ECLI:NL:RBNHO:2024:13256

Uitspraak

Rechtbank noord-holland

Zittingsplaats Haarlem

Bestuursrecht

zaaknummer: HAA 19/436

uitspraak van de meervoudige douanekamer van 25 november 2024 in de zaak tussen

[eiseres] , gevestigd te [vestigingsplaats] , eiseres

(gemachtigden: mr. M.H. Louws en mr. A. Wolkers),

de inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Arnhem, verweerder.

Procesverloop

Verweerder heeft met dagtekening 24 mei 2018 aan eiseres een uitnodiging tot betaling (hierna: utb) uitgereikt voor een bedrag van € 147.272,32, bestaande uit € 146.176 aan omzetbelasting ter zake van invoer (hierna ook: btw) en € 1.096,32 aan rente op achterstallen.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 3 december 2018 het bezwaar van eiseres tegen deze utb ongegrond verklaard en de utb gehandhaafd.

Eiseres heeft daartegen beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Verweerder heeft op 26 januari 2021 een nader stuk ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 4 februari 2021 te Haarlem.

Namens eiseres is verschenen de heer [naam 1] en mevrouw [naam 2] , vergezeld van haar gemachtigden mr. [naam 3] en mr. M.H. Louws.

Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. [naam 4] en

mr. [naam 5] .

Het onderzoek ter zitting is geschorst om partijen in de gelegenheid te stellen antwoord te geven op vragen van de rechtbank en om de zaak te voegen met de zaak die ook bij de rechtbank aanhangig is, met zaaknummer HAA 20/1819.

Verweerder heeft bij brief van 11 februari 2021, ontvangen bij de rechtbank op 12 februari 2021, een toelichting gegeven op de gang van zaken ter zitting.

Verweerder heeft bij brief van 25 februari 2021, ontvangen bij de rechtbank op 2 maart 2021, antwoord gegeven op de door de rechtbank gestelde vragen.

Deze brieven zijn in afschrift verstrekt aan eiseres.

Eiseres heeft bij brief van 4 maart 2021, ontvangen bij de rechtbank op 8 maart 2021, antwoord gegeven op de door de rechtbank gestelde vragen. Dit stuk is in afschrift verstrekt aan verweerder.

Eiseres heeft op 1 juni 2023 nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn in afschrift verstrekt aan verweerder.

Het onderzoek ter zitting is hervat op 16 juni 2023 te Haarlem. Ter zitting is deze zaak gevoegd behandeld met de zaak met zaaknummer HAA 20/1819.

Namens eiseres is verschenen de heer [naam 1] en mevrouw [naam 2] , vergezeld van haar gemachtigden mr. M.H. Louws en mr. A. Wolkers.

Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. [naam 6] LL.M,

mr. [naam 7] en [naam 8] .

Bij brief van 16 november 2023 is aan partijen bericht dat de rechtbank heeft besloten het onderzoek te heropenen om het antwoord van de Hoge Raad af te wachten op de door deze rechtbank gestelde prejudiciële vragen ter zake van de heffing van rente op achterstallen over de omzetbelasting (ECLI:NL:RBNHO:2023:4900).

De Hoge Raad heeft op 13 september 2024 een arrest gewezen (ECLI:NL:HR:2024:1177), waarbij de door de rechtbank gestelde prejudiciële vragen zijn beantwoord.

Bij brieven van 25 september 2024 heeft de rechtbank partijen verzocht om schriftelijk op het arrest te reageren en daarbij aan te geven of zij afzien van een nadere zitting.

Bij brieven van 7 en 9 oktober 2024 hebben partijen gereageerd. Zij hebben de rechtbank onder meer bericht dat zij afzien van een nadere zitting.

De rechtbank heeft vervolgens het onderzoek gesloten.

Overwegingen

Feiten

1. Eiseres is douane-expediteur en verzorgt in opdracht van haar klanten de in de douanewetgeving voorgeschreven handelingen en douaneformaliteiten voor import- en exportzendingen die aankomen en vertrekken vanaf de luchthaven Schiphol, de haven van Rotterdam en de railterminal in Tilburg. Hiervoor is eiseres in het bezit van een vergunning toegelaten douane-vertegenwoordiger en een vergunning “Authorised Economic Operator” (hierna: AEO-vergunning), conform artikel 5 in samenhang met artikel 39 van het Douanewetboek van de Unie (hierna: DWU).

2. Eiseres beschikt over de vergunning inschrijven in de administratie van de aangever in het vrije verkeer (hierna: vergunning GPA). Volgens de vergunningaanvraag en de afgegeven vergunning verzorgt eiseres dergelijke aangiften in eigen naam en voor eigen rekening.

3. [naam B.V.] (hierna: [naam B.V.] ) behoort tot een van de klanten van eiseres.

[naam B.V.] is een logistieke serviceverlener die verantwoordelijk is voor het vervoer van goederen waaronder kleding, keukengerei, computeraccessoires, accu’s die door eindgebruikers besteld zijn in China, naar die eindgebruikers toe.

[naam 9] (hierna: [naam 9] ) is enig aandeelhouder en zelfstandig/alleen bevoegd bestuurder van [naam B.V.] .

4. [naam B.V.] heeft op 29 juni 2016 een verzoek tot verlening van de verleggingsregeling bij invoer als genoemd in artikel 23 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: vergunning artikel 23) ingediend bij de inspecteur omzetbelasting van de Belastingdienst (hierna: inspecteur omzetbelasting). Het verzoek van [naam B.V.] is aanvaard en met ingangsdatum

11 oktober 2016 is de vergunning artikel 23 aan [naam B.V.] verleend. Vanaf deze datum werd daarom geen omzetbelasting meer geheven bij de invoer van goederen door [naam B.V.] .

5. Op 3 februari 2017 heeft de Douane in het kader van een administratieve controle na vrijgave per e-mail aan eiseres vragen gesteld omtrent de procedures, van bestelling tot en met aflevering, met betrekking tot ingevoerde goederen. In deze e-mail zijn tevens vragen gesteld over de werkzaamheden van [naam B.V.] met betrekking tot de ingevoerde en in te voeren goederen. Op 20 maart 2017 heeft eiseres per e-mail de beantwoording door [naam B.V.] van de vragen doorgestuurd aan de Douane.

6. Met dagtekening 14 december 2017 heeft de inspecteur omzetbelasting aan [naam B.V.] per brief meegedeeld dat hij voornemens is om de vergunning artikel 23 in te trekken per

1 januari 2018. Als reden daarvoor is vermeld dat [naam B.V.] geen eigenaar van de ingevoerde goederen wordt en de goederen ook anderszins niet voor [naam B.V.] zijn bestemd. De goederen zijn uiteindelijk bestemd voor zowel particulieren als bedrijven.

7. [naam B.V.] reageerde op 17 december 2017 op dit voornemen en verzocht de intrekking van de vergunning artikel 23 uit te stellen. Met de e-mail van 22 december 2017 aan [naam B.V.] heeft de inspecteur omzetbelasting het gevraagde uitstel geweigerd.

8. Met dagtekening 27 december 2017 heeft de inspecteur omzetbelasting de beschikking aan [naam B.V.] verzonden waarin staat vermeld dat met ingang van 1 januari 2018 de vergunning artikel 23 wordt ingetrokken.

9. Op 9 februari 2018 heeft eiseres op eigen naam en voor eigen rekening een aanvullende aangifte (hierna: maandaangifte), met vorderingsnummer 8058.41.246/00.6.0673, over de maand januari 2018 ingediend. Daarin is vermeld dat [naam B.V.] de importeur is. Tevens is aangegeven dat de verleggingsregeling van toepassing is, met vermelding van het btw-identificatienummer van [naam B.V.] .

10. De intrekking van de vergunning artikel 23 is op 12 maart 2018 in het computersysteem verwerkt.

11. Met dagtekening 14 maart 2018 heeft verweerder aan eiseres het voornemen tot opleggen van de utb verstuurd. Aan eiseres zal een bedrag van € 146.176 aan omzetbelasting opgelegd worden. Met dagtekening 9 mei 2018 heeft verweerder de toelichting op de utb verstuurd.

12. In een civiele procedure tussen eiseres en [naam B.V.] is op 28 januari 2020 vonnis gewezen door de Rechtbank Midden-Nederland in de zaak van eiseres, [naam 1] en [naam 2] tegen [naam B.V.] en [naam 9] . De kernvraag van deze civiele procedure betrof wie een drietal utb’s, waaronder de utb uit de huidige procedure, moet betalen. De rechtbank heeft onder meer geoordeeld dat de vordering van [naam B.V.] tot schadevergoeding (terugbetaling van € 147.272,32 die [naam B.V.] heeft voldaan voor eiseres) wordt afgewezen.

Geschil13. In geschil is of de utb terecht is opgelegd. Meer in het bijzonder is in geschil of er terecht omzetbelasting ter zake van invoer en rente op achterstallen in rekening is gebracht.

14. Eiseres stelt het volgende:

- de Douane is niet bevoegd. Eiseres heeft de bij invoer verschuldigde btw op haar btw-aangiften vermeld. De heffing van de bij invoer verschuldigde btw vond dus op dat moment plaats. De autoriteit die bevoegd is om de juistheid van de btw-aangifte van [naam B.V.] te contoleren en om in bepaalde gevallen te corrigeren is de inspecteur omzetbelasting. Correctie vindt plaats door een naheffingsaanslag en niet door een utb;

- er is sprake van strijd met het (fiscale) neutraliteitsbeginsel. De omzetbelasting drukt op de eindgebruiker. Gelet op de websites van Amazon worden de artikelen inclusief btw in rekening gebracht. De btw wordt dus al in het land van bestemming betaald dan wel afgedragen zodat sprake is van dubbele heffing;

- het intrekkingsbesluit is niet op de juiste wijze kenbaar gemaakt waardoor de verleggingsvergunning nog geldig is;

- indien en voor zover de Douane bevoegd is en er rechtsgevolg toekomt aan het intrekkingsbesluit is het begrip “bestemd voor” als bedoeld in artikel 23 van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB) door verweerder ten onrechte te beperkt en ook in strijd met de jurisprudentie van de Hoge Raad uitgelegd;

- er is in strijd gehandeld met het vertrouwensbeginsel. Er is sprake van meerdere vergissingen van de autoriteiten door feitelijk geen uitvoering te geven aan de intrekking van de vergunning artikel 23, door ten onrechte een verleggingsvergunning af te geven en door het tussentijds aanvaarden en daardoor accepteren van de GPA-aangifte over januari 2018;

- er is in strijd gehandeld met het rechtszekerheidsbeginsel en het zorgvuldigheidsbeginsel;

- er is in de utb onterecht rente op achterstallen over de btw in rekening gebracht.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vernietiging van de utb.

15. Verweerder stelt dat de utb terecht is opgelegd gezien de geldende wetgeving en de van toepassing zijnde voorwaarden aan de vergunning artikel 23. De Douane is bevoegd om de utb op te leggen. Aan het neutraliteitsbeginsel is voldaan, omdat nu bij de invoer van de in geding zijnde goederen tenminste btw wordt betaald. Verweerder heeft niet in strijd met het vertrouwensbeginsel, het rechtszekerheidsbeginsel of het zorgvuldigheidsbeginsel gehandeld.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

16. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Beoordeling van het geschil

Is sprake van vertegenwoordiging?

17. Eiseres beschikt over de vergunning GPA. Volgens de vergunningaanvraag en de afgegeven vergunning verzorgt eiseres dergelijke aangiften in eigen naam en voor eigen rekening. Eiseres stelt dat dit niet juist is en dat sprake is van directe vertegenwoordiging. Eiseres handelt in naam en voor rekening van [naam B.V.] . De machtiging directe vertegenwoordiging dateert uit 2016. Hoewel het aanvraagformulier suggereert dat er een keuze is, was het niet mogelijk om in de aanvraag van de vergunning GPA directe vertegenwoordiging aan te kruisen. Nu sprake is van directe vertegenwoordiging, had de utb aan [naam B.V.] opgelegd moeten worden.

18. Verweerder stelt dat de utb terecht is gericht aan eiseres omdat in de vergunningaanvraag GPA met datum 21 december 2015 is aangekruist “voor eigen naam en voor eigen rekening”. Ter zitting heeft verweerder toegelicht dat directe vertegenwoordiging inherent aan het soort vergunning in de praktijk niet mogelijk is bij een vergunning GPA en dat het daarom niet mogelijk was om directe vertegenwoordiging aan te kruisen in het formulier van de aanvraag GPA.

19. Gelet op deze uitleg volgt de rechtbank verweerder in zijn standpunt. Eiseres heeft de aangifte die in geschil is in eigen naam en voor eigen rekening verzorgd.

Vergunning artikel 23

20. Op grond van artikel 22 van de Wet OB wordt de bij invoer verschuldigde omzetbelasting geheven volgens de wettelijke bepalingen zoals bedoeld in artikel 1:1, eerste en tweede lid, van de Algemene douanewet (Adw). Het gaat dan met name om de wettelijke bepalingen van het DWU en de krachtens dat wetboek vastgestelde verordeningen. Op grond van artikel 77, derde lid, van het DWU is de schuldenaar van de douaneschuld de aangever. Op grond van artikel 7:6 van de Adw geschiedt de mededeling van het bedrag aan rechten aan de schuldenaar door het toezenden van een op een aanslagbiljet vermelde utb.

21. In artikel 23 van de Wet OB wordt hierop een uitzondering gemaakt.

Als goederen zijn bestemd voor aangewezen ondernemers en lichamen in de zin van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, andere dan ondernemers, dan wordt de omzetbelasting die is verschuldigd bij invoer geheven van die ondernemers en lichamen. Bij ministeriële regeling worden onder daarbij te stellen voorwaarden regels gesteld omtrent de aanwijzing. Daarbij kan worden bepaald dat op verzoek aanwijzing kan geschieden door de inspecteur.

22. Wanneer een ondernemer is aangewezen (wanneer aan een ondernemer een vergunning artikel 23 is verleend), dan hoeft de btw bij invoer op de voor haar bestemde goederen niet direct bij de aangifte te worden betaald. De verschuldigde btw wordt verantwoord op de binnenlandse btw-aangifte van degene voor wie de goederen bestemd zijn. Doordat die btw meestal op dezelfde aangifte weer in aftrek kan worden gebracht, wordt per saldo niets betaald. De verschuldigde btw wordt op één en dezelfde aangifte gecompenseerd met de in aftrek te brengen btw voor precies hetzelfde bedrag.

23. Als degene die in overeenstemming met de bepalingen van het DWU de invoer verricht ondernemer is, dan is voor de toepassing van artikel 23 van de Wet OB vereist dat (i) deze ondernemer de verschuldigd geworden omzetbelasting op de eerstvolgende aangifte voor de omzetbelasting voldoet, en dat (ii) deze ondernemer ofwel de goederen in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten heeft betrokken uit een derde land, ofwel de goederen ten tijde waarop zij Nederland binnenkomen gebruikt in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten. Als de regeling van artikel 23 van de Wet OB van toepassing is, kan geen uitnodiging tot betaling van omzetbelasting worden gedaan.

24. [naam B.V.] is een logistiek dienstverlener die verantwoordelijk is voor het vervoer van goederen die door eindgebruikers besteld zijn in China, naar die eindgebruikers toe. Tussen partijen is niet in geschil dat de goederen waarover de Douane nu omzetbelasting claimt, van buiten het douanegebied van de Unie in Nederland zijn binnengebracht en na binnenkomst in het vrije verkeer zijn gebracht. [naam B.V.] zorgt er enkel voor dat de goederen worden afgeleverd en is slechts actief achter de schermen.

De vergunning artikel 23 is ingetrokken omdat [naam B.V.] op geen enkel moment over de desbetreffende goederen beschikte en de goederen niet gebruikte in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten. [naam B.V.] is slechts betrokken bij de logistiek. Op grond van de vaststaande feiten kan niet anders worden geoordeeld dan dat de goederen niet bestemd waren voor [naam B.V.] . Omdat de goederen niet bestemd waren voor [naam B.V.] , kon de verleggingsregeling bij invoer zoals bedoeld in artikel 23 van de Wet OB niet worden toegepast. In de vergunning zelf is niet opgenomen voor welke goederen de vergunning artikel 23 mocht worden gebruikt. De werking van de vergunning is aldus dat het de verantwoordelijkheid is van degene aan wie de vergunning is verleend, om deze aan te wenden voor goederen in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten. [naam B.V.] heeft de vergunning echter gebruikt voor andere goederen dan goederen in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten.

25. Vast staat dat met ingangsdatum 11 oktober 2016 de vergunning artikel 23 is verleend aan [naam B.V.] en dat deze vergunning, zo sprake blijkt van intrekking, op zijn vroegst per 1 januari 2018 is ingetrokken bij beschikking van 27 december 2017.
Eiseres heeft op 9 februari 2018 een aanvullende aangifte ingediend over de maand januari 2018.

Gesteld noch gebleken is dat [naam B.V.] bezwaar heeft gemaakt tegen de intrekking van de vergunning artikel 23. Voorts is gesteld noch gebleken dat sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding van het indienen van bezwaar. Gelet daarop staat de intrekking in rechte vast. De stelling van eiseres dat de beschikking betreffende de intrekking niet correct kenbaar is gemaakt, kan niet slagen. Daargelaten dat de rechtbank in onderhavige zaak niet oordeelt over de (on)juiste bekendmaking van het intrekkingsbesluit staat vast dat [naam 9] , directeur van [naam B.V.] , bij brief van de Belastingdienst van 14 december 2017, op de hoogte is geraakt van het voornemen van de Belastingdienst dat de vergunning artikel 23 mogelijk zou worden ingetrokken. Gelet op die wetenschap had het vervolgens op zijn weg gelegen om contact op te nemen met de Belastingdienst om na te gaan of de vergunning inderdaad was ingetrokken en om vervolgens bezwaar te maken.

Bevoegdheid

26. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen onder 24 neemt verweerder naar het oordeel van de rechtbank terecht tot uitgangspunt dat de verleende vergunning artikel 23 ten tijde van het doen van de aanvullende aangifte over de maand januari 2018 niet van toepassing was op de goederen die zijn ingevoerd. Zelfs indien tot uitgangspunt wordt genomen dat eiseres op het moment van aangifte (9 februari 2018) niet kon weten dat de vergunning artikel 23 van [naam B.V.] was ingetrokken, geldt immers dat in artikel 23 Wet OB niet alleen wordt verwezen naar een daartoe verleende vergunning, maar tevens is vermeld dat de goederen bestemd moeten zijn voor de aangewezen ondernemers en lichamen. Gelet daarop vloeit uit de wet voort dat artikel 23 van de Wet OB in onderhavige situatie geen toepassing vindt. Eiseres heeft onvoldoende concreet gesteld en toegelicht dat verweerder het criterium ‘bestemd voor’ onjuist heeft uitgelegd en toegepast.
Nu artikel 23 van de Wet OB niet van toepassing was, en artikel 23 een uitzondering is op artikel 22 van de Wet OB, vloeit de verplichting tot betaling van de omzetbelasting voort uit artikel 22 van de Wet OB. Eiseres kan op grond van artikel 77, derde lid, van het DWU als schuldenaar worden aangemerkt omdat eiseres de aangever is. De bevoegdheid vloeit ook voort uit artikel 3, lid 5 (ten tijde van de utb lid 3), onder c van de Uitvoeringsregeling Belastingdienst 2003, waarin is vermeld dat de Douane is belast met de heffing en inning van de omzetbelasting, tenzij artikel 23 van de Wet OB toepassing vindt. Nu artikel 23 van de Wet OB geen toepassing vindt, is de Douane bevoegd om in dit geval de omzetbelasting na te heffen middels een utb.

De beroepsgrond van eiseres dat verweerder in de onderhavige situatie niet bevoegd zou zijn tot heffing slaagt derhalve niet.

Neutraliteitsbeginsel

27. Eiseres stelt dat het neutraliteitsbeginsel is geschonden omdat sprake is van dubbele heffing. De omzetbelasting is een verbruiksbelasting die ten doel heeft te drukken op goederen en diensten die in de desbetreffende lidstaat worden verbruikt, en daarom dient te rusten op de eindgebruiker als het beoogde subject. De onderhavige (e-commerce) goederen werden in Nederland ingevoerd met als doel deze naar eindgebruikers te versturen in Europa. De aangegeven goederen waren bestemd voor afnemers die in andere lidstaten dan Nederland waren gevestigd. Eiseres gaat er vanuit dat in de landen van bestemming een verwerving is aangegeven. Ter ondersteuning van het feit dat de omzetbelasting in dit geval ook daadwerkelijk drukt op de eindgebruiker, verwijst eiseres naar de website(s) van Amazon, waarop de diverse artikelen inclusief btw in rekening worden gebracht. De eindgebruikers betalen de artikelen dus inclusief btw. Dit versterkt het argument dat al in het land van bestemming btw wordt betaald dan wel afgedragen en er dus sprake is (geweest) van een dubbele btw-heffing. Ook is sprake van dubbele heffing doordat [naam B.V.] de btw heeft vermeld in haar btw-aangifte en nu door de utb, aldus eiseres.

28. De rechtbank is van oordeel dat een beroep op het neutraliteitsbeginsel de toepassing van artikel 22 van de Wet OB niet kan ontnemen. Het neutraliteitsbeginsel is een instrument om specifieke bepalingen uit te leggen in het licht van de algehele doelstelling van het btw-systeem, om zodoende te waarborgen dat er een neutrale fiscale belasting van economische activiteiten plaatsvindt (Hof van Justitie van de Europese Unie, verder Hof van Justitie, C-268/83, Rompelman, ECLI:EU:C:1985:74, punt 19). Het neutraliteitsbeginsel dient in principe niet te worden gehanteerd om procesregels te toetsen (Hof van Justitie, Banca Antoniana Popolare Veneta SpA, C-427/10, ECLI:EU:C:2011:844, punt 21). Toepassing van artikel 22 van de Wet OB heeft een andere manier van verschuldigdheid en aftrek van btw tot gevolg ten opzichte van artikel 23 van de Wet OB, maar sluit btw-aftrek niet uit. Deze toepassing leidt er op zichzelf niet toe dat er sprake is van dubbele heffing of de weigering van btw-aftrek.

Vertrouwensbeginsel

29. Artikel 119 DWU luidt als volgt:

1. In andere dan de in artikel 116, eerste lid, tweede alinea, en in de artikelen 117, 118 en 120 genoemde gevallen, wordt een bedrag aan invoer- of uitvoerrechten terugbetaald of kwijtgescholden wanneer, als gevolg van een vergissing van de bevoegde autoriteiten, het met de oorspronkelijk meegedeelde douaneschuld overeenkomende bedrag lager was dan het verschuldigde bedrag, mits aan de volgende voorwaarden is voldaan:

a. a) de schuldenaar had de vergissing redelijkerwijze niet kunnen ontdekken; en

b) de schuldenaar heeft te goeder trouw gehandeld.

30. Op grond van artikel 22, tweede lid van de Wet OB in samenhang met artikel 9:1 van de Algemene Douaneregeling is artikel 119 van het DWU van overeenkomstige toepassing. De wet voorziet daarmee in een mogelijkheid tot het verlenen van kwijtschelding of teruggaaf van bij invoer verschuldigde omzetbelasting. Hoewel strikt genomen in dit geval geen sprake is van een verzoek om kwijtschelding of teruggaaf, zal de rechtbank ingaan op de argumenten van eiseres.

31. Eiseres stelt dat verweerder zich heeft vergist door feitelijk geen uitvoering te geven aan de intrekking van de vergunning artikel 23. Dit is immers pas op 12 maart 2018, 2,5 maand later, (nadat de Belastingdienst door eiseres op de fout was gewezen) verwerkt op overheidspoort.nl, welk systeem in rechtstreekse verbinding staat met het systeem van Fiton om te controleren of een verleggingsvergunning geldig is. Eiseres stelt dat zij erop mocht vertrouwen dat de vergunning artikel 23 nog 2,5 maand na 1 januari 2018 geldig was.

32. De rechtbank volgt eiseres niet in dit standpunt. Hoewel in beginsel op het systeem mag worden vertrouwd, mocht eiseres er in dit geval, zoals hiervoor onder 26 is overwogen, niet op vertrouwen dat de vergunning artikel 23 kon worden toegepast op de goederen die in geschil zijn. Dat de intrekking van de vergunning derhalve om onbekende redenen niet tijdig is verwerkt op overheidspoort.nl doet aan deze verantwoordelijkheid van eiseres geen afbreuk. [naam 1] (hierna: [naam 1] ) heeft in december 2017 bovendien contact gehad met [naam 9] waarin [naam 9] aan [naam 1] heeft medegedeeld dat het voornemen bestond van de Belastingdienst dat de vergunning artikel 23 zou worden ingetrokken. Gelet op die wetenschap had het op de weg van eiseres gelegen om vervolgens bij de aangifte in februari 2018 bij de Belastingdienst na te gaan of de vergunning artikel 23 nog kon worden toegepast. Het enkele controleren in het systeem was dan ook niet voldoende. Van een vergissing van verweerder is daarom geen sprake.

De rechtbank merkt op dat de werking van de vergunning aldus is dat het in beginsel de verantwoordelijkheid is van degene aan wie de vergunning is verleend, om deze aan te wenden voor goederen in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten. [naam B.V.] heeft de vergunning gebruikt voor andere goederen dan goederen in het kader van zijn bedrijfsactiviteiten.

Echter, het is aan eiseres om aan te tonen dat artikel 22 van de Wet OB geen toepassing vindt. Om dat aan te kunnen tonen had eiseres zich ervan moeten vergewissen dat [naam B.V.] de vergunning op de juiste wijze gebruikte voor de goederen die hier in geschil zijn, gelet op het feit dat eiseres in eigen naam en voor eigen rekening de aangiften heeft ingediend. Het enkele controleren in het systeem was ook daarom niet voldoende. Het is voor de toepassing van artikel 23 van de Wet OB, zoals hiervoor onder 26 is overwogen, immers vereist dat de goederen ook voor de vergunninghouder zijn bestemd.

33. Eiseres voert voorts aan dat sprake is van een vergissing omdat verweerder, zoals achteraf is gebleken, ten onrechte een verleggingsvergunning heeft afgegeven.

34. De rechtbank volgt ook dit standpunt niet. Zoals verweerder ter zitting heeft toegelicht wordt een in artikel 23 van de Wet OB genoemde aanwijzing door de inspecteur op verzoek gehonoreerd indien 5 of 10 importen in het jaar plaatsvinden voor goederen die [naam B.V.] koopt en gebruikt in haar bedrijfsvoering. In de vergunning zelf is niet opgenomen voor welke goederen de vergunning artikel 23 mag worden gebruikt. De werking van de vergunning is aldus dat het de verantwoordelijkheid is van degene aan wie de vergunning is verleend, om deze aan te wenden voor goederen in het kader van zijn/haar bedrijfsactiviteiten. Het is de rechtbank niet gebleken dat de vergunning ten onrechte is afgegeven door de Belastingdienst. Van een vergissing van de bevoegde autoriteiten bij het verlenen van toestemming om de verleggingsregeling toe te passen, is daarom geen sprake. [naam B.V.] heeft de vergunning echter gebruikt voor andere goederen dan goederen in het kader van haar bedrijfsactiviteiten en heeft niet voldaan aan de eisen van de verleggingsregeling. Als achteraf – zoals in dit geval – na onderzoek blijkt dat de betreffende ondernemer niet voldoet aan de voor het toepassen van de verleggingsregeling geldende eisen kan de inspecteur omzetbelasting die eerder verleende toestemming intrekken.

De aanwijzing die de Belastingdienst aan [naam B.V.] heeft gegeven vormt daarbij één van de twee voorwaarden waarmee middels artikel 23 van de Wet OB de toepassing van artikel 22 van de Wet OB terzijde kan worden geschoven. De andere voorwaarde is dat eiseres kan aantonen dat [naam B.V.] de bestemmeling van de goederen is. De aan [naam B.V.] afgegeven verleggingsvergunning biedt naar het oordeel van de rechtbank niet het vertrouwen dat [naam B.V.] voor alle daarop volgende zendingen als bestemmeling van de goederen kan worden aangemerkt.

35. Eiseres stelt dat sprake is van een vergissing door het tussentijds aanvaarden en daardoor accepteren van de GPA-aangifte over januari 2018.

36. Dit standpunt kan niet slagen. Aanvaarding van de aangifte betekent nog niet dat deze akkoord is bevonden. Het betekent, anders dan eiseres stelt, niet dat er bij de aanvaarding al is gecontroleerd. Er kan achteraf controle plaatsvinden.

Rechtszekerheidsbeginsel en zorgvuldigheidsbeginsel

37. Eiseres stelt dat het rechtszekerheidsbeginsel en het zorgvuldigheidsbeginsel zijn geschonden bij het verstrekken van de verleggingsvergunning, het in stand laten van de verleggingsvergunning, het intrekken van de verleggingsvergunning en het pas na 2,5 maand administratief verwerken van de intrekking van de verleggingsvergunning. Verweerder kan zich niet verschuilen achter een door de Belastingdienst (en niet door de Douane) afgegeven en ingetrokken verleggingsvergunning. Dat [naam B.V.] geen bezwaar zou hebben gemaakt tegen de intrekkingsbeslissing kan eiseres verder niet worden aangerekend. Dat eiseres zelf maar beter had moeten opletten of de door de Belastingdienst afgegeven verleggingsvergunning terecht is afgegeven, is wezenlijk in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel. De Belastingdienst/Douane is verplicht om alle besluiten zorgvuldig af te wegen en niet klakkeloos te nemen. Eiseres mag er dan ook van uitgaan dat alle voorwaarden verbonden aan een verleggingsvergunning zijn getoetst, aldus eiseres.

38. Uit de rechtspraak van het Hof van Justitie volgt dat het in beginsel mogelijk is dat het Unierechtelijke rechtszekerheidsbeginsel eraan in de weg staat dat wettelijk verschuldigde belastingen worden geheven. Daartoe bestaat blijkens diezelfde rechtspraak echter alleen aanleiding in situaties waarin sprake is van gebreken in de wetgeving. Zo was in het arrest Hof van Justitie van 23 september 2003, zaak C-78/01, Bundesverband Güterkraftverkehr und Logistik (ECLI:EU:C:2003:490) sprake van een zodanige verwijzing in Verordening 2454/93 naar de TIR-overeenkomst, dat op één en dezelfde situatie tegelijkertijd twee verschillende termijnen van toepassing waren. En Hof van Justitie 13 februari 1996, zaak C-143/93, Gebroeders Van Es Douane Agenten (ECLI:EU:C:1996:45) betrof een situatie waarin de Europese Commissie had nagelaten een indelingsverordening die was vastgesteld onder de werking van het Gemeenschappelijk Douanetarief (GDT, Verordening 97/69) na invoering van de GN aan te passen, terwijl de desbetreffende bepalingen van de GN niet gelijkluidend waren aan die van het GDT. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit deze en andere arresten – bijvoorbeeld Hof van Justitie 9 juli 1981, zaak 169/80, Gondrand Frères en Garancini (ECLI:EU:C:1981:171) en Hof van Justitie 22 februari 1989, gevoegde zaken 92/87 en 93/87, Commissie/Frankrijk en Verenigd Koninkrijk (ECLI:EU:C:1989:77) – dat van schending van het rechtszekerheidsbeginsel eerst sprake kan zijn indien wetgeving gebrekkig is of geheel ontbreekt. Een dergelijke situatie doet zich in de onderhavige zaak niet voor.

39. De rechtbank volgt eiseres niet in haar standpunt dat het zorgvuldigheidsbeginsel zou zijn geschonden en verwijst naar hetgeen hiervoor is overwogen met betrekking tot het vertrouwensbeginsel. Er is geen sprake van een vergissing van verweerder en daardoor niet van onzorgvuldig handelen dan wel onzorgvuldige besluitvorming.

Voorts staat vast dat de vergunning artikel 23 per 1 januari 2018 is ingetrokken bij beschikking van 27 december 2017. Zoals hiervoor onder 24 is overwogen, mocht de Douane ervan uitgaan dat er per 1 januari 2018 geen vergunning artikel 23 van toepassing was op de goederen die [naam B.V.] invoerde. Gesteld noch gebleken is immers dat [naam B.V.] bezwaar heeft gemaakt tegen de intrekking van de vergunning artikel 23. Voorts is gesteld noch gebleken dat sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding van het indienen van bezwaar. Gelet daarop staat de intrekking in rechte vast. Omdat [naam 9] , directeur van [naam B.V.] , in december 2017 op de hoogte is geraakt van het feit dat het voornemen bestond dat de vergunning zou worden ingetrokken, had het op zijn weg gelegen om contact op te nemen met de Belastingdienst over deze beschikking en om vervolgens bezwaar in te dienen. Van onzorgvuldig handelen door de Belastingdienst/Douane is geen sprake.

De werking van de vergunning is aldus dat het de verantwoordelijkheid is van degene aan wie de vergunning is verleend, om deze aan te wenden voor goederen in het kader van haar bedrijfsactiviteiten. [naam B.V.] heeft de vergunning echter gebruikt voor andere goederen dan goederen in het kader van haar bedrijfsactiviteiten. Eiseres wil met de toepassing van artikel 23 van de Wet OB de toepassing van artikel 22 van de Wet OB terzijde schuiven. Eiseres had zich er daarom van moeten vergewissen dat [naam B.V.] de vergunning op de juiste wijze gebruikte voor de goederen die hier in geschil zijn, gelet op het feit dat eiseres in eigen naam en voor eigen rekening de aangiften heeft ingediend. Het enkele controleren in het systeem was daarom niet voldoende. Voorts staat vast dat [naam 1] , na telefonisch contact met [naam 9] op 14 december 2017, wist dat het voornemen bestond dat de vergunning artikel 23 zou worden ingetrokken. Gelet op die wetenschap had het op de weg van eiseres gelegen om vervolgens bij de aangifte in februari 2018 bij de Belastingdienst na te gaan of de vergunning artikel 23 nog geldig was.

Rente op achterstallen

40. De rechtbank heeft op 12 mei 2023 (ECLI:NL:RBNHO:2023:4900) aan de Hoge Raad prejudiciële vragen gesteld over de rechtsgrond voor het in rekening brengen van rente op achterstallen in de zin van artikel 114, tweede lid, van het DWU over btw bij invoer. Bij arrest van 13 september 2024 (ECLI:NL:HR:2024:1177) heeft de Hoge Raad geoordeeld dat volgens de tekst van artikel 22, eerste lid, van de Wet OB, artikel 114, tweede lid, van het DWU van overeenkomstige toepassing is en dat dit artikellid in een voldoende bepaalde, duidelijke en voorzienbare rechtsgrondslag voorziet om in voorkomende gevallen belastingplichtigen ter zake van invoer verschuldigd geworden omzetbelasting rente op achterstallen in rekening te brengen. Het betoog van eiseres dat de rente op achterstallen ten onrechte in rekening is gebracht slaagt dus niet.

Conclusie

41. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Proceskosten

42. Voor een proceskostenveroordeling ziet de rechtbank geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan door mr. P.H. Lauryssen, voorzitter, en mr. S. Kleij en

mr. J. Zutt, leden, in aanwezigheid van mr. E.P. van der Zalm, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 25 november 2024.

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Informatie over hoger beroep

Een partij die het niet eens is met deze uitspraak, kan een hogerberoepschrift sturen naar de douanekamer van het gerechtshof Amsterdam, Postbus 1312, 1000 BH Amsterdam, waarin wordt uitgelegd waarom deze partij het niet eens is met deze uitspraak. Het hogerberoepschrift moet worden ingediend binnen zes weken na de dag waarop deze uitspraak is verzonden. Kan de indiener de behandeling van het hoger beroep niet afwachten, omdat de zaak spoed heeft, dan kan de indiener de voorzieningenrechter van het gerechtshof Amsterdam vragen om een voorlopige voorziening (een tijdelijke maatregel) te treffen.