Uitspraak
Uitspraak
RECHTBANK NOORD-NEDERLAND
Afdeling strafrecht
Locatie Groningen
parketnummer 18/201410-24
Vonnis van de meervoudige kamer voor de behandeling van strafzaken d.d. 22 juli 2025 in de zaak van het openbaar ministerie tegen de verdachte
[verdachte] ,
geboren op [geboorte datum] 2001 te [geboorte plaats] , wonende te [adres]
.
Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting van 8 juli 2025.
Verdachte is verschenen, bijgestaan door mr. E. van der Meer, advocaat te Groningen. Het openbaar ministerie is ter terechtzitting vertegenwoordigd door mr. L.J. van der Heide.
Tenlastelegging
Aan verdachte is ten laste gelegd dat:
hij op of omstreeks 1 januari 2024 te [plaats] , gemeente Veendam, althans in Nederland, met [slachtoffer] , van wie hij, verdachte, wist dat deze in staat van bewusteloosheid, verminderd bewustzijn of lichamelijke onmacht verkeerde, dan wel aan een zodanige psychische stoornis, psychogeriatrische aandoening en/of verstandelijke handicap leed dat deze niet of onvolkomen in staat was zijn/haar wil daaromtrent te bepalen of kenbaar te maken of daartegen weerstand te bieden, een of meer handelingen heeft gepleegd, die bestonden uit of mede bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer] , te weten door:
- zijn, verdachtes, vinger(s) in de vagina van die [slachtoffer] te brengen, en/of
- die [slachtoffer] te zoenen.
Beoordeling van het bewijs
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft vrijspraak gevorderd. Zij heeft daartoe aangevoerd dat er, hoewel zij de verklaring van aangeefster [slachtoffer] op zichzelf consistent en betrouwbaar acht, onvoldoende steunbewijs voorhanden is. Getuigen [getuige] en [getuige] hebben een verklaring afgelegd over de emotionele toestand van aangeefster vlak na het incident. Dit kan onder omstandigheden dienen als steunbewijs voor de verklaring van aangeefster, maar uit vaste jurisprudentie volgt dat er daarnaast nog ander bewijs in het strafdossier moet zijn. In de onderhavige zaak is daarvan geen sprake. Dit maakt dat het strafdossier onvoldoende wettig bewijs bevat om tot een bewezenverklaring te komen, zodat verdachte moet worden vrijgesproken.
Standpunt van de verdediging
De raadsman heeft zich eveneens op het standpunt gesteld dat verdachte moet worden vrijgesproken.
Oordeel van de rechtbank
In zedenzaken doet zich regelmatig de situatie voor dat er slechts twee personen aanwezig waren bij de gewraakte seksuele handelingen: de aangeefster en de vermeende dader. Dat is ook in deze zaak het geval. Aangeefster [slachtoffer] heeft verklaard dat verdachte, terwijl zij sliep, zijn vingers in haar vagina heeft gebracht en haar heeft gezoend. Verdachte heeft de seksuele handelingen ontkend. Op grond van artikel 342, lid 2, van het Wetboek van Strafvordering kan het bewijs dat verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, niet uitsluitend worden aangenomen op grond van de verklaring van één getuige. Om tot een bewezenverklaring te kunnen komen is dus bijkomend bewijs (steunbewijs) nodig uit een van de getuige in dit geval aangeefster onafhankelijke bron.
Uit vaste rechtspraak van de Hoge Raad kan worden afgeleid dat niet is vereist dat de gewraakte seksuele handelingen als zodanig bevestiging vinden in ander bewijsmateriaal, maar dat het afdoende is wanneer de verklaring van de aangeefster op onderdelen voldoende steun vindt in andere bewijsmiddelen, afkomstig van een andere bron dan degene die de belastende verklaring heeft afgelegd. Deze bewijsmiddelen moeten voldoende steun geven aan de verklaring van aangeefster, in die zin dat het
steunbewijs op relevante wijze in verband dient te staan met de inhoud van de verklaring van aangeefster. In ieder geval mag tussen de verklaring en het overige gebezigde bewijsmateriaal geen sprake zijn van een te ver verwijderd verband.
Een de auditu-verklaring (van horen zeggen), inhoudende een weergave van wat de aangeefster aan de betrokken getuige heeft verteld, levert onvoldoende steun op. Wanneer een verklaring van een getuige daarentegen (mede) een zelfstandige, eigen waarneming inhoudt ten aanzien van de emotionele of fysieke toestand van het slachtoffer op het moment dat het strafbare feit plaatsvindt, of vlak daarna, kan die waarneming onder omstandigheden wel voldoende steunbewijs opleveren (Vgl. HR 10 juli 2018, ECLI:NL:HR:2018:1117).
Uit de verklaring van aangeefster blijkt dat zij in de nacht van 31 december 2023 op 1 januari 2024 in de kamer van haar vriend, getuige [getuige] , sliep. Terwijl zij sliep, zou verdachte haar hebben gezoend en zijn vingers in haar vagina hebben gebracht. Zij heeft verklaard dat zij verdachte herkende aan het baardje en zijn geur. Verdachte heeft ontkend dat hij in die slaapkamer is geweest; hij heeft verklaard dat hij in de logeerkamer verbleef. Getuigen [getuige] en [getuige] verklaren over de emotionele gemoedstoestand van aangeefster vlak na het incident. Zij hebben verklaard dat zij hebben gezien dat aangeefster in paniek was en moest huilen. Zij heeft aan de getuigen verteld dat verdachte haar bij haar vagina had aangeraakt. Voor het overige bieden de verklaringen van deze getuigen echter geen steun aan de verklaring van aangeefster. Zo hebben zij niet verklaard dat verdachte in de slaapkamer van getuige [getuige] is geweest. Daarnaast is er forensisch onderzoek gedaan, waarbij er
-onder meer- bemonsteringen zijn gedaan aan de vagina van aangeefster. Uit dit onderzoek is geen DNA- materiaal naar voren gekomen dat van verdachte afkomstig was. Dit maakt naar het oordeel van de rechtbank dat het dossier ook overigens geen steunbewijs voor de verklaring van aangeefster bevat.
Alles overwegend is de rechtbank van oordeel dat het dossier onvoldoende steunbewijs bevat voor de verklaring van aangeefster, waardoor niet is voldaan aan het bewijsminimum van artikel 342 lid 2 Sv. De rechtbank zal verdachte om die reden integraal vrijspreken van het ten laste gelegde.
Benadeelde partij
Mevr. [slachtoffer] heeft zich als benadeelde partij in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding. Gevorderd wordt een bedrag van 5.000,-, ter vergoeding van immateriële schade, vermeerderd met wettelijke rente vanaf de datum waarop de schade is ontstaan.
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft zich, nu zij heeft gerekwireerd tot vrijspraak, op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk moet worden verklaard in haar vordering.
Standpunt van de verdediging
De raadsman heeft zich, vanwege de door hem bepleite vrijspraak, eveneens op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk moet worden verklaard in haar vordering.
Oordeel van de rechtbank
De rechtbank acht het feit niet bewezen waaruit de schade zou zijn ontstaan. De benadeelde partij zal daarom niet ontvankelijk worden verklaard in de vordering.
Uitspraak
De rechtbank
Verklaart niet bewezen hetgeen verdachte is ten laste gelegd en spreekt verdachte daarvan vrij.
Verklaart de vordering van [slachtoffer] niet-ontvankelijk. De vordering kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.
Bepaalt dat [slachtoffer] haar eigen proceskosten draagt.
Dit vonnis is gewezen door mr. H.J. Schuth, voorzitter, mr. R. Depping en mr. E.P. van Sloten, rechters, bijgestaan door mr. D.H. Röben, griffier, en uitgesproken ter openbare terechtzitting van deze rechtbank op 22 juli 2025.
mr. R. Depping is buiten staat dit vonnis mede te ondertekenen.