ECLI:NL:RBAMS:2015:4774

• Datum uitspraak: 31 juli 2015
• Publicatiedatum: 27 juli 2015
• Zaaknummer: AMS 14/6775
• Instantie: Rechtbank Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: L.H. Waller
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing aanvraag maatschappelijke opvang op grond van de Wmo en toekenning dwangsom

In deze zaak heeft de Rechtbank Amsterdam op 31 juli 2015 uitspraak gedaan in een geschil tussen eiseres, een vrouw afkomstig uit Somalië zonder rechtmatig verblijf in Nederland, en het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam. Eiseres had een aanvraag ingediend voor maatschappelijke opvang op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2007 (Wmo), welke door verweerder op 16 april 2014 werd afgewezen. Eiseres heeft hiertegen bezwaar gemaakt, maar dit bezwaar werd op 6 oktober 2014 ongegrond verklaard. Eiseres heeft vervolgens beroep ingesteld tegen dit besluit.

De rechtbank heeft vastgesteld dat eiseres aansluitend aan de opvang in de Vluchthaven op 30 juni 2014 naar een asielzoekerscentrum (AZC) is gegaan. De rechtbank oordeelde dat deze opvang als een voorliggende voorziening moet worden aangemerkt, waardoor eiseres geen aanspraak kan maken op opvang op grond van de Wmo. De rechtbank concludeerde dat de aanvraag van eiseres terecht was afgewezen, ondanks de onzekerheid over de duur van haar verblijf in het AZC.

Daarnaast heeft eiseres aanspraak gemaakt op leefgeld en een dwangsom wegens het te laat beslissen op haar bezwaarschriften. De rechtbank oordeelde dat eiseres geen recht had op leefgeld, omdat zij niet voldeed aan de criteria voor een uitkering uit het Fonds Gevolgen Vreemdelingenwetgeving (FGV). Wat betreft de dwangsom oordeelde de rechtbank dat verweerder te laat had beslist op het bezwaar, waardoor een dwangsom van € 900,- is verbeurd. De rechtbank verklaarde het beroep gegrond, vernietigde het bestreden besluit en droeg verweerder op de dwangsom en het griffierecht aan eiseres te vergoeden.

Uitspraak

RECHTBANK AMSTERDAM

Bestuursrecht

zaaknummer: AMS 14/6775

uitspraak van de enkelvoudige kamer van 31 juli 2015 in de zaak tussen

[eiseres], te Delfzijl, eiseres

(gemachtigde: mr. E.C. Cerezo-Weijsenfeld),

en

het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam, verweerder

(gemachtigde: mr. E. ‘t Jong).

Procesverloop

Bij besluit van 16 april 2014 (het primaire besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiseres om maatschappelijke opvang op grond van de Wet maatschappelijke ondersteuning 2007 (Wmo) afgewezen.

Bij besluit van 6 oktober 2014 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.

Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Op 25 juni 2015 heeft de rechtbank in deze zaak gevoegd met de zaken geregistreerd onder de nummers AMS 14/4475, 14/4487, 14/4477, 14/4495, 14/4496, 14/6668, 14/6823, 14/6809 en 14/6789 een inlichtingencomparitie gehouden. Eiser heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. W.G. Fischer, kantoorgenoot van haar gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, bijgestaan door mr. E. Pans.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 14 juli 2015. De rechtbank heeft de zaak gevoegd behandeld met de hierboven genoemde zaken. Eiseres is met bericht van verhindering, niet verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde en mrs. H.E. Benjamins en S.M.E. Dreyer.

Na sluiting van het onderzoek heeft de rechtbank de gevoegde zaken weer gesplitst.

Overwegingen

1.1.

Eiseres is geboren op [geboortedag] 1982, stelt afkomstig te zijn uit Somalië en heeft geen rechtmatig verblijf in Nederland. Vanaf 29 november 2013 wordt eiseres opgevangen in een gebouw van de Jellinek aan het [adres] (de Jellinek). Op 30 december 2013 heeft eiseres hiertegen bezwaar gemaakt. Dit bezwaarschrift is door verweerder aangemerkt als aanvraag om opvang als bedoeld in de Wmo. Op 10 februari 2014 heeft eiseres het formulier “Declaration for accomodation Vluchthaven” ondertekend en is zij toegelaten tot de opvang in de Vluchthaven. Op 7 maart 2014 heeft eiseres bezwaar gemaakt tegen de voorwaarden van de opvang in de Vluchthaven.

1.2.

Bij het primaire besluit heeft verweerder de aanvraag afgewezen. Eiseres heeft hiertegen bezwaar gemaakt. Op 26 juni 2014 heeft een hoorzitting plaatsgevonden.

1.3.

Op 20 augustus heeft eiseres verweerder in gebreke gesteld wegens het niet tijdig beslissen op de bezwaarschriften van 30 december 2013, 7 maart 2014 en 1 mei 2014.

2.

2.1.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder de bezwaarschriften van eiseres ongegrond verklaard. Verweerder heeft hieraan ten grondslag gelegd dat eiseres bij brief van 30 juni 2014 heeft aangegeven dat zij wordt opgevangen in een AZC. Daarom ontbreekt de noodzaak voor opvang.

2.2.

Eiseres stelt in beroep dat verweerder ten onrechte de opvang heeft gestaakt. Aan het bieden van opvang is geen rechtsgeldig einde gekomen. De toekomst van haar huidige opvang is onzeker. Daarnaast maakt eiseres aanspraak op leefgeld overeenkomstig de norm van de Regeling verstrekkingen asielzoekers en andere categorieën vreemdelingen 2005 (Rva). Voorts maakt eiseres aanspraak op een dwangsom wegens het te laat beslissen op de bezwaarschriften.

3. Voor de Wmo geldt als periode in geding de periode van aanvraag tot en met de beslissing op bezwaar. Deze periode loopt daarom van 30 december 2013 tot en met 6 oktober 2014, de datum van het bestreden besluit.

4. De rechtbank stelt vast dat eiseres aansluitend aan de opvang in de Vluchthaven op 30 juni 2014 naar een AZC is gegaan. Deze opvang moet worden aangemerkt als voorliggende voorziening als bedoeld in artikel 2 van de Wmo, zodat geen aanspraak bestaat op opvang op grond van de Wmo. Dat onzeker is hoe lang eiseres in het AZC kan blijven doet daar niet aan af. Eiseres heeft in de periode in geding ononderbroken opvang gehad. Verweerder heeft de aanvraag terecht afgewezen.

5. Eiseres voert aan dat zij recht heeft op leefgeld op grond van het Fonds Gevolgen Vreemdelingenwetgeving (FGV) naar de norm van de Regeling verstrekkingen asielzoekers en andere categorieën vreemdelingen 2005 (Rva). Onder verwijzing naar rov. 21 tot en met 24 van de uitspraak van deze rechtbank van 8 mei 2015 (ECLI:NL:RBAMS:2015:2651) is de rechtbank van oordeel dat eiseres geen recht heeft op leefgeld. De rechtbank is voorts van oordeel dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij aan de in de aangehaalde uitspraak genoemde criteria voor een uitkering uit het FGV voldoet, zodat zij niet in aanmerking komt voor deze uitkering. Hetgeen hierover nader is aangevoerd maakt het oordeel van de rechtbank niet anders.

6. In het kader van eiseres’ aanspraak op een dwangsom in verband met het te laat beslissen op de bezwaarschriften overweegt de rechtbank als volgt. De bezwaarschriften van 30 december 2013 en 7 maart 2014 zijn in overleg met het kantoor van de gemachtigde van eiseres aangemerkt als aanvraag. Voor zover de ingebrekestelling ziet op deze bezwaarschriften, treft deze daarom geen doel.
Verweerder diende op grond van artikel 7:10 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) voor 10 juli 2014 te beslissen op het bezwaar van 1 mei 2014 tegen het primaire besluit van 16 april 2014. Op 25 juni 2014 heeft de secretaris van de bezwaaradviescommissie een brief verstuurd, met het doel de termijn om op het bezwaar te beslissen te verlengen tot 20 augustus 2014. Uit de letterlijke tekst van de brief maakt de rechtbank op dat mededeling wordt gedaan van een beslissing tot verdaging namens het college van burgemeester en wethouders. Anders dan eiseres is de rechtbank dan ook van oordeel dat de beslistermijn rechtsgeldig is verdaagd tot 20 augustus 2014.

7. De dwangsom bij niet tijdig beslissen is geregeld in paragraaf 4.1.3.2 van de Awb. Deze paragraaf is in artikel 7:14 van de Awb van overeenkomstige toepassing verklaard op besluiten op grond van afdeling 7.2 van de Awb betreffende bijzondere bepalingen over bezwaar. De in paragraaf 4.1.3.2 opgenomen regeling geldt daarom ook voor beslissingen op bezwaar.
In deze paragraaf staat artikel 4:17 van de Awb. In het eerste lid van dit artikel is bepaald dat indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven, het bestuursorgaan een dwangsom verbeurt voor elke dag dat het in gebreke is, doch voor ten hoogste 42 dagen.
In het tweede lid is bepaald dat de dwangsom de eerste veertien dagen € 20,- per dag bedraagt, de daarop volgende veertien dagen € 30,- per dag en de overige dagen € 40,- per dag.
In het derde lid is bepaald dat de eerste dag waarover de dwangsom verschuldigd is, de dag is waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen.

8. De rechtbank stelt vast dat eiser verweerder bij faxbericht van 20 augustus 2014 in gebreke heeft gesteld. Dit betekent dat verweerder tot en met 3 september 2014 een besluit kon nemen zonder een dwangsom te verbeuren. Verweerder heeft het besluit op bezwaar genomen op 6 oktober 2014. Dat is vier weken en vijf dagen te laat, zodat een dwangsom is verbeurd van € 900,-.

9. Gelet op het voorgaande zal de rechtbank het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen voor zover daarbij geen dwangsom is toegekend. De rechtbank ziet aanleiding zelf in de zaak te voorzien, in de zin dat verweerder een dwangsom verbeurt van € 900,-.

10. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

11. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten in beroep. Ten aanzien van de op de zitting gevoegd behandelde zaken is sprake van samenhangende zaken in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bbp). Dit heeft tot gevolg dat in de fase van beroep deze zaken ten aanzien van de kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand moeten worden beschouwd als één zaak. De rechtbank verwijst naar het bepaalde in artikel 3, eerste lid, gelezen in samenhang met artikel 2, eerste lid, aanhef en onder a, van het Bbp. Gelet op bijlage C2 bij het Bbp is de wegingsfactor 1,5. In beroep komt het bedrag aan proceskosten neer op € 1.102,50 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het verschijnen op de inlichtingencomparitie, met een waarde per punt van € 490,- en een wegingsfactor 1,5). De vergoeding voor deze proceshandelingen is reeds toegekend in de zaak [naam] (AMS 14/4475) zodat in deze zaak geen vergoeding meer wordt toegekend.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt het bestreden besluit;

- bepaalt dat verweerder een dwangsom verbeurt van € 900,-;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 45,- aan eiseres te vergoeden.

Deze uitspraak is gedaan door mr. L.H. Waller, rechter, in aanwezigheid van mr. E.H. Kalse‑Spoon, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 31 juli 2015.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep.

Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening.