ECLI:NL:RBMAA:2011:BR0195

• Datum uitspraak: 22 juni 2011
• Publicatiedatum: 5 april 2013
• Zaaknummer: 144359 / HA ZA 09-1217
• Instantie: Rechtbank Maastricht
• Type: Uitspraak
• Rechtsgebied: Civiel recht
• Procedures: Eerste aanleg - enkelvoudig
• Rechters: E.P. van Unen
• Vindplaatsen: Rechtspraak.nl

AI samenvatting door Lexboost • Automatisch gegenereerd

Ontslag op staande voet en side letter in arbeidsrelatie

In deze zaak gaat het om een geschil tussen een werknemer, aangeduid als [eiser], en zijn werkgever, de besloten vennootschap Medtronic B.V. De werknemer had een side letter gesloten met een aannemer, zonder dit aan zijn werkgever te melden. Dit werd ontdekt na de ondertekening van een vaststellingsovereenkomst over de beëindiging van de arbeidsrelatie. In deze overeenkomst stond dat de werknemer als bestuurder terugtrad, terwijl de arbeidsovereenkomst en de verplichting tot betaling van loon nog enige tijd zouden voortduren. De werknemer ontving een vergoeding van €656.178,- en partijen deden afstand van het recht op ontbinding of vernietiging van de overeenkomst. De algemene vergadering van aandeelhouders ontsloeg de werknemer op staande voet.

De werknemer vorderde betaling van de vergoeding en loon tot de overeengekomen einddatum. In het tussenvonnis oordeelde de rechtbank dat het verzwijgen van de side letter, zonder dat de werknemer zichzelf had willen bevoordelen, een dringende reden voor ontslag op staande voet vormde. De rechtbank oordeelde echter dat de werknemer de werkgever niet kon houden aan zijn verplichting tot betaling van de vergoeding, omdat het beding van niet-ontbinding of -vernietiging hier niet in de weg stond. De werknemer kreeg de gelegenheid om tegenbewijs te leveren, maar dit werd niet geleverd.

In het eindvonnis oordeelde de rechtbank dat de verklaring van de werknemer als getuige niet voldoende was om zijn vordering te onderbouwen, omdat deze verklaring niet werd ondersteund door aanvullend bewijs. De rechtbank wees de vorderingen van de werknemer af en veroordeelde hem in de proceskosten van Medtronic. In reconventie werden de voorwaardelijke vorderingen niet beoordeeld, en de proceskosten werden gecompenseerd. Het vonnis werd uitgesproken door mr. E.P. van Unen op 22 juni 2011.

Uitspraak

vonnis

RECHTBANK MAASTRICHT

Sector civiel recht

zaaknummer / rolnummer: 144359 / HA ZA 09-1217

Vonnis van 22 juni 2011

in de zaak van

[eiser],

wonende te [woonplaats],

eiser in conventie,

verweerder in reconventie,

advocaat mr. B.W.A. Muurmans te Maastricht,

tegen

de besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid

MEDTRONIC B.V.,

gevestigd te Heerlen,

gedaagde in conventie,

eiseres in reconventie,

advocaat prof. mr. R.F.H. Mertens te Maastricht.

Partijen zullen hierna [eiser] en Medtronic genoemd worden.

1. De verdere procedure

1.1 Het verloop van de procedure tot 20 oktober 2010 blijkt uit het tussenvonnis van die datum (verder: het tussenvonnis). Daarna zijn de volgende proceshandelingen verricht:

- de akte na tussenvonnis van Medtronic van 17 november 2010

- de akte houdende opgave getuigen van [eiser] van 15 december 2010

- het verhoor van de getuigen [eiser] en [getuige] op 1 februari 2011

- de conclusies na enquête van beide partijen van 30 maart 2011

- de antwoordconclusies na enquête van beide partijen van 27 april 2011.

1.2 Partijen hebben vonnis gevraagd, waarvan de uitspraak is bepaald op heden.

2. De verdere beoordeling

In conventie

2.1 In het tussenvonnis heeft de rechtbank Medtronic bevolen zich erover uit te laten in hoeverre zij nog iets aan [eiser] verschuldigd is uit hoofde van haar verplichtingen tot betaling van vakantiegeld en pensioenpremie, waarop [eiser] de vorderingen in het tussenvonnis (3.1 en 4.3) aangeduid als (3) en (4) baseert. In haar akte van 17 november 2010 heeft Medtronic gemotiveerd uiteengezet dat zij heeft voldaan aan al haar verplichtingen uit hoofde als voormeld tot de datum van het einde van het dienstverband. Hoewel hij daartoe de gelegenheid heeft gehad, heeft [eiser] op deze uiteenzetting niet gereageerd, zodat zij voor juist moet worden gehouden. De voormelde vorderingen zullen dan ook worden afgewezen.

2.2 In het tussenvonnis heeft de rechtbank voorshands als vaststaand aangenomen dat [eiser] door het overeenkomen van de side letter met Pro Group (de onderneming van [getuige]) zichzelf heeft willen bevoordelen, en [eiser] in de gelegenheid gesteld tegenbewijs te leveren. De rechtbank blijft bij dit oordeel, ook na (zoals door diens advocaat geadviseerd: aandachtige) lezing van de conclusie na enquête van [eiser]. Het was, dat wil de rechtbank wel aan [eiser] toegeven, wellicht voorbarig om in het tussenvonnis (onder 4.4.2) te overwegen dat [eiser] de overeenkomst met Pro Group heeft gesloten “in het zicht van de beëindiging van de arbeidsovereenkomst”, maar die overweging maakt geen deel uit van de gronden waarop de rechtbank (onder 4.5) tot haar aanname is gekomen. Die overweging was bovendien gebaseerd op [eiser]s woorden tegenover [getuige] “Ik wist dat het mis zou gaan”, als geciteerd in het tussenvonnis onder 2.7.

2.3 [eiser] heeft zichzelf en [getuige] doen horen. Bij de waardering van het aldus geleverde bewijs staat voorop dat, krachtens art. 164 lid 2 Rv, de verklaring van een partijgetuige omtrent door hem te bewijzen feiten geen bewijs in zijn voordeel kan opleveren, tenzij de verklaring strekt ter aanvulling van onvolledig bewijs. De rechtbank realiseert zich dat deze regel volgens de Hoge Raad en de A-G (NJ 2008, 201) toepassing mist wanneer het gaat om tegenbewijs tegen een door de rechter opgesteld vermoeden, en dat een in dit kader door een partij als getuige afgelegde verklaring vrije bewijskracht heeft. De regel behoudt niettemin in deze situatie, al is het slechts uit een oogpunt van fair trial, enige werking, in zoverre dat op grond van enkel de verklaring van een partij als getuige die door geen enkel ander bewijs wordt ondersteund geen vordering wordt toegewezen die zonder die verklaring zou zijn afgewezen. En enig ondersteunend bewijs van de juistheid van de getuigeverklaring van [eiser] ontbreekt.

2.4 Anders dan [eiser] meent, dient thans niet aan de hand van het zogenoemde Haviltex-criterium te worden beoordeeld wat de bedoeling van beide partijen (enerzijds [getuige] namens Pro Group en anderzijds [eiser], al dan niet namens Medtronic) bij het overeenkomen van de side letter is geweest. Beoordeeld dient te worden of [eiser] het in het tussenvonnis ontwikkelde vermoeden dat hij met de side letter beoogd heeft zichzelf te bevoordelen, heeft ontzenuwd. Naar het oordeel van de rechtbank is hij hierin niet geslaagd. Met de beste wil van de wereld valt niet in te zien wat - anders dan dat het de waarheid was - [eiser] ertoe bewogen kan hebben om in het gesprek met [getuige] op 13 juli 2009 te zeggen dat hij de side letter van de aanvang af voor zichzelf had bedoeld omdat hij wist dat het mis zou gaan (met de arbeidsovereenkomst), en dat [getuige] maar goed op de woorden moest letten, die [eiser] (met dat doel) precies had gekozen. Volgens [eiser] stelde hij zich aldus kwetsbaar op en poogde hij cynisch te zijn. De rechtbank kan, noch met logisch redeneren noch met inleving in de gevoels- en gedachtenwereld van [eiser] op dat moment, niet begrijpen resp. navoelen waarom [eiser], door [getuige] herinnerd aan het bestaan van de side letter dat hij zelf zegt te zijn vergeten - hetgeen overigens op zichzelf ongeloofwaardig voorkomt - het nodig vond om met die woorden de bedoeling van de opmerking van [getuige] - dat men bij Medtronic niet van de side letter wist - te achterhalen. Het heeft er eerder de schijn van (meer is het niet, en voor de reeds uitgesproken waardering van het bewijs is het niet doorslaggevend) dat [eiser] in het gesprek van 13 juli 2009 heeft gepoogd de medewerking van [getuige] te verkrijgen om het bestaan van de side letter langer voor Medtronic verborgen te houden, en heeft willen nagaan waar [getuige]’ loyaliteit in dezen lag.

2.4 De rechtbank oordeelt dat [eiser] het tegenbewijs niet heeft geleverd. De vordering in het tussenvonnis onder 3.1 aangeduid als (6) wordt afgewezen. Over de overige vorderingen had de rechtbank in het tussenvonnis (4.3) resp. heeft zij hierboven (2.1) reeds geoordeeld: deze worden afgewezen. [eiser] is hiermee de in het ongelijk gestelde partij, reden waarom hij wordt veroordeeld in de proceskosten van Medtronic.

In reconventie

2.5 Nu de voorwaarde waaronder zij zijn ingesteld niet is vervuld, behoeven de voorwaardelijke vorderingen in reconventie geen beoordeling.

2.6 In reconventie is geen van partijen te beschouwen als in het ongelijk gesteld, zodat de proceskosten worden gecompenseerd aldus dat elk de eigen kosten draagt.

3. De beslissing

De rechtbank:

in conventie:

3.1 wijst de vorderingen af;

3.2 veroordeelt [eiser] in de proceskosten van Medtronic, tot de datum van de uitspraak van dit vonnis begroot op € 4.938,- aan vast recht en € 9.030,- aan salaris advocaat;

3.3 verklaart deze proceskostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad;

in reconventie:

3.4 weigert de onvoorwaardelijk gevorderde verklaring voor recht;

3.5 verstaat dat op de voorwaardelijk ingestelde vorderingen niet wordt beslist;

3.6 compenseert de proceskosten.

Dit vonnis is gewezen door mr. E.P. van Unen en in het openbaar uitgesproken op 22 juni 2011.?