Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Middelburg
Bestuursrecht
zaaknummer: NL20.7768
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[naam], eiser
V-nummer: [nummer]
(gemachtigde: mr. M.O. Wattilete),
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder.
Procesverloop
Bij besluit van 27 maart 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder de asielaanvraag van eiser niet in behandeling genomen.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Bij uitspraak van 15 mei 2020 heeft de voorzieningenrechter de voorlopige voorziening getroffen dat het bestreden besluit wordt geschorst en dat verzoeker niet mag worden overgedragen aan Spanje totdat is beslist op het beroep.
De rechtbank doet met toepassing van artikel 8:57, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht uitspraak zonder zitting.
Overwegingen
1. Eiser stelt te zijn geboren op [geboortedatum] en de Algerijnse nationaliteit te bezitten. Hij heeft op 28 december 2019 een asielaanvraag ingediend.
2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de aanvraag niet in behandeling genomen omdat Spanje verantwoordelijk is voor de behandeling ervan [1] . De Spaanse autoriteiten zijn op 6 februari 2020 akkoord gegaan met overname van eiser op grond artikel 13, eerste lid, van de Dublinverordening. [2] Volgens verweerder staan er geen feiten of omstandigheden in de weg aan overdracht van eiser aan Spanje.
3. Eiser heeft aangevoerd dat verweerder ten onrechte zijn asielaanvraag niet aan
zich heeft getrokken op grond van artikel 17 van de Dublinverordening vanwege zijn
bijzondere, individuele omstandigheden. In Spanje is sprake van structurele tekortkomingen in de asielprocedure en de opvangvoorzieningen en daarom kan ten aanzien van Spanje niet uitgegaan worden van het interstatelijk vertrouwensbeginsel, aldus eiser. Bij overdracht zal eiser als Dublinterugkeerder niet zonder meer opvang verleend worden. Eiser verwijst ter onderbouwing hiervan naar het AIDA [3] rapport Update 2019. Terugkeer naar Spanje betekent dan ook een reëel risico op schending van artikel 3 van het EVRM. [4] Verder is eiser aan te merken als zeer kwetsbaar persoon omdat hij epilepsie heeft en daarvoor preventieve medicatie nodig heeft. In Spanje zal hij die medicatie niet ontvangen en zal hij geen toegang hebben tot medische zorg vanwege de verspreiding van het coronavirus. Het is dan ook onverantwoord om eiser over te dragen aan Spanje. Ook vreest hij bij terugkeer in vreemdelingendetentie te worden geplaatst wat extra risico op besmetting inhoudt.
bijzondere, individuele omstandigheden. In Spanje is sprake van structurele tekortkomingen in de asielprocedure en de opvangvoorzieningen en daarom kan ten aanzien van Spanje niet uitgegaan worden van het interstatelijk vertrouwensbeginsel, aldus eiser. Bij overdracht zal eiser als Dublinterugkeerder niet zonder meer opvang verleend worden. Eiser verwijst ter onderbouwing hiervan naar het AIDA [3] rapport Update 2019. Terugkeer naar Spanje betekent dan ook een reëel risico op schending van artikel 3 van het EVRM. [4] Verder is eiser aan te merken als zeer kwetsbaar persoon omdat hij epilepsie heeft en daarvoor preventieve medicatie nodig heeft. In Spanje zal hij die medicatie niet ontvangen en zal hij geen toegang hebben tot medische zorg vanwege de verspreiding van het coronavirus. Het is dan ook onverantwoord om eiser over te dragen aan Spanje. Ook vreest hij bij terugkeer in vreemdelingendetentie te worden geplaatst wat extra risico op besmetting inhoudt.
4. Gelet op het interstatelijk vertrouwensbeginsel mag verweerder er in het algemeen van uitgaan dat Spanje zijn verdragsverplichtingen nakomt. Het ligt op de weg van eiser om aannemelijk te maken dat Spanje dit in zijn situatie niet zal doen.
5. Naar het oordeel van de rechtbank is eiser daarin niet geslaagd. Het aangehaalde rapport biedt onvoldoende aanknopingspunten voor de conclusie dat ten aanzien van Spanje niet langer kan worden uitgegaan van het interstatelijk vertrouwensbeginsel. Weliswaar blijkt uit het AIDA-rapport dat er tekortkomingen zijn maar niet dat eiser bij terugkeer naar Spanje geen hulp en ondersteuning zal krijgen of dat de asielprocedure en opvangvoorzieningen kampen met structurele tekortkomingen. In het AIDA-rapport [5] wordt ook gewezen op de uitspraak van het Spaanse Hoge Gerechtshof van januari 2019, waarin is bepaald dat alle Dublinterugkeerders tot de opvangvoorzieningen moeten worden toegelaten. Ook heeft de Spaanse Minister van Arbeid, Migratie en Sociale Zekerheid een instructie uitgevaardigd waarin staat dat asielzoekers niet zullen worden uitgesloten van het opvangsysteem als zij Spanje vrijwillig verlaten om naar een ander EU-land te gaan. Dat uit het meest recente AIDA-rapport, Update 2020 [6] - dat de rechtbank ambtshalve bekend is - blijkt dat ondanks voornoemde uitspraak het voor Dublinterugkeerders niet altijd mogelijk was om toegang te krijgen tot opvangfaciliteiten, wil niet zeggen dat er sprake is van structurele tekortkomingen. Dat er, mogelijk door de gevolgen van de coronacrisis, soms sprake kan zijn van capaciteitsproblemen leidt niet tot een ander oordeel. Indien eiser van mening is dat de Spaanse autoriteiten ten aanzien van hem niet in lijn met hun internationale verplichtingen handelen, kan eiser hierover bij de geëigende instanties klagen.
6. Verweerder heeft in wat eiser heeft aangevoerd geen aanleiding hoeven zien om, met toepassing van artikel 17 van de Dublinverordening, de verantwoordelijkheid voor de behandeling van de asielaanvraag aan zich te trekken. Verweerder heeft zich op het standpunt kunnen stellen dat de door eiser aangevoerde omstandigheden geen bijzondere individuele omstandigheden zijn die voor hem aanleiding hadden moeten vormen om het asielverzoek aan zich te trekken. Eiser heeft geen objectieve en verifieerbare stukken overgelegd waaruit zijn gestelde gezondheidsproblemen blijken. Overdracht van eiser aan Spanje getuigt dan ook niet van onevenredige hardheid.
6. Verweerder heeft in wat eiser heeft aangevoerd geen aanleiding hoeven zien om, met toepassing van artikel 17 van de Dublinverordening, de verantwoordelijkheid voor de behandeling van de asielaanvraag aan zich te trekken. Verweerder heeft zich op het standpunt kunnen stellen dat de door eiser aangevoerde omstandigheden geen bijzondere individuele omstandigheden zijn die voor hem aanleiding hadden moeten vormen om het asielverzoek aan zich te trekken. Eiser heeft geen objectieve en verifieerbare stukken overgelegd waaruit zijn gestelde gezondheidsproblemen blijken. Overdracht van eiser aan Spanje getuigt dan ook niet van onevenredige hardheid.
7. De rechtbank overweegt voorts, voor zover overdracht naar Spanje op dit moment niet mogelijk is vanwege de coronapandemie, dat de coronapandemie een tijdelijk beletsel is voor de feitelijke overdracht van eiser. Dit neemt echter de verantwoordelijkheid van Spanje voor de behandeling van de asielaanvraag van eiser niet weg en staat er niet aan in de weg dat, als dat beletsel is opgeheven, eiser in beginsel alsnog kan worden overgedragen. De beroepsgrond slaagt niet.
8. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. B.F.Th. de Roos, rechter, in aanwezigheid van mr. M.Ch. Grazell, griffier, en openbaar gemaakt door middel van geanonimiseerde publicatie op www.rechtspraak.nl.
De uitspraak is bekendgemaakt op:
Rechtsmiddel
Bent u het niet eens met deze uitspraak?
Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen 1 week na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.