ECLI:NL:RBNHO:2024:1615

• Datum uitspraak: 14 februari 2024
• Publicatiedatum: 19 februari 2024
• Zaaknummer: 15-211584-23 rekest 24-002807
• Instantie: Rechtbank Noord-Holland
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Rekestprocedure
• Rechters: L.J. Saarloos
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Bezwaarschrift tegen DNA-afname op grond van de Wet DNA-veroordeelden

Op 14 februari 2024 heeft de Rechtbank Noord-Holland, zittingsplaats Alkmaar, uitspraak gedaan in een bezwaarschrift tegen de afname en verwerking van het DNA-profiel van een veroordeelde. Het bezwaarschrift was op 31 januari 2024 ingediend en de behandeling vond plaats in besloten raadkamer. De veroordeelde was niet verschenen, maar zijn advocaat, mr. R.V.S. Adriaanse, was aanwezig. De veroordeelde had bezwaar gemaakt tegen de opname van zijn DNA, stellende dat er sprake was van een uitzondering op de Wet DNA, omdat het misdrijf waarvoor hij was veroordeeld niet van betekenis zou zijn voor de opsporing van toekomstige strafbare feiten. De officier van justitie betwistte dit en stelde dat DNA-onderzoek wel degelijk relevant kan zijn voor de opsporing van misdrijven, gezien de aard van het gepleegde feit.

De rechtbank oordeelde dat het bezwaarschrift tijdig was ingediend en dat de afname van het DNA-materiaal op basis van de Wet DNA gerechtvaardigd was. De rechtbank concludeerde dat er geen uitzonderingsgronden van toepassing waren, aangezien de veroordeelde eerder met justitie in aanraking was gekomen en er geen reden was om aan te nemen dat het DNA-onderzoek niet van belang zou zijn voor de opsporing van toekomstige misdrijven. De jeugdige leeftijd van de veroordeelde werd niet als voldoende argument gezien om een uitzondering te maken. De rechtbank verklaarde het bezwaar ongegrond en bevestigde dat het bevel tot DNA-afname voldeed aan de wettelijke eisen.

De beslissing werd genomen door mr. L.J. Saarloos, in aanwezigheid van griffier mr. E. Saelens, en werd openbaar uitgesproken op 14 februari 2024.

Uitspraak

RECHTBANK NOORD-HOLLAND

Strafrecht

Zittingsplaats Alkmaar

parketnummer : 15-211584-23

raadkamernummer : 24-002807

datum : 14 februari 2024

beslissing van de zittingforumuitgeschreven1 op het bezwaar op grond van artikel 7 Wet DNA-onderzoek bij veroordeelden (Wet DNA) van:

[veroordeelde] ,

[geboortedatum],

voor deze zaak woonplaats kiezend op het kantoor van mr. D.M. Moes,

advocaat te Amsterdam-Duivendrecht

(H.J.E. Wenckebachweg 150D, 1114 AD Amsterdam-Duivendrecht),

hierna te noemen: de veroordeelde.

Procedure

Het bezwaarschrift is op 31 januari 2024 ter griffie van deze rechtbank ontvangen.

De rechtbank heeft op 14 februari 2024 het bezwaar in besloten raadkamer behandeld.

De rechtbank heeft de gemachtigde advocaat van de veroordeelde, mr. R.V.S. Adriaanse (waarnemend voor mr. D.M. Moes) en de officier van justitie op zitting gehoord.

De veroordeelde is, hoewel daartoe goed opgeroepen, niet in raadkamer verschenen.

Bezwaar

Het bezwaar richt zich tegen het bepalen en verwerken van het DNA-profiel van de veroordeelde.

Namens de veroordeelde is in raadkamer naar voren gebracht dat hij stelt dat sprake is van een uitzondering zoals bedoeld in artikel 2, eerste lid, onder b, van de Wet DNA, nu redelijkerwijs aannemelijk is dat het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel gelet op de aard van het misdrijf of de bijzondere omstandigheden waaronder het misdrijf is gepleegd niet van betekenis zal kunnen zijn voor de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van de veroordeelde. Daarbij is het van belang dat dit feit de enige is van zijn soort die op de justitiële documentatie van klager geregistreerd staat. Daarom bestaat er geen aanleiding om recidive te vermoeden. Nu er ook geen concrete aanwijzingen bestaan dat een dergelijke gebeurtenis in de toekomst opnieuw zal gebeuren, stelt klager zich op het standpunt dat de verwerking van het DNA niet het doel tot opsporing van toekomstige misdrijven nastreeft.

In de tweede plaats moet de situatie ook bezien worden in het kader van de bijzondere omstandigheden in de persoon van de veroordeelde, onder meer de ingrijpende gevolgen van opname van DNA in de databank.1 Klager is van zeer jonge leeftijd (20 jaar), zodat zijn DNA in geval van opname in de databank voor lange tijd bewaard zal blijven

Standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat het bezwaarschrift ongegrond moet worden verklaard. Naar de mening van de officier van justitie kan niet worden aangenomen dat opname van het DNA-materiaal van de veroordeelde, gelet op de feiten waarvoor hij is veroordeeld, niet van belang kan zijn voor de opsporing of voorkoming van strafbare feiten van de veroordeelde. DNA-materiaal kan immers worden achtergelaten op allerhande gegevensdragers waarmee dergelijke feiten worden gepleegd. Het gaat er uitdrukkelijk niet om dat in de strafzaak van de veroordeelde DNA-onderzoek niet nodig was. Er is derhalve geen sprake van een uitzonderingsgrond zoals bedoeld in artikel 2, eerste lid onder a, van de Wet DNA.

Beoordeling

Het bezwaarschrift van veroordeelde tegen het bepalen en verwerken van zijn DNA-profiel, is tijdig ingediend.

Op 17 oktober 2023 heeft veroordeelde een strafbeschikking opgelegd gekregen door de officier van justitie bestaande uit een werkstraf voor de duur van 40 uren, voor het aanwezig hebben van twee stoffen van lijst I ex artikel 10 lid 3 jo. 2 aanhef onder C Opiumwet, gepleegd op 10 mei 2023.

Het bevel van de officier van justitie tot afname van DNA-materiaal van veroordeelde van

27 november 2023 is gegrond op artikel 2, eerste lid, van de Wet DNA. Veroordeelde heeft op 17 januari 2024 middels afname van wangslijmvlies celmateriaal afgestaan ten behoeve van DNA-onderzoek.

Uitgangspunt van de Wet DNA is dat bij
iedere veroordeelde als bedoeld in artikel 2, eerste lid, van de Wet DNA celmateriaal wordt afgenomen. De officier van justitie is verplicht een daartoe strekkend bevel te geven, tenzij zich één van de in het eerste lid onder a en b genoemde – en volgens de Hoge Raad beperkt uit te leggen – uitzonderingen voordoet.

De uitzonderingsgrond van artikel 2, eerste lid onder a, van de Wet DNA (van de persoon is reeds een DNA-profiel verwerkt) doet zich niet voor.

De rechtbank dient op grond van artikel 2, eerste lid onder b, van de Wet DNA te beoordelen of redelijkerwijs aannemelijk is dat het bepalen en verwerken van het DNA-profiel van veroordeelde, gelet op de aard van het misdrijf of de bijzondere omstandigheden waaronder het misdrijf is gepleegd, niet van betekenis zal
kunnen zijn voor de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van veroordeelde.

De rechtbank is van oordeel dat in het onderhavige geval de hiervoor genoemde uitzonderingen zich niet voordoen.

Veroordeelde is veroordeeld voor het handelen in strijd met de Opiumwet. Het is bepaald niet ongebruikelijk dat bij de opsporing van dit soort misdrijven DNA-onderzoek een rol speelt. De aard van het misdrijf leidt daarom niet tot de bedoelde uitzondering.

Maar ook de persoon van de veroordeelde geeft daartoe geen aanleiding.

Er is sprake van recidive. Weliswaar niet voor hetzelfde feit, maar veroordeelde is wel eerder met justitie in aanraking gekomen en ook veroordeeld. De jeugdige leeftijd geeft in algemene zin geen aanleiding een uitzondering aan te nemen en in dit geval ook niet. Daarbij merkt de rechtbank op dat de officier van justitie bij de strafbeschikking al in het voordeel van veroordeelde met zijn leeftijd rekening heeft gehouden.

De rechtbank oordeelt daarom dat het bepalen en verwerken van het DNA-profiel van veroordeelde van betekenis zal kunnen zijn voor de voorkoming, opsporing, vervolging en berechting van strafbare feiten van veroordeelde. De rechtbank merkt nog op dat er geen naam genoteerd wordt bij het opgeslagen DNA en dat daarmee de stigmatiserende werking niet aan de orde is.

Het bevel tot DNA-afname bij veroordeelde voldoet aan de daaraan gestelde eisen en de uitzonderingen als bedoeld in artikel 2 van de Wet DNA doen zich hier niet voor. Daarom dient het bezwaarschrift ongegrond te worden verklaard.

Beslissing

De rechtbank verklaart het bezwaar ongegrond.

Deze beslissing is gegeven door

mr. L.J. Saarloos, rechter,

in tegenwoordigheid van mr. E. Saelens, griffier,

en in het openbaar uitgesproken op 14 februari 2024.