ECLI:NL:GHARL:2017:3611

Uitspraak

GERECHTSHOF ARNHEM-LEEUWARDEN

locatie Leeuwarden

afdeling civiel recht, handel

zaaknummer gerechtshof 200.170.570/01

(zaaknummer rechtbank Noord-Nederland 2988085 \ CV EXPL 14-3089)

arrest van 25 april 2017

in de zaak van

[appellante] ,

wonende te [A] ,

appellante,

in eerste aanleg: eiseres,

hierna:
[appellante],

advocaat: mr. M.F.M. Groot Kormelink, kantoorhoudend te Ede,

tegen

[geïntimeerde],

wonende te [B] ,

geïntimeerde,

in eerste aanleg: gedaagde,

hierna:
[geïntimeerde],

advocaat: mr. J. Dekens, kantoorhoudend te Odoorn.

Het hof neemt het tussenarrest van 21 juli 2015 hier over.

1.Het verdere verloop van de procedure in hoger beroep.

1.1

In genoemd tussenarrest is een comparitie van partijen bepaald. Deze comparitie is niet doorgegaan.

1.2

Vervolgens zijn de volgende stukken gewisseld:
- een memorie van grieven (met producties);
- een memorie van antwoord (met producties);
- een akte overlegging producties;
- een antwoordakte.

1.3

Ten slotte heeft [appellante] de stukken voor het wijzen van arrest overgelegd en heeft het hof arrest bepaald.

1.4

De vordering van [appellante] strekt ertoe dat het (eind)vonnis van 16 december 2014
- aanvankelijk betrof het appel ook de tussenvonnissen; in zoverre is sprake van een vermindering van eis - zal worden vernietigd en dat de door haar in eerste aanleg ingestelde vorderingen alsnog zullen worden toegewezen, met veroordeling van [geïntimeerde] in de proceskosten in beide instanties.

2.De vaststaande feiten

2.1

Het hof gaat uit van de volgende feiten, die vaststaan omdat deze over en weer door de ene partij zijn gesteld en door de andere partij niet of niet voldoende zijn betwist.

2.2

[appellante] en [geïntimeerde] en diens ouders waren bevriend. Op 16 oktober 2012 hebben zij een (schriftelijk vastgelegde) overeenkomst van geldlening gesloten waarbij [appellante] een bedrag van € 6.000,00 heeft geleend aan [geïntimeerde] . De overeenkomst is door partijen ondertekend en door de vader van [geïntimeerde] , met de vermelding “getuige”. De overeenkomst had een looptijd van twaalf maanden en eindigde derhalve in oktober 2013. Gedurende die periode diende het geleende bedrag in 12 maandelijkse termijnen van € 500,-, voor het eerst in de maand december 2012, te worden terugbetaald. [appellante] heeft het geld overgemaakt op een bankrekening van de ouders van [geïntimeerde] .

2.3

[appellante] had psychische problemen. In een rapport van klinisch psycholoog [C] d.d. 27 mei 2014 met als onderwerp “behandelevaluatie november 2012 – maart 2013” is daarover onder meer het volgende geschreven:
“
Indicatie individuele behandelingIn november 2012 is behandeling met EMDR gestart met als doel afname van klachten a.g.v. meerdere traumatische ervaringen. Haar klacht is moeite met grenzen aangeven, omgaan met afstand en nabijheid. Cliënte is in haar jeugd gepest, bedreigd, mensen hebben haar pijn gedaan én zij is seksueel misbruikt. Ook ervaringen tijdens eerdere behandeling/ opname zijn traumatisch geweest.BehandelverloopDe behandeling van de gevolgen van het seksueel misbruik verloopt voorspoedig en met goed resultaat. Hierna wordt gewerkt aan de pestervaringen. Tijdens deze behandeling wordt duidelijk dat cliënte een negatief zelfbeeld heeft. Cliënte wordt destructief en suïcidaal, het interesseert haar niet en haar gedrag is beschadigend naar zichzelf. Begin januari is zij zonder overleg de medicamenteuze behandeling gestopt. Zij heeft moeite met het maken van afspraken over in leven blijven. Zij leent iemand een grote hoeveelheid geld zonder dit te bespreken. In haar relatie gaat het niet goed. Het kost moeite om afspraken met haar te maken, telkens keren de suïcidale gedachten terug. Zij heeft suïcideplannen.Cliënte start met een tweedaagse behandeling. Zij heeft moeite zich aan te sluiten en vertrouwen te hebben in mede-cliënten en behandelaren die zij niet kent. Het destructieve gedrag zet zich voort in eenmalig seksueel contact met een man. Zij heeft last van zichzelf bekritiseren. Er komt onvoldoende verandering in haar depressieve klachten en het negatieve zelfbeeld.”
In een brief van 2 juli 2015 van klinisch psycholoog [C] en psychiater [D] aan de advocaat van [appellante] schrijven zij het volgende:
“
In uw mail d.d. 08-05-2015 stelt u een aantal vragen betreffende bovengenoemde cliënte, mevrouw [appellante] , over de periode 7 december 2012 en 13 januari 2013.In antwoord op uw verzoek kunnen wij u het volgende meedelen.Cliënte gebruikte in de periode tussen 7 december 2012 en 13 januari 2013 (vanaf juli 2012) Fluoxetine, caps. 1 dd 2 capsules van 20 mgr. De medicatie had een “respons effect”,dat wil zeggen dat ze deels de somberheidsklachten van cliënte verminderden. Bij abrupt stoppen kunnen er afbouwverschijnselen ontstaan zoals hoofdpijn, duizeligheid, griepachtig gevoel, onrust, angstverhoging, verwardheid. Daarnaast kunnen de klachten terugkomen waarvoor ze het middel gebruikte, zoals toenemende somberheid, angstklachten en suïcidaliteit.Op 07-01-2013 stuurt cliënte aan mevrouw [D] , psychiater, een mail waarin zij aangeeft contact te willen over de medicatie. Op 11-01-2013 wordt cliënte gezien. In dat gesprek vertelt cliënte met de medicatie te zijn gestopt. Ze noemt geen houvast te hebben, overspoeld te worden door angst en het gevoel te hebben dat alles mislukt en zij heeft zelf bestraffende gedachten.Cliënte is in behandeling bij het Centrum voor Psychotherapie in verband met persoonlijkheidsproblematiek. Symptomen bij deze problematiek zijn wisselende stemmingen, impulsief gedrag en instabiel zelfbeeld. In de periode waar u uw vragen over stelt was de behandeling bij mw. [C] , klinisch psycholoog/psychotherapeut gericht op onderliggende traumatische ervaringen, zoals gepest zijn en grensoverschrijdende seksuele ervaringen. Tijdens deze behandeling kan een toename van klachten en een gevoel van kwetsbaarheid met bijbehorende gedragsproblemen optreden. In december vinden therapiesessies met EMDR plaats gericht op de pestervaringen. Cliënte benoemt een sterk negatief zelfbeeld te hebben. Tussen 27 december 2012 en 6 januari 2013 vinden er geen therapiesessies plaats. In de sessie op 6 januari uit cliënte zich suïcidaal. Zij vertelt gestopt te zijn met de medicatie.”

2.4

Op 13 januari 2013 vertelt [appellante] aan [geïntimeerde] en diens ouders dat zij en [geïntimeerde] , die getrouwd is, de dag daarvoor seksueel contact hebben gehad, in een auto op de parkeerplaats bij een Mc Donalds. [geïntimeerde] ontkent een en ander. Hij stelt dat hij [appellante] die dag niet heeft ontmoet.

2.5

Op 13 januari 2013 hebben [appellante] en de moeder van [geïntimeerde] een conversatie

gevoerd via whatsapp. Daarbij hebben zij onder meer de volgende berichten naar elkaar

verstuurd, waarbij met " [appellante] " [appellante] wordt bedoeld en met " [E] " de moeder

van [geïntimeerde] .

"
14:02 13 jan.

- [E] : Waarom zegje tegen [F] [hof: de toenmalige vriend van [appellante] ] datje vreemd ben gegaan met [geïntimeerde] je wist toch wat er dan zou gebeuren

14:03 13 jan.

- [appellante] : Omdat ik de waarheid spreek.

(...)

14:03 13 jan.

- [E] : [geïntimeerde] zegt van niet.

(...)

14:17 13 jan.

- [E] : wat nu het vertrouwen kapot is.14:17 13 jan.

- [appellante] : Ik lieg niet.

14:17 13 jan.

- [appellante] : Echt niet.

14:20 13 jan.

- [appellante] : Je mag alles hebben van me houd dat geld houd alles.

14:21 13 jan.

- [E] : [geïntimeerde] zegt niet waar ennee geld houden we niet.

14:21 13jan.

- [appellante] : Je mag als hebben alles maar ik lieg niet.

14:22 13 jan.

- [appellante] : Dit doet pijn."

2.6

[geïntimeerde] heeft het geleende geld niet terugbetaald.

2.7

Bij brief van 24 oktober 2013 heeft K-2 Recherche- & Incassobureau namens [appellante] [geïntimeerde] gesommeerd de hoofdsom en incassokosten (€ 375,-) vóór 1 november 2013 te voldoen, dan wel voor die datum met een betalingsvoorstel te komen. Vervolgens heeft de gemachtigde op 17 november 2013 en 15 december 2013 aanmaningen verstuurd naar [geïntimeerde] . In de aanmaning van 17 november 2013 is onder meer het volgende vermeld:
"
Naar aanleiding van mijn brief van 24.10.13 heeft u mij op 28.10.13 om 15:30 u. gebeld. In dit telefoongesprek heeft u aangegeven enige tijd nodig te hebben daar u overleg wenst te hebben.Wij zijn overeengekomen dat u tot 15.11.13 de tijd krijgt om met een voorstel, danwel reactie te komen. Tot op dit moment heb ik niets van u vernomen.Hierbij zeg ik u aan dat de buitengerechtelijke incassokosten € 650,- zullen bedragen. het Griffierecht zal circa € 400,00 bedragen en de kosten voor de deurwaarder voor het betekenen van de dagvaarding zullen € 85,00 bedragen. Wij zullen de dagvaarding opstellen en deze naar de deurwaarder sturen."

2.8

[geïntimeerde] heeft niet op de aanmaningen van 17 november 2013 en 15 december 2015 gereageerd.

3.Het geschil in eerste aanleg

3.1

[appellante] heeft [geïntimeerde] gedagvaard en betaling gevorderd van een bedrag van € 6.750,-, te vermeerderen met proceskosten. [geïntimeerde] heeft verweer gevoerd. Zijn verweer komt er in essentie op neer dat [appellante] de vordering heeft kwijtgescholden.

3.2

Nadat de kantonrechter een comparitie van partijen had gelast en die comparitie ook had plaatsgevonden heeft de kantonrechter in het tussenvonnis van 15 juli 2014 overwogen dat [geïntimeerde] aan de in het whatsapp-bericht van 13 januari 2013 vervatte verklaring van [appellante] redelijkerwijs niet de betekenis heeft mogen toekennen dat [appellante] een aanbod tot afstand om niet van haar vorderingsrecht heeft gedaan. Het had op de weg van [geïntimeerde] gelegen om nader te onderzoeken of het inderdaad de bedoeling van [appellante] was om hem de lening kwijt te schelden. Er zijn echter geen feiten of omstandigheden gesteld waaruit blijkt dat [geïntimeerde] enig onderzoek heeft verricht. Omdat [geïntimeerde] heeft betoogd dat [appellante] haar verklaring dat zij het geld niet meer hoefde meerdere malen heeft herhaald, heeft de kantonrechter [geïntimeerde] toegelaten tot het bewijs van feiten en omstandigheden waaruit volgt dat [appellante] afstand heeft gedaan van haar vorderingsrecht uit hoofde van de overeenkomst van geldlening.

3.3

Nadat [geïntimeerde] getuigen (zijn echtgenote en ouders) had doen horen, heeft de kantonrechter in het eindvonnis van 16 december 2014 [geïntimeerde] geslaagd geacht in het hem opgedragen bewijs en de vordering afgewezen, met veroordeling van [appellante] in de proceskosten.

4.
De bespreking van de grieven

4.1

Het hof stelt voorop dat het ervan uitgaat dat een overeenkomst van geldlening tussen [appellante] en [geïntimeerde] tot stand is gekomen. Dat volgt uit de schriftelijke overeenkomst van geldlening, die door [geïntimeerde] en [appellante] is ondertekend, waarin is vermeld dat [geïntimeerde] (en niet een ander) een bedrag van € 6.000,- van [appellante] leent en waarin [geïntimeerde] wordt aangeduid als “geldnemer 1”. Het volgt ook uit de verklaringen van [geïntimeerde] bij gelegenheid van de comparitie in eerste aanleg. [geïntimeerde] heeft toen onder meer verklaard:
“
Nadat we de overeenkomst zijn aangegaan, gebeurden er ineens allemaal rare dingen (….)Het geld is ook overgemaakt op de rekening van mijn ouders, maar wel door mij gebruikt. Mijn ouders spelen hierin verder geen rol.”Voor zover [geïntimeerde] met zijn, voor het eerst in hoger beroep, ingenomen stelling dat het geld aan zijn ouders is overgemaakt en dat [appellante] om die reden de verkeerde partij heeft gedagvaard en niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in haar vordering, wil betogen dat de overeenkomst van geldlening niet tussen hem en [appellante] is aangegaan, heeft hij dit betoog in het licht van de door hem ondertekende schriftelijke overeenkomst van geldlening en zijn verklaringen bij gelegenheid van de comparitie van partijen onvoldoende onderbouwd. Het hof gaat dan ook voorbij aan dit betoog. Nu [geïntimeerde] het geld van [appellante] heeft geleend en op grond van de overeenkomst gehouden was het geld aan haar terug te betalen, heeft [appellante] terecht hem en niet zijn ouders gedagvaard.

4.2

Bij de getuigenverhoren hebben de getuigen het volgende verklaard:
- de echtgenote van [geïntimeerde] :
“
Zo rond, ik dacht ongeveer februari 2013, is mijn schoonmoeder, mevrouw [E] , gebeld door mevrouw [appellante] . Dit was volgens mij enige tijd na de whatsapp wisseling met mijn schoonmoeder. Zij heeft dit gesprek op de speaker gezet zodat ik kon meeluisteren. Ik heb toen gehoord dat mevrouw [appellante] zei: houd dat geld maar, jullie kunnen het beter

gebruiken dan ik. Het hele gesprek door zei mevrouw [appellante] : ik heb het niet gedaan, houd

het geld maar. Dat kwam op mij gemeend over, juist omdat het zo vaak herhaald werd. Mijn

schoonmoeder zei daarop: dat is prima. Ik heb zelf niet met mevrouw [appellante] gesproken

over de overeenkomst van geldlening en de eventuele terugbetaling.”

-
de moeder van [geïntimeerde] :
“
Ik ben via mijn man in contact gekomen met mevrouw [appellante] . Ik ben destijds ook bij het

sluiten van de overeenkomst van geldlening aanwezig geweest. Het was aanvankelijk de

bedoeling dat de € 6000,- terugbetaald zou worden. Op een gegeven moment kreeg mijn man

een telefoontje van de ex-vriend van mevrouw [appellante] waarin werd meegedeeld dat

mevrouw [appellante] zou zijn vreemdgegaan met mijn zoon de heer [geïntimeerde] . Dat kon volgens ons niet kloppen. Dit heeft wel geleid tot spanningen in de relatie tussen mevrouw [appellante] en mij zelf en mijn familie. Vervolgens hebben er over en weer veel telefoongesprekken plaatsgevonden en zijn er whatsappberichten verstuurd tussen mij en mevrouw [appellante] . Mevrouw [appellante] probeerde haar situatie uit te leggen. Ze wilde dat ik haar zou geloven. Ik wilde mevrouw [appellante] uit mijn leven hebben. Zij wees mij er toen op dat zij mijn zoon toch ook had geholpen. Ik heb toen gezegd dat het met het geld wel goed zou komen. Dit eerste gesprek met haar verliep heel emotioneel en hectisch, het was voor mij niet helemaal

duidelijk of ze het geld nou wel of niet terug wou hebben. Die duidelijkheid kwam voor mij

wel in de dagen erna. We hebben minimaal 1 keer per dag telefonisch contact met elkaar

gehad gedurende ongeveer anderhalve week. In die gesprekken kwam elke keer wel ter

sprake dat zij het geld niet terug hoefde. Ze zei dan dat wij het harder nodig hadden dan zij.

Ik heb haar zeker in de eerste paar gesprekken gevraagd weet je het zeker, en haar antwoord

daarop was steeds: ja, als je me maar gelooft. Dat was eigenlijk haar stopwoord als je me

maar gelooft. Ik was ervan overtuigd dat ze het meende, en niet in een opwelling iets zei

omdat ze het de dagen erna steeds weer herhaalde. Uiteindelijk heb ik het contact verbroken,

dat moet ongeveer eind januari/begin februari 2013 zijn geweest. Ik heb mijn zoon op de

hoogte gesteld van de inhoud van de gesprekken met mevrouw [appellante] , hij heeft er ook wel

eens bij gezeten als ik haar aan de telefoon had. Ik heb hem dus gezegd dat mevrouw

[appellante] het geld niet terug hoefde te hebben, mijn zoon heeft daarop gezegd: nou mooi, ik

zal dan wel contact met haar opnemen om te kijken hoe het precies zit.”

- De vader van [geïntimeerde] :

“
Ik ben bij het sluiten van de overeenkomst aanwezig geweest, ik heb de overeenkomst mede

ondertekend. Ik ben ook twee keer gebeld door mevrouw [appellante] , in het eerste gesprek

heeft zij mij mede gedeeld dat het voorval (dat zij zou zijn vreemdgegaan met mijn zoon)

niet heeft plaatsgevonden. Daarna heeft zij mij nog een keer gebeld en gezegd dat het wel

waar was. In dat gesprek heeft ze mij toen gezegd: hou het geld maar als je me maar gelooft.

Mevrouw [appellante] heeft ook een aantal keer met mijn vrouw gebeld, ik heb daar soms

bijgezeten. De telefoon stond dan op de speaker zodat ik kon meeluisteren. Ik heb haar toen

diverse keren horen zeggen dat wij het geld mochten houden, dat wij het harder nodig

hadden dan zij en dat wij haar moesten geloven. Zij was daar heel stellig in en zij heeft dit

ook meerdere keren herhaald. Ik had daarom niet de indruk dat ze het niet meende. Toen ze

mij zei dat we het geld mochten houden heb ik daar eigenlijk niet op gereageerd. Ik heb het

gesprek heel kort gehouden. Ik heb wel tegen mijn zoon gezegd dat [appellante] mij had verteld

dat ze het geld niet terug hoefde. Hij was daar wel blij mee. Het was wel altijd de intentie

geweest om het geld terug te betalen maar na deze mededeling van mevrouw [appellante] is

eigenlijk besloten het geld niet terug te betalen. Wij hebben als gezin het contact met

mevrouw [appellante] verbroken, dit zal zo eind januari/begin februari 2013 geweest zijn. En

nadien is er geen contact meer geweest over de lening. Voor zover mij bekend heeft mijn

zoon geen contact meer met [appellante] gehad over de lening.”

4.3

De grieven hangen met elkaar samen en bestrijden, vanuit verschillende invalshoeken, het oordeel van de kantonrechter dat [geïntimeerde] is geslaagd in het hem opgedragen bewijs, dat niet aannemelijk is geworden dat [appellante] in een opwelling of onder invloed van een emotionele gemoedsbeweging heeft verklaard, dat niet voldoende is onderbouwd dat [geïntimeerde] op de hoogte was van de psychische problematiek van [appellante] en dat de ouders van [geïntimeerde] , en via hen [geïntimeerde] zelf, er gerechtvaardigd op mochten vertrouwen dat [appellante] de bedoeling had de lening kwijt te schelden, zodat [appellante] zich niet tegen [geïntimeerde] kan beroepen op het ontbreken van een met de verklaring overeenstemmende wil. Het hof zal de grieven tezamen behandelen.

4.4

Het hof stelt bij de bespreking van de grieven voorop dat op [geïntimeerde] stelplicht en bewijslast rusten ten aanzien van het door hem gevoerde bevrijdende verweer dat [appellante]
de vordering uit hoofde van de met hem overeengekomen geldlening heeft kwijtgescholden.
Kwijtschelding is een vorm van afstand van een vorderingsrecht, waartoe een overeenkomst tussen partijen is vereist (artikel 6:160 BW). Een door de schuldeiser ( [appellante] ) tot de schuldenaar ( [geïntimeerde] ) gericht aanbod tot afstand om niet van haar vorderingsrecht geldt als aanvaard, wanneer de schuldenaar van het aanbod heeft kennisgenomen en het niet onverwijld heeft afgewezen (artikel 6:160 lid 2 BW).
Van kwijtschelding in vorenbedoelde zin is sprake geweest wanneer [appellante] de wil had het aan [geïntimeerde] geleende bedrag kwijt te schelden en die wil zich door een verklaring heeft geopenbaard (art. 3:33 BW), dan wel wanneer de met de verklaring overeenstemmende wil weliswaar ontbrak bij [appellante] , maar [geïntimeerde] de verklaring toch overeenkomstig de zin die hij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs mocht toekennen, heeft opgevat als een verklaring met de strekking dat het geleende bedrag werd kwijtgescholden (art. 3:35 BW). Daarbij heeft te gelden dat op [appellante] de stelplicht en bewijslast rusten ten aanzien van het betoog dat haar wil en haar verklaring als gevolg van een geestelijke stoornis niet overeenkwamen. Nu [appellante] dit betoog baseert op het bestaan van een geestelijke stoornis (art. 3:34 BW), overweegt het hof dat [appellante] weliswaar niet heeft gesteld dat zij een buitengerechtelijke vernietigingsverklaring heeft uitgebracht en dat evenmin een vordering tot vernietiging is ingesteld, maar dat zij in de memorie van grieven (onder meer in randnummers 45 en 46) zich wel uitdrukkelijk op artikel 3:34 BW heeft beroepen en heeft aangevoerd dat aan de vereisten van die bepaling is voldaan. Artikel 3:51 lid 1 BW vereist niet dat een vordering tot vernietiging wordt ingesteld, maar slechts dat in rechte een beroep op een vernietigingsgrond wordt gedaan (ECLI:NL:HR:1999:ZC2842).

4.5

Op grond van het bepaalde in artikel 3:34 lid 1 BW rust op [appellante] als de partij die zich op vernietigbaarheid van het aanbod tot het aangaan van de kwijtscheldingsovereenkomst beroept, de stelplicht en bewijslast dat ten tijde van het aanbod bij haar een geestelijke stoornis in de zin van deze bepaling aanwezig was. [appellante] dient ook te stellen en aannemelijk te maken dat in verband met die geestesstoornis haar wil tot het doen van het aanbod heeft ontbroken. Op dat punt komt de wetgever degene die aan een geestesstoornis lijdt tegemoet door de twee in art. 3:34 lid 1 BW genoemde (onweerlegbare) vermoedens. Het eerste onweerlegbare vermoeden treedt in indien de betrokkene aantoont dat de stoornis een redelijke waardering van de bij de handeling betrokken belangen belette. Het tweede onweerlegbare vermoeden treedt in indien de betrokkene aantoont dat zijn verklaring onder invloed van de stoornis is gedaan. Met betrekking tot dat tweede vermoeden biedt het eerste lid van art. 3:34 BW in de tweede zin een weerlegbaar (hulp)vermoeden. Indien de rechtshandeling voor betrokkene nadelig was, wordt de verklaring vermoed onder invloed van de stoornis te zijn gedaan, tenzij het nadeel op het tijdstip van de rechtshandeling redelijkerwijs niet was te voorzien.

4.6

Naar het oordeel van het hof heeft [appellante] met de in rechtsoverweging 2.3 aangehaalde schriftelijke verklaringen, mede in het licht van het in randnummers 14-21 bij memorie van grieven gegeven overzicht van de behandelingen door psychiaters en psychologen en opnames in instellingen van [appellante] in de periode van 2011 tot januari 2013, voldoende onderbouwd dat bij haar in januari 2013 sprake was van een geestelijke stoornis. [geïntimeerde] heeft de stelling van [appellante] dat bij haar toen sprake was van een geestelijke stoornis ook niet gemotiveerd weersproken. Hij heeft vooral benadrukt dat hij niet met die geestelijke stoornis bekend was.

4.7

Het hof acht aannemelijk dat de stoornis [appellante] een redelijke waardering van de belangen die betrokken waren bij de als een kwijtschelding opgevatte verklaring(en) belette, gelet op hetgeen bekend is over de gevolgen van de stoornis van [appellante] omstreeks januari 2013. [geïntimeerde] heeft dat ook niet (gemotiveerd) weersproken. Daarmee is het eerste onweerlegbare rechtsvermoeden van toepassing.
Bovendien was een kwijtschelding van het geleende bedrag nadelig voor [appellante] ; haar vermogen verminderde er immers door. Dat effect was ten tijde van de kwijtschelding te voorzien, het was er inherent aan. Ook dat is door [geïntimeerde] overigens niet weersproken, zodat ervan kan worden uitgegaan dat het hulpvermoeden van toepassing is en via dat hulpvermoeden ook het onweerlegbare vermoeden dat de door [geïntimeerde] als een kwijtschelding opgevatte verklaring(en) van [appellante] in de maand januari 2013 (gedaan in het whatsappbericht van 13 januari 2013 en in telefoongesprekken met zijn ouders) onder invloed van de geestelijke stoornis zijn gedaan.

4.8

De slotsom is dat voldaan is aan de vereisten van artikel 3:34 lid 1 BW, waardoor het door [appellante] gedane beroep op de vernietiging in rechte kan worden aanvaard. Dat betekent nog niet dat de vordering van [appellante] toewijsbaar is. Dat is alleen het geval indien [geïntimeerde] zich niet op de bescherming van artikel 3:35 BW kan beroepen. Bij het antwoord op de vraag of dat het geval is, neemt het hof de volgende feiten en omstandigheden in aanmerking:
- een kwijtschelding van de geldlening was zeer nadelig voor [appellante] ;
- [appellante] en (de ouders van) [geïntimeerde] hadden een goede verhouding. [appellante] heeft voldoende onderbouwd dat de verhouding voor haar belangrijk was;
- ten tijde van de telefoongesprekken tussen [appellante] en de ouders van [geïntimeerde] was de verhouding tussen [appellante] en [geïntimeerde] en diens ouders ernstig verstoord. Gesteld noch gebleken is dat er concreet zicht was op herstel;
- [appellante] heeft in elk geval aanvankelijk een duidelijk verband gelegd tussen kwijtschelding van de lening en het overnemen door de ouders van [geïntimeerde] van haar lezing van de gebeurtenissen op 12 januari 2013 tussen haar en [geïntimeerde] . Zij wilde geloofd worden en had daar het geleende geld wel voor over. Uit de getuigenverklaringen van de echtgenote en de moeder van [geïntimeerde] volgt ook dat [appellante] dit verband legde. Volgens de moeder van [geïntimeerde] zei [appellante] steeds “ja, als je me maar gelooft”. Dat zou het stopwoord van [appellante] zijn geweest. Gesteld noch gebleken is dat [appellante] in latere contacten dat verband uitdrukkelijk heeft losgelaten;
- duidelijk is dat de ouders van [geïntimeerde] [appellante] niet geloofden; zij geloofden [geïntimeerde] , die ten stelligste ontkende dat het verhaal van [appellante] juist was.

4.9

Uit de hiervoor door het hof in aanmerking genomen feiten en omstandigheden volgt dat de door [appellante] gedane uitingen betreffende het geleende bedrag plaatsvonden in een hectische en emotioneel beladen situatie, waarin de voor [appellante] waardevolle verhouding met (de ouders van) [geïntimeerde] ernstig onder spanning stond als gevolg van de uitlatingen van [appellante] . Uit deze feiten en omstandigheden volgt ook dat [appellante] aanvankelijk heeft aangegeven dat zij er het geleende bedrag voor over had als de ouders van [geïntimeerde] haar maar zouden geloven en dat zij op het door haar gelegde verband tussen kwijtschelding en het geloven van haar 'verhaal' niet expliciet heeft losgelaten. Onder deze omstandigheden mocht [geïntimeerde] , die [appellante] niet zelf heeft gesproken, er niet zonder nader onderzoek vanuit gaan dat [appellante] hem het geleende bedrag wilde kwijtschelden, en daarmee zichzelf benadelend, wanneer zijn ouders haar niet geloofden en de verhouding met haar niet werd hersteld. [geïntimeerde] heeft dat niet onderzocht. Hij is afgegaan op hetgeen hij van zijn ouders (en mogelijk zijn echtgenote) heeft gehoord over de gesprekken die zij met [appellante] hadden. Hij mocht de in die gesprekken gedane uitlatingen van [geïntimeerde] dan ook niet redelijkerwijs opvatten als een verklaring strekkende tot (onvoorwaardelijke) kwijtschelding van zijn schuld aan [appellante] .

4.1

De slotsom is dat het beroep van [geïntimeerde] op kwijtschelding faalt. De grieven slagen dan ook.

4.11

Nu de vordering van [appellante] niet door kwijtschelding is tenietgegaan en [geïntimeerde] in eerste aanleg noch in hoger beroep andere verweren heeft gevoerd dan het hiervoor reeds verworpen verweer dat hij geen overeenkomst van geldlening met [appellante] is aangegaan, is de vordering van [appellante] in hoofdsom toewijsbaar. Op grond van de overeenkomst diende [geïntimeerde] het geleende bedrag uiterlijk ultimo oktober 2013 te hebben terugbetaald. Bij deze stand van zaken kan hetgeen [appellante] verder nog heeft aangevoerd ter onderbouwing van haar vordering onbesproken blijven.

4.12

[appellante] maakt ook aanspraak op een bedrag van € 675,- (inclusief BTW) aan buitengerechtelijke kosten. De vordering van [appellante] is een vordering tot betaling van een contractuele geldsom op een natuurlijke persoon die niet handelt in de uitoefening van een beroep of bedrijf. De vergoeding voor buitengerechtelijke kosten, die berekend dient te worden op grond van het Besluit van 27 maart 2012, houdende regels ter normering van de vergoeding voor kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte (hierna: BIK), is op grond van artikel 6:96 lid 6 BW eerst verschuldigd indien de schuldenaar is aangemaand met een aanmaning die voldoet aan de vereisten van laatstgenoemde bepaling. Uit de door [appellante] overgelegde stukken volgt niet dat aan die vereisten is voldaan. In de in rechtsoverweging 2.7 aangehaalde brief van 24 oktober 2015 wordt [geïntimeerde] geen termijn van veertien dagen gesteld om alsnog aan de primaire betalingsverplichting te voldoen en evenmin wordt aangegeven dat indien [geïntimeerde] niet binnen veertien dagen aan deze verplichting voldoet hij buitengerechtelijke kosten verschuldigd is. Er wordt al in de brief aanspraak gemaakt op € 375,- aan buitengerechtelijke kosten. Ook de in rechtsoverweging 2.7 aangehaalde brief van 17 november 2015 voldoet niet aan de vereisten van artikel 6:96 lid 6 BW. Opnieuw ontbreekt een deugdelijke termijnstelling en opnieuw wordt meteen aanspraak gemaakt op incassokosten, die nu, zonder dat een poging wordt ondernomen dat toe te lichten, € 675,- bedragen, een bedrag dat zich ook niet verhoudt tot hetgeen in het BIK is bepaald over de hoogte van incassokosten.

4.13

Nu niet is voldaan aan het bepaalde in artikel 6:96 lid 6 BW - de door [appellante] overgelegde brieven van het door haar ingeschakelde recherche- en incassobureau wekken overigens ook niet de indruk dat het de bedoeling was om aan deze bepaling te voldoen - is de vordering tot vergoeding van buitengerechtelijke kosten niet toewijsbaar.

4.14

De slotsom is dat het hof het eindvonnis van de kantonrechter zal vernietigen en [geïntimeerde] zal veroordelen tot betaling van een bedrag van € 6.000,- (wettelijke rente is niet gevorderd). [geïntimeerde] zal als de overwegend in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de proceskosten in eerste aanleg (2 punten - de gemachtigde van [appellante] was niet aanwezig bij de getuigenverhoren - à € 200,- voor het salaris van de gemachtigde) en in hoger beroep (geliquideerd salaris van de advocaat: 1,5 punt, tarief I).

5.De beslissingHet gerechtshof, rechtdoende in hoger beroep:vernietigt het vonnis van de kantonrechter te Assen van 16 december 2014,en opnieuw rechtdoende;veroordeelt [geïntimeerde] om aan [appellante] te betalen een bedrag van € 6.000,-;veroordeelt [geïntimeerde] in de proceskosten van het geding in eerste aanleg en in hoger beroep en begroot deze kosten voor zover tot op heden aan de zijde van [appellante] gevallen op € 316,74 aan verschotten en op € 400,- aan salaris gemachtigde voor de procedure in eerste aanleg, en op € 407,16 aan verschotten en € 948,- voor geliquideerd salaris van de advocaat voor de procedure in hoger beroep;verklaart deze veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad;

wijst het meer of anders gevorderde af.

Dit arrest is gewezen door mr. H. de Hek, mr. R.E. Weening en mr. J. Smit en is door de rolraadsheer in tegenwoordigheid van de griffier in het openbaar uitgesproken op

25 april 2017.