ECLI:NL:GHAMS:2017:996

• Datum uitspraak: 23 maart 2017
• Publicatiedatum: 24 maart 2017
• Zaaknummer: 23-001741-16
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Strafrecht
• Procedures: Hoger beroep
• Rechters: W.M.C. Tilleman; V. Mul; G.M. Boekhoudt
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Hoger beroep inzake seksueel contact tussen 22-jarige man en 14-jarig meisje

In deze zaak heeft het gerechtshof Amsterdam op 23 maart 2017 uitspraak gedaan in hoger beroep tegen een vonnis van de rechtbank Amsterdam. De verdachte, een 22-jarige man, was eerder veroordeeld voor het plegen van ontuchtige handelingen met een 14-jarig meisje. De tenlastelegging betrof het seksueel binnendringen van het lichaam van het slachtoffer, dat op het moment van de feiten nog niet de leeftijd van zestien jaren had bereikt. Het hof heeft het vonnis van de rechtbank vernietigd en is tot een andere bewezenverklaring gekomen. Het hof achtte wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte de ten laste gelegde feiten had gepleegd. De verdediging voerde aan dat de verdachte moest worden ontslagen van alle rechtsvervolging wegens afwezigheid van alle schuld, maar het hof verwierp dit verweer. Het hof oordeelde dat de verdachte strafbaar was en legde een gevangenisstraf van twee dagen en een taakstraf van 180 uren op. Daarnaast werd een schadevergoeding van €750 aan de benadeelde partij toegewezen. Het hof benadrukte de ernst van de feiten en de noodzaak van bescherming van minderjarigen tegen seksuele uitbuiting.

Uitspraak

parketnummer: 23-001741-16

datum uitspraak: 23 maart 2017

TEGENSPRAAK

Verkort arrest van het gerechtshof Amsterdam gewezen op het hoger beroep, ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Amsterdam van 26 april 2016 in de strafzaak onder parketnummer 13-741194-15 tegen

[verdachte] ,

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum 1] ,

adres: [adres] .

Onderzoek van de zaak

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van 9 maart 2017 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

De verdachte heeft hoger beroep ingesteld tegen voormeld vonnis.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de verdachte en de raadsvrouw naar voren is gebracht.

Tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 4 maart 2015 te Amsterdam, althans in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, met [slachtoffer] , geboren op [geboortedatum 3] , die toen de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren had bereikt, buiten echt, een of meer ontuchtige handelingen heeft gepleegd, die (mede) bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam, immers heeft/hebben verdachte en/of zijn mededader zijn/hun verdachtes penis in de vagina en/of de mond van voornoemde [slachtoffer] geduwd en/of gebracht.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

Vonnis waarvan beroep

Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd, omdat het hof tot een andere bewezenverklaring komt dan de rechtbank.

Bewezenverklaring

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij omstreeks 4 maart 2015 te Amsterdam met [slachtoffer] , geboren op [geboortedatum 3] , die toen de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren had bereikt, buiten echt ontuchtige handelingen heeft gepleegd, die bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam, immers heeft verdachte zijn penis in de vagina en de mond van voornoemde [slachtoffer] gebracht.

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat, zoals deze na het eventueel instellen van beroep in cassatie zullen worden opgenomen in de op te maken aanvulling op dit arrest.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Geen omstandigheid is aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Het bewezen verklaarde levert op:

met iemand die de leeftijd van twaalf jaren maar nog niet die van zestien jaren heeft bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen plegen die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam.

Strafbaarheid van de verdachte

De raadsvrouw heeft ter terechtzitting in hoger beroep bepleit dat de verdachte moet worden ontslagen van alle rechtsvervolging wegens afwezigheid van alle schuld. De gedragingen van de verdachte kunnen hem gelet op de sfeer van de nacht, de omstandigheid dat het slachtoffer zelf seks wilde, de invloed van zijn hormonen en de veranderde tijdsgeest niet worden verweten, aldus de raadsvrouw.

Het hof stelt voorop dat in de jurisprudentie aan een dergelijk beroep zeer hoge eisen worden gesteld.

Het gaat bij zedendelicten als het onderhavige om een zo doeltreffend mogelijke strafrechtelijke bescherming van zeer jeugdigen, ook indien verleidingen van de jeugdige zelf uitgaan.

De normatieve ruimte voor aanvaarding van een beroep op afwezigheid van alle schuld is daarom op grond van de ratio van deze strafbepaling uiterst beperkt. Hiervan kan slechts sprake zijn onder zeer bijzondere feiten en omstandigheden.

Het hof is van oordeel dat dergelijke feiten en omstandigheden namens de verdachte niet zijn aangevoerd noch anderszins zijn gebleken, zodat het verweer wordt verworpen.

Gelet hierop is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte ten aanzien van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf

De rechtbank Amsterdam heeft de verdachte voor het in eerste aanleg bewezen verklaarde veroordeeld tot twee dagen gevangenisstraf met aftrek van voorarrest en een taakstraf van 240 uren, subsidiair 120 dagen hechtenis.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte voor het ten laste gelegde zal worden veroordeeld tot dezelfde straf als de rechtbank heeft opgelegd.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en gelet op de persoon van de verdachte. Daarbij is in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft als tweeëntwintigjarige man een voor hem onbekend meisje van veertien jaar

’s avonds laat van straat opgepikt, in een auto vervoerd en daarna heeft hij in een hotel seks met haar gehad. Met zijn handelen heeft de verdachte een ernstige inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit van het jeugdige slachtoffer. Minderjarigen worden op seksueel gebied door de wet beschermd tegen oudere, meer ontwikkelde, personen die, naar algemeen moet worden aangenomen, beter in staat zijn hieromtrent keuzes te maken en de gevolgen daarvan te overzien. De verdachte heeft zich onvoldoende vergewist van de leeftijd van het slachtoffer en zijn eigen lustgevoelens de boventoon laten voeren. In beginsel past hierbij een straf van aanmerkelijke omvang.

Anderzijds heeft de verdachte ter terechtzitting in hoger beroep te kennen gegeven dat hij zich schaamt voor zijn handelen, hetgeen authentiek en oprecht is overgekomen. Hij is in het verleden weliswaar eerder onherroepelijk voor het plegen van strafbare feiten veroordeeld, maar niet voor soortgelijke feiten als het onderhavige.

Gelet hierop, zal het hof de door de rechtbank opgelegde en door de advocaat-generaal gevorderde taakstraf matigen.

Een geheel voorwaardelijke taakstraf, zoals bepleit door de raadsvrouw, acht het hof niet in overeenstemming met de aard en ernst van het feit.

Het hof acht, alles afwegende, een gevangenisstraf en taakstraf van na te melden duur passend en geboden.

Vordering van de benadeelde partij [slachtoffer]

De benadeelde partij heeft zich in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een vordering tot schadevergoeding, die € 1.250 bedraagt. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 750. De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van de oorspronkelijke vordering.

De verdachte heeft de aansprakelijkheid voor de schadeveroorzakende gebeurtenis niet betwist. Hij heeft zich bereid verklaard de schade te vergoeden. Wel heeft hij verzocht het door de rechtbank toegewezen bedrag te matigen, gelet op zijn beperkte draagkracht.

De begroting van de omvang van immateriële schade is voorbehouden aan de rechter. Het hof schat de omvang van de immateriële schade op de voet van het bepaalde in artikel 6:106 BW naar maatstaven van billijkheid, met de advocaat-generaal en de rechtbank, op € 750.

Behandeling van de vordering voor het overige levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. In zoverre kan de benadeelde partij daarom thans in de vordering niet worden ontvangen en kan de vordering slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Om te bevorderen dat de schade door de verdachte wordt vergoed, zal het hof de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen op de hierna te noemen wijze.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf en maatregel zijn gegrond op de artikelen 22c, 22d, 36f en 245 van het Wetboek van Strafrecht.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezen verklaarde.

BESLISSING

Het hof:

Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht:

Verklaart zoals hiervoor overwogen bewezen dat de verdachte het ten laste gelegde heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij.

Verklaart het bewezen verklaarde strafbaar, kwalificeert dit als hiervoor vermeld en verklaart de verdachte strafbaar.

Veroordeelt de verdachte tot een
gevangenisstraf voor de duur van
2 (twee) dagen .

Beveelt dat de tijd die door de verdachte vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in enige in artikel 27, eerste lid, of artikel 27a van het Wetboek van Strafrecht bedoelde vorm van voorarrest is doorgebracht, bij de uitvoering van de opgelegde gevangenisstraf in mindering zal worden gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Veroordeelt de verdachte tot een
taakstraf voor de duur van
180 (honderdtachtig) uren , indien niet naar behoren verricht te vervangen door
90 (negentig) dagen hechtenis .

Vordering van de benadeelde partij [slachtoffer]

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partij [slachtoffer] ter zake van het bewezen verklaarde tot het bedrag van
€ 750 (zevenhonderdvijftig euro) ter zake van immateriële schade en veroordeelt de verdachte om dit bedrag tegen een behoorlijk bewijs van kwijting te betalen aan de benadeelde partij.

Verklaart de benadeelde partij in de vordering voor het overige niet-ontvankelijk en bepaalt dat de benadeelde partij in zoverre de vordering slechts bij de burgerlijke rechter kan aanbrengen.

Verwijst de verdachte in de door de benadeelde partij gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op nihil.

Bepaalt dat voormeld toegewezen bedrag aan immateriële schadevergoeding vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 5 maart 2015 tot aan de dag der algehele voldoening.

Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van het slachtoffer, genaamd [slachtoffer] , ter zake van het bewezen verklaarde een bedrag te betalen van
€ 750 (zevenhonderdvijftig euro) als vergoeding voor immateriële schade , bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door
15 (vijftien) dagen hechtenis , met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van het slachtoffer niet opheft.

Bepaalt dat, indien de verdachte heeft voldaan aan de verplichting tot betaling aan de Staat daarmee de verplichting tot betaling aan de benadeelde partij in zoverre komt te vervallen en andersom dat, indien de verdachte heeft voldaan aan de verplichting tot betaling aan de benadeelde partij daarmee de verplichting tot betaling aan de Staat in zoverre komt te vervallen.

Bepaalt dat voormelde betalingsverplichting ter zake van de immateriële schade vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf 5 maart 2015 tot aan de dag der algehele voldoening.

Dit arrest is gewezen door de meervoudige strafkamer van het gerechtshof Amsterdam, waarin zitting hadden mr. W.M.C. Tilleman, mr. V. Mul en mr. G.M. Boekhoudt, in tegenwoordigheid van mr. A.S. Metgod, griffier, en is uitgesproken op de openbare terechtzitting van dit gerechtshof van 23 maart 2017.

mr. V. Mul is buiten staat dit arrest mede te ondertekenen.