ECLI:NL:HR:2000:AA4982

• Datum uitspraak: 1 maart 2000
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 35147
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: R.J.J. Jansen; Van Brunschot; Van Vliet; Van Amersfoort; Lourens
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie over navorderingsaanslag inkomstenbelasting en de kennis van de Inspecteur

In deze zaak gaat het om een beroep in cassatie van belanghebbende X tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 31 december 1998, die betrekking heeft op een navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting voor het jaar 1988. Aan belanghebbende was aanvankelijk een aanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen van f 318.388, maar later werd een navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen van f 647.526, zonder verhoging. Belanghebbende heeft tegen deze navorderingsaanslag beroep ingesteld bij het Hof, dat het beroep ongegrond verklaarde en de navorderingsaanslag handhaafde.

In cassatie heeft belanghebbende de uitspraak van het Hof bestreden. De Hoge Raad beoordeelt de argumenten van belanghebbende en de reactie van de Staatssecretaris van Financiën. De Hoge Raad oordeelt dat het Hof terecht heeft geoordeeld dat de Inspecteur geen aanleiding had om vragen te stellen of af te wijken van de ingediende aangifte. Dit oordeel is niet onjuist en kan niet in cassatie worden getoetst. Ook het oordeel van het Hof dat de Inspecteur de feiten niet kende en niet behoefde te kennen, wordt door de Hoge Raad bevestigd.

De Hoge Raad concludeert dat het Hof zonder schending van enige rechtsregel tot de conclusie heeft kunnen komen dat de Inspecteur geen feiten ten grondslag heeft gelegd aan de navorderingsaanslag die hij kende of redelijkerwijs moest kennen. De Hoge Raad verwerpt het beroep en acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten. Dit arrest is op 1 maart 2000 vastgesteld door de vice-president R.J.J. Jansen en de overige rechters, en in het openbaar uitgesproken.

Uitspraak

Nr. 35147

1 maart 2000

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 31 december 1998 betreffende na te melden navorderingsaanslag in de inkomstenbelasting.

1. Aanslag en geding voor het Hof

Aan belanghebbende, die aanvankelijk in de inkomstenbelasting voor het jaar 1988 was aangeslagen naar een belastbaar inkomen van f 318.388,--, is over dat jaar een navorderingsaanslag opgelegd naar een belastbaar inkomen van f 647.526,--, zonder verhoging.

Belanghebbende is tegen die navorderingsaanslag in beroep gekomen bij het Hof, dat het beroep ongegrond heeft verklaard en de navorderingsaanslag heeft gehandhaafd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen ’s Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft bij vertoogschrift het cassatieberoep bestreden.

3. Beoordeling van het middel van cassatie

3.1. Het Hof heeft geoordeeld dat de feiten, vermeld in de onderdelen 2.3.1 tot en met 2.3.5 van ’s Hofs uitspraak, de Inspecteur geen aanleiding hoefden te geven tot het stellen van vragen of het afwijken van de ingediende aangifte. Dit oordeel geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en kan als verweven met waarderingen van feitelijke aard voor het overige in cassatie niet op zijn juistheid worden getoetst. Het is ook niet onbegrijpelijk en evenmin ontoereikend gemotiveerd. Voorzover het middel zich tegen dit oordeel richt, faalt het derhalve.

3.2. Het Hof heeft voorts - in cassatie onbestre-

den - geoordeeld dat de Inspecteur de feiten, vermeld in de onderdelen 2.4.1 tot en met 2.4.6 van ’s Hofs uitspraak, niet kende en ook niet behoefde te kennen. Voorzover het middel zich richt tegen ’s Hofs oordeel dat de Inspecteur, ook indien hij kennis had gedragen van laatstbedoelde feiten, de primitieve aanslag had kunnen opleggen conform de ingediende aangifte zonder een ambtelijk verzuim te begaan, kan het niet tot cassatie leiden, aangezien het zich richt tegen een ten overvloede gegeven oordeel.

3.3. Uit het hiervóór overwogene volgt dat het Hof zonder schending van enige rechtsregel tot de gevolgtrekking heeft kunnen komen dat de Inspecteur geen feiten die hij kende of redelijkerwijs moest kennen ten grondslag heeft gelegd aan de navorderingsaanslag. Nu voorts voor het Hof de tot navordering aanleiding gevende feiten, vermeld in onderdeel 2.1.3 van ’s Hofs uitspraak, als zodanig niet in geschil waren, doet niet ter zake waaraan de Inspecteur zijn kennis omtrent die feiten ontleende. Voorzover het middel betoogt dat onbegrijpelijk is dat het Hof voor de aanwezigheid van een nieuw feit verwijst naar de uitkomsten van een boekenonderzoek, kan het derhalve evenmin tot cassatie leiden.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroorde-ling in de proceskosten als bedoeld in artikel 5a van de Wet admi-nistratieve rechtspraak belastingzaken.

5. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is op 1 maart 2000 vastgesteld door de vice-president R.J.J. Jansen als voorzitter, en de raadsheren Van Brunschot, Van Vliet, Van Amersfoort en Lourens, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier Van Hooff, en op die datum in het openbaar uitgesproken.