ECLI:NL:RBNNE:2021:2978

Uitspraak

RECHTBANK NOORD-NEDERLAND

Zittingsplaats Groningen

Bestuursrecht

zaaknummer: LEE 20/742

uitspraak van de meervoudige kamer van 12 juli 2021 in de zaak tussen

[eiseres] , te [plaats] , eiseres

de Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, verweerder

(gemachtigde: mr. J. van Essen).

Procesverloop

In het besluit van 19 november 2019 (primair besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiseres om subsidie op grond van de Tijdelijke regeling stimulering huisvesting vergunninghouders afgewezen.

In het besluit van 3 februari 2020 (bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres tegen het primaire besluit ongegrond verklaard.

Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het beroep is behandeld tijdens een zitting van de enkelvoudige kamer op 17 augustus 2020. Eiseres en de gemachtigde van verweerder waren daarbij aanwezig. Het beroep is vervolgens verwezen naar de meervoudige kamer.

Eiseres heeft de rechtbank bij brief van 21 september 2020 verzocht om haar beroep, indien mogelijk, ook te zien als verzoek om schadevergoeding.

Het onderzoek ter zitting van de meervoudige kamer heeft plaatsgevonden op 17 juni 2021. Eiseres is verschenen, vergezeld door [persoon 1] . Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.

Overwegingen

1. De rechtbank gaat uit van de volgende feiten.

1.1

Op 27 januari 2017 heeft het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Aa en Hunze een omgevingsvergunning verleend voor het tijdelijk gebruik van de locatie voor de huisvesting van houders van een verblijfsvergunning (vergunninghouders).
1.2 Eiseres heeft op 29 augustus 2018 aan verweerder het voornemen gemeld om een nieuwe woonvoorziening ten behoeve van de huisvesting van vergunninghouders te realiseren, in het kader van de Tijdelijke regeling stimulering huisvesting vergunninghouders (de Regeling). Verweerder heeft naar aanleiding van de melding op 16 oktober 2018 een verklaring van budgetreservering ter waarde van € 37.500,- afgegeven.

1.3

Bij brief van 29 september 2019 heeft eiseres verweerder geïnformeerd dat er binnen haar gemeente geen vergunninghouders meer te huisvesten zijn. Zij heeft daarbij aangegeven dat zij daardoor niet kan voldoen aan de voorwaarde dat er minimaal vier vergunninghouders in de door haar gerealiseerde woonruimte wonen, maar dat zij meent dat zij aan de verplichtingen van de Regeling heeft voldaan. Zij heeft verweerder verzocht een deel van de subsidie aan haar uit te betalen.

1.4

Op 21 oktober 2019 heeft eiseres een aanvraag ingediend voor toekenning van een subsidie van € 27.500,- op grond van de Regeling. Bij het primaire besluit heeft verweerder deze aanvraag afgewezen. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar van eiseres ongegrond verklaard.

2. Het geschil gaat over de weigering van subsidie voor het realiseren van woonruimte voor vergunninghouders. Verweerder heeft de subsidieaanvraag afgewezen omdat er op de datum waarop deze is ingediend blijkens de basisregistratie personen minder dan vier vergunninghouders in de woonvoorziening woonden (artikel 8, eerste lid, onder d van de Regeling). Dat deze weigeringsgrond zich voordoet, is niet in geschil. Ook niet in geschil is dat deze voorwaarde bij eiseres bekend was voordat zij begon met het realiseren van de woonvoorziening. Het geschil spitst zich toe op de vraag of verweerder de subsidie in redelijkheid op deze grond had mogen weigeren.

3. Eiseres voert aan dat zij alles heeft gedaan wat binnen haar mogelijkheden lag om te voldoen aan de voorwaarden van de Regeling. Zij heeft afspraken met de gemeente gemaakt over plaatsing van vergunninghouders, een tijdelijke woonbestemming aangevraagd en gekregen en daarnaast een budgetreservering aangevraagd bij verweerder. Na dit geregeld te hebben, is zij in juni 2018 gaan verbouwen en heeft zij de woonvoorziening gerealiseerd. Hoewel er ruim 5.000 vergunninghouders wachten op een woning, worden er geen vergunninghouders geplaatst in haar woonvoorziening. De verdeling van vergunninghouders over de gemeenten is een keuze van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA), waar eiseres geen invloed op kan uitoefenen. Andere gemeenten willen geen vergunninghouders in de woonvoorziening plaatsen, omdat zij dan niet aan hun quotum voldoen. Eiseres heeft €65.000 en drie maanden werk geïnvesteerd in het realiseren van de woonvoorziening. Zij is van mening dat het in strijd is met het evenredigheidsbeginsel (artikel 3.4, lid 2, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)) dat haar aanvraag onder deze omstandigheden volledig is afgewezen. Omdat zij het logisch vindt dat zij zonder huisvesting van vergunninghouders niet het hele bedrag van de budgetreservering krijgt, heeft zij voor een lager bedrag subsidie aangevraagd.

4. Verweerder stelt zich op het standpunt dat artikel 8, eerste lid, onder d, van de Regeling dwingend voorschrijft dat de aanvraag wordt afgewezen als op de datum waarop de aanvraag is ingediend blijkens de basisregistratie personen minder dan vier vergunninghouders in de woonvoorziening wonen. Deze voorwaarde is ook vermeld in de toelichting op dit artikel en is meerdere malen vermeld in de Brochure. Eiseres heeft naar de mening van verweerder de inschatting gemaakt dat er ten tijde van haar subsidieaanvraag vier vergunninghouders in de woonruimte zouden zijn gehuisvest. Hieraan hebben waarschijnlijk de mededelingen van een medewerker van de gemeente Aa en Hunze bijgedragen. Die mededelingen kunnen niet aan verweerder worden toegerekend. Eiseres heeft het risico genomen dat haar subsidieaanvraag zou worden afgewezen. Dat risico komt naar de mening van verweerder voor rekening van eiseres. Verweerder is van mening dat er geen sprake is van strijd met artikel 3:4, tweede lid van de Awb omdat in artikel 8, eerste lid, onder d, van de Regeling dwingend is voorgeschreven dat de aanvraag onder deze omstandigheden wordt afgewezen.

5. De rechtbank begrijpt de beroepsgrond van eiseres aldus dat artikel 8, eerste lid, onder d, van de Regeling in strijd is met het evenredigheidsbeginsel.

Een algemeen verbindend voorschrift dat geen wet in formele zin is, zoals de Regeling, kan door de rechtbank in een zaak over een besluit dat op zo’n voorschrift berust, worden getoetst op rechtmatigheid. In het bijzonder gaat het daarbij om de vraag of het voorschrift niet in strijd is met hogere regelgeving. De rechter komt tevens de bevoegdheid toe te bezien of het betreffende algemeen verbindend voorschrift een voldoende deugdelijke grondslag biedt voor het in geding zijnde besluit. Bij die indirecte toetsing van het algemeen verbindend voorschrift vormen de algemene rechtsbeginselen en de algemene beginselen van behoorlijk bestuur een belangrijk richtsnoer, waarbij de toetsing wordt verricht op de wijze als door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State is uiteengezet in haar uitspraak van 12 februari 2020 (ECLI:NL:RVS:2020:452).

De voorwaarde dat er op de datum waarop de aanvraag wordt ingediend blijkens de basisregistratie personen minimaal vier vergunninghouders in de woonvoorziening wonen, is door verweerder duidelijk gecommuniceerd en was bij eiseres van tevoren bekend. Deze voorwaarde brengt voor initiatiefnemers een zeker risico met zich mee, omdat noch verweerder, noch initiatiefnemers, invloed kunnen uitoefenen op de plaatsing van vergunninghouders in een woonvoorziening waarvoor de subsidie wordt aangevraagd. Vanuit de gemeente Aa en Hunze zijn er signalen afgegeven dat er behoefte was aan de door eiseres gerealiseerde woonvoorziening. De rechtbank is van oordeel dat het begrijpelijk is dat eiseres op dat moment op die mededelingen is afgegaan, maar is van oordeel dat dergelijke mededelingen van de gemeente – nog afgezien van het tijdsverloop tussen de mededelingen en het feitelijke gerealiseerd zijn van de woonvoorziening – niet aan verweerder kunnen worden toegerekend. De rechtbank overweegt verder dat eiseres weliswaar een financieel nadeel ondervindt, maar dat er geen sprake is van een waardeloze investering, doordat zij de woonvoorziening met instemming van de gemeente kan verhuren voor reguliere bewoning.

Gelet op het voorgaande ziet de rechtbank geen grond voor het oordeel dat de door eiseres gestelde financiële schade ertoe leidt dat artikel 8, eerste lid, onder d, van de Regeling wegens strijd met het evenredigheidsbeginsel onverbindend moet worden geacht. Evenmin brengt hetgeen is aangevoerd mee dat in dit concrete geval de toepassing van dit artikel in strijd moet worden geacht met het evenredigheidsbeginsel. De rechtbank oordeelt daarom dat verweerder deze bepaling in haar geval niet buiten toepassing had hoeven laten. De aangevoerde grond treft geen doel.

6. Het beroep is ongegrond.

7. Omdat het beroep ongegrond is, wijst de rechtbank het verzoek van eiseres om schadevergoeding af.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank:

- verklaart het beroep ongegrond;

- wijst het verzoek om schadevergoeding af.

Deze uitspraak is gedaan door mr. S. Dijkstra, voorzitter, en mr. V. van Dorst en

mr. K.J. de Graaf, leden, in aanwezigheid van mr. T.C.A. Hofman-Aupers, griffier, op 12 juli 2021. De uitspraak wordt openbaar gemaakt op de eerstvolgende maandag na deze datum.

griffier

voorzitter

Een afschrift van deze uitspraak is verzonden aan partijen op:

Bent u het niet eens met deze uitspraak?

Als u het niet eens bent met deze uitspraak, kunt u een brief sturen naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State waarin u uitlegt waarom u het er niet mee eens bent. Dit heet een beroepschrift. U moet dit beroepschrift indienen binnen 6 weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. U ziet deze datum hierboven.