ECLI:NL:RBDHA:2020:711

• Datum uitspraak: 23 januari 2020
• Publicatiedatum: 30 januari 2020
• Zaaknummer: NL19.30118
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Vreemdelingenrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: B.F.Th. de Roos
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Asielaanvraag Tunesische eiser kennelijk ongegrond verklaard; veilig land van herkomst; bloedwraakvete

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 23 januari 2020 uitspraak gedaan in een asielprocedure van een Tunesische eiser. De eiser had een aanvraag ingediend voor een verblijfsvergunning asiel, maar deze werd door de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid afgewezen als kennelijk ongegrond. De rechtbank heeft vastgesteld dat de eiser vreesde voor een bloedwraakvete die al jaren speelt tussen zijn familie en een rivaliserende familie. De eiser stelde dat hij niet veilig terug kon keren naar Tunesië, omdat hij slachtoffer zou kunnen worden van deze vete.

De rechtbank oordeelde dat Tunesië in algemene zin kan worden aangemerkt als een veilig land van herkomst. De rechtbank heeft de argumenten van de eiser, waaronder de vrees voor geweld en de onveiligheid voor bepaalde groepen zoals LHBT's en bekeerlingen, niet overtuigend geacht. De rechtbank concludeerde dat de eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat zijn persoonlijke situatie afwijkt van de algemene veiligheidssituatie in Tunesië.

Uiteindelijk heeft de rechtbank het beroep van de eiser ongegrond verklaard, wat betekent dat de afwijzing van de asielaanvraag door de staatssecretaris terecht was. De rechtbank heeft geen aanleiding gezien voor een proceskostenveroordeling. De uitspraak is openbaar gedaan en er is een rechtsmiddel tegen deze uitspraak mogelijk binnen een week na bekendmaking.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Middelburg

Bestuursrecht

zaaknummer: NL19.30118

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen

[naam] , eiser

V-nummer: [nummer]

(gemachtigde: mr. T. Thissen),

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder

(gemachtigde: mr. J.J.F.M. van Raak).

ProcesverloopBij besluit van 6 december 2019 (het bestreden besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiser om verlening van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd in de algemene procedure afgewezen als kennelijk ongegrond.

Eiser heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit.

Het onderzoek ter zitting heeft, samen met de behandeling van de zaak met nummer NL19.30119, plaatsgevonden op 8 januari 2020 te Breda. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Als tolk is verschenen B. Arabi. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. Eiser is geboren op [geboortedatum] en bezit de Tunesische nationaliteit. Hij heeft aan zijn asielaanvraag ten grondslag gelegd dat hij het volgende slachtoffer vreest te worden van een bloedwraakvete om de verkrijging van een stuk grond die al jaren speelt tussen zijn familie en de familie die naast de zijne woont.

2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder eisers asielaanvraag afgewezen als kennelijk ongegrond op grond van artikel 30b, eerste lid, aanhef en onder b, van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw). Verweerder heeft eisers gestelde nationaliteit, identiteit en herkomst en eisers verklaringen over de bloedwraakvete geloofwaardig geacht. Verweerder acht het echter ongeloofwaardig dat eiser in Tunesië gevaar loopt omdat Tunesië een veilig land van herkomst is en omdat het niet aannemelijk is dat eiser niet de bescherming kan verkrijgen van de Tunesische autoriteiten.

3. Op wat eiser daartegen aanvoert wordt hierna ingegaan.

De rechtbank oordeelt als volgt.

4. Eerst stelt de rechtbank vast dat niet in geschil is dat Tunesië in algemene zin kan worden aangemerkt als veilig land van herkomst.

5. Ter zitting heeft eiser zijn beroepsgrond dat verweerders motivering innerlijk tegenstrijdig is ingetrokken.

6. Eiser voert aan dat verweerder ten onrechte heeft overwogen dat het voor hem persoonlijk veilig is om naar Tunesië terug te keren. Daarbij wijst hij erop dat niet is voorkomen dat ten gevolge van de bloedwraakvete leden van zijn eigen familie en van de rivaliserende familie zijn vermoord, ondanks dat de Tunesische autoriteiten om bescherming is gevraagd. Daarnaast wijst eiser erop dat Tunesië geen veilig land van herkomst is voor LHBT’s en bekeerlingen, en dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt waarom dit niet ook voor betrokkenen bij bloedwraakvetes zou gelden.

7. De rechtbank volgt eiser hierin niet. Het ligt op de weg van eiser om aannemelijk te maken dat Tunesië in zijn situatie en in afwijking van het algemene uitgangspunt niet kan gelden als veilig land van herkomst. Daarin is eiser niet geslaagd door te wijzen op de uitzondering voor LHBT’s en bekeerlingen, nu niet is onderbouwd dat de hoedanigheid van betrokkene bij een bloedwraakvete niet alleen leidt tot vrees voor de rivaliserende partij maar ook tot vrees in geheel Tunesië. Ook de enkele stelling dat niet is voorkomen dat in het kader van de bloedwraakvete moorden zijn gepleegd is onvoldoende. Verweerder heeft er namelijk terecht op gewezen dat eiser zich in Tunesië niet in de nabijheid van de rivaliserende familie hoeft te vestigen en dat uit zijn relaas is gebleken dat de Tunesische autoriteiten alles in het werk stellen wat redelijkerwijs mogelijk is om eiser te beschermen.

8. Gelet hierop is eisers asielaanvraag terecht afgewezen als kennelijk ongegrond. Dit brengt met zich dat verweerder op grond van artikel 62, tweede lid, aanhef en onder b, van de Vw aan eiser een vertrektermijn heeft mogen onthouden.

9. Het beroep is ongegrond.

10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. B.F.Th. de Roos, rechter, in aanwezigheid van mr. A.S. Hamans, griffier.

Deze uitspraak is in het openbaar gedaan en bekendgemaakt op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.