Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
Zaaknummer: AWB 17/15819
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 3 juli 2018 in de zaak tussen
[naam] , eiser,
gemachtigde: mr. L.J. Meyering,
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (en diens rechtsvoorgangers), verweerder,
gemachtigde: mr. J.E.P. Pijnenburg.
Procesverloop
Eiser heeft beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 25 oktober 2017 (het bestreden besluit).
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 2 mei 2018. Eiser en verweerder hebben zich laten vertegenwoordigen door hun gemachtigden.
De rechtbank heeft de uitspraaktermijn verlengd.
Overwegingen
1. Eiser is geboren op [geboortedatum] en bezit de Syrische nationaliteit.
Op 16 januari 2017 heeft hij een aanvraag ingediend tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. Deze aanvraag heeft verweerder bij besluit van 27 juni 2017 niet in behandeling genomen op grond van artikel 30, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw), omdat op grond van Verordening (EU) nr. 604/2013 (de Dublinverordening) is vastgesteld dat Italië verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. Het hiertegen ingediende beroep is bij uitspraak van deze rechtbank, zittingsplaats Groningen van 31 juli 2017 (zaaknummer NL17.4009) ongegrond verklaard.
Eiser heeft vervolgens op 22 september 2017 een opvolgende asielaanvraag ingediend, welke bij besluit van 26 september 2017 niet in behandeling is genomen met toepassing van artikel 4:6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).
2. Op 24 augustus 2017 heeft eiser de onderhavige aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd, met als doel artikel 8 EVRM/verblijf bij moeder [naam1] , ingediend. Op 19 september 2017 heeft verweerder deze aanvraag afgewezen, omdat eiser niet in het bezit is van een geldige mvv en hij niet in aanmerking komt voor vrijstelling van het mvv-vereiste op grond van artikel 8 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). Eisers moeder beschikt niet over een geldige verblijfsvergunning. Verder is niet aangetoond dat er sprake is van een meer dan gebruikelijke afhankelijkheid en emotionele binding tussen eiser en zijn moeder.
3. Bij het bestreden besluit is het bezwaar van eiser tegen het besluit van 19 september 2017 ongegrond verklaard. Daarbij heeft verweerder overwogen dat eisers moeder op 16 januari 2017 asiel heeft aangevraagd maar dat op deze aanvraag nog niet is beslist, zodat zij niet beschikt over een verblijfsvergunning. Daarom leidt de weigering van de door eiser aangevraagde verblijfsvergunning niet tot een scheiding van familieleden. Er wordt daarom niet verder getoetst aan artikel 8 van het EVRM.
4. Eiser heeft zich in beroep op het standpunt gesteld dat hij in aanmerking komt voor de gevraagde verblijfsvergunning. Daartoe heeft hij aangevoerd dat zijn moeder inmiddels bij besluit van 9 januari 2018 in het bezit is gesteld van een verblijfsvergunning asiel op grond van artikel 29, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vw. Daarom heeft eiser op 17 april 2018 opnieuw een aanvraag voor een verblijfsvergunning regulier voor verblijf bij moeder ingediend, welke door verweerder inhoudelijk in behandeling is genomen.
Eiser stelt dat het belang dat hij heeft bij een beslissing op het onderhavige beroep gelegen is in de ingangsdatum van een mogelijke verblijfsvergunning. Eiser handhaaft zijn eerder ingenomen standpunt dat zijn moeder in afwachting van haar verblijfsvergunning rechtmatig verblijf had op grond van artikel 8, sub f, van de Vw. Verder handhaaft eiser zijn stelling dat verweerder in het kader van artikel 8 van het EVRM nader onderzoek had moeten doen naar de banden tussen hem en zijn moeder. Tot slot stelt eiser dat hij ten onrechte niet is gehoord.
5. Verweerder heeft zich ter zitting op het standpunt gesteld dat het bestreden besluit rechtens juist is.
De rechtbank oordeelt als volgt.
6. De rechtbank moet allereerst beoordelen of eiser nog voldoende procesbelang heeft bij een inhoudelijke beoordeling van zijn beroep. Dit is het geval als het resultaat dat eiser nastreeft daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor hem feitelijke betekenis kan hebben. Als dat niet zo is, dan moet het beroep wegens het ontbreken van procesbelang niet-ontvankelijk worden verklaard. De rechtbank stelt vast dat eiser procesbelang heeft. In toekomstige procedures is het van belang dat eiser ononderbroken rechtmatig verblijf heeft gehad. Het beroep is dan ook ontvankelijk en de rechtbank zal overgaan tot een inhoudelijke beoordeling daarvan.
7. De rechtbank overweegt dat eisers moeder ten tijde van het bestreden besluit niet in het bezit was van een verblijfsvergunning, omdat er nog niet was beslist op haar asielaanvraag. Dat zij rechtmatig verblijf had in afwachting van een beslissing op haar asielaanvraag, kan daar niet aan af doen. Verweerder kan niet vooruitlopen op de uitkomst van een verblijfsrechtelijke procedure, omdat dit een onzekere toekomstige gebeurtenis betreft. Dat zij bij besluit van 9 januari 2018 alsnog in het bezit is gesteld van een verblijfsvergunning asiel, kan in de onderhavige procedure niet worden meegenomen.
Gelet hierop heeft verweerder zich niet ten onrechte op het standpunt gesteld dat de weigering eiser een verblijfsvergunning te verlenen niet leidt tot een scheiding van familieleden en daarom niet in strijd is met artikel 8 van het EVRM. Dat er sprake is van een meer dan gebruikelijke afhankelijkheid en emotionele binding tussen eiser en zijn moeder, kan eiser bij zijn nieuwe aanvraag naar voren brengen.
8. Ten aanzien van het beroep van eiser op schending van de hoorplicht overweegt de rechtbank dat van het horen in bezwaar slechts met toepassing van artikel 7:3, aanhef, en onder b, van de Awb mag worden afgezien, indien op voorhand redelijkerwijs geen twijfel mogelijk is dat het bezwaar niet kan leiden tot een andersluidend besluit. Gelet op de motivering van het bestreden besluit en de gronden in het bezwaarschrift is in dit geval aan deze maatstaf voldaan, zodat verweerder van het horen van eiser heeft mogen afzien.
9. Gelet op het voorgaande heeft verweerder de aanvraag van eiser terecht afgewezen.
10. Het beroep is ongegrond.
11. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. W.M.P. van Alphen, rechter, in tegenwoordigheid van mr. J.A.B. Koens, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 3 juli 2018.
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan binnen vier weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.