ECLI:NL:GHAMS:2021:297

• Datum uitspraak: 3 februari 2021
• Publicatiedatum: 9 februari 2021
• Zaaknummer: 200.280.218/02
• Instantie: Gerechtshof Amsterdam
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Civiel recht
• Procedures: Wraking
• Rechters: I.M.H. van Asperen de Boer-Delescen; A.M. van Amsterdam; R.D. van Heffen
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Afwijzing wrakingsverzoek tegen raadsheren in civiele procedure

In deze zaak heeft de verzoeker, vertegenwoordigd door advocaat mr. D.A. Siddiqui, op 22 december 2020 een wrakingsverzoek ingediend tegen de raadsheren T.S. Pieters, A.S. Arnold en G.C. Boot van het Gerechtshof Amsterdam. Dit verzoek volgde na een civiel spoedappel tussen de verzoeker en [Y]. De mondelinge behandeling van het wrakingsverzoek vond plaats op 27 januari 2021. De verzoeker stelde dat de raadsheren vooringenomen waren, onder andere omdat zij te veel nadruk legden op een eerdere datum van 3 juni 2020 en omdat hij zich onvoldoende gehoord voelde tijdens de zitting. De raadsheren hebben in hun verweer aangegeven dat de vragen die zij stelden relevant waren voor de beoordeling van het geschil en dat de verzoeker voldoende gelegenheid had gekregen om zijn standpunt toe te lichten.

De wrakingskamer heeft de gronden van het wrakingsverzoek beoordeeld en geconcludeerd dat de verzoeker niet voldoende bewijs heeft geleverd voor zijn stelling dat de raadsheren vooringenomen waren. De wrakingskamer oordeelde dat de vragen die door de raadsheren werden gesteld relevant waren en dat de verzoeker niet te weinig aan het woord was gelaten. De wrakingskamer heeft het verzoek tot wraking afgewezen en ook het verzoek van de raadsheren om te bepalen dat een volgend wrakingsverzoek niet in behandeling zal worden genomen, afgewezen. De beslissing is openbaar uitgesproken op 3 februari 2021.

Uitspraak

GERECHTSHOF AMSTERDAM

zaaknummer hoofdzaak : 200.280.218/01

zaaknummer wrakingszaak : 200.280.218/02

beslissing van de wrakingskamer van 3 februari 2021

inzake het op 22 december 2020 gedane verzoek namens

[verzoeker] ,

wonende te [woonplaats] ,

hierna: de verzoeker,

advocaat: mr. D.A. Siddiqui te Rotterdam.

1. Het geding

In de hoofdzaak met bovengenoemd zaaknummer 200.280.218/01 tussen [verzoeker] en [X] als appellanten en de [Y] (hierna: [Y] ) als geïntimeerde, heeft de verzoeker ter terechtzitting een verzoek tot wraking gedaan tegen mrs. T.S. Pieters, A.S. Arnold en G.C. Boot, raadsheren in het gerechtshof Amsterdam (hierna: de raadsheren).

Namens de raadsheren heeft mr. T.S. Pieters per e-mail van 28 december 2020 gereageerd op het wrakingsverzoek en gemeld niet te berusten in de wraking. Mr. Pieters heeft per e-mail van 4 januari 2021 verzocht te bepalen dat een volgend wrakingsverzoek niet in behandeling wordt genomen.

De mondelinge behandeling van het onderhavige wrakingsverzoek heeft plaatsgevonden op

de openbare terechtzitting van 27 januari 2021.

De verzoeker is verschenen met zijn advocaat. De advocaat van de verzoeker heeft ter zitting het woord gevoerd en spreekaantekeningen overgelegd. De verzoeker heeft eveneens het woord gevoerd. Tevens zijn verschenen mrs. T.S. Pieters en A.S. Arnold. Zij hebben het woord gevoerd namens de gewraakte combinatie.

Namens [Y] is onder meer verschenen mr. S.L.D. van den Brink. Voorts zijn verschenen belangstellenden en schrijvende pers.

2. De feiten

De hoofdzaak betreft een civiel spoedappel in een geschil tussen de verzoeker en [Y] . De mondelinge behandeling vond plaats ter terechtzitting van 22 december 2020. Volgens het daarvan opgemaakte proces-verbaal heeft de verzoeker, en even later mr. Siddiqui namens de verzoeker, nadat alle drie de raadsheren in zijn zaak vragen hadden gesteld, de raadsheren gewraakt.

3. Het wrakingsverzoek

Namens de verzoeker zijn vier gronden tot wraking genoemd en ter zitting van de wrakingskamer van 27 januari 2021toegelicht:.

Het hof is vooringenomen, omdat het te veel de nadruk heeft gelegd op de datum van 3 juni 2020. Naar het oordeel van de verzoeker werden in de vraagstelling omtrent het toepassen van artikel 12 van de Statuten onterecht de besluiten van 3 juni 2020 betrokken, terwijl het geschil in kwestie daarover niet gaat. Daaromtrent zijn belangrijke passages weggelaten in het proces-verbaal ter terechtzitting van 22 december 2020, hetgeen de schijn van vooringenomenheid heeft versterkt. Uit de namens verzoeker overgelegde, beweerd verbatim uitwerking van de zitting van 20 december 2020 (hierna: het transcript) blijkt dat op 3 juni 2020 wel degelijk de nadruk is gelegd.

De verzoeker acht zich onvoldoende gehoord en werd onvoldoende aan het woord gelaten, met name met betrekking tot de bevoegdheden van de verschillende (uitvoerende) bestuursleden en de bedoeling van de partijen wat betreft de Statuten.

Op de zitting van 20 december 2020 zijn vragen gesteld aan verzoeker over het TOV-rapport. Dit rapport is echter niet ingebracht als processtuk in de procedure van de verzoeker, maar uitsluitend in de procedure tegen [X] . Om die reden is verwarring ontstaan.

De gewraakte combinatie was onvoldoende op de hoogte van de zaak. Dit blijkt uit het feit dat grieven van de verzoeker enerzijds en [X] anderzijds door elkaar worden gehaald. Dit volgt onder andere uit de vraagstelling van mr. Boot ten aanzien van artikel 12 van de Statuten en de context waarbinnen de vragen werden gesteld.

De raadsheren hebben in hun reactie op het wrakingsverzoek, mondeling aangevuld tijdens de openbare behandeling daarvan, het volgende naar voren gebracht:

Uit het proces-verbaal ter terechtzitting noch uit het zijdens de verzoeker ingebrachte transcript volgt dat de raadsheren vragen hebben gesteld over 3 juni 2020. Het is juist de verzoeker geweest die over 3 juni is begonnen.

Onjuist is dat de verzoeker te weinig spreektijd heeft gekregen. Zelfs als het transcript als bron wordt gebezigd voor wat ter zitting van 22 december 2020 is geschied en gezegd, blijkt dat de verzoeker een aanzienlijk deel van de totale spreektijd -deels ongevraagd- zelf aan het woord is geweest. Het is om die reden mogelijk en begrijpelijk dat de gewraakte raadsheren de verzoeker af en toe hebben afgekapt.

Alle producties zijn in beide zaken gevoegd. Het TOV-rapport is dus ook in de zaak van de verzoeker gevoegd.

Inderdaad zijn er diverse vragen gesteld omtrent de statuten en de bevoegdheden van diverse bestuursleden, maar deze waren naar het oordeel van de gewraakte raadsheren wel degelijk relevant bij de beoordeling van het geschil in spoedappel. Voor zover de vragen al irrelevant zouden zijn, kan dit bij verzoeker niet hebben geleid tot een gerechtvaardigde vrees voor vooringenomenheid.

4. Het oordeel van de wrakingskamer

Ingevolge artikel 36 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering kan een rechter worden gewraakt op grond van feiten of omstandigheden waardoor de rechterlijke onpartijdigheid schade zou kunnen lijden. De rechter moet volgens vaste jurisprudentie uit hoofde van zijn aanstelling worden vermoed onpartijdig te zijn, tenzij zich een uitzonderlijke omstandigheid voordoet die een zwaarwegende aanwijzing oplevert voor het oordeel dat de rechter jegens een partij een vooringenomenheid koestert, althans dat de bij die partij dienaangaande bestaande vrees objectief gerechtvaardigd is.

Ten aanzien van de wrakingsgronden overweegt het hof als volgt:

1.
Te veel nadruk van het hof op de datum van 3 juni 2020.

Het hof heeft, zo blijkt uit het opgemaakte proces-verbaal van de mondelinge behandeling van 22 december 2020, vragen gesteld over de in de zaak aan de orde zijnde statuten en over welke personen deel uitmaken (al dan niet met stemrecht) van het (dagelijks) bestuur. Dit betreft onder meer de besluitvorming binnen het bestuur en de bevoegdheden van de diverse bestuursleden (artikelen 11 en 12 van de statuten). Deze vragen kunnen naar het oordeel van de wrakingskamer (in beginsel) relevant en van belang zijn voor de beoordeling van het door verzoeker ingestelde spoedappel. De aard noch de omvang van de vragen bieden steun aan de stelling van verzoeker dat hieruit kan volgen dat de gewraakte raadsheren vooringenomen waren.

Het verwijt dat daarbij door het hof te veel nadruk is gelegd op de datum van 3 juni 2020 treft geen doel, nu deze datum (zoals door de gewraakte raadsheren onweersproken is gesteld) niet door het hof aan de orde is gesteld. Indien en voor zover de gebeurtenissen van 3 juni 2020 aan de orde zijn gekomen, was dat in het kader van de opmerkingen en reacties van verzoeker zelf.

Verzoeker heeft in dit verband aangevoerd dat genoemd proces-verbaal een onvolledig en daarmee onjuist beeld geeft van het verhandelde ter zitting. Er zouden meer vragen zijn gesteld en meer aspecten aan de orde zijn geweest dan in het proces-verbaal opgenomen. De wrakingskamer stelt voorop dat het proces-verbaal van een terechtzitting de enige officiële kennisbron is van hetgeen tijdens die zitting is geschied en gezegd. Het proces-verbaal bevat daarvan evenwel geen integrale, maar slechts een zakelijke weergave. Vervolgens stelt de wrakingskamer vast dat het niet de taak van de wrakingskamer is zich uit te laten over de juistheid en volledigheid van het proces-verbaal, zeker niet op basis van een transcriptie (zoals door de advocaat van verzoeker overgelegd) waarvan niet met zekerheid kan worden vastgesteld dat deze transcriptie wèl een juist en volledig beeld geeft. Echter, ook als veronderstellenderwijs van de juistheid van het transcript moet worden uitgegaan, leidt dat niet tot een ander oordeel. Immers, ook op basis van deze transcriptie blijkt niet dat van de zijde van de gewraakte raadsheren (onevenredig veel) nadruk is gelegd op de gebeurtenissen van 3 juni 2020.

De wrakingskamer begrijpt, gelet op de toelichting ter wrakingszitting, dat verzoeker op 22 december 2020 andere vragen van het hof had verwacht en ook had gewenst. Echter, het is aan het hof (en niet aan verzoeker) om de vragen te stellen die het dienstig acht. Als verzoeker uit de vragen en de context waarin die worden gesteld meent te kunnen afleiden waartoe deze vragen worden gesteld en dat deze vooringenomen conclusies van de gewraakte raadsheren impliceren, is dat een te vergaande interpretatie door de verzoeker van die vraagstelling. Dat kan niet leiden niet tot de conclusie van vooringenomenheid van de raadsheren.

2)
Verzoeker is te weinig gehoord, en werd onvoldoende aan het woord gelaten

Uit het proces-verbaal (en tevens uit het door verzoeker overgelegde transcript) is op te maken dat verzoeker veelvuldig aan het woord is gekomen en ruimschoots in de gelegenheid is gesteld om zijn standpunt en positie nader toe te lichten. Deze wrakingsgrond mist feitelijke grondslag.

3)
Verzoeker werden vragen gesteld over het TOV-rapport terwijl dat niet is ingebracht in

zijn zaak

Het TOV-rapport maakt deel uit van het dossier van verzoeker, nu het als bijlage 67 is gevoegd bij de brief van 27 november 2020 van [Y] , mede in de zaak van de verzoeker. In het verweerschrift en ook ter zitting hebben de gewraakte raadsheren dat naar voren gebracht, zonder daarin door verzoeker te zijn weersproken, zodat de wrakingskamer daarvan uit gaat. Deze wrakingsgrond mist derhalve feitelijke grondslag.

4)
Het hof was onvoldoende voorbereid, zodat grieven van verzoeker en een derde door elkaar zijn gehaald

Zoals hiervóór overwogen acht de wrakingskamer het stellen van vragen over artikelen 11 en 12 van de statuten op zichzelf genomen geen grond voor de conclusie dat het hof vooringenomen was, noch dat daaruit de vrees van vooringenomenheid uit kan volgen. De enkele omstandigheid dat verzoeker (zo begrijpt het hof) deze vragen (tevens) ziet in het kader van het ontslagbesluit van 3 juni 2020 is zijn eigen interpretatie en inkleuring, en leidt niet tot een ander oordeel. De wrakingskamer voegt daaraan toe dat ook als verzoeker (veronderstellenderwijs) moet worden gevolgd in zijn stelling dat bedoelde vragen irrelevant zijn en dat daarbij de grieven van hemzelf en de andere appellant door elkaar worden gehaald, leidt dat op zichzelf nog niet tot de conclusie dat sprake is van (schijn van) vooringenomenheid.

De aangevoerde gronden, zoals hiervoor besproken, leveren ieder voor zich noch in samenhang en in onderling verband gezien, grond voor wraking op.

Ten aanzien van het verzoek van de gewraakte raadsheren te bepalen dat een volgend wrakingsverzoek niet in behandeling zal worden genomen overweegt de wrakingskamer dat de wrakingskamer geen aanleiding ziet om dit verzoek toe wijzen. Onvoldoende is gesteld om aan te nemen dat sprake is van misbruik als bedoeld in artikel 39 lid 4 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering en dat is ook anderszins niet gebleken.

5. De beslissing

De wrakingskamer:

- wijst het verzoek van de raadsheren om te bepalen dat een volgend wrakingsverzoek niet in behandeling genomen zal worden, af;

- wijst het verzoek tot wraking van de raadsheren af.

Deze beslissing is gegeven door mr. I.M.H. van Asperen de Boer-Delescen, mr. A.M. van Amsterdam en mr. R.D. van Heffen, in tegenwoordigheid van mr. S. Pesch, griffier, en is in het openbaar uitgesproken op 3 februari 2021.

mr. A.M. van Amsterdam is buiten staat deze beslissing mede te ondertekenen.