Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Bestuursrecht
zaaknummer: NL17.15394
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 18 januari 2018 in de zaak tussen
[eiser], eiser, V-nummer [V-nummer]
(gemachtigde: mr. N. Brands),
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder
(gemachtigde: mr. A.H. Noordeloos).
Procesverloop
Bij besluit van 21 december 2017 (het bestreden besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiser tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd als bedoeld in artikel 28 van de Vreemdelingenwet 2000 (hierna: Vw) afgewezen.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 16 januari 2018.
Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Als tolk is verschenen N. Vissers. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
1. Eiser is geboren op [geboortedatum] 1984 en heeft de Cubaanse nationaliteit.
2. Eiser heeft aan zijn asielaanvraag, samengevat, het volgende ten grondslag gelegd. Eiser is homoseksueel en heeft vanwege zijn seksuele geaardheid problemen ondervonden in Cuba. Zo is hij bekogeld met stenen, is hij bespuugd en heeft hij twee à drie keer kortdurend vast gezeten. Voorts is hij op 22 januari 2015 door een agent op straat met een mes gestoken. Bij terugkeer naar zijn land van herkomst vreest hij voor problemen van de zijde van de agent, indien hij hem tegen het lijf zou lopen. Hij is verder een keer ontslagen uit zijn baan als danser vanwege zijn homoseksuele geaardheid, aldus eiser.
3. Verweerder heeft met toepassing van artikel 31, eerste lid, van de Vw de aanvraag als ongegrond afgewezen. Als relevante elementen van het asielrelaas van eiseres worden door verweerder onderscheiden:
- identiteit, nationaliteit en herkomst;
- de seksuele gerichtheid van eiser;
- eiser is op 22 januari 2015 door een agent met een mes gestoken;
- ontslag als danser vanwege zijn homoseksuele geaardheid;
- de problemen vanwege de seksuele gerichtheid.
Verweerder heeft alleen ongeloofwaardig geacht dat eiser vanwege zijn homoseksuele geaardheid ontslagen zou zijn, verder heeft verweerder de relevante elementen geloofwaardig geacht. Eiser heeft echter geen vrees voor vluchtelingrechtelijke vervolging als bedoeld in het Verdrag van Genève betreffende de status van vluchtelingen van 1951 (Trb. 1954, 88), zoals gewijzigd bij Protocol van New York van 1967 (Trb. 1967, 76) (hierna: het Vluchtelingenverdrag). Verweerder heeft daartoe overwogen dat niet is gebleken dat eiser bij terugkeer naar Cuba te vrezen heeft van op een op hem persoonlijk gerichte negatieve aandacht van de autoriteiten. Niet is gebleken dat eiser te maken heeft gehad met een dermate ernstige mate van verbaal dan wel fysiek geweld dat de situatie voor hem onhoudbaar dan wel onleefbaar zou zijn geworden. Evenmin is gebleken dat het voor eiser onmogelijk is geworden om op maatschappelijk en sociaal gebied te kunnen functioneren. Eiser is immers geen onderwijs, werk, huisvesting of gezondheidszorg ontzegd vanwege zijn geaardheid. Niet is gebleken dat eiser de bescherming van de hogere autoriteiten niet kan inroepen danwel dat deze de bescherming niet kunnen of willen bieden. Verder wijst verweerder erop dat homoseksualiteit in Cuba niet strafbaar is, dat er organisaties zijn die opkomen voor de rechten van LHBT’s en dat de algehele situatie in Cuba voor homoseksuelen de laatste tijd is verbeterd. Dat eiser in Cuba zijn leven niet kan leiden op dezelfde wijze als in Nederland, betekent niet dat ten aanzien van eiser sprake is van een situatie van vervolging in vluchtelingrechtelijke zin, aldus verweerder.
Ook heeft eiser, gelet op voorgaande, niet aannemelijk gemaakt dat hij bij uitzetting een reëel risico op ernstige schade loopt, als bedoeld in artikel 3 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM), aldus verweerder.
4. Eiser betoogt dat verweerder heeft miskend dat, ondanks dat homoseksualiteit in Cuba niet is verboden, de “dagelijkse” discriminatie dusdanig is dat het leven onhoudbaar is geworden. Eiser heeft daartoe gewezen op een aantal bijlagen van het schrijven van Vluchtelingenwerk Nederland (hierna: VWN) van 4 december 2017. Verweerder is daar in het bestreden besluit onvoldoende op ingegaan. Het bestreden besluit is dan ook onvoldoende gemotiveerd, aldus eiser. Verder betoogt eiser dat verweerder ten onrechte is uitgegaan van de ‘gay happiness index’, waarin Cuba op nummer 29 staat van in totaal 217 landen. Hij voert daartoe aan dat onduidelijk is hoe de index tot stand is gekomen. De omstandigheid dat de situatie voor LHBT’ers in Cuba zou zijn verbeterd is een façade, nu het juist de autoriteiten zijn die dat beeld naar buiten willen brengen. Ook wijst eiser op het ‘Country Report on Human Rights Practices 2016 – Cuba’ van het US Department of State van 3 maart 2017 en het rapport ‘Freedom in the World 2017 – Cuba’ van Freedom House van 15 april 2017. Uit deze rapporten blijkt dat andere NGO’s die opkomen voor de belangen van de LHBT-ers door de Cubaanse autoriteiten worden tegengewerkt. Daarbij komt dat de omstandigheid dat de positie voor LHBT-ers verbeterd zou zijn, niet maakt dat de situatie niet onhoudbaar is, aldus eiser. Eiser betoogt voorts dat verweerder heeft miskend dat hij bij terugkeer naar Cuba een reëel risico loopt op ernstige schade. Hij voert daartoe aan dat hij al eens door een agent is neergestoken. De omstandigheid dat de agent dronken, dan wel onder invloed van drugs, was, doet daar niet aan af. Ook heeft verweerder ten onrechte gesteld dat hij bij de autoriteiten bescherming kan vragen. Zo heeft hij niets meer vernomen van de aangifte die hij tegen de agent heeft gedaan en de belangenorganisatie CENESEX helpt mensen ook niet indien zij problemen ondervinden vanwege hun geaardheid. Verder kan hij, vanwege zijn seksuele geaardheid, geen werk vinden en dus niet in zijn eigen levensonderhoud voorzien. Verweerder heeft volgens eiser de asielaanvraag ten onrechte als onvoldoende zwaarwegend afgewezen. Hij verwijst daarbij naar de uitspraak van de rechtbank Den Haag, zittingsplaats Rotterdam, van 11 december 2017 (zaaknummer NL17.12672).
5. De rechtbank overweegt als volgt.
5.1
De rechtbank overweegt dat niet is gebleken dat de algehele politieke- en mensenrechtensituatie in Cuba zodanig is dat uitsluitend in verband daarmee aan een vreemdeling uit dat land een verblijfsvergunning als bedoeld in artikel 28 in samenhang met artikel 29, eerste lid, aanhef en onder a of b, van de Vw moet worden verleend. Daarom zal aannemelijk moeten zijn dat er voor eiser persoonlijk betreffende feiten en omstandigheden bestaan op grond waarvan kan worden geoordeeld dat een dergelijke verblijfsvergunning moet worden verleend.
5.2
Discriminatie door de autoriteiten en/of medeburgers kan evenwel leiden tot gegronde vrees voor vervolging indien sprake is van substantiële discriminatie waardoor het leven onhoudbaar is geworden. Volgens het beleid van verweerder zoals neergelegd in paragraaf C2/3.2 van de Vreemdelingencirculaire 2000, merkt verweerder discriminatie van de vreemdeling door de autoriteiten en door medeburgers aan als een daad van vervolging, indien de vreemdeling vanwege de discriminatie zo ernstig wordt beperkt in zijn bestaansmogelijkheden dat hij onmogelijk op maatschappelijk en sociaal gebied kan functioneren. De rechtbank is van oordeel dat dit beleid niet onredelijk is.
5.3
Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat de door hem ondervonden problemen een dusdanig ernstige beperking van zijn bestaansmogelijkheden opleveren dat het voor hem (als homoseksueel) onmogelijk is om op maatschappelijk en sociaal gebied in Cuba te functioneren. Dat eiser negatief wordt bejegend door zijn omgeving en de maatschappij is onvoldoende voor de conclusie dat aannemelijk is dat de situatie onhoudbaar is geworden. De rechtbank is van oordeel dat verweerder hierbij terecht van belang heeft geacht dat niet is gebleken dat eiser vanwege zijn geaardheid onderwijs, werk, huisvesting of gezondheidszorg is ontzegd. Eiser heeft voorts niet aannemelijk gemaakt dat hij is ontslagen vanwege zijn seksuele oriëntatie. De conclusie dat het voor hem vanwege zijn geaardheid in zijn geheel niet mogelijk was om een baan te vinden, kan niet worden getrokken, nu uit het nader gehoor blijkt dat eiser na zijn ontslag ander werk heeft gevonden. Voorts heeft verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat de omstandigheid dat hij door een politieagent met een mes is gestoken een eenmalig incident is. Niet is gebleken dat eiser bij terugkeer wederom problemen met deze agent zal ondervinden. Ook is niet gebleken, ook niet uit de door eiser genoemde rapporten, dat het gehele politieapparaat in Cuba homofoob zou zijn. Voor zover eiser heeft verwezen naar de uitspraak van 11 december 2017 van de rechtbank Rotterdam wordt overwogen dat in die zaak een heel andere persoonlijke situatie voorlag, hetgeen ook door eiser ter zitting is erkend. Eiser heeft er evenwel terecht op gewezen dat uit die uitspraak volgt dat van eiser niet mag worden verwacht terughoudend te zijn bij het uitkomen van zijn seksuele gerichtheid, maar dat maakt niet dat het voor eiser onmogelijk is om op maatschappelijk en sociaal gebied in Cuba te functioneren.
5.4
De rechtbank acht van belang dat homoseksualiteit in Cuba niet bij wet strafbaar is gesteld. Nu eiser zich niet tot de politie of andere (hogere) autoriteiten heeft gewend, heeft verweerder terecht overwogen dat niet is gebleken dat eiser de bescherming van de autoriteiten niet kan inroepen. De omstandigheid dat de politie volgens eiser niets met zijn aangifte tegen de politieagent heeft gedaan, maakt dat niet anders, nu uit hetgeen eiser heeft verklaard blijkt dat hij hierover ook geen navraag bij de politie heeft gedaan.
5.5
Uit de algemene landeninformatie, waar verweerder in het bestreden besluit naar verwijst, blijkt dat de situatie met betrekking tot LHBT-ers in Cuba de laatste tijd is verbeterd. Onder leiding van de dochter van de huidige president, Mariela Castro, vindt een langzame seksuele revolutie plaats. In Havana heeft een conferentie plaatsgevonden met betrekking tot LHBT‑ers waaraan verscheidene Latijns-Amerikaanse landen hebben deelgenomen. Bovendien verbiedt de wet discriminatie op grond van seksuele oriëntatie bij werk, huisvesting, staatloosheid en toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. De overheid financiert geslachtsveranderingen en pride-marches. Er wordt ook gedemonstreerd voor huwelijken tussen personen van gelijke sekse. De moeilijkheden voor NGO’s in Cuba die opkomen voor de belangen van LHBT-ers worden door verweerder erkend. Verweerder heeft zich evenwel niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat dit niet afdoet aan de omstandigheid dat de ontwikkelingen in Cuba voor de LHBT-gemeenschap positief zijn en dat eiser een wettelijke basis heeft om bescherming te vragen tegen discriminatie op basis van zijn geaardheid. Voor zover eiser heeft verwezen naar een stuk van VluchtelingenWerk Nederland met bijlagen van 4 december 2017 wordt overwogen dat deze stukken veelal zien op problemen waar activisten tegenaan lopen. Niet is gebleken dat eiser een activist is. Verweerder heeft zich verder op het standpunt mogen stellen dat de positie van LHBT-ers nog verre van ideaal is, maar dat de problemen van eiser niet zodanig zwaarwegend zijn om voor een verblijfsvergunning in aanmerking te komen. Dat de feitelijke situatie anders zou zijn dan zou blijken uit de door verweerder genoemde informatie heeft eiser niet nader onderbouwd.
5.6
De rechtbank ziet geen aanleiding voor het oordeel dat het bestreden besluit onvoldoende zou zijn gemotiveerd. Nu verweerder de asielaanvraag reeds gelet op voorgaande heeft mogen afwijzen, behoeft hetgeen eiser heeft aangevoerd over de ‘gay happiness index’ geen bespreking.
6. Het beroep is ongegrond.
7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. L.B.M. Klein Tank, rechter, in aanwezigheid van mr. A. Nobel, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 18 januari 2018.
griffier
rechter
Afschrift verzonden of digitaal ter beschikking gesteld aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van verzending van deze uitspraak of na de dag van plaatsing daarvan in het digitale dossier. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening of om het opheffen of wijzigen van een bij deze uitspraak getroffen voorlopige voorziening.