ECLI:NL:RBDHA:2021:1619

• Datum uitspraak: 17 februari 2021
• Publicatiedatum: 25 februari 2021
• Zaaknummer: AWB 20/5624
• Instantie: Rechtbank Den Haag
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Bestuursrecht; Vreemdelingenrecht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: A.C.J. van Dooijeweert
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Weigering machtiging tot voorlopig verblijf op basis van gezinsherenigingsrichtlijn door gebrek aan bewijs familierechtelijke relatie

In deze zaak heeft de Rechtbank Den Haag op 17 februari 2021 uitspraak gedaan in een geschil tussen een eiseres, die de Eritrese nationaliteit bezit, en de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid. De eiseres had een aanvraag ingediend voor een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) op basis van de gezinsherenigingsrichtlijn, maar deze aanvraag werd afgewezen omdat de familierechtelijke relatie met de referent, haar gestelde zoon, niet kon worden aangetoond. De rechtbank oordeelde dat de eiseres geen substantieel indicatief bewijs had overgelegd om haar claim te onderbouwen. De rechtbank stelde vast dat de identiteit van de eiseres weliswaar was aangetoond, maar dat er geen officiële documenten waren die de familierechtelijke relatie met de referent bevestigden. De rechtbank concludeerde dat er geen sprake was van bewijsnood en dat de door eiseres overgelegde documenten, waaronder een doopakte, niet voldoende waren om de relatie te onderbouwen. De rechtbank oordeelde dat de staatssecretaris niet ten onrechte had overwogen dat er geen aanleiding was voor nader onderzoek, zoals DNA-onderzoek. De rechtbank verklaarde het beroep van eiseres ongegrond en er was geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. De uitspraak is openbaar uitgesproken en partijen zijn geïnformeerd over de mogelijkheid tot hoger beroep.

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Middelburg

Bestuursrecht

Zaaknummer: AWB 20/5624

uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen

[naam] , eiseres

V-nummer: [V-nummer]

(gemachtigde: mr. R.C. van den Berg),

en

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder

(gemachtigde: mr. N.H.T. Jansen).

Procesverloop

Bij besluit van 18 juni 2020 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres tegen de weigering om haar een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) te verlenen kennelijk ongegrond verklaard.

Eiseres heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

De behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 14 januari 2021. Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door haar gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Tevens waren ter zitting aanwezig [naam] (referent) en M. Ogbamichael (tolk).

Overwegingen

1. Eiseres stelt te zijn geboren op [geboortedatum] en de Eritrese nationaliteit te bezitten. Eiseres is de gestelde moeder van referent. Referent is op [datum] 2015 in het bezit gesteld van een verblijfsvergunning asiel. Referent heeft ten behoeve van het verblijf van eiseres in Nederland op 14 maart 2019 een mvv voor het verblijfsdoel ‘familie en gezin’ aangevraagd. Bij besluit van 17 september 2019 (het primaire besluit) heeft verweerder deze aanvraag afgewezen.

2. Bij het bestreden besluit is het bezwaar van eiseres daartegen kennelijk ongegrond verklaard. Verweerder stelt vast dat de identiteit van eiseres is aangetoond, maar dat er geen officiële documenten zijn overgelegd waaruit de familierechtelijke relatie tussen eiseres en referent blijkt. Verweerder neemt niet aan dat er sprake is van bewijsnood. De door eiseres overgelegde fotokopie van een doopakte is niet aan te merken als substantieel indicatief bewijsmateriaal van de gestelde familierechtelijke relatie, zodat verweerder geen nader onderzoek heeft aangeboden.

3. Op wat eiseres daartegen aanvoert, wordt hierna ingegaan.

De rechtbank oordeelt als volgt.

Gezinsherenigingsrichtlijn ^[1]

4. Eiseres voert aan dat de Gezinsherenigingsrichtlijn van toepassing is op haar aanvraag en dat verweerder de doelstelling van artikel 4 van deze richtlijn dient te respecteren.

5. Referent is in het bezit is gesteld van een verblijfsvergunning asiel, verblijft daarom wettig in Nederland en beoogt hereniging met een derdelander, te weten zijn gestelde moeder. Aan de voorwaarden van artikel 3 van de Gezinsherenigingsrichtlijn wordt voldaan, zodat de richtlijn van toepassing is. Uit de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 29 maart 2019 volgt echter ook dat eiseres, als gesteld ouder van een meerderjarig kind, geen rechten kan ontlenen aan de artikelen 4 en 10 van de Gezinsherenigingsrichtlijn, ondanks dat zij wel onder het toepassingsbereik van de Gezinsherenigingsrichtlijn valt. ^[2] Voor zover eiseres betoogt dat verweerder in strijd handelt met artikel 11, tweede lid, van de Gezinsherenigingsrichtlijn, overweegt de rechtbank dat de verklaringen van eiseres over het ontbreken van officiële documenten en de door eiseres niet-officiële overgelegde documenten ook door verweerder zijn betrokken bij de beoordeling van het bestaan van de gestelde familierechtelijke relatie. Gelet daarop is naar oordeel van de rechtbank geen sprake van strijd met artikel 11, tweede lid, van de Gezinsherenigingsrichtlijn. De beroepsgrond slaagt niet.

Familierechtelijke relatie

6. De rechtbank stelt vast dat niet in geschil is dat eiseres geen officiële documenten heeft overgelegd om de familierechtelijke relatie tussen haar en referent te onderbouwen. In geschil is of verweerder ten onrechte geen bewijsnood heeft aangenomen ten aanzien van het ontbreken van officiële documenten. Daarnaast is in geschil of verweerder ten onrechte de door eiseres overgelegde documenten niet als substantieel indicatief bewijsmateriaal heeft aangemerkt.

7. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich voldoende gemotiveerd op het standpunt gesteld dat geen sprake is van bewijsnood. Daarbij heeft verweerder kunnen betrekken dat uit het Algemeen Ambtsbericht van de minister van Buitenlandse Zaken (hierna: Algemeen Ambtsbericht) over Eritrea van februari 2017 volgt dat een meerderjarige Eritreeër meerdere documenten heeft, zoals een
family residence card en een bewonerspas. Eiseres heeft een kopie van haar bewonerspas overgelegd. Met een
family residence card en een bewonerspas van referent zou het familienummer kunnen worden geverifieerd. Referent heeft geen verklaring gegeven voor het ontbreken van zijn bewonerspas. Dat eiseres stelt nimmer een
family residence card te hebben gehad, ondanks het op de bewonerspas vermelde gezinsnummer, heeft verweerder niet ten onrechte aangemerkt als een onvoldoende op de persoon gerichte verklaring voor het ontbreken van het document. De stelling dat het in dorpen niet nodig is om een
family residence card te bezitten, heeft eiseres niet nader onderbouwd. De rapportages van Amnesty International ^[3] , Human Rights Watch ^[4] en het UK Home Office ^[5] waar eiseres in bezwaar naar heeft verwezen, heeft verweerder onvoldoende kunnen achten voor het aannemen van bewijsnood. Deze rapportages gaan over categorieën burgers die verstoken blijven van hulp van de Eritrese overheid en zijn eveneens geen op de persoon gerichte verklaringen over het ontbreken van officiële documenten. De beroepsgrond die ziet op bewijsnood ten aanzien van het kunnen verkrijgen van een geboortebewijs slaagt niet, nu verweerder, zo blijkt uit het bestreden besluit, niet heeft tegengeworpen dat eiseres geen geboortebewijs van referent heeft overgelegd.

8. Verweerder heeft niet ten onrechte overwogen dat de overgelegde kopie van een doopakte niet is aan te merken als substantieel indicatief bewijs ter onderbouwing van de familierechtelijke relatie. Het betreft immers slechts één document, dat bovendien door verweerder niet kan worden onderzocht op authenticiteit omdat het een kopie betreft. Anders dan eiseres betoogt, heeft verweerder de kopie van haar bewonerspas terecht niet betrokken in de beoordeling van de familierechtelijke relatie. Dit document ziet immers niet op de familierechtelijke relatie tussen eiseres en referent.

9. Nu verweerder niet ten onrechte geen bewijsnood heeft aangenomen en niet ten onrechte heeft overwogen dat er geen sprake is van substantieel indicatief bewijs ter onderbouwing van de familierechtelijke relatie, heeft verweerder geen nader onderzoek hoeven aan te bieden in de vorm van een DNA-onderzoek of een gehoor.

10. Verweerder heeft in de geschetste omstandigheden over de gezondheidssituatie van referent geen aanleiding hoeven zien om af te wijken van het beleid op grond van artikel 4:84 van de Awb ^[6] . Verweerder heeft zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat de door eiseres overgelegde brieven onvoldoende informatie bevatten om de conclusie te rechtvaardigen dat referent zodanig afhankelijk is van de zorg van eiseres dat op grond daarvan verblijf bij eiseres in Nederland de enige aanvaardbare optie is.

Artikel 8, tweede lid, van het EVRM ^[7] en artikel 7 van het Handvest ^[8]

11. Het beroep van eiseres op artikel 8, tweede lid, van het EVRM en artikel 7 van het Handvest slaagt niet, nu eiseres de familierechtelijke relatie met referent niet heeft aangetoond.

Hoorplicht

12. Ten aanzien van de beroepsgrond dat de hoorplicht is geschonden, overweegt de rechtbank als volgt. Ingevolge vaste jurisprudentie mag verweerder met toepassing van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb van horen afzien indien er op voorhand redelijkerwijs geen twijfel over mogelijk is dat het bezwaar niet kan leiden tot een andersluidend besluit. Gelet op de inhoud van het primaire besluit en wat daartegen is aangevoerd, is aan deze maatstaf voldaan. De beroepsgrond faalt.

Conclusie

13. Het beroep is ongegrond.

14. Er is geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. A.C.J. van Dooijeweert, rechter, in aanwezigheid van mr. W. van Loon, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 17 februari 2021.

Afschrift verzonden aan partijen op:

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen vier weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.

Voetnoten

1. Richtlijn 2003/86/EG.

2. ECLI:NL:RVS:2019:980.

3. Rapport van december 2015, ‘Just Deserters: Why Indefinite National Service In Eritrea Has Created A Generation Of Refugees’.

4. Rapport van augustus 2019, ‘’They Are Making Us Into Slaves, Not Educating Us’ How Indefinite Conscription Restricts Young People’s Rights, Access to Education in Eritrea’.

5. Rapport van juli 2018, ‘Eritrea: National Service and Illegal Exit’.

6. Algemene wet bestuursrecht.

7. Europees verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en fundamentele vrijheden.

8. Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.