Uitspraak
200102828/1.
Datum uitspraak: 17 juli 2002
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,
appellant,
tegen de uitspraak van de arrondissementsrechtbank te Alkmaar van 26 april 2001 in het geding tussen:
de stichting "Stichting regionale thuiszorg", gevestigd te Alkmaar
en
appellant.
1. Procesverloop
Bij besluit van 3 september 1999 heeft de Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (hierna: de staatssecretaris) een verzoek van de stichting "Stichting regionale thuiszorg" (hierna: de stichting) om haar een tegemoetkoming te verstrekken in de frictiekosten, afgewezen.
Bij besluit van 11 april 2000 heeft de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (hierna: appellant) het daartegen door de stichting gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. Dit besluit en het advies van de VWS-commissie bezwaarschriften Awb van 30 maart 2000, waarnaar in het besluit wordt verwezen, zijn aangehecht.
Bij uitspraak van 26 april 2001, verzonden op dezelfde dag, heeft de arrondissementsrechtbank te Alkmaar (hierna: de rechtbank) het daartegen door de stichting ingestelde beroep gegrond verklaard, de beslissing op bezwaar vernietigd en appellant opgedragen een nieuw besluit te nemen met inachtneming van hetgeen in de uitspraak is overwogen. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft appellant bij brief van 5 juni 2001, bij de Raad van State ingekomen op 6 juni 2001, hoger beroep ingesteld. De gronden zijn aangevuld bij brief van 11 juli 2001. Deze brieven zijn aangehecht.
Bij brief van 17 september 2001 heeft de stichting een memorie van antwoord ingediend.
De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 7 januari 2002, waar appellant, vertegenwoordigd door drs. G.T.M. Adriaansens, ambtenaar ten departemente, en de stichting, vertegenwoordigd door mr. drs. O.H. Minjon, advocaat te Alkmaar, zijn verschenen.
2. Overwegingen
2.1. Op 10 september 1997 is tussen de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (hierna: de VNG) en de Landelijke Vereniging voor Thuiszorg (hierna: de LVT) een convenant gesloten inzake indicatiestelling op het terrein van de thuiszorg. Aanleiding hiervoor was de overheveling per 1 januari 1998 van de awbz-indicatiestellingen thuiszorg van de thuiszorginstellingen naar de regionale indicatieorganen. In het convenant is opgenomen, dat, onverlet het uitgangspunt frictiekosten te voorkomen, niet kan worden uitgesloten dat aan het eind van het overhevelingstraject frictiekosten zullen resteren. Om te voorkomen dat deze kosten het zorgbudget belasten, zullen deze gevallen aan de staatssecretaris worden voorgelegd teneinde een oplossing te vinden.
2.2. Bij brief van 10 september 1997 heeft de staatssecretaris zich - zoals ook in het advies van de VWS-commissie bezwaarschriften is aangegeven - in de context van het convenant en de overhevelingsoperatie bereid verklaard om in die gevallen, waarin frictiekosten absoluut niet te vermijden zijn en dat gegeven ook in een “second opinion” wordt bevestigd, aan een oplossing bij te dragen. De in de brief van 16 maart 1999 neergelegde beleidsregel en het bijbehorende toetsingskader is een nadere uitwerking van deze toezegging en dient dan ook in dit licht te worden bezien.
2.2.1. Dat enkel kosten in de personele sfeer die voldoen aan de criteria van onontkoombaarheid, niet verwijtbaarheid, causaliteit en aantoonbaarheid, zoals omschreven in het toetsingskader, voor een tegemoetkoming in aanmerking kunnen komen, kan worden gezien als een nadere uitwerking van de algemene toezegging van de Staatssecretaris van 10 september 1997. In het toetsingskader is echter tevens opgenomen dat sprake moet zijn van "majeure problematiek", waaronder wordt verstaan dat eventuele frictiekosten aantoonbaar negatieve gevolgen hebben voor de te verlenen zorg. Deze voorwaarde is weliswaar eveneens in het toetsingskader opgenomen maar kan - anders dan de hiervoor genoemde criteria - niet als een nadere uitwerking van de algemene toezegging worden beschouwd.
2.2.2. De toezegging van de Staatssecretaris van 10 september 1997 bracht met zich dat de convenantspartijen en diegenen die deze vertegenwoordigden op een bijdrage konden rekenen zonder dat deze afhankelijk gemaakt zou worden van het aantonen van "majeure problematiek". Door deze aanvullende voorwaarde desalniettemin te stellen en de beslissing op bezwaar hierop te baseren, heeft de Staatssecretaris een besluit genomen, dat zich niet verdraagt met het algemeen rechtsbeginsel dat opgewekte verwachtingen dienen te worden gerespecteerd. De beslissing op bezwaar is door de rechtbank dan ook terecht vernietigd.
2.3. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.
2.4. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
3. Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State
Recht doende in naam der Koningin:
bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus vastgesteld door mr. J.H.B. van der Meer, Voorzitter, en mr. J.A.M. van Angeren en mr. P.J.J. van Buuren, Leden, in tegenwoordigheid van mr. O. van Loon, ambtenaar van Staat.
w.g. Van der Meer w.g. Van Loon
Voorzitter ambtenaar van Staat
Uitgesproken in het openbaar op 17 juli 2002
284-364.