Uitspraak
RECHTBANK ROERMOND
Sector kanton
Zaaknummer: 254005 \ CV EXPL 09-4357
Vonnis van de kantonrechter te Roermond d.d. 5 januari 2010
in de zaak van:
[eiser], wonende te [woonplaats],
eiser,
gemachtigde: mr. A.L. Stegeman,
EPD 1EM0727
tegen:
de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid [gedaagde] Aandrijftechniek B.V., gevestigd te [verstigingsplaats] aan de [adres],
gedaagde,
gemachtigde: mr. J.M. Pals.
Partijen worden hierna [eiser] en [gedaagde] genoemd.
1. Het verloop van de procedure
1.1. Dit blijkt uit het navolgende:
- de inleidende dagvaarding;
- de conclusie van antwoord met producties;
- de conclusie van repliek;
- de conclusie van dupliek met producties.
1.2. Ten slotte is vonnis bepaald.
2. De vaststaande feiten
2.1. Als enerzijds gesteld en anderzijds niet of onvoldoende gemotiveerd weersproken, kan van de volgende vaststaande feiten worden uitgegaan: [eiser] is van 1 oktober 2004 tot 1 augustus 2009 bij [gedaagde] in dienst geweest in de functie van productiemedewerker.
De arbeidsovereenkomst is per 1 augustus 2009 door ontbinding op neutrale gronden geëindigd. [eiser] is op 7 november 2006 arbeidsongeschikt geraakt. Het UWV heeft met ingang van 4 november 2008 aan [eiser] een loongerelateerde WGA-uitkering toegekend.
3. Het geschil
3.1. [eiser] heeft op gronden als omschreven in de dagvaarding gevorderd, bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad, veroordeling van [gedaagde] tot betaling aan [eiser] van de bedragen en rente als in de dagvaarding vermeld, kosten rechtens.
[gedaagde] heeft verweer gevoerd.
Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.
4. De beoordeling van het geschil
4.1. [eiser] vordert over de periode van 1 januari 2009 tot 1 augustus 2009 een aanvulling tot 100% op de door hem genoten UWV-uitkering ad 70% van het WIA-dagloon hetgeen neerkomt op een bedrag van EUR 3.358,11. [eiser] is van mening dat [gedaagde] op grond van artikel 49 van de toepasselijke CAO voor de Technische Groothandel tot aanvulling verplicht is. Daarnaast vordert [eiser] vanwege te late betaling de wettelijke verhoging ad 50% over voornoemd bedrag alsmede over de te laat door [gedaagde] betaalde bedragen van respectievelijk EUR 1.166,06 en EUR 653,82 hetgeen in totaal komt op een bedrag van EUR 2.589,00. Aan wettelijke rente over het te laat en het nog niet betaalde bedrag vordert [eiser] tot 1 augustus 2009 een bedrag van EUR 58,77. Tenslotte stelt [eiser] dat [gedaagde] misbruik van procesrecht heeft gemaakt door een ontslagvergunning te vragen bij het UWV. Dit verzoek is bij besluit van het UWV van 7 april 2009 afgewezen. Het is volgens [eiser] niet redelijk dat de door toedoen van [gedaagde] ontstane kosten voor rekening van [eiser] blijven. Door afwijzing van de aanvraag is volgens [eiser] de onrechtmatigheid van de actie van [gedaagde] gegeven en dient [gedaagde] de voor rekening van [eiser] blijvende kosten ad EUR 352,50 aan [eiser] te vergoeden.
4.2. [gedaagde] stelt zich op het standpunt dat de betreffende CAO-bepaling uitdrukkelijk vermeldt dat een aanvulling op de WAO-uitkering moet worden verstrekt. [gedaagde] is van mening dat [eiser] ten onrechte tracht een andere wet onder de CAO-bepaling te brengen. De bewoordingen van de CAO laten echter naar de mening van [gedaagde] geen ruimte voor deze interpretatie. [gedaagde] legt een e-mailbericht van de secretaris van de Werkgevers Technische Groothandel (productie 4 bij dupliek) over waarin deze stelling wordt bevestigd. [gedaagde] is van mening dat zelfs te veel aan [eiser] is uitbetaald en behoudt zich alle rechten dienaangaande voor. Voor een wettelijke verhoging wegens te late betaling is geen plaats. [gedaagde] betwist dat het niet verlenen van de ontslagvergunning door het UWV kan worden aangemerkt als misbruik van procesrecht. Het enkele feit dat het UWV van mening was dat een herkeuring zou moeten worden afgewacht, waarna [gedaagde] een nieuwe ontslagaanvraag kon indienen, maakt de aanvraag van [gedaagde] niet onrechtmatig en getuigt evenmin van slecht werkgeverschap. [gedaagde] is van mening dat de vorderingen van [eiser] dienen te worden afgewezen.
4.3. De vordering van [eiser] dient te worden onderscheiden in twee onderdelen te weten de suppletie tot 100% tijdens het derde jaar van arbeidsongeschiktheid en de daarmede samenhangende vorderingen ter zake niet dan wel te late betaling en de vergoeding van de voor rekening van [eiser] blijvende proceskosten gemaakt in verband met het verweer tegen de door [gedaagde] bij het UWV aangevraagde ontslagvergunning.
suppletie tijdens het derde jaar van arbeidsongeschiktheid
4.4. Partijen verschillen van mening omtrent de interpretatie van artikel 49 van de CAO voor de Technische Groothandel. Artikel 49 lid 1 sub c vermeldt dat de werkgever verplicht is aan de werknemer, die door arbeidsongeschiktheid verhinderd is zijn arbeid te verrichten, een aanvulling te verstrekken tot het voor de werknemer geldende netto inkomen over de dagen dat de werknemer ter zake van arbeidsongeschiktheid in het derde ziektejaar een loongerelateerde uitkering ontvangt krachtens de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO), doch ten hoogste 12 maanden.
4.5. [eiser] stelt zich op het standpunt dat de problematiek die eerst door de WAO werd geregeld naadloos is overgegaan in de WIA/WGA. Nergens blijkt dat de CAO- contractspartijen hebben beoogd een rechtsongelijkheid te creëren tussen de WAO en de WIA ten aanzien van de suppletie tijdens het derde ziektejaar. [gedaagde] stelt daar tegenover dat een interpretatie van de CAO binnen de inhoud en de betekenis van de gebruikte bewoordingen dient te blijven en er zeker geen uitleg mag worden gegeven die in strijd is met de bewoordingen van de CAO. De interpretatie van [eiser] om WIA/WGA te lezen voor WAO valt niet binnen het kader van mogelijke tekstinterpretaties. Verder wijst [gedaagde] er op dat een loongerelateerde uitkering krachtens de WAO een andere uitkering vertegenwoordigt dan het begrip loongerelateerde uitkering krachtens de WIA. Daarbij komt volgens [gedaagde] nog dat de WIA/WGA-hiaatverzekering bij de wijziging van de WAO naar WIA ingrijpend is gewijzigd en de betreffende nieuwe verzekering geen rekening houdt met enige aanvulling door de werkgever op een WIA/WGA-uitkering.
4.6. De kantonrechter stelt vast dat gesteld noch gebleken is dat de CAO-partners een aflopende c.q. overlopende regeling zijn overeengekomen. Dat bij de CAO- onderhandelingen (CAO 1 januari 2008 t/m 31 maart 2010) ook de WIA ter sprake is geweest, blijkt wel uit artikel 68 lid 5 waarin afspraken worden gemaakt ter verlaging van het ziekteverzuim en de instroom in de WAO/WIA. In dit artikel wordt de WAO en de WIA in één zin genoemd. Nu in artikel 49 alleen de WAO wordt genoemd, is het aannemelijk dat ook hier de WIA als opvolger van de WAO moet worden ingelezen. Ware dit niet zo dan hadden de CAO-partners wel een uitdrukkelijk voorbehoud opgenomen in dit artikel. Het is aannemelijk dat over het hoofd is gezien ook in dit artikel WAO/WIA te vermelden zoals in artikel 68. Gelet op de invoering van de WIA/WGA zijn in 2008 immers geen nieuwe WAO gevallen meer mogelijk. Dat één van de vier CAO-partners daar nu (achteraf kennelijk) anders over denkt, doet verder niet af aan de situatie. [gedaagde] is ingevolge de CAO verplicht tot betaling van de door [eiser] gevorderde suppletie. Nu de berekening op zich niet wordt weersproken is de vordering toewijsbaar. In de omstandigheden van dit geval ziet de kantonrechter aanleiding de gevorderde verhoging wegens te late betaling te matigen tot nihil.
proceskosten vergoeding ontslagvergunning
4.7. [eiser] vordert een bedrag van EUR 352,50 ter zake de voor rekening van [eiser] blijvende proceskosten in verband met het gevoerde verweer tegen de door [gedaagde] aangevraagde ontslagvergunning bij het UWV. [eiser] beticht [gedaagde] van misbruik van procesrecht. Nu de ontslagvergunning is geweigerd, is volgens [eiser] de onrechtmatigheid een gegeven. [gedaagde] betwist het standpunt van [eiser].
4.8. Uit de stukken blijkt dat het UWV van mening was dat er nog een herkeuring diende plaats te vinden waarna [gedaagde] opnieuw een ontslagvergunning zou kunnen aanvragen. [gedaagde] heeft vervolgens een ontbindingsverzoek bij de kantonrechter ingediend waarop de arbeidsovereenkomst door de kantonrechter is ontbonden op neutrale gronden met toekenning van een vergoeding. De kantonrechter is van oordeel dat [gedaagde] op te respecteren gronden een ontslagvergunning heeft aangevraagd bij het UWV. Van enige onrechtmatigheid is de kantonrechter niet gebleken. Dat het UWV nadere eisen stelde en daarom de ontslagvergunning weigerde maakt dit niet anders. Nu van geen onrechtmatigheid is gebleken is er geen reden tot toewijzing van de vordering ter zake de proceskosten betreffende het verweer tegen de ontslagvergunning.
4.9. Nu partijen over en weer deels in het gelijk worden gesteld, zal de kantonrechter de proceskosten compenseren in die zin dat iedere partij haar eigen kosten draagt.
4.10. De kantonrechter zal dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad verklaren.
5. De beslissing
5.1. Veroordeelt [gedaagde] om tegen behoorlijk bewijs van kwijting aan [eiser] te betalen een bedrag van EUR 3.358,11 bruto vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de respectievelijke loonbetalingsdata tot aan de voldoening.
5.2. Compenseert de proceskosten in die zin dat iedere partij haar eigen kosten draagt.
5.3. Verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad.
5.4. Wijst het meer of anders gevorderde af.
Dit vonnis is gewezen door mr. F.R. Soutendijk, kantonrechter, en ter openbare civiele terechtzitting op 5 januari 2010 uitgesproken in tegenwoordigheid van de griffier.