ECLI:NL:OGEABES:2018:3

• Datum uitspraak: 7 maart 2018
• Publicatiedatum: 9 april 2018
• Zaaknummer: War BES 2017/29
• Instantie: Gerecht in eerste aanleg van Bonaire, Sint Eustatius en Saba
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: D. Haan
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Toekenning verblijfsvergunning op basis van tijdige aanvraag verklaring omtrent gedrag

In deze zaak heeft het Gerecht in eerste aanleg van Bonaire, Sint Eustatius en Saba op 7 maart 2018 uitspraak gedaan in een geschil tussen een eiser, van Venezolaanse nationaliteit, en de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie. De eiser had een aanvraag ingediend voor een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd, maar deze was afgewezen omdat hij niet tijdig de benodigde verklaring omtrent gedrag (VOG) had ingediend. De eiser had de VOG op 10 november 2016 aangevraagd, maar deze werd pas op 16 januari 2017 verleend, terwijl zijn verblijfsvergunning voor bepaalde tijd op 9 december 2016 was verlopen. De staatssecretaris stelde dat de aanvraag niet kon worden ingewilligd omdat de eiser niet voldeed aan de voorwaarden op het moment van de beslissing.

Het Gerecht heeft echter geoordeeld dat de eiser niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor het niet tijdig indienen van de VOG, aangezien hij de aanvraag tijdig had gedaan en de vertraging in de afgifte van de VOG aan de gezaghebber was toe te rekenen. Het Gerecht heeft vastgesteld dat de gezaghebber niet binnen de wettelijke termijn van veertien dagen had beslist op het verzoek om de VOG, waardoor de eiser in een ongunstige positie werd geplaatst. Het Gerecht heeft de afwijzing van de aanvraag door de staatssecretaris in strijd met de wet verklaard en het bestreden besluit vernietigd. Tevens is de staatssecretaris opgedragen om een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar van de eiser tegen de afwijzing.

Daarnaast is de staatssecretaris veroordeeld tot betaling van de proceskosten aan de eiser, die in verband met de behandeling van het beroep zijn gemaakt. Het Gerecht heeft geoordeeld dat de eiser recht heeft op vergoeding van het griffierecht, dat hij had betaald voor de behandeling van zijn beroep. De uitspraak benadrukt het belang van tijdige besluitvorming door de overheid en de bescherming van de rechten van burgers in het kader van verblijfsvergunningen.

Uitspraak

GERECHT IN EERSTE AANLEG VAN BONAIRE, SINT EUSTATIUS EN SABA

zittingsplaats Bonaire

Uitspraak

in het geding tussen:

[Eiser],

wonende op Bonaire,

eiser,

gemachtigde: mr. M. Bijkerk, advocaat,

en

de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie,

verweerder,

gemachtigde: mr. P.J. de Graaf, werkzaam bij de IND Caribisch Nederland.

Procesverloop

Bij beschikking van 13 februari 2017 heeft verweerder de aanvraag van eiser om verlening van een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd (de aanvraag) afgewezen (de afwijzing).

Bij beschikking van 9 augustus 2017 (het bestreden besluit) heeft verweerder het daartegen gemaakte bezwaar van eiser ongegrond verklaard.

Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het Gerecht heeft de zaak ter openbare zitting behandeld op 14 december 2017. Eiser is in persoon verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich doen vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. Op grond van artikel 7, vierde lid, van de Wet toelating en uitzetting BES (Wtu BES) wordt de verblijfsvergunning voor bepaalde of onbepaalde tijd verleend met ingang van de dag waarop de vreemdeling heeft aangetoond dat hij aan alle voorwaarden voldoet, maar niet eerder dan met ingang van de dag waarop de aanvraag is ontvangen. Op grond van het zesde lid kan de verblijfsvergunning voor bepaalde tijd worden verlengd met ingang van de dag na die waarop de geldigheidsduur van de verblijfsvergunning waarvoor verlenging is gevraagd afloopt, indien de vreemdeling de aanvraag tot verlenging, dan wel de gegevens waaruit blijkt dat aan de voorwaarden wordt voldaan, niet tijdig heeft ingediend en hem dit niet is toe te rekenen.

1.1

Op grond van artikel 5.45 eerste lid, aanhef en onder b, van het Besluit toelating en uitzetting BES (Btu BES) wordt de verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd verleend, indien de vreemdeling direct voorafgaand aan de aanvraag of op het moment van de beslissing op de aanvraag gedurende een ononderbroken periode van ten minste vijf jaren houder is van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd voor een niet-tijdelijk doel, en hij niet bij onherroepelijk geworden vonnis is veroordeeld wegens een misdrijf waartegen een gevangenisstraf van drie jaren of meer is bedreigd, en hem geen maatregel, bedoeld in artikel 39 van het Wetboek van Strafrecht BES, is opgelegd.

2. Eiser, van Venezolaanse nationaliteit, beschikte laatstelijk over een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd, geldig van 9 december 2015 tot 9 december 2016 (de vvbt). Op 5 december 2016 heeft hij de aanvraag gedaan. Daaraan ontbrak nog de verklaring omtrent gedrag (VOG), waarmee hij diende aan te tonen dat hij voldeed aan het bepaalde bij artikel 5.45 eerste lid, aanhef en onder b, van het Btu BES. Verweerder heeft hem toen twee weken gegund om de aanvraag daarmee compleet te maken.

Op 10 november 2016 had eiser bij (het Kabinet van) de gezaghebber van het openbaar lichaam Bonaire (de gezaghebber) verzocht om afgifte van de VOG (het verzoek). De gezaghebber heeft op 16 januari 2017 de VOG verleend, waarna eiser die op 18 januari 2017 bij verweerder heeft ingeleverd.

3. Aan de bij het bestreden besluit gehandhaafde afwijzing heeft verweerder ten grondslag gelegd dat eisers vvbt op 9 december 2016 verliep, terwijl hij pas op 18 januari 2017 had aangetoond aan de andere voorwaarden te hebben voldaan. Nu pas op die laatste datum zijn vvbt zou kunnen worden verlengd, voldeed eiser niet aan de eis dat hij op het moment van de beslissing op de aanvraag gedurende een ononderbroken periode van ten minste vijf jaren houder was van een vvbt voor een niet-tijdelijk doel.

4. Het geschil tussen partijen spitst zich toe op de beantwoording van de vraag of verweerder in dit geval met toepassing van artikel 7, zesde lid, van de Wtu BES de aanvraag had moeten inwilligen, omdat het eiser niet was toe te rekenen dat hij de VOG niet tijdig heeft ingediend.

5. Met eiser beantwoordt het Gerecht deze vraag bevestigend.

Op grond van artikel 23, vierde lid, van de Wet op de justitiële documentatie en op de verklaringen omtrent het gedrag BES (Wjd BES) beslist de gezaghebber op het verzoek tot afgifte van een VOG binnen veertien dagen nadat het verzoek is gedaan.

Vastgesteld moet hier worden dat eiser het verzoek zo tijdig heeft gedaan, namelijk vier weken voor het verlopen op 9 december 2016 van de vvbt, dat indien de wettelijke termijn voor het beslissen daarop was gerespecteerd de VOG ruim op tijd, dus vóór 9 december 2016, had kunnen worden ingeleverd bij verweerder.

Dat volgens verweerder eiser bekend had kunnen zijn met de bestuurspraktijk dat een procedure voor de verlening van een VOG zes weken duurt, betekent niet dat eiser daarmee zonder meer rekening had moeten houden, zoals verweerder kennelijk meent. Een burger behoeft geen kennis te dragen van een van de wet afwijkende bestuurspraktijk, maar mag in beginsel uitgaan van hetgeen bij wet is geregeld. Overigens heeft het in dit geval ook geen zes maar ruim negen weken geduurd voordat op het verzoek werd beslist, zodat ook indien eiser rekening zou hebben kunnen houden met de bestuurspraktijk, hij de aanvraag nog steeds niet tijdig zou hebben kunnen completeren.

In dit geval is naar het oordeel van het Gerecht het te laat completeren van de aanvraag toe te rekenen aan de gezaghebber en niet aan eiser. Nu verder de gezaghebber deel uitmaakt van de overheid waarvan eiser afhankelijk is voor het materialiseren van zijn verblijfsrecht, kon verweerder te dezen niet de gevolgen van het ontijdig beslissen op het verzoek voor rekening van eiser laten. Verweerder had hier toepassing dienen te geven aan het bepaalde bij artikel 7, zesde lid, van de Wtu BES en had aldus, de afwijzing heroverwegende, bij het bestreden besluit alsnog moeten bewilligen in de aanvraag.

6. Uit het voorgaande volgt dat verweerder het bestreden besluit heeft genomen in strijd met artikel 7, zesde lid, van de Wtu BES. Het beroep moet gegrond worden verklaard en het bestreden besluit moet worden vernietigd. Het Gerecht zal verder verweerder opdragen met in achtneming van deze uitspraak een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar tegen de afwijzing.

7. Het Gerecht ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten opgekomen aan de zijde van eiser in verband met het instellen van beroep, als na te melden. Verder zal het Gerecht verweerder gelasten aan eiser het door hem voor de behandeling van dit beroep betaalde griffierecht te vergoeden.

Beslissing

Het Gerecht:

• verklaart het beroep
  gegrond ;
• vernietigt het bestreden besluit;
• draagt verweerder
  op met inachtneming van deze uitspraak een nieuwe beslissing te nemen op het bezwaar van eiser tegen de afwijzing;
• veroordeelt de minister van Veiligheid en Justitie tot betaling aan eiser van de bij hem in verband met de behandeling van het beroep opgekomen proceskosten tot een bedrag van USD 782,- (zegge: zevenhonderd tweeëntachtig Amerikaanse dollars), geheel toe te rekenen aan door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand;
• gelast de minister van Veiligheid en Justitie aan eiser het door hem betaalde griffierecht van USD 84,- (zegge: vierentachtig Amerikaanse dollars) te vergoeden.

Aldus vastgesteld door mr. D. Haan en uitgesproken in het openbaar op 7 maart 2018 in aanwezigheid van de griffier.

Tegen deze uitspraak staat hoger beroep open binnen zes weken na kennisgeving van deze uitspraak. Zie hoofdstuk 5 van de War BES.