Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
Zaaknummer: AWB 17/11598
V-nummer: [nummer]
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 5 juli 2017 in de zaak tussen
[eiser], eiser,
gemachtigde mr. H.W.F. Klarenaar,
en
de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, verweerder,
gemachtigde mr. N. Hamzaoui.
Procesverloop
Eiser heeft beroep ingesteld tegen het besluit van 6 juni 2017 (het bestreden besluit).
Dat beroep is samen met het ingediende verzoek om een voorlopige voorziening (AWB 17/11600) ter zitting behandeld op 28 juni 2017. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. N. Alwardani heeft als tolk gefungeerd in de Arabische taal. Verweerder is vertegenwoordigd door zijn gemachtigde. Ter zitting is het onderzoek gesloten.
Overwegingen
1. Eiser, geboren op [geboortedatum] en van Soedanese nationaliteit, heeft op 24 maart 2017 een aanvraag tot verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd in Nederland ingediend.
2. Uit Eurodac is gebleken dat eiser de buitengrens van de lidstaten die gebonden zijn aan de Verordening (EU) 603/2013 (Eurodacverordening) op 22 oktober 2016 op illegale wijze heeft overschreden via Italië. Verweerder heeft de autoriteiten van Italië op grond van Verordening (EU) 604/2013 (Dublinverordening) op 18 april 2017 verzocht eiser over te nemen. De Italiaanse autoriteiten hebben hiermee ingestemd op 14 mei 2017.
3. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de aanvraag van eiser niet in behandeling genomen op grond van artikel 30, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000 omdat verweerder Italië daarvoor verantwoordelijk acht.
4. Eiser heeft daartegen aangevoerd dat hij in Italië is misleid wat betreft het afgegeven van vingerafdrukken. Eiser wilde niet in Italië blijven maar doorreizen naar familieleden in Nederland. Ten aanzien van Italië kan niet worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Verweerder moet toepassing geven aan artikel 17, eerste en tweede lid, van de Dublinverordening.
De rechtbank oordeelt als volgt.
5. Niet in geschil is dat eiser in Italië zijn vingerafdrukken heeft afgegeven. Dat eiser door de Italiaanse autoriteiten gedwongen zou zijn om zijn vingerafdrukken af te geven en dat hij de intentie heeft gehad om in Nederland een verzoek om internationale bescherming in te dienen, doet naar het oordeel van de rechtbank niet af aan de verantwoordelijkheid van Italië voor de behandeling van zijn verzoek om internationale bescherming. Ingevolge artikel 14 van de Eurodacverordening zijn de lidstaten verplicht om illegaal op het grondgebied van de lidstaten binnengekomen vreemdelingen te registreren. Verweerder heeft dan ook terecht middels het claimakkoord verzocht om overname op grond van artikel 13 van de Dublinverordening. Dat de afname van de vingerafdrukken van eiser onder dwang gebeurd zou zijn kan niet leiden tot een ander oordeel. Eiser behoort over de wijze van handelen bij afname van de vingerafdrukken te klagen bij de Italiaanse autoriteiten. Verder wijst de rechtbank erop dat voor het bepalen van de verantwoordelijke lidstaat onder de Dublinverordening de intentie van de individuele asielzoeker geen rol speelt, zodat ook deze grond niet kan slagen.
6. De rechtbank is van oordeel dat verweerder, gelet op het interstatelijk vertrouwensbeginsel, ervan uit mag gaan dat Italië zijn verdragsverplichtingen nakomt.
Het is aan eiser om aannemelijk te maken dat Italië dat niet doet. Er is niet gebleken van aanwijzingen voor systeemfouten in de asielprocedure of de opvang van asielzoekers in Italië. Verder is uit eisers verklaringen niet af te leiden dat Italië jegens hem zijn internationale verplichtingen niet naleeft of zal naleven.
7. Er is niet gebleken van bijzondere, individuele omstandigheden die maken dat overdracht van eiser aan Italië van een onevenredige hardheid getuigt. Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat zijn gestelde tante en nicht in Nederland verblijven en er zijn geen instemmingsverklaringen overgelegd. Daarom zijn er geen feiten of omstandigheden die maken dat Nederland de asielaanvraag van eiser op grond van artikel 17, eerste of tweede lid, van de Dublinverordening aan zich moet trekken.
8. Het beroep is ongegrond.
9. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. W.M.P. van Alphen, rechter, in aanwezigheid van mr. J.A.B. Koens, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 5 juli 2017.
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan binnen één week na de dag van verzending hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.