ECLI:NL:RBNHO:2014:8414

• Datum uitspraak: 16 juni 2014
• Publicatiedatum: 1 september 2014
• Zaaknummer: 2896454 CV EXPL 14-830
• Instantie: Rechtbank Noord-Holland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Civiel recht
• Procedures: Op tegenspraak
• Rechters: P.J. Jansen
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Loondoorbetaling tijdens ziekte en toepassing van de CAO in het tweede ziektejaar

In deze zaak heeft de kantonrechter van de Rechtbank Noord-Holland op 16 juni 2014 uitspraak gedaan in een geschil tussen een werknemer en zijn werkgever over loondoorbetaling tijdens ziekte. De werknemer, die in augustus 2010 wegens ziekte uitviel, vorderde betaling van zijn volledige salaris tijdens zijn ziekteperiode, terwijl de werkgever slechts 70% van het loon had doorbetaald. De werknemer stelde dat hij recht had op 100% loondoorbetaling op basis van de toepasselijke Collectieve Arbeidsovereenkomst (CAO) voor het Beroepsgoederenvervoer over de weg, die algemeen verbindend was verklaard gedurende zijn ziekteperiode.

De kantonrechter oordeelde dat de werknemer inderdaad recht had op volledige loondoorbetaling, ondanks het feit dat de algemeen verbindendverklaring van de CAO was geëindigd tijdens zijn ziekte. De rechter baseerde zijn oordeel op de uitspraak van de Hoge Raad van 7 juni 2002, waarin werd vastgesteld dat het recht op loondoorbetaling niet wordt aangetast door het vervallen van de CAO tijdens de ziekteperiode. De kantonrechter concludeerde dat de werknemer recht had op 100% loondoorbetaling tot 12 augustus 2012, omdat hij als volledig arbeidsongeschikt werd beschouwd.

De vordering van de werknemer om het achterstallige salaris en vakantietoeslag te ontvangen, werd toegewezen. De kantonrechter matigde de gevorderde wettelijke verhoging tot 25% en wees de vordering om openstaande vakantiedagen uit te betalen af, omdat de werknemer niet had aangetoond dat er nog vakantiedagen openstonden. De werkgever werd veroordeeld tot betaling van de gevorderde bedragen, inclusief buitengerechtelijke kosten, en werd belast met de proceskosten. De uitspraak werd openbaar uitgesproken door de kantonrechter, bijgestaan door de griffier.

Uitspraak

RECHTBANK NOORD-HOLLAND

Afdeling Privaatrecht

Sectie Kanton - locatie Hoorn

Zaaknr/rolnr.: 2896454 CV EXPL 14-830

Uitspraakdatum: 16 juni 2014

Vonnis in de zaak van:

[naam eiser], wonende te [plaats]

eisende partij

verder te noemen: [werknemer]

gemachtigde: mr. R.E. Zalm, jurist bij FNV Bondgenoten te Amsterdam

tegen

de besloten vennootschap
[naam gedaagde] , gevestigd te [woonplaats]

gedaagde partij

verder te noemen: [werkgever]

gemachtigde: [X], directeur.

Het procesverloop

1. [werknemer] heeft bij dagvaarding van 7 maart 2014 een vordering ingesteld. [werknemer] heeft mondeling en schriftelijk geantwoord. Na beraad heeft de kantonrechter bij vonnis van 24 maart 2014 een verschijning van partijen ter terechtzitting bevolen. Die zitting heeft plaatsgevonden op 15 mei 2014, waar [werknemer] is verschenen, bijgestaan door mr. Zalm, en waar voor [werknemer] is verschenen R. [werknemer], directeur. Partijen hebben ter zitting hun standpunt toegelicht. Vervolgens is bepaald dat vandaag uitspraak zal worden gedaan.

De feiten

2. [werknemer] is op [datum] in dienst getreden in de functie van chauffeur, tegen een salaris van € 2.182,32 bruto per vier weken.

3. [werknemer] is in augustus 2010 wegens ziekte uitgevallen voor zijn werk. [werknemer] heeft het loon van [werknemer] tijdens het eerste jaar van ziekte volledig doorbetaald. Met ingang van het tweede ziektejaar is [werknemer] 70% van het loon gaan betalen.

4. In een brief van 24 mei 2012 is [werknemer] namens [werknemer] gesommeerd om per augustus 2011 het volledige loon te betalen. In een e-mail van 22 augustus 2012 heeft [Y] zich op het standpunt gesteld dat zij over het tweede ziektejaar alleen verplicht is om 70% van het loon te betalen en niet 100%.

5. Met een brief van 7 februari 2013 heeft [werknemer] de arbeidsovereenkomst met [werknemer] opgezegd tegen 7 maart 2013.

Het geschil

6. [werknemer] vordert dat [werknemer] wordt veroordeeld tot betaling van € 8.511,05 bruto aan salaris en € 680,88 bruto aan vakantietoeslag, te vermeerderen met de wettelijke verhoging van artikel 7:625 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) en wettelijke rente. Verder vordert [werknemer] dat [werknemer] op straffe van een dwangsom wordt veroordeeld om openstaande vakantiedagen uit te betalen en om een eindafrekening op te stellen, en tot betaling van
€ 800,00 aan buitengerechtelijke kosten. [werknemer] legt aan zijn vordering ten grondslag – kort weergegeven – dat [werknemer] over de periode van 12 augustus 2011 tot 12 augustus 2012 tijdens ziekte van [werknemer] 70% van het loon heeft betaald, terwijl er op grond van de toepasselijke Collectieve Arbeidsovereenkomst voor het Beroepsgoederenvervoer over de weg en de verhuur van mobiele kranen (hierna: de CAO) recht is op volledige loondoorbetaling.

7. [werknemer] stelt dat [werknemer] geen recht heeft op 100% loondoorbetaling tijdens ziekte, omdat de wettelijke loondoorbetalingsverplichting in het tweede ziektejaar maximaal 70% is. Volgens [werknemer] is de CAO ook niet steeds van toepassing geweest, met name niet in het jaar 2012, en volgt uit de CAO ook niet dat wordt afgeweken van het wettelijk maximum. Verder stelt [werknemer] dat [werknemer] al zijn vakantiedagen heeft opgemaakt en dat er geen reden is voor toekenning van de gevorderde wettelijke verhoging.

8. Bij de beoordeling zal zo nodig nog nader op de standpunten van partijen worden ingegaan.

De beoordeling

9. Het gaat in deze zaak om de vraag of [werknemer] moet worden veroordeeld tot betaling van
€ 8.511,05 bruto aan salaris en € 680,88 bruto aan vakantietoeslag. Het geschil tussen partijen ziet met name op de vraag of [werknemer] tijdens het tweede ziektejaar van [werknemer] over de periode van 12 augustus 2011 tot 12 augustus 2012 het volledige loon moet doorbetalen of slechts 70%. Daarover wordt het volgende overwogen.

10. [werknemer] kan over het tweede ziektejaar geen aanspraak op volledige loondoorbetaling ontlenen aan de wet, artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW). Volgens dat artikel heeft [werknemer] immers alleen aanspraak op 70% van het loon. Voor de vraag of [werknemer] recht heeft op volledige loondoorbetaling moet dus worden beoordeeld of de CAO van toepassing is en of daaruit een dergelijk recht volgt.

11. De kantonrechter overweegt dat er geen sprake is van een schriftelijke arbeidsovereenkomst waarin de CAO van toepassing wordt verklaard, zodat de CAO niet op die grond onderdeel uitmaakt van de arbeidsovereenkomst. Verder is [werknemer] geen lid van een werkgeversvereniging, zodat zij ook niet langs die weg gebonden aan de CAO.

12. De kantonrechter heeft ambtshalve vastgesteld dat de CAO algemeen verbindend is verklaard over de periode van 5 mei 2011 tot en met 31 december 2011 (Besluit van de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid van 29 april 2011, gepubliceerd in de Staatscourant van 4 mei 2011, nr. 153). Nadien is de CAO weer algemeen verbindend verklaard met ingang van 31 januari 2013.

13. Gelet op het voorgaande was de CAO dus algemeen verbindend op 12 augustus 2011, de datum waarop het tweede ziektejaar van [werknemer] een aanvang nam. [werknemer] had op dat moment dan ook aanspraak op loondoorbetaling tijdens ziekte overeenkomstig die CAO. Uit artikel 16 lid 3 van die algemeen verbindend verklaarde CAO, gelezen in samenhang met artikel 16 lid 6 van die CAO, volgt dat de werknemer recht heeft op een aanvulling op de wettelijke loondoorbetalingsverplichting tijdens ziekte tot 100% van het (functie)loon, en dat die aanvulling wordt verlengd tot 104 weken, onder meer indien de werknemer blijvend volledig arbeidsongeschikt is. Zoals blijkt uit de door [werknemer] overgelegde stukken van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: UWV) – en met name de rapportage van de arbeidsdeskundige van het UWV van 28 juli 2011 en het besluit van het UWV van 3 juli 2012 tot toekenning van een WIA-uitkering – wordt [werknemer] volledig arbeidsongeschikt geacht en is het duurzaam verkrijgen van arbeid niet te verwachten. Uitgaande daarvan moet [werknemer] blijvend volledig arbeidsongeschikt worden geacht als bedoeld in artikel 16 lid 3 van de CAO en heeft hij op grond van dat artikel dus met ingang van 12 augustus 2011 recht op loondoorbetaling tot 100% van het loon.

14. Die loondoorbetalingsverplichting tot 100% van het loon is niet geëindigd op 1 januari 2012, de datum waarop de algemeen verbindendverklaring van de CAO afliep. In rechtspraak is namelijk geoordeeld dat het recht van [werknemer] op loondoorbetaling tijdens het tijdvak van ziekte, welk recht hij heeft verkregen door algemeen verbindendverklaring van de CAO, niet wordt aangetast doordat de CAO in de loop van dat tijdvak ophoudt algemeen verbindend te zijn (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 7 juni 2002, gepubliceerd op www.rechtspraak. nl onder nummer ECLI:NL:HR:2002:AE0644 en in JAR 2002/154). [werknemer] heeft dus ook over de periode van 1 januari 2012 tot 12 augustus 2012 recht op volledige loondoorbetaling.

15. Anders dan [werknemer] denkt, kan bij de CAO ten gunste van de werknemer worden afgeweken van de wettelijke loonbetalingsverplichting tijdens ziekte. In artikel 7:629 lid 9 BW is alleen een beperking opgenomen ten aanzien van afwijkingen ten nadele van de werknemer, niet ten aanzien van afwijkingen ten voordele van de werknemer.

16. [werknemer] heeft de berekening door [werknemer] van het nog verschuldigde loon en het daarover verschuldigde vakantiegeld niet betwist, zodat het gevorderde bedrag van € 8.511,05 bruto aan salaris en € 680,88 bruto aan vakantietoeslag zal worden toegewezen, evenals de wettelijke rente daarover. De gevorderde wettelijke verhoging van artikel 7:625 BW zal worden gematigd tot 25%. Voor verdere matiging is onvoldoende grond, nu [werknemer] ten onrechte volledige loonbetaling aan [werknemer] heeft onthouden.

17. De vordering om openstaande vakantiedagen uit te betalen en om een eindafrekening op te stellen, wordt afgewezen. Op de zitting heeft [werknemer] niet, althans onvoldoende betwist de stelling van [werknemer] dat alle vakantiedagen zijn opgenomen en dat er geen sprake is van niet-genoten vakantiedagen. [werknemer] heeft ook niet nader toegelicht hoeveel vakantiedagen dan nog zouden resteren. Daarvan uitgaande heeft [werknemer] geen aanspraak op uitbetaling van niet-genoten vakantiedagen. Hoewel [werknemer] in beginsel aanspraak heeft op een eindafrekening valt niet in te zien welk belang hij daarbij inmiddels nog heeft. Zoals is overwogen, bestaat er geen aanspraak op uitbetaling van niet-genoten vakantiedagen en enig ander belang bij het opmaken van een eindafrekening is door [werknemer] niet gesteld.

18. De gevorderde buitengerechtelijke kosten worden toegewezen, omdat voldoende is gebleken van buitengerechtelijke werkzaamheden die een vergoeding daarvoor rechtvaardigen.

19. Nu [werknemer] overwegend ongelijk krijgt, zal worden bepaald dat zij de proceskosten van [werknemer] moet betalen.

De beslissing

De kantonrechter:

Veroordeelt [werknemer] tot betaling aan [werknemer] van € 8.511,05 bruto aan salaris en € 680,88 bruto aan vakantietoeslag, vermeerderd met de wettelijke verhoging van artikel 7:625 BW tot een maximum van 25%, en vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de dag dat die bedragen zijn verschuldigd.

Veroordeelt [werknemer] tot betaling van buitengerechtelijke incassokosten tot een bedrag van
€ 800,00.

Veroordeelt [werknemer] in de proceskosten, die tot heden voor [werknemer] worden vastgesteld op een bedrag van € 1.158,45 (€ 96,45 aan dagvaardingskosten, € 462,00 aan griffierecht en
€ 600,00 voor salaris van de gemachtigde van [werknemer]).

Verklaart deze veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad.

Wijst af het meer of anders gevorderde.

Dit vonnis is gewezen door mr. P.J. Jansen, kantonrechter, bijgestaan door de griffier en op 16 juni 2014 in het openbaar uitgesproken.

De griffier

De kantonrechter