behandeling ter terechtzitting – zijn ‘een andere feitelijkheid’, ‘misleiding’, ‘misbruik van uit feitelijke omstandigheden voorvloeiend overwicht’ en ‘misbruik van een kwetsbare positie’. De inzet van een dwangmiddel dient ertoe te leiden dat iemand in een uitbuitingssituatie (‘een situatie die de gelegenheid tot uitbuiting schiep’) belandt of dat iemand wordt belet zich aan een uitbuitingssituatie te onttrekken.

Het begrip ‘dwang’ moet ruim worden uitgelegd en worden bekeken in de hele context waarin de handelingen van de verdachte plaatsvinden. Het slachtoffer zal door aanwending van dwang tegen zijn zin in een situatie van uitbuiting zijn gebracht, waarin hij, als hij daartoe weerstand had kunnen bieden, niet terecht zou zijn gekomen. Daarbij doet het niet ter zake dat de dwang op een ander in het algemeen geen indruk zou maken. Het is subjectief.

Het dwangmiddel ‘misleiding’ heeft op grond van jurisprudentie van de Hoge Raad feitelijke betekenis. Het hof gaat er bij dit dwangmiddel vanuit dat er doelbewust een foute voorstelling van zaken wordt gegeven, iemand wordt overtuigd van iets dat niet waar is, waardoor iemand iets gaat doen dat hij anders niet zou hebben gedaan. Ook dit dwangmiddel is subjectief.

Ook de misbruikdwangmiddelen, te weten ‘misbruik van uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht’ en ‘misbruik van een kwetsbare positie’ hebben feitelijke betekenis. Deze dwangmiddelen, die objectief moeten worden vastgesteld, kunnen elkaar deels overlappen. Deze misbruikdwangmiddelen kunnen veelal uit de omstandigheden worden afgeleid. De verdachte moet zich wel bewust zijn geweest van de relevante feitelijke omstandigheden van de betrokkene waaruit het overwicht voortvloeide of verondersteld wordt voort te hebben gevloeid, in die zin dat voorwaardelijk opzet ten aanzien van die omstandigheden bij hem aanwezig moet zijn. Datzelfde geldt voor gevallen waarin sprake is van een kwetsbare positie van het slachtoffer. Niet is vereist dat doelbewust misbruik is gemaakt van de kwetsbare positie van het slachtoffer.

Het is daarbij niet een zelfstandig vereiste dat het initiatief van de verdachte is uitgegaan en ook niet dat het slachtoffer door de verdachte in een uitbuitingssituatie is gebracht. De omstandigheid dat een slachtoffer tevoren al op een of meer andere plaatsen in de prostitutie heeft gewerkt, behoeft geen aanwijzing te zijn voor vrijwilligheid en het ontbreken van een uitbuitingssituatie.

Indien tot een bewezenverklaring wordt gekomen van een van deze twee misbruikdwangmiddelen dient het feitelijk bewezenverklaarde hieraan invulling te geven. Bij het misbruik maken van (1) een uit feitelijke verhoudingen voortvloeiend overwicht is er sprake van een relationele ongelijkheid of van het brengen in een dergelijke situatie van ongelijkheid, waardoor de keuzevrijheid van het slachtoffer is beperkt. Daarbij merkt het hof op dat ‘beperkt’ niet inhoudt dat er sprake moet zijn van een zodanige dwang of druk dat voor het slachtoffer geen andere keuze meer mogelijk was; de beperking van de keuzevrijheid van het slachtoffer is voldoende om een gedwongen karakter van prostitutie aan te nemen. Uit de wetsgeschiedenis komt naar voren dat de wetgever bij prostituees stelt dat hiervan sprake is als zij verkeren of komen te verkeren in een situatie die niet gelijk is aan de omstandigheden waarin een mondige prostituee in Nederland pleegt te verkeren. Het criterium ‘de gemiddelde mondige prostituee in Nederland’ omvat in ieder geval dat zij zelf bepaalt waar, wanneer, met wie, onder welke omstandigheden en tegen welke opbrengsten zij werkt. Ten aanzien van het misbruik maken van (2) een anders ‘kwetsbare positie’ geeft artikel 273f, zesde lid, Sr een minimumdefinitie van dit begrip: hieronder wordt mede begrepen een situatie waarin een persoon geen andere werkelijke of aanvaardbare keuze heeft dan het misbruik te ondergaan. Aangenomen kan worden dat de ‘misbruiker’ de ander (het latere slachtoffer) in die positie aantreft zonder dat beiden in een relatie tot elkaar staan. Zoals gezegd kan dit middel ook overlappen met het misbruik uit overwicht.

Oogmerk van uitbuiting

Zoals gezegd zijn de handelingen omschreven in sub 1 slechts strafbaar als deze zijn gefaciliteerd door een dwangmiddel én als zij zijn begaan met het oogmerk van uitbuiting. Met andere woorden: de gedragingen moeten zijn gericht op de uitbuiting van personen. Het oogmerk veronderstelt een noodzakelijkheidsbewustzijn. Voorwaardelijk opzet volstaat niet. Ook dit bestanddeel van het wetsartikel heeft feitelijke betekenis en hoeft in de tenlastelegging niet nader te worden omschreven. Het oogmerk van uitbuiting kan worden afgeleid uit bijvoorbeeld verklaringen. Echter, bij afwezigheid van verklaringen kan het oogmerk van uitbuiting ook veelal worden afgeleid uit de omstandigheden. Het tweede lid van artikel 273 f Sr geeft een niet-limitatieve opsomming van wat de term ‘uitbuiting’ omvat. Voor zover in deze zaak relevant staat daar in ieder geval de uitbuiting van een ander in de prostitutie.

Bij de beoordeling van de vraag of er sprake is van een oogmerk van uitbuiting zijn er meerdere invalshoeken die moeten worden beschouwd en is in ieder geval sterk verweven met de omstandigheden van het geval. Factoren die een rol kunnen spelen bij de beantwoording van die vraag zijn: de aard en duur van de werkzaamheden, de beperkingen die de tewerkstelling meebrengt voor degene die het werk verricht en het economisch voordeel (het profijt) dat daarmee door de ‘tewerksteller’ wordt behaald.

Het hof gaat er hierbij vanuit dat deze factoren niet cumulatief zijn. Immers: de strafbaarstelling van sub 1 ziet – hoewel bewezenverklaring tot een voltooid delict leidt – in feite op het voorbereidingsdelict voorafgaand aan de daadwerkelijke uitbuiting; sommige elementen kun je dan nog niet zien en gebruiken om uitbuiting in de zin van sub 1 vast te stellen. Er kan dan wel worden gekeken naar bijvoorbeeld de modus operandi, huisvesting en afspraken.

Tot slot overweegt het hof ten aanzien van het oogmerk tot uitbuiting dat voor de vervulling van de delictsomschrijving het niet nodig is dat de ander daadwerkelijk wordt uitgebuit; het oogmerk volstaat. Dat een betrokkene uiteindelijk niet het beoogde werk heeft verricht, staat aan de invulling van de delictsomschrijving niet in de weg.

Uitgangspunt voor het hof is in ieder geval dat, zodra er sprake is van een dwangmiddel, de eventuele vrijwilligheid van het slachtoffer niet meer ter zake doet. Ook het gegeven dat een slachtoffer op enig moment toch ‘vrij’ was om te stoppen met het prostitutiewerk en zich mitsdien aan de uitbuitingssituatie heeft onttrokken, doet in zijn algemeenheid niet af aan het gegeven dat er (voordien) wel sprake is (geweest) van een dwangmiddel. Immers, aan het ‘laten gaan’ van een prostituee kunnen meerdere redenen ten grondslag liggen, waaronder ook opportunistische redenen, bezien vanuit het oogpunt van de dader. Zo kan ook niet in zijn algemeenheid worden gezegd dat indien er een mogelijkheid was voor het slachtoffer zich aan de uitbuitingsituatie te onttrekken, maar zij dit desalniettemin niet heeft gedaan, er dan dus geen sprake kan zijn van een uitbuitingssituatie.

Sub 4

Sub 4 ziet op de daadwerkelijk uitbuiting. De uitbuitingsgedragingen – voor zover in deze zaak relevant – hebben het oog op het doen werken in de prostitutie. Het gaat er hierbij om een ander met een dwangmiddel (dezelfde als genoemd in sub 1) te dwingen of te bewegen zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van prostitutiewerk of onder de in sub 1 genoemde omstandigheden enige handeling te ondernemen waarvan hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat die ander zich daardoor daartoe beschikbaar stelt. Gedoeld wordt op degene die gebruik maken van de uitbuitingssituatie van een ander, welke uitbuitingssituatie zij overigens niet zelf hoeven te hebben gecreëerd. De Hoge Raad heeft uitgemaakt dat, hoewel ‘uitbuiting’ als zodanig niet in de tekst van subonderdeel 4 is opgenomen, dit daarin wel moet worden ingelezen en daarmee een impliciet bestanddeel daarvan vormt. De gedragingen, bedoeld in sub 4, kunnen slechts als mensenhandel worden bestraft, indien uit de bewijsvoering volgt dat zij zijn begaan onder omstandigheden waarbij uitbuiting kan worden verondersteld. Het onderscheid met betrekking tot de dwangmiddelen in sub 1 en sub 4 zit in het gegeven dat in sub 1 het dwangmiddel ziet op de handeling werven, vervoeren, etc., terwijl in sub 4 het dwangmiddel direct is gelinkt aan het laten werken. Het ‘zich beschikbaar stellen’ is daarbij voldoende, wat betekent dat er ook hier niet daadwerkelijk gewerkt hoeft te zijn om tot een voltooid delict te komen.

Sub 6

Strafbaar op grond van sub 6 is degene die opzettelijk voordeel trekt uit de uitbuiting van een ander. Opzet is als bestanddeel opgenomen, omdat anders onachtzaam handelen onder deze bepaling zou vallen. Het opzet dient gericht te zijn op zowel het voordeel trekken als de uitbuiting van een ander. De profijttrekker kan, maar hoeft niet, een ander te zijn dan degene die de uitbuitingssituatie heeft gecreëerd. Een dwangmiddel is hier niet nodig.

Sub 9

Op grond van sub 9 is degene strafbaar die een ander met een van de onder sub 1 genoemde dwangmiddelen dwingt dan wel beweegt hem te bevoordelen uit de opbrengst van diens seksuele handelingen met of voor een derde. Dit subonderdeel is erop gericht op te kunnen treden tegen de situatie dat een prostituee wordt gedwongen tot afgifte van (een deel van) haar opbrengsten van seksuele handelingen. Uitbuiting moet worden aangemerkt als een impliciet bestanddeel van art. 273f, eerste lid aanhef en onder 9°, Sr, nu de in die bepaling bedoelde gedragingen eerst dan als ‘mensenhandel’ kunnen worden bestraft indien uit de bewijsvoering volgt dat is voldaan aan de voorwaarde dat zij zijn begaan onder omstandigheden waarbij uitbuiting kan worden verondersteld.

Ten aanzien van feit 1: mensenhandel [slachtoffer 1]

Vaststelling feiten en omstandigheden

Op grond van het procesdossier stelt het hof – samengevat – de volgende feiten en omstandigheden vast.

[slachtoffer 1] heeft verklaard dat zij vanaf juni/juli 2019 voor [medeverdachte 1] in de prostitutie heeft gewerkt onder de werknaam “ [werknaam slachtoffer 1] ”. Zij werd door [medeverdachte 1] naar werkplekken gebracht en hij betaalde de seksadvertenties en het ‘ophogen’ daarvan. Af en toe beantwoordde hij via WhatsApp klanten voor haar. [slachtoffer 1] deed trio’s met [slachtoffer 2] , die zij via [medeverdachte 1] had leren kennen. Volgens [slachtoffer 1] wist [medeverdachte 1] alles van haar; dat ze begeleid woonde bij [hulpinstantie] , dat ze geen contact met haar moeder had en dat haar vader was overleden. Ook heeft ze verklaard dat [medeverdachte 2] , bijnaam “ [bijnaam medeverdachte 2] ” (het hof begrijpt: [medeverdachte 2] ) haar af en toe wegbracht voor prostitutiewerkzaamheden.

Ten aanzien van de persoon van [slachtoffer 1] stelt het hof vast dat zij zwakbegaafd en beïnvloedbaar was en dat zij drugs gebruikte. Ze verbleef bij [hulpinstantie] en was, toen zij daar weg moest, afhankelijk voor haar huisvesting van [medeverdachte 1] . [medeverdachte 1] bepaalde haar werkadressen en haar werktijden, regelde haar klanten en onderhield de contacten met hen. Het was ook [medeverdachte 1] die bepaalde wat [slachtoffer 1] moest doen met betrekking tot de seksuele handelingen en wat ze tegen haar seksklanten moest zeggen. [slachtoffer 1] moest daarbij een groot deel van haar verdiensten uit haar prostitutiewerkzaamheden afstaan aan [medeverdachte 1] . [slachtoffer 1] had zelf geen rijbewijs en was voor haar vervoer naar haar klanten afhankelijk van onder meer de verdachte en [medeverdachte 2] . Op verzoek van [medeverdachte 1] vervoerden zij [slachtoffer 1] naar seksafspraken die [slachtoffer 1] tegen betaling met derden had. De verdachte werd voor deze werkzaamheden betaald uit de prostitutieopbrengsten van [slachtoffer 1] .

Vrijspraak subs 1, 4 en 9

Uit het procesdossier is voor het hof voldoende komen vast te staan dat [medeverdachte 1] misbruik heeft gemaakt van de kwetsbare positie van [slachtoffer 1] en misbruik heeft gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, waardoor hij [slachtoffer 1] seksueel heeft uitgebuit. Echter kan naar het oordeel van het hof niet worden vastgesteld dat de verdachte ook wist van de kwetsbaarheid van [slachtoffer 1] en dus ook niet dat door anderen hiervan misbruik werd gemaakt. Evenmin kan worden vastgesteld dat de verdachte misbruik heeft gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, noch dat hij wist dat er door anderen misbruik werd gemaakt van een dergelijk overwicht. Van het gebruik van andere dwangmiddelen in combinatie met een oogmerk op uitbuiting en de wetenschap van de verdachte daaromtrent is evenmin gebleken.

Het hof zal de verdachte derhalve partieel vrijspreken van de verwijten zoals tenlastegelegd onder artikel 273f, eerste lid, aanhef en sub 1°, 4° en 9° Sr.

Opzettelijk voordeel trekken, sub 6

Het hof ziet dat echter anders ten aanzien van het opzettelijk voordeel trekken uit de uitbuiting van [slachtoffer 1] . Uit de gebezigde bewijsmiddelen stelt het hof vast dat de verdachte voor het vervoeren van [slachtoffer 1] naar haar prostitutiewerkzaamheden gelden heeft ontvangen.

Het hof overweegt in dat kader dat voor een veroordeling ter zake van artikel 273f, aanhef en eerste lid, sub 6°, Sr is vereist dat het opzet van de dader, behalve op het voordeel trekken, ook (al dan niet voorwaardelijk) gericht was op de uitbuiting van een ander (volgens ECLI:NL:HR:2015:2467). De profijttrekker kan, maar hoeft niet, een ander te zijn dan degene die de uitbuitingssituatie heeft gecreëerd. Een dwangmiddel is hier niet nodig.

Hoewel de verdachte geen gebruik heeft gemaakt van enig dwangmiddel als bedoeld in artikel 273f, eerste lid, sub 1°, Sr en hij geen oogmerk heeft gehad op de uitbuiting van [slachtoffer 1] , kan naar het oordeel van het hof wel worden vastgesteld dat de verdachte (voorwaardelijk) opzet heeft gehad op de seksuele uitbuiting van [slachtoffer 1] . Het hof overweegt daartoe dat de beantwoording van de vraag of een gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, afhankelijk is van de omstandigheden van het geval. Daarbij komt betekenis toe aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk is te achten. In het onderhavige geval is voor het hof van belang dat er naar algemene ervaringsregels voorzichtigheid geboden is bij prostitutiewerkzaamheden. De verdachte was zich er daarnaast van bewust dat [slachtoffer 1] in de illegale prostitutie werkte en heeft – door zich onvoldoende rekenschap te geven van de omstandigheden waarin zij haar prostitutiewerkzaamheden verrichtte – de aanmerkelijke kans aanvaard dat zij seksueel werd uitgebuit. In dat kader wijst het hof op een WhatsAppgesprek tussen de verdachte en [medeverdachte 2] waaruit volgt dat de verdachte ervan op de hoogte was dat de door [slachtoffer 1] verdiende opbrengsten uit haar prostitutiewerkzaamheden niet aan [slachtoffer 1] werden gegeven, maar bijgehouden moesten worden voor [medeverdachte 1] , zodat het geld bij hem terecht zou komen.

Gelet op het voorgaande heeft de verdachte naar het oordeel van het hof zowel opzet gehad op het voordeel trekken, alsook (voorwaardelijk) opzet gehad op de seksuele uitbuiting van [slachtoffer 1] . Daarmee heeft de verdachte door het ontvangen van geld ten koste van [slachtoffer 1] en haar prostitutiewerkzaamheden opzettelijk voordeel getrokken uit de seksuele uitbuiting van die [slachtoffer 1] .

Medeplegen

Het hof is tevens van oordeel dat er sprake is van een nauwe en bewuste samenwerking – wat betreft het opzettelijk voordeel trekken – tussen de verdachte, [medeverdachte 1] en [medeverdachte 2] , waardoor van medeplegen kan worden gesproken. Uit de bewijsmiddelen leidt het hof af dat [medeverdachte 1] de verdachte en [medeverdachte 2] heeft aangestuurd in die zin dat hij, veelal in samenspraak met hen, bepaalde op welke momenten zij [slachtoffer 1] naar haar prostitutiewerkzaamheden moesten vervoeren. Mede op zijn aanwijzingen inden de verdachte en [medeverdachte 2] de contante opbrengsten van [slachtoffer 1] en hielden deze inkomsten bij zich. Ook hadden zij onderling overleg, zoals volgt uit eerder genoemd WhatsAppgesprek. Ook wijst het hof op berichten tussen de verdachte en [medeverdachte 2] waarin de verdachte aan [medeverdachte 2] aanbiedt om hem ‘een beetje bijles’ te geven over hoe hij meer geld van klanten kan vragen en tegen [medeverdachte 2] zegt dat hij volgende keer moet proberen (het hof begrijpt: de klanten) te paaien. Ten slotte stelden zij hun bankrekeningen ter beschikking en ontvingen daarop met regelmaat betalingen van seksklanten van [slachtoffer 1] via al dan niet door hen of [medeverdachte 1] verstuurde betaalverzoeken (“Tikkies”). De verdachte en [medeverdachte 2] werden op hun beurt voor hun werkzaamheden door [medeverdachte 1] betaald uit de prostitutieopbrengsten.

Ten aanzien van feit 2: mensenhandel [slachtoffer 2]

Vaststelling feiten en omstandigheden

Het hof stelt op basis van de gebezigde bewijsmiddelen – samengevat – de volgende feiten en omstandigheden vast.

[slachtoffer 2] is sinds haar 16e werkzaam in de prostitutie. Zij heeft [medeverdachte 1] via Facebook leren kennen en is op hem verliefd geworden. [medeverdachte 1] heeft haar klantencontacten en haar chauffeurs geregeld. [medeverdachte 1] bepaalde haar werkadressen en haar werktijden, regelde haar klanten en onderhield de contacten met hen. Het was ook [medeverdachte 1] die bepaalde wat [slachtoffer 2] moest doen met betrekking tot de seksuele handelingen en wat ze tegen haar seksklanten moest zeggen. [slachtoffer 2] moest daarbij een groot deel van haar verdiensten uit haar prostitutiewerkzaamheden afstaan aan [medeverdachte 1] . [slachtoffer 2] had zelf geen rijbewijs en was voor haar vervoer naar haar klanten afhankelijk van chauffeurs (de verdachte en medeverdachten). Op verzoek van [medeverdachte 1] vervoerden zij [slachtoffer 2] naar seksafspraken die [slachtoffer 2] tegen betaling met derden had. De verdachte en zijn medeverdachten werden voor deze werkzaamheden betaald uit de prostitutieopbrengsten van [slachtoffer 2] .

Ten aanzien van de persoon van [slachtoffer 2] stelt het hof vast dat zij uit België komt en in Nederland verbleef, waar zij een klein sociaal netwerk had. [slachtoffer 2] was dakloos en verkeerde in slechte financiële omstandigheden. Ze was verstoken van haar familie en was voor haar huisvesting en tewerkstelling afhankelijk van [medeverdachte 1] . Evenals [slachtoffer 1] had [slachtoffer 2] geen rijbewijs en was zij voor haar vervoer afhankelijk van chauffeurs. Ze lijdt aan een borderline persoonlijkheidsstoornis, was verslaafd aan cocaïne en kende een verleden met seksueel misbruik. [slachtoffer 2] heeft een dochter die bij haar ex-partner verbleef. Ze wilde samen met [medeverdachte 1] en haar dochtertje een toekomst opbouwen.

Vrijspraak subs 1, 4 en 9

Het hof overweegt dat uit het procesdossier voldoende is komen vast te staan dat [medeverdachte 1] door middel van een andere feitelijkheid, misleiding, misbruik van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht en door misbruik van een kwetsbare positie [slachtoffer 2] seksueel heeft uitgebuit. Echter kan naar het oordeel van het hof niet worden vastgesteld dat de verdachte wist van de kwetsbaarheid van [slachtoffer 2] en dus ook niet dat door anderen hiervan misbruik werd gemaakt. Evenmin kan worden vastgesteld dat de verdachte misbruik heeft gemaakt van uit feitelijke omstandigheden voortvloeiend overwicht, noch dat hij wist dat er door anderen misbruik werd gemaakt van een dergelijk overwicht. Van het gebruik van andere dwangmiddelen in combinatie met een oogmerk op uitbuiting en de wetenschap van verdachte daaromtrent is evenmin gebleken.

Het hof zal de verdachte derhalve partieel vrijspreken van de verwijten zoals tenlastegelegd onder artikel 273f, eerste lid, aanhef en sub 1°, 4° en 9° Sr.

Opzettelijk voordeel trekken, sub 6

Het hof ziet dat echter anders ten aanzien van het opzettelijk voordeel trekken uit de uitbuiting van [slachtoffer 2] . Uit de gebezigde bewijsmiddelen stelt het hof vast dat de verdachte voor het vervoeren van [slachtoffer 2] naar haar prostitutiewerkzaamheden gelden heeft ontvangen.

Het hof overweegt in dat kader conform zijn overwegingen ten aanzien van het slachtoffer [slachtoffer 1] , zoals die hiervoor uiteen zijn gezet. De verdachte was zich ook ten aanzien van [slachtoffer 2] bewust dat zij in de illegale prostitutie werkte en heeft – door zich onvoldoende rekenschap te geven van de omstandigheden waarin zij haar prostitutiewerkzaamheden verrichte – de aanmerkelijke kans aanvaard dat zij seksueel werd uitgebuit.

Gelet op het voorgaande heeft de verdachte naar het oordeel van het hof zowel opzet gehad op het voordeel trekken, alsook (voorwaardelijk) opzet gehad op de seksuele uitbuiting van [slachtoffer 2] . Daarmee heeft de verdachte door het ontvangen van geld ten koste van [slachtoffer 2] en haar prostitutiewerkzaamheden opzettelijk voordeel getrokken uit de seksuele uitbuiting van die [slachtoffer 2] .

Medeplegen

Het hof is tevens van oordeel dat er sprake is van een nauwe en bewuste samenwerking – wat betreft het opzettelijk voordeel trekken – tussen de verdachte, [medeverdachte 1] en medeverdachten [medeverdachte 3] , [medeverdachte 4] , [medeverdachte 5] en [medeverdachte 2] , waardoor van medeplegen kan worden gesproken. Uit de bewijsmiddelen leidt het hof onder meer af dat [medeverdachte 1] al dan niet samen met [medeverdachte 3] , [medeverdachte 4] , [medeverdachte 5] , de verdachte en [medeverdachte 2] heeft aangestuurd in die zin dat hij, veelal in samenspraak met hen, bepaalde op welke momenten zij [slachtoffer 2] naar haar prostitutiewerkzaamheden moesten vervoeren. Mede op zijn aanwijzingen inden zij de contante opbrengsten van [slachtoffer 2] en hielden zij deze inkomsten bij zich. Ten slotte stelden zij hun bankrekeningen ter beschikking en ontvingen daarop met regelmaat betalingen van seksklanten van [slachtoffer 2] via al dan niet door hen of [medeverdachte 1] verstuurde betaalverzoeken (“Tikkies”). Zij werden op hun beurt voor hun werkzaamheden door [medeverdachte 1] betaald uit de prostitutieopbrengsten. Het hof leidt uit het voorgaande af dat verdachte, [medeverdachte 1] , [medeverdachte 3] , [medeverdachte 4] , [medeverdachte 5] , en [medeverdachte 2] tezamen en in vereniging voordeel hebben getrokken uit de uitbuiting van [slachtoffer 2] .

Ten aanzien van feit 3: medeplegen van eenvoudig witwassen

Zoals hiervoor is vastgesteld en uit de gebezigde bewijsmiddelen volgt, heeft de verdachte zich in vereniging schuldig gemaakt aan mensenhandel door opzettelijk voordeel te trekken uit de seksuele uitbuiting van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] . De verdachte en zijn medeverdachten beschikten als gevolg van de uitbuiting van [slachtoffer 2] en/of [slachtoffer 1] derhalve over onmiddellijk uit eigen misdrijf afkomstige geldbedragen.

Naar het oordeel van het hof kan op grond van de bewijsmiddelen, in onderling verband en samenhang bezien, dan ook worden bewezen dat de verdachte zich tezamen en in vereniging met zijn medeverdachten schuldig heeft gemaakt aan het verwerven en voorhanden hebben van geldbedragen, terwijl hij wist dat deze onmiddellijk afkomstig waren uit enig eigen misdrijf.

Het verweer van de verdediging strekkende tot vrijspraak van het tenlastegelegde wordt derhalve in alle onderdelen verworpen.

Strafbaarheid van het bewezenverklaarde

Het onder feit 1 bewezenverklaarde wordt gekwalificeerd als:

mensenhandel, terwijl het in artikel 273f, eerste lid, onder 6°, van het Wetboek van Strafrecht omschreven feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen.

Het onder feit 2 bewezenverklaarde wordt gekwalificeerd als:

mensenhandel, terwijl het in artikel 273f, eerste lid, onder 6°, van het Wetboek van Strafrecht omschreven feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen.

Het onder feit 3 bewezenverklaarde wordt gekwalificeerd als:

medeplegen van eenvoudig witwassen, meermalen gepleegd.

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezenverklaarde uitsluiten. De feiten zijn strafbaar.

Strafbaarheid van de verdachte

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten. De verdachte is daarom strafbaar voor het hiervoor bewezenverklaarde.

Op te leggen straffen

De vordering van de advocaat-generaalDe advocaat-generaal heeft een gevangenisstraf voor de duur van 14 maanden waarvan 4 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 3 jaren en met aftrek van het voorarrest gevorderd. De advocaat-generaal heeft daarbij rekening gehouden met de overschrijding van de redelijke termijn.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft het hof verzocht om een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf en een (forse) taakstraf op te leggen. Daarbij heeft de raadsman verwezen naar de beperkte rol van de verdachte, zijn persoonlijke omstandigheden en de overschrijding van de redelijke termijn.

Oordeel van het hof

Het hof heeft bij het bepalen van de op te leggen straffen gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezenverklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen. Daarnaast is gelet op de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komende in de hierop gestelde wettelijke strafmaxima en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd.

De verdachte heeft zich samen met anderen schuldig gemaakt aan mensenhandel van twee vrouwen die in de illegale prostitutie moesten werken. De vrouwen werden gecontroleerd en hadden weinig tot geen zeggenschap over hun prostitutiewerkzaamheden. Zij moesten een groot aantal uren per dag en een aantal dagen per week werken en seksuele handelingen ondergaan. Daarnaast moesten zij hun inkomsten grotendeels afstaan en konden zij nauwelijks over het door hen verdiende geld uit de prostitutiewerkzaamheden beschikken. De verdachte heeft aan deze seksuele uitbuiting bijgedragen door de dames voor geld te vervoeren naar seksafspraken en heeft zich daarmee schuldig gemaakt aan het opzettelijk voordeel trekken uit de seksuele uitbuiting van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] . De verdachte heeft zich hierbij niet bekommerd om de inbreuken op de psychische en lichamelijke integriteit en persoonlijke vrijheid van de slachtoffers en heeft meegedraaid in een samenwerkingsverband dat enkel was gericht op financieel gewin, ten koste van de slachtoffers.

Daarnaast is ten laste van de verdachte bewezenverklaard dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan het medeplegen van eenvoudig witwassen van de uit de mensenhandel verkregen opbrengsten. Witwassen leidt tot ontwrichting van het financiële en economische verkeer, omdat daarbij de criminele herkomst van gelden aan het zicht wordt onttrokken.

Het hof rekent het de verdachte dan ook aan dat hij heeft gehandeld zoals bewezen is verklaard.

Het hof heeft kennis genomen van het uittreksel uit de Justitiële Documentatie van 20 januari 2025, betrekking hebbende op het justitiële verleden van de verdachte. Daaruit blijkt dat de verdachte eerder onherroepelijk is veroordeeld voor strafbare feiten, waaronder een keer voor een vermogensdelict.

Het hof heeft tevens kennis genomen van het reclasseringsadvies betreffende de verdachte d.d. 25 oktober 2021. Uit dit rapport volgt dat de verdachte zijn leven naar de maatschappelijk geaccepteerde normen lijkt in te vullen en er op de leefgebieden geen problemen naar voren komen. De reclassering adviseert een straf zonder bijzondere voorwaarden op te leggen.

Voorts heeft het hof gelet op de overige persoonlijke omstandigheden van de verdachte, voor zover daarvan ter terechtzitting in hoger beroep is gebleken.

Het hof heeft ook acht geslagen op de landelijke oriëntatiepunten voor straftoemeting van het Landelijk Overleg Vakinhoud Strafrecht (LOVS), waarin het gebruikelijke rechterlijke straftoemetingsbeleid zijn neerslag heeft gevonden. Uitgangspunt van de oriëntatiepunten ten aanzien van mensenhandel in het geval van seksuele uitbuiting is dat hoe groter de inbreuk is op de autonomie en grondrechten van de slachtoffers, hoe zwaarder de straf dient te zijn. In verband daarmee worden verschillende categorieën onderscheiden, waarbij categorie III staat voor de zwaarste gevallen. Het hof gaat in de onderhavige zaak uit van categorie I.

Het hof betrekt bij de strafoplegging ook voor welke onderdelen van artikel 273f, eerste lid, Sr de verdachte wordt veroordeeld. Tevens neemt het hof in aanmerking dat verdachte de feiten in vereniging heeft gepleegd, hetgeen strafverhogend werkt, en tevens dat hij deze heeft gepleegd ten aanzien van niet één, maar twee slachtoffers.

Het hof houdt bij de oplegging van de straf tot slot rekening met het taakstrafverbod, de ouderdom van de zaak in combinatie met de leeftijd van de verdachte, de huidige persoonlijke omstandigheden van de verdachte en de overschrijding van de redelijke termijn.

Redelijke termijn

Het hof stelt voorop dat elke verdachte recht heeft op een openbare behandeling en afdoening van zijn of haar zaak binnen een redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM. Deze waarborg strekt er onder meer toe te voorkomen dat een verdachte langer dan redelijk is onder de dreiging van een strafvervolging zou moeten leven. Als uitgangspunt heeft te gelden dat de behandeling ter terechtzitting dient te zijn afgerond met een vonnis binnen twee jaren nadat jegens de verdachte een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kon ontlenen dat tegen hem of haar ter zake van een bepaald strafbaar feit door het Openbaar Ministerie strafvervolging zal worden ingesteld.

In de onderhavige zaak is het hof gebleken dat de redelijke termijn in hoger beroep is overschreden. De verdachte heeft immers op 21 december 2021 hoger beroep ingesteld, terwijl het hof heden op 22 mei 2025 – en derhalve niet binnen twee jaren na het instellen van hoger beroep – arrest wijst. De redelijke termijn is met ruim 17 maanden overschreden. Van bijzondere omstandigheden die de overschrijding van de redelijke termijn rechtvaardigen is het hof niet gebleken en de overschrijding valt niet geheel aan de verdachte toe te rekenen. Er is dan ook sprake van een schending van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM.

Het hof zal de overschrijding van de redelijke termijn verdisconteren in de straftoemeting, in die zin dat het hof een straf zal opleggen die ervoor zorgt dat de verdachte in beginsel niet terug naar de gevangenis moet.

Alles afwegende acht het hof een gevangenisstraf voor de duur van 270 dagen, waarvan 268 dagen voorwaardelijk, met een proeftijd van 3 jaren en met aftrek van de tijd die de verdachte in voorarrest heeft doorgebracht, alsmede een taakstraf voor de duur van 220 uren subsidiair 110 dagen hechtenis, passend en geboden. In deze straffen en strafmodaliteiten heeft het hof tevens de ouderdom van de zaak en verdachtes huidige persoonlijke omstandigheden verdisconteerd. Met oplegging van deze deels voorwaardelijke straf wordt enerzijds de ernst van het bewezenverklaarde tot uitdrukking gebracht en wordt anderzijds de strafoplegging dienstbaar gemaakt aan het voorkomen van nieuwe strafbare feiten. De verdachte krijgt hiermee de kans om positieve ontwikkelingen voort te zetten, zich verre te houden van strafbare feiten en een stabiele toekomst op te bouwen.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De beslissing is gegrond op de artikelen 9, 14a, 14b, 14c, 22c, 22d, 47, 57, 273f en 420bis.1 van het Wetboek van Strafrecht, zoals deze ten tijde van het bewezenverklaarde rechtens golden dan wel ten tijde van het wijzen van dit arrest rechtens gelden.

BESLISSING

Het hof:

vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het onder feit 1, feit 2 en feit 3 tenlastegelegde heeft begaan;

verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij;

verklaart het onder feit 1, feit 2 en feit 3 bewezenverklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar;

veroordeelt de verdachte tot een
gevangenisstrafvoor de duur van
270 (tweehonderdzeventig) dagen;

bepaalt dat een gedeelte van de gevangenisstraf, groot
268 (tweehonderdachtenzestig) dagen, niet ten uitvoer zal worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten omdat de verdachte zich voor het einde van een proeftijd van
3 (drie) jarenaan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt;

beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht;

veroordeelt de verdachte tot een
taakstrafvoor de duur van
220 (tweehonderdtwintig) uren, indien niet naar behoren verricht te vervangen door
110 (honderdtien) dagen hechtenis.

Aldus gewezen door:

mr. A.C. Bosch, voorzitter,

mr. G.J. Schiffers en mr. L. Feraaune, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. N. van Abeelen en mr. L.C.J.M. Hillebrandt, griffiers,

en op 22 mei 2025 ter openbare terechtzitting uitgesproken.

mr. G.J. Schiffers is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.