Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Zittingsplaats Rotterdam
Bestuursrecht
zaaknummer: AWB 23/4029
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 22 februari 2024 in de zaak tussen
[naam eiseres], eiseres
(gemachtigde: mr. G.J. Dijkman),
en
de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid
(gemachtigde: mr. M. van Kersbergen)
en
de Staat der Nederlanden (de Minister voor Rechtsbescherming), de Staat.
Procesverloop
Bij besluit van 30 januari 2019 (het primaire besluit) heeft verweerder de erkenning van eiseres als referent voor de categorie ‘arbeid’ ingetrokken.
Bij besluit van 26 juni 2019 heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.
Eiseres heeft tegen het besluit van 26 juni 2019 beroep ingesteld.
Bij besluit van 3 februari 2020 heeft verweerder het besluit van 26 juni 2019 ingetrokken.
Eiseres heeft het door haar ingestelde beroep vervolgens niet ingetrokken maar gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit op het bezwaarschrift van 22 februari 2019.
Bij uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 13 februari 2020 (AWB 19/5577) is het beroep van eiseres tegen het besluit van 26 juni 2019 niet-ontvankelijk verklaard. Het beroep van eiseres voor zover gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit is gegrond verklaard en verweerder is opgedragen om binnen twaalf weken een nieuw besluit op bezwaar te nemen.
Eiseres heeft op 15 mei 2020 bij de rechtbank beroep ingesteld wegens het niet tijdig nemen van een besluit op haar bezwaar van 22 februari 2019.
Bij besluit van 27 mei 2020 heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 31 mei 2022 (AWB 20/4081) is het beroep van eiseres, gericht tegen het niet tijdig beslissen op het bezwaar, niet-ontvankelijk verklaard. De rechtbank heeft het beroep tegen het alsnog genomen besluit van 27 mei 2020 gegrond verklaard en verweerder opgedragen binnen acht weken een nieuw besluit te nemen.
Bij besluit van 15 maart 2023 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.
Eiseres heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
De rechtbank heeft het beroep op 19 januari 2024 op zitting behandeld. Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door haar gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
1. Bij besluit van 28 december 2015 is eiseres door verweerder erkend als referent voor de categorie ‘arbeid’.
2. Bij brief van 8 maart 2018 heeft verweerder eiseres verzocht om in het kader van een periodieke controle op grond van de Wet modern migratiebeleid financiële gegevens van de onderneming over te leggen.
2.1.
De door eiseres ingediende financiële gegevens heeft verweerder doorgestuurd naar de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland (RVO) voor een advies. Op 14 september 2018 heeft de RVO een verkort advies uitgebracht, inhoudend dat eiseres niet aan de gestelde eisen inzake solvabiliteit voldoet noch dat zij zich zodanig zou kunnen herstellen dat zij daarmee wel aan de eisen kan voldoen en als levensvatbaar kan worden beschouwd. Op 27 september 2018 heeft verweerder een voornemen uitgebracht tot intrekking van de erkenning als referent, omdat eiseres niet meer voldoet aan de voorwaarden van artikel 2e van de Vreemdelingenwet 2000 (Vw). Op 6 november 2018 heeft eiseres haar zienswijze ingediend. Verweerder heeft de zienswijze van eiseres aan de RVO voorgelegd. Bij e-mail van 29 januari 2019 heeft de RVO gereageerd op de zienswijze van eiseres. De RVO ziet geen aanleiding om het advies van 14 september 2018 te herzien.
2.2.
Bij het primaire besluit heeft verweerder de erkenning van eiseres als referent voor de categorie ‘arbeid’ ingetrokken, omdat de solvabiliteit en continuïteit van de onderneming niet meer gewaarborgd is. Verweerder heeft aan het primaire besluit de adviezen van de RVO van 14 september 2018 en 29 januari 2019 ten grondslag gelegd.
2.3.
Naar aanleiding van het bezwaar van eiseres van 22 februari 2019 heeft verweerder de RVO opnieuw om een advies gevraagd. Op 4 juni 2019 heeft de RVO een advies uitgebracht. De RVO concludeert dat de continuïteit van eiseres en de positieve solvabiliteit op basis van bedrijfsactiviteiten niet aannemelijk zijn gemaakt. Bij besluit van 26 juni 2019 heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard. Eiseres heeft hiertegen op 13 juli 2019 beroep ingesteld. Bij besluit van 3 februari 2020 heeft verweerder het besluit van 26 juni 2019 ingetrokken. Bij uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 13 februari 2020 heeft de rechtbank het beroep voor zover gericht tegen het niet tijdig nemen van een besluit gegrond verklaard en verweerder opgedragen om binnen twaalf weken na verzending van de uitspraak een nieuw besluit op het bezwaar te nemen.
2.4.
Eiseres heeft op 15 mei 2020 bij de rechtbank beroep ingesteld wegens het niet tijdig nemen van een besluit op haar bezwaar van 22 februari 2019. Op 27 mei 2020 heeft verweerder alsnog een beslissing op bezwaar genomen. Bij uitspraak van 31 mei 2022 (AWB 20/4081) heeft deze rechtbank en zittingsplaats het beroep, voor zover dat was gericht tegen het niet tijdig nemen van een beslissing op bezwaar, niet-ontvankelijk verklaard. Voor zover het beroep zich tevens richtte tegen het alsnog genomen besluit, heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard en dat besluit vernietigd. De rechtbank oordeelt in haar uitspraak dat bij het ontbreken van objectieve criteria waaraan is getoetst onduidelijk is gebleven op grond waarvan verweerder tot de conclusie komt dat de continuïteit en solvabiliteit van de onderneming niet zijn gewaarborgd. Daardoor is het RVO-advies niet inzichtelijk. Volgens de rechtbank had het op de weg van verweerder gelegen om in het daar aan de orde zijnde besluit meer duidelijkheid te scheppen over de invulling die hij aan de begrippen solvabiliteit en continuïteit geeft en vervolgens nadere uitleg te geven bij de conclusie dat eiseres daaraan niet voldoet.
3. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard. Daarmee heeft verweerder het primaire besluit waarbij de erkenning van eiseres als referent voor de categorie ‘arbeid’ is ingetrokken, gehandhaafd. Verweerder betrekt in het bestreden besluit dat eiseres bij brief van 15 februari 2023 in de gelegenheid is gesteld nadere stukken te overleggen ter onderbouwing van de continuïteit en solvabiliteit van de onderneming. Bij schrijven van 28 februari 2023 heeft zij echter te kennen gegeven hier niet aan te willen voldoen. Volgens verweerder is op grond van de reeds bekende stukken en de RVO-adviezen gebleken dat de continuïteit en solvabiliteit niet is gewaarborgd. Daarbij verwijst verweerder naar de eerdergenoemde brief van 15 februari 2023 waarin de RVO nader uitlegt op basis van welke voorwaarden de continuïteit en solvabiliteit door haar worden beoordeeld. Hierin worden onder meer de maatstaven continuïteit, solvabiliteit en liquiditeit nader toegelicht. De RVO heeft daarbij uiteengezet dat de continuïteit van een onderneming in beginsel voldoende is gewaarborgd als de solvabiliteit (een maatstaf voor de langere termijn) en liquiditeit (een maatstaf voor de kortere termijn) zodanig positief zijn dat de continuïteit een logisch resultante is. Daarbij heeft de RVO ook toegelicht dat ratio’s op zichzelf een vertekend beeld kunnen geven en dat daarom naar het geheel van de overgelegde (financiële) gegevens, waaronder de jaarcijfers en prognoses, wordt gekeken. Een lagere of negatieve solvabiliteit leidt er volgens de RVO niet per definitie toe dat er geen sprake is van continuïteit van een onderneming. Dit kan per branche of zelfs per situatie verschillen. Verder is enkel de solvabiliteit niet voldoende voor de beoordeling of een onderneming aan de financiële verplichtingen kan voldoen. Daarom wordt er volgens de RVO ook gekeken naar de liquiditeit van een onderneming.
4. Eiseres kan zich niet verenigen met het bestreden besluit en betoogt daartoe het volgende. In de uitspraak van deze rechtbank en zittingsplaats van 31 mei 2022 is overwogen dat uit het advies van de RVO niet blijkt aan de hand van welke objectieve maatstaven de solvabiliteit en de continuïteit van eiseres zijn beoordeeld en het advies is daarom niet inzichtelijk tot stand gekomen. Verweerder heeft volgens eiseres nog niet voldaan aan deze uitspraak. Verweerder verwijst in het bestreden besluit slechts naar een document waarin de verschillende begrippen, waaronder solvabiliteit en liquiditeit, worden uitgelegd. Hierin worden wederom echter geen duidelijke en objectieve maatstaven genoemd, zoals een solvabiliteitsratio. Bovendien lijkt het te gaan om een individuele beoordeling. Dit is in strijd met de bedoeling van de wetgever. Zoals reeds in de eerdere gronden aangevoerd heeft de wetgever bij de introductie van de normen beoogd deze later in nadere regelgeving uit te werken. Dit is evenwel tot op heden niet gebeurd. Verder heeft verweerder bij de besluitvorming de liquiditeit betrokken. Hiervoor bestaat echter geen wettelijke grondslag. Gelet op het voorgaande heeft verweerder nagelaten objectieve criteria voor de beoordeling te hanteren. Uit het enkele gegeven dat eiseres nog steeds functioneert, volgt al dat de continuïteit is gewaarborgd. Bovendien gaat het RVO-advies nog steeds uit van een onjuiste bewijslastverdeling. Het bestreden besluit is daarom niet deugdelijk gemotiveerd en onzorgvuldig voorbereid.
5. De rechtbank overweegt hierover als volgt.
6. Op grond van artikel 2g, aanhef en onder b, van de Vw kan de Minister de erkenning als referent intrekken als de referent niet meer voldoet aan de voorwaarden voor de erkenning. Ingevolge artikel 2e, eerste lid, onder b, van de Vw geldt dat de Minister een aanvraag voor erkenning als referent kan afwijzen als de continuïteit en solvabiliteit van de onderneming, rechtspersoon of organisatie onvoldoende is gewaarborgd. De rechtbank stelt vast dat de Minister deze regels nader heeft uitgewerkt in artikel 1.13 van het Voorschrift Vreemdelingen 2000 (VV). Verder heeft de Minister het beleid neergelegd in paragrafen B1/2 en B1/8.2. van de Vreemdelingencirculaire 2000 (Vc). Hieruit volgt onder meer dat verweerder advies bij de RVO vraagt als er twijfel bestaat of de continuïteit en solvabiliteit van de onderneming voldoende is gewaarborgd, ongeacht of het om een startende of gevestigde onderneming gaat.
7. De RVO heeft geen aanleiding gezien om de conclusies uit de eerder uitgebrachte adviezen met betrekking tot eiseres te herzien en heeft daarom in haar advies van 20 juli 2022 wederom negatief geadviseerd. In het eerdere advies van 13 mei 2020 heeft de RVO al vastgesteld dat tot 2018 de kosten werden gedekt door kapitaalstortingen. De bronnen van deze stortingen zijn onvoldoende transparant en de zakelijke relatie tussen deze bronnen en de vennootschap is onduidelijk. Deze kapitaalstortingen waren noodzakelijk omdat de onderneming al vanaf de oprichting in 2012 verlieslatend was. Eiseres heeft in dit verband gesteld dat de nieuwe accountant van eiseres op 3 april 2019 de jaarrekening van 2017 heeft herzien waardoor de solvabiliteit achteraf positief is gemaakt. De reden hiervoor zou volgens eiseres gelegen zijn in het feit dat een voorheen geboekte lening van € 65.000,- had moeten worden aangemerkt als agiostorting, zoals vastgelegd in een nadien opgesteld contract van 27 juni 2019. De RVO heeft zich in haar advies van 13 mei 2020 op het standpunt gesteld dat het hoogst opmerkelijk is dat die omzetting plaatsvindt twee jaar na aanvankelijke vaststelling van de negatieve solvabiliteit. Deze omzetting van vreemd naar eigen vermogen leidt volgens de RVO tot schijncontinuïteit nu de continuïteit niet op basis van bedrijfsactiviteiten tot stand is gekomen, maar door kunstgrepen (private loan-revaluation reserve) en stortingen vanuit China in stand wordt gehouden en pas zichtbaar is nadat er vanuit de IND onderzoek plaatsvindt. Daarnaast waren de gerapporteerde financiële resultaten volgens de RVO onvoldoende onderbouwd. Zo is de opbouw (volledigheid en juistheid) van de achteraf vastgestelde totale omzet en winst over 2017-2018 onvoldoende inzichtelijk gemaakt doordat stukken ontbreken die de volledigheid van de goederen- en geldstromen en bedrijfsactiviteiten onderbouwen (bijvoorbeeld getekende inkoop-, verkoopcontracten, facturen, stukken van de daaruit voortvloeiende ontvangsten en OB aangiften). Verder werd niet aangetoond dat er eigen (Nederlandse/Europese) handelspartners/klanten zijn. De bankafschriften laten voornamelijk intercompany transacties zien. Eiseres is afhankelijk van deze transacties. Zowel de vertoonde positieve solvabiliteits- als liquiditeitsratio's 2017-2018 zijn grotendeels gebaseerd op intercompany transacties met de Chinese moeder en de Chinese zuster waarin de Chinese moeder tevens 60% van de aandelen houdt, zodat de Nederlandse jaarrekening zodanig kan worden opgesteld dat deze voldoet aan het doel waarvoor deze moet worden getoond. De RVO constateerde ook dat de financiële verslaglegging fouten kende. Omdat eiseres niet kon aantonen dat zij eigen klanten had en structurele negatieve resultaten worden opgevangen door agiostortingen, is de RVO in het advies van 13 mei 2020 tot de conclusie gekomen dat de continuïteit onvoldoende is gewaarborgd. Op 12 juli 2021 heeft de RVO aanvullende stukken ontvangen. Dit betroffen de VPB-aangiften van 2020 en de publicatiestukken 2020 voor de Kamer van Koophandel. Daarnaast zijn ook de voorlopige winst- en verliesrekeningen over 2021 en 2022 ontvangen. Volgens de RVO geeft deze informatie onvoldoende inzicht om de eerdere conclusie te herzien.
8. Volgens vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, waaronder de uitspraak van 18 januari 2018 (ECLI:NL:RVS:2018:174), dient een advies van de RVO te worden aangemerkt als een deskundigenadvies. De rechtbank stelt voorop dat, indien en voor zover verweerder een advies van de RVO aan zijn besluitvorming ten grondslag legt, hij zich er op grond van artikel 3:2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) van moet vergewissen dat dit advies - naar wijze van totstandkoming - zorgvuldig en - naar inhoud - inzichtelijk en concludent is. Indien dat het geval is, kan eiseres de uitkomst van een advies van de RVO slechts succesvol bestrijden door concrete aanknopingspunten aan te voeren voor twijfel aan de juistheid en volledigheid van het advies, bijvoorbeeld door overlegging van een andersluidend deskundigenadvies. De rechtbank beoordeelt hierna of in dit geval aan dit toetsingskader is voldaan.
9. De rechtbank stelt vast dat de toelichting van de RVO – die is ingebracht in reactie op de uitspraak van 31 mei 2022 – voornamelijk een algemene omschrijving betreft van de door de RVO gehanteerde begrippen en criteria. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met deze toelichting (weergegeven in het bestreden besluit en in de brief van 15 februari 2023), in samenhang bezien met het advies van 20 juli 2022 en de bevindingen uit het advies van 13 mei 2020, voldaan aan de hiervoor genoemde uitspraak. Hiermee wordt immers in voldoende mate duidelijk welke toetsingscriteria worden gehanteerd bij de beoordeling van de continuïteit en solvabiliteit van de onderneming. Verweerder heeft bovendien voldoende toegelicht dat dit een individuele beoordeling vergt waarbij niet zonder meer vaste percentages of richtinggevende getallen kunnen worden gehanteerd. Het betoog van eiseres dat er door het ontbreken van concrete en objectieve criteria waar door de RVO aan kan worden getoetst willekeur ontstaat, leidt niet tot een ander oordeel bij de rechtbank. Het ontbreken van een nadere en concrete uitwerking in beleidsregels maakt namelijk op zichzelf nog niet dat een besluit reeds daarom willekeurig is genomen. Daarbij acht de rechtbank van belang dat eiseres niet nader heeft geconcretiseerd op welke wijze het bestreden besluit in strijd is met het verbod op willekeur. Daarnaast is evenmin geconcretiseerd dat er anderszins sprake is van een onzorgvuldig voorbereid en/of niet deugdelijk gemotiveerd besluit. De rechtbank ziet evenmin aanknopingspunten voor de conclusie dat de RVO, zoals eiseres betoogt, met de beoordeling van de liquiditeit een verzwaard criterium hanteert waarvoor geen wettelijke basis is. Dit betreft, zoals de RVO heeft toegelicht, immers een onderdeel van de beoordeling of de continuïteit is gewaarborgd. Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat voldoende inzichtelijk is geworden aan de hand van welke criteria de RVO tot een advies komt.
10. De rechtbank overweegt verder dat verweerder, gelet op alle onder overweging 7 weergegeven bevindingen, zich terecht op het standpunt heeft gesteld dat de continuïteit en solvabiliteit bij eiseres niet is gewaarborgd. Gesteld noch gebleken is dat de RVO niet alle door eiseres overgelegde stukken heeft betrokken bij het advies van 20 juli 2022. Ook is de rechtbank niet gebleken dat de bevindingen van de RVO logischerwijs niet aansluiten op de conclusie. De rechtbank overweegt verder dat eiseres de inhoudelijke bevindingen van de RVO, waaruit volgt– kortgezegd – dat zij afhankelijk is van de transacties met de Chinese moedermaatschappij en dat zij niet zelfstandig omzet genereert waardoor sprake is van schijncontinuïteit, niet dan wel onvoldoende onderbouwd heeft weergesproken. Bovendien betrekt de rechtbank ook dat verweerder bij brief van 15 februari 2023 eiseres heeft verzocht om aanvullende en recente financiële stukken over te leggen. Eiseres heeft verweerder op 28 februari 2023 bericht hier niet aan te willen meewerken gelet op de lange voorgeschiedenis. Dit komt voor haar rekening en risico. Eiseres heeft geen contra-expertise, opgesteld door een onafhankelijk deskundige, overgelegd. Naar het oordeel van de rechtbank zijn ook anderszins geen concrete aanknopingspunten door eiseres naar voren zijn gebracht voor twijfel aan de juistheid en volledigheid van het advies. Het bestreden besluit geeft er evenmin blijk van dat verweerder een onjuist toetsingskader heeft gehanteerd. Zoals reeds hiervoor overwogen heeft verweerder zich onder verwijzing naar het RVO-advies van 20 juli 2022 deugdelijk gemotiveerd op het standpunt gesteld dat niet is aangetoond dat de continuïteit en solvabiliteit van de onderneming onvoldoende is gewaarborgd.
11. De rechtbank komt gelet op wat hiervoor is overwogen tot de slotsom dat verweerder zich er voldoende van heeft vergewist dat het RVO-advies naar wijze van totstandkoming zorgvuldig en naar inhoud inzichtelijk en concludent is en dat verweerder dit advies aan het bestreden besluit ten grondslag heeft kunnen leggen. Dat de bewijslast ten onrechte bij eiseres is neergelegd, volgt de rechtbank niet. Daarbij wijst de rechtbank op het bepaalde in artikel 1.13, vierde lid, en onder c, van het VV. Hieruit volgt namelijk dat eiseres gehouden is om de aldaar genoemde stukken te verstrekken indien er twijfel betstaat over de continuïteit en solvabiliteit. Gelet op het vorenstaande heeft verweerder op grond van het RVO-advies over kunnen gaan tot intrekking van de erkenning van eiseres als referent voor de categorie ‘arbeid’.
12. Eiseres heeft ter zitting verzocht om een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.
12.1.
In zaken als hier aan de orde, geldt als uitgangspunt dat de bezwaar- en beroepsfase tezamen niet langer mogen duren dan twee jaar. Daarbij mag de behandeling van het bezwaar ten hoogste een half jaar en de behandeling van het beroep ten hoogste anderhalf jaar duren. Dit behoudens factoren die onder omstandigheden aanleiding kunnen geven overschrijding van deze behandelingsduren gerechtvaardigd te achten. Indien een zaak na een eerdere vernietiging opnieuw aan de rechter wordt voorgelegd, wordt de overschrijding van de redelijke termijn in beginsel volledig toegerekend aan het bestuursorgaan, tenzij in de rechterlijke fase de redelijke behandelingsduur is overschreden. De rechtbank verwijst hierbij naar vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, waaronder de uitspraak van 25 oktober 2023 (ECLI:NL:RVS:2023:3949). Uitgangspunt voor vergoeding van immateriële schade is een tarief van € 500,- per half jaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond.
12.2.
In dit geval is de termijn aangevangen op 22 februari 2019, de datum waarop verweerder het bezwaarschrift tegen het primaire besluit heeft ontvangen. Op het moment van het doen van deze uitspraak is de tweejaartermijn met drie jaar overschreden. In de eerdere procedure bij de rechtbank is de behandelduur (afgerond naar boven) overschreden met zeven maanden. Van factoren die onder omstandigheden aanleiding kunnen geven overschrijding van de behandelingsduur gerechtvaardigd te achten is geen sprake. Eiseres heeft daarom recht op € 3.000,- schadevergoeding.
12.3.
Voor de berekening van het bedrag aan schadevergoeding dat voor rekening komt van verweerder en van de Staat wordt de methode gevolgd die is uiteengezet in het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016 (ECLI:NL:HR:2016:252). De schadevergoeding dient naar evenredigheid ten laste van verweerder en de Staat te worden verdeeld. De Staat is daarom in zoverre mede aangemerkt als partij in dit geding. De regel die daarbij geldt is dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt, en de beroepsfase voor zover deze meer dan anderhalf jaar in beslag neemt. Daarom veroordeelt de rechtbank verweerder tot de vergoeding van de redelijke termijn tot een bedrag van € 2.416,67 (afgerond 29 maanden). De rechtbank veroordeelt de Staat tot vergoeding van de overschrijding van de redelijke termijn tot een bedrag van € 583,33 (afgerond zeven maanden).
13. In verband met het verzoek om schadevergoeding als gevolg van de overschrijding van de redelijke termijn bestaat aanleiding om verweerder te veroordelen in de proceskosten van eiseres ter zake van dat verzoek. Deze kosten worden in totaal vastgesteld op € 437,50 voor de in beroep verleende rechtsbijstand (1 punt met een waarde per punt van € 875,- met een wegingsfactor 0,5). Voor het indienen van een verzoek om schadevergoeding vanwege overschrijding van de redelijke termijn is geen griffierecht verschuldigd. Daarom bestaat geen recht op vergoeding van griffierecht.
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart het beroep ongegrond;
- veroordeelt de Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid tot vergoeding van de door eiseres geleden immateriële schade tot een bedrag van € 2.416,67;
- veroordeelt de Staat der Nederlanden tot vergoeding van de door eiseres geleden immateriële schade tot een bedrag van € 583,33;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiseres tot een bedrag van € 437,50.
Deze uitspraak is gedaan door mr. mr. G.A. Bouter - Rijksen, rechter, in aanwezigheid van mr. B. Tijssen, griffier. De uitspraak is uitgesproken in het openbaar op 22 februari 2024.
griffier
rechter
Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:
Informatie over hoger beroep
Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen vier weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.