Uitspraak
200304840/1.
Datum uitspraak: 26 mei 2004
AFDELING
BESTUURSRECHTSPRAAK
Uitspraak op het hoger beroep van:
[appellant], wonend te [woonplaats],
tegen de uitspraak van de rechtbank Assen van 11 juni 2003 in het geding tussen:
appellant
en
de raad van de gemeente Hoogeveen.
1. Procesverloop
Bij besluit van 31 januari 2002 heeft de raad van de gemeente Hoogeveen (hierna: de raad) een verzoek van appellant om schadevergoeding op grond van artikel 49 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (hierna: de WRO) afgewezen.
Bij besluit van 26 september 2002 heeft de raad het daartegen door appellant gemaakte bezwaar ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 11 juni 2003, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank Assen (hierna: de rechtbank) het daartegen door appellant ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht.
Tegen deze uitspraak heeft appellant bij brief van 22 juli 2003, bij de Raad van State ingekomen op 23 juli 2003, hoger beroep ingesteld. De gronden zijn aangevuld bij brief van 20 augustus 2003. Deze brieven zijn aangehecht.
Bij brief van 19 september 2003 heeft de raad van antwoord gediend.
De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 24 februari 2004, waar de raad, vertegenwoordigd door H. Krikken en R.D.V. Molenaar, beiden ambtenaar bij de gemeente, is verschenen. Appellant is niet ter zitting verschenen.
2. Overwegingen
2.1. Appellant heeft verzocht om vergoeding van vermogensschade die hij stelt te lijden als gevolg van het plaatsen van een geluidsscherm voor zijn huis, alsmede tengevolge van het feit dat de weg ter plaatse verdubbeld is.
2.2. Voor de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding op grond van artikel 49 van de WRO dient te worden bezien of sprake is van een wijziging van het planologische regime, waardoor een belanghebbende in een nadeliger positie is komen te verkeren en waardoor hij schade lijdt of zal lijden. Hiertoe dienen de beweerdelijk schadeveroorzakende planologische maatregelen te worden vergeleken met het voordien geldende planologische regime. Daarbij is niet de feitelijke situatie van belang, doch hetgeen op grond van dat regime maximaal kon worden gerealiseerd, ongeacht de vraag of verwezenlijking daadwerkelijk heeft plaatsgevonden.
2.3. Appellant betoogt, dat de planologische vergelijking ten onrechte is beperkt tot een vergelijking van het bestemmingsplan “Rijksweg A 37 2e fase” met het daarvoor geldende bestemmingsplan “Landelijk Gebied 1977”. Hij voert daartoe aan dat hij zijn onroerende zaken ter plaatse al van zijn vader had gekocht, voordat laatstgenoemd bestemmingsplan in 1983 rechtskracht verkreeg.
2.4. Vast staat dat appellant niet ten titel van een met zijn vader gesloten koop, maar via vererving van zijn op 11 januari 1996 overleden moeder de eigendom verwierf van onderhavige onroerende zaken. Weliswaar betreft het een eigendomsverkrijging onder algemene titel, doch gesteld noch gebleken is dat in een eerder stadium door de moeder van appellant, of daarvóór door diens vader een verzoek om vergoeding van planschade is ingediend. Noch is dat door appellant zelf gedaan op een eerder moment op grond van een gestelde eigendomstitel. Per planologische maatregel dient een vergelijking te worden gemaakt tussen het planologische regime zoals dat gold onmiddellijk vóór en ná de beweerdelijk schadeveroorzakende planologische maatregel. De rechtbank heeft dan ook terecht geen grond gezien voor het oordeel dat de vergelijking ten onrechte beperkt is gebleven tot die van de hiervoor vermelde bestemmingsplannen.
2.5. Vast staat dat beide bestemmingsplannen een vier-baansweg mogelijk maakten. De raad heeft aan de hand van de kaarten behorende bij deze bestemmingsplannen ter zitting toegelicht dat de verkeersbestemming in het nieuwe plan niet dichter bij appellants eigendom is komen te liggen dan die in het oude plan. Dat dit anders zou zijn heeft appellant aangetoond noch aannemelijk gemaakt. De Afdeling is voorts van oordeel dat, daargelaten of de voorschriften behorende bij het bestemmingsplan “Landelijk Gebied 1977” het oprichten van een geluidsscherm ter plaatse mogelijk maakten, de rechtbank op goede gronden heeft geoordeeld dat op grond van dat bestemmingsplan ter plaatse in ieder geval bouwwerken konden worden opgericht die naar hun effect, meer in het bijzonder vermindering van uitzicht, vergelijkbaar zijn met de in het thans geldende bestemmingsplan vervatte mogelijkheid om ter plaatse een geluidsscherm op te richten.
De rechtbank heeft op goede gronden geoordeeld dat er bij vergelijking van de hier in aanmerking te nemen bestemmingsplannen geen sprake is van een planologische verslechtering.
2.6. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.
2.7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
3. Beslissing
De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State
Recht doende in naam der Koningin:
bevestigt de aangevallen uitspraak.
Aldus vastgesteld door mr. P. van Dijk, Voorzitter, en mr. J.H.B. van der Meer en mr. J.A.M. van Angeren, Leden, in tegenwoordigheid van mr. D. Haan, ambtenaar van Staat.
w.g. Van Dijk w.g. Haan
Voorzitter ambtenaar van Staat
Uitgesproken in het openbaar op 26 mei 2004
195-55.