ECLI:NL:HR:2003:AF5362

• Datum uitspraak: 7 maart 2003
• Publicatiedatum: 4 april 2013
• Zaaknummer: 36835
• Instantie: Hoge Raad
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Belastingrecht
• Procedures: Cassatie
• Rechters: G.J. Zuurmond; F.W.G.M. van Brunschot; D.G. van Vliet; P. Lourens; C.B. Bavinck
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Cassatie over de aanslag in de inkomstenbelasting en de behandeling van ondernemingsvermogen

In deze zaak gaat het om een beroep in cassatie van belanghebbende X tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 30 november 2000, betreffende een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 1996. De aanslag was opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 76.595, en na bezwaar was deze door de Inspecteur gehandhaafd. Het Hof verklaarde het beroep van belanghebbende ongegrond, waarna belanghebbende cassatie instelde. De Staatssecretaris van Financiën diende een verweerschrift in.

De Hoge Raad heeft de feiten als volgt vastgesteld: belanghebbende drijft sinds 1982 een eenmanszaak en had op 31 december 1996 een schuld in rekening-courant aan de bank van ƒ 134.410,66. In de jaren 1989 tot en met 1996 behaalde hij jaarlijkse winsten tussen ƒ 60.707 en ƒ 112.530, terwijl de privé-opnamen in die jaren de winst met ƒ 81.744 overtroffen. De Inspecteur stelde dat het ondernemingsvermogen van belanghebbende lager is dan nihil, wat leidde tot een afname van de oudedagsreserve.

Het Hof moest beoordelen of de schuld in rekening-courant volledig tot het ondernemingsvermogen behoort of deels tot het privé-vermogen. De Hoge Raad oordeelde dat een negatief saldo van een rekening-courant bij een bank een ondernemingsschuld vormt, tenzij er een onmiskenbaar verband is met niet-reguliere privé-uitgaven. Het Hof had terecht geoordeeld dat de privé-opnamen niet automatisch leidden tot een classificatie van een deel van de schuld als privé-schuld. De Hoge Raad verklaarde het beroep ongegrond en oordeelde dat er geen termen aanwezig waren voor een veroordeling in de proceskosten.

Uitspraak

Nr. 36.835

7 maart 2003

IR

gewezen op het beroep in cassatie van X te Z tegen de uitspraak van het Gerechtshof te Amsterdam van 30 november 2000, nr. P99/2033, betreffende na te melden aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

1. Aanslag, bezwaar en geding voor het Hof

Aan belanghebbende is voor het jaar 1996 een aanslag in de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen van ƒ 76.595, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

Belanghebbende is tegen die uitspraak in beroep gekomen bij het Hof.

Het Hof heeft het beroep ongegrond verklaard. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

2. Geding in cassatie

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

3. Beoordeling van de klachten

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

3.1.1. Belanghebbende drijft sinds 1982 een onderneming in de vorm van een eenmanszaak. In 1989 behoorde tot het ondernemingsvermogen van belanghebbende een schuld in rekening-courant aan de bank van ƒ 55.142. Op 31 december 1996 had belanghebbende uit dezelfde rekening-courantverhouding met de bank een schuld van ƒ 134.410,66.

3.1.2. In de jaren 1989 tot en met 1996 heeft belanghebbende jaarlijks een winst behaald tussen ƒ 60.707 en ƒ 112.530. De privé-opnamen bedroegen deze jaren jaarlijks tussen ƒ 38.229 en ƒ 119.526. De privé-opnamen gingen de in die jaren behaalde winst met in totaal een bedrag van ƒ 81.744 te boven.

3.1.3. Belanghebbende berekende in zijn herziene aangiftebiljet zijn ondernemingsvermogen op 31 december 1996 op ƒ 29.285,34. Bij het vaststellen van de aanslag stelde de Inspecteur zich op het standpunt dat het ondernemingsvermogen van belanghebbende lager is dan nihil, zodat, aldus de Inspecteur, de oudedagsreserve ingevolge artikel 44f, lid 1, letter c, van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 afneemt met haar volle bedrag, te weten ƒ 10.000.

3.2. Voor het Hof was in geschil of de schuld in rekening-courant aan de bank, die op 31 december 1996 ƒ 134.410,66 bedroeg, in zijn geheel tot het ondernemingsvermogen behoort, zoals de Inspecteur stelde, dan wel voor ƒ 100.000 tot het privé-vermogen behoort en voor ƒ 34.410,66 tot het ondernemingsvermogen, zoals belanghebbende stelde.

3.3. Indien een ondernemer voor de financiering van zijn onderneming gebruik maakt van een rekening-courant bij een bank, vormt een negatief saldo van die rekening-courant een ondernemingsschuld, ook indien, zoals hier, ten laste van die rekening-courant mede privé-opnamen worden gedaan. Dit is slechts anders indien en voorzover onmiskenbaar een verband bestaat tussen de schuld in rekening-courant en bepaalde niet reguliere privé-uitgaven, zoals het geval kan zijn indien substantiële privé-vermogensbestanddelen met het rekening-courantkrediet zijn gefinancierd. Het Hof heeft derhalve terecht geoordeeld dat de omstandigheid dat de privé-opnamen door belanghebbende in de jaren sinds 1989 de gemaakte winsten hebben overtroffen, op zichzelf niet meebrengt dat een deel van de schuld als privé-schuld kan worden aangemerkt. Voorzover in de klachten een andere opvatting wordt voorgestaan, falen zij. 's Hofs oordeel dat niet aannemelijk is geworden dat de thans bestaande schuld in rekening-courant betrekking heeft op privé-uitgaven, in welk oordeel ligt besloten dat de hiervoor als uitzondering genoemde situatie zich niet voordeed, kan als van feitelijke aard in cassatie niet op zijn juistheid worden onderzocht. Ook voorzover de klachten tegen dit oordeel zijn gericht, falen zij derhalve.

4. Proceskosten

De Hoge Raad acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

5. Beslissing

De Hoge Raad verklaart het beroep ongegrond.

Dit arrest is gewezen door de vice-president G.J. Zuurmond als voorzitter, en de raadsheren F.W.G.M. van Brunschot, D.G. van Vliet, P. Lourens en C.B. Bavinck, in tegenwoordigheid van de waarnemend griffier E. Cichowski, en in het openbaar uitgesproken op 7 maart 2003.