Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Haarlem
Bestuursrecht
zaaknummer: NL22.22933
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser], eiser
V-nummer: [nummer]
(gemachtigde: mr. C.M.G.M. Raafs),
en
de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder
(gemachtigde: M.H.W.M. van Lokven).
Procesverloop
In het besluit van 9 november 2022 (het bestreden besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiser tot het verlenen van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd niet in behandeling genomen omdat Italië verantwoordelijk is voor de behandeling daarvan.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Eiser heeft tevens de voorzieningenrechter verzocht een voorlopige voorziening te treffen.
De rechtbank heeft het beroep, samen met het verzoek om een voorlopige voorziening, [1] op 9 december 2022 op zitting behandeld. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Als tolk is verschenen [tolk] Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
Achtergrond
1. Eiser is geboren op [datum] en heeft de Russische nationaliteit. Uit EU-Vis is gebleken dat aan eiser een toeristenvisum voor het Schengengebied is verleend door Italië, met een geldigheidsduur van7 juni 2022 tot 7 december 2022. Eiser heeft op 18 oktober 2022 in Nederland een asielaanvraag ingediend. Eiser wil in Nederland asiel aanvragen want hij heeft gehoord dat Nederlanders solidair zijn met opposanten van het Russische regime en dat Russen niet worden uitgezet.
Het bestreden besluit
2. Verweerder heeft het bestreden besluit gebaseerd op artikel 30, eerste lid, van de Vw [2] ; daarin is bepaald dat een aanvraag tot het verlenen van een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd niet in behandeling wordt genomen indien op grond van de Dublinverordening [3] is vastgesteld dat een andere lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van de aanvraag. In dit geval heeft Nederland bij Italië een verzoek om overname gedaan. Italië heeft dit verzoek op 7 november 2022 aanvaard.
Beroepsgronden
3. Eiser stelt dat er ten aanzien van Italië niet van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan en verweerder de aanvraag op grond van artikel 17 van de Dublinverordening aan zich had moeten trekken. Eiser wijst ter onderbouwing van zijn standpunt op het rapport van SRC OSAR van januari 2020 [4] , waaruit blijkt dat de situatie van asielzoekers, en met name Dublinterugkeerders, miserabel is. Gelet op dat rapport is de Afdelingsjurisprudentie omtrent het interstatelijk vertrouwensbeginsel ten aanzien van Italië niet meer accuraat. Dublinterugkeerders hebben weinig kans om toegang te krijgen tot huisvesting en hun basisrechten worden niet gegarandeerd. De situatie is verslechterd wegens forse bezuinigingen en strengere wetten. Eiser verwijst voorts naar het rapport Working papers Global Migration [5] van februari 2020 en USDOS [6] van 11 maart 2020, waarin het juridisch kader en de organisatie van de opvang van asielzoekers in Italië uiteen wordt gezet, wat bevestigt dat er sprake is van structurele tekortkomingen. Eiser wijst ook nog op een brief van Vluchtelingenwerk Nederland van 27 juli 2022. Eiser stelt ook dat verweerder hem een vertrektermijn had moeten verlenen omdat hij in het gehoor al had aangegeven op eigen initiatief te zullen vertrekken. Eiser heeft een brief overgelegd van een kennis van hem uit België die stelt voor eiser te willen zorgen. Eiser stelt wegens medische omstandigheden, scoliose, niet overdraagbaar te zijn en beroept zich op het arrest C.K. tegen Slovenië [7] . Ten slotte verwijst eiser naar een artikel van RTBF van 7 december 2022 waaruit blijkt dat Italië tijdelijk geen Dublinclaimanten zal opnemen.
Oordeel van de rechtbank
4. De rechtbank stelt voorop dat het uitgangspunt is dat verweerder er op grond van het interstatelijk vertrouwensbeginsel vanuit mag gaan dat Italië zijn verdragsverplichtingen nakomt. Het is aan eiser om aannemelijk te maken dat er in Italië sprake is van zodanige tekortkomingen in de asielprocedure of bij de asielopvang dat hij een reëel risico loopt op onmenselijke of vernederende behandelingen in de zin van artikel 3 van het EVRM. [8]
4.1
Eiser is daarin niet geslaagd. De Afdeling [9] heeft recent in verscheidene uitspraken geoordeeld dat verweerder ten aanzien van Italië nog steeds van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan uitgaan. [10] In de uitspraak van 26 augustus 2022 heeft de Afdeling geoordeeld dat de situatie van Dublinterugkeerders in Italië sinds het jaar ervoor niet dusdanig is verslechterd dat niet meer van het interstatelijk vertrouwensbeginsel kan worden uitgegaan. De overgelegde brief van Vluchtelingenwerk Nederland geeft ook geen wezenlijk ander beeld van de situatie dan eerder besproken in de Afdelingsuitspraak. De overige bronnen zijn van eerdere datum dan de bronnen die door de Afdeling over de situatie in Italië zijn betrokken en ook uit die informatie blijkt geen wezenlijk ander beeld. Er is dus niet gebleken dat de Afdelingsuitspraak niet meer accuraat is. Tevens is niet gebleken dat Italië asielaanvragen van Russen niet of niet conform Europese richtlijnen in behandeling neemt. Ook is niet gebleken dat Italië Russen, in strijd met het verbod op refoulement, terugstuurt naar Rusland.
4.2
De rechtbank stelt vast dat de enige informatie die afwijkt van wat al eerder bekend was, volgt uit het artikel van RTBF waaruit blijkt dat Italië heeft laten weten dat zij geen Dublinterugkeerders zal opnemen. Echter, blijkt uit dit artikel niet dat Italië dit daadwerkelijk zal uitvoeren en deze groep niet terug zal nemen.
4.3
De rechtbank ziet in eisers medische omstandigheden ook geen grond waarop verweerder de aanvraag aan zich had moeten trekken. Het was aan eiser om aannemelijk te maken dat overdracht, wegens medische omstandigheden, strijd zou kunnen opleveren met artikel 4 van het Handvest. [11] Niet is gesteld of gebleken dat eiser niet zou kunnen reizen of dat overdracht, volgens het arrest C.K. tegen Slovenië, een reëel en bewezen risico zou inhouden op een aanzienlijke en onomkeerbare achteruitgang van de gezondheidstoestand van eiser. Hierbij is ook van belang dat verweerder er op grond van het interstatelijk vertrouwensbeginsel vanuit mag gaan dat in Italië vergelijkbare medische zorg aanwezig is en dat niet is gebleken dat eiser daar niet behandeld kan worden. Dat eiser wegens zijn medische aandoening niet overdraagbaar is, kan de rechtbank dan ook niet volgen. Tevens is de rechtbank niet gebleken dat er voor overdracht extra garanties moeten worden gevraagd. Eiser heeft namelijk niet geconcretiseerd waarom deze nodig zijn en welke garanties er nodig zijn.
4.4
De rechtbank is ten slotte van oordeel dat ook niet is gebleken van bijzondere, individuele omstandigheden die maken dat er sprake is van onevenredige hardheid als verweerder de asielaanvraag van eiser niet aan zich trekt. Dat eiser vrienden heeft wonen in de buurt van Nederland maakt nog niet dat de overdracht onevenredig hard is.
4.5
Ten aanzien van de vertrekmodaliteit merkt de rechtbank op dat uit paragraaf C1/2.6 van de Vc [12] een vreemdeling een vertrektermijn van ten hoogste tien werkdagen krijgt als hij aangeeft zelfstandig te zullen vertrekken. Echter, volgt uit die paragraaf, samen met paragraaf A3/6.9 van de Vc, dat verweerder de vertrektermijn achterwege kan laten als een vrijheidsontnemende maatregel is opgelegd of indien de vreemdeling in bewaring is gesteld. Dit is bij eiser het geval en een vertrektermijn was daarom ook niet nodig.
4.6
De beroepsgronden slagen niet.
Conclusie
5. Het beroep is ongegrond.
6. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. E.I. Terborg-Wijnaldum, rechter, in aanwezigheid van mr. A. Lopar, griffier.
De uitspraak is uitgesproken in het openbaar en bekendgemaakt op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State binnen één week na de dag van bekendmaking.