Uitspraak
RECHTBANK OVERIJSSEL
Zittingsplaats Almelo
Bestuursrecht
zaaknummer: AWB 16/2406
uitspraak van de enkelvoudige kamer in de zaak tussen
[eiser], te [woonplaats] eiser,
gemachtigde: mr. M.A. Buld,
en
de Raad van bestuur van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen, verweerder,
gemachtigde: drs. M.A. Kuilderd.
Procesverloop
Bij besluit van 27 mei 2016 (het primaire besluit) heeft verweerder bepaald dat eiser weliswaar recht heeft op een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW), maar dat deze niet aan eiser wordt betaald, omdat hij door zijn eigen schuld werkloos is geworden.
Bij brief van 7 juli 2016 heeft verweerder een voornemen uitgebracht om het primaire besluit te herroepen in die zin dat verweerder niet bevoegd is om op de uitkeringsaanvraag te beslissen.
Bij besluit van 14 september 2016 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard.
Eiser heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 januari 2017. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde.
Overwegingen
1. Eiser is in 2005 in Duitsland gaan wonen.
In Duitsland is eiser met ingang van 1 mei 2015 voor onbepaalde tijd in dienst getreden bij Morssinkhof-Rymoplast GmbH (de werkgever).
Op 24 augustus 2015 is eiser ziek geworden, waardoor hij niet meer heeft gewerkt voor de werkgever. Eiser heeft in de periode van 14 oktober 2015 tot 15 maart 2016 Krankengeld ontvangen.
Eiser is op 2 februari 2016 verhuisd en in Nederland gaan wonen.
Bij brief van 15 februari 2016 heeft de werkgever de arbeidsovereenkomst met eiser per 15 maart 2016 beëindigd.
Op 22 april 2016 heeft eiser bij verweerder een WW-uitkering aangevraagd.
Hierop heeft de besluitvorming plaatsgevonden, zoals vermeld onder ‘Procesverloop’.
2. Aan het bestreden besluit is ten grondslag gelegd dat verweerder niet bevoegd is op eisers uitkeringsaanvraag te beslissen, omdat eiser niet als grensarbeider aangemerkt kan worden. Verweerder heeft hierbij gewezen op de Verordening (EG) Nr. 883/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels (Vo 883/2004), waarin is bepaald wanneer van een grensarbeider kan worden gesproken. Eiser is geen werknemer in de zin van de WW en kan geen aanspraak maken op een Nederlandse WW-uitkering.
3. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat hij wel als grensarbeider moet worden aangemerkt. Hij was in Duitsland werkzaam en in Nederland woonachtig en, als hij niet ziek zou zijn, diende hij de werkzaamheden in Duitsland te verrichten. Nu hij als grensarbeider moet worden aangemerkt, is Nederland bevoegd om over de WW-aanvraag te beslissen.
Eiser heeft verder nog betoogd dat hij niet verwijtbaar werkloos is geworden en in aanmerking dient te komen voor een WW-uitkering.
4. De rechtbank overweegt als volgt.
4.1
De rechtbank zal beoordelen welk (nationaal) sociale zekerheidsstelsel van toepassing is, gezien de Vo 883/2004 en artikel 3a, onder a, van de WW.
4.2
Op grond van artikel 11, eerste lid, van de Vo 883/2004 is degene op wie de verordening van toepassing is slechts aan de wetgeving van één lidstaat onderworpen.
Op grond van artikel 11, derde lid, aanhef en onder a, van de Vo 883/2004 geldt, behoudens in gevallen die hier niet aan de orde zijn, voor degene die werkzaamheden al dan niet in loondienst verricht in een lidstaat, de wetgeving van die lidstaat.
Op grond van artikel 11, derde lid, aanhef en onder c, van de Vo 883/2004 geldt, behoudens in gevallen die hier niet aan de orde zijn, voor degene die een werkloosheidsuitkering ontvangt overeenkomstig artikel 65 volgens de wetgeving van de lidstaat van zijn woonplaats, de wetgeving van die lidstaat.
Op grond van artikel 11, derde lid, aanhef en onder d, van de Vo 883/2004 geldt voor een ieder op wie de bepalingen van de onderdelen a tot en met d niet van toepassing zijn, de wetgeving van de lidstaat van zijn woonplaats, onverminderd andere bepalingen van deze verordening die hem prestaties garanderen krachtens de wetgeving van een of meer andere lidstaten.
4.3
Eiser heeft per 4 april 2016 om een werkloosheidsuitkering gevraagd. Eiser ontving in de periode voorafgaand aan de aanvraag Krankengeld en werd in die periode beschouwd als iemand die werkzaamheden in loondienst verrichtte, terwijl zijn arbeidsovereenkomst nog niet was beëindigd. Hiermee is naar het oordeel van de rechtbank gegeven dat Duitsland in beginsel de lidstaat is die bevoegd is over de werkloosheidsaanspraken van eiser te oordelen. Dit sluit ook aan bij het achterliggende zogenoemde werklandbeginsel.
4.4
In de specifieke bepalingen van de Vo 883/2004 betreffende werklozen is vervolgens geen aanleiding te vinden voor het oordeel dat eiser recht heeft op uitkering volgens de wetgeving van de lidstaat waar hij woont, zijnde Nederland. Weliswaar staat niet ter discussie dat eiser ten tijde van belang volledig werkloos was, maar hij is naar het oordeel van de rechtbank niet aan te merken als grensarbeider in de zin van artikel 65, tweede lid, van de Vo 883/2004. Daarbij betrekt de rechtbank dat ingevolge artikel 1, sub f, van Vo 883/2004 (voor zover hier van belang) onder een grensarbeider wordt verstaan: een ieder die werkzaamheden in loondienst verricht in een lidstaat, maar die woont in een andere lidstaat, waarnaar hij in beginsel dagelijks of ten minste eenmaal per week terugkeert. Eiser is tijdens zijn ziekteperiode verhuisd van Duitsland naar Nederland. Zijn dienstbetrekking voor onbepaalde tijd was op dat moment niet beëindigd. Hij heeft echter in de periode dat hij in Nederland woonde geen werkzaamheden meer voor zijn werkgever verricht en hij heeft niet van zijn woonplaats naar Duitsland en terug gereisd. Dat dit het gevolg was van zijn ziekte, maakt naar het oordeel van de rechtbank niet dat eiser daardoor als grensarbeider kan worden aangemerkt. Hij heeft feitelijk tot 24 augustus 2015 werkzaamheden in Duitsland verricht en woonde op dat moment eveneens in Duitsland. De rechtbank vindt steun voor haar opvatting in de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 20 februari 2002 (ECLI:NL:CRVB:2002:AE3159), die weliswaar onder de oude verordening EEG nr. 1408/71 is gewezen, maar op dit punt zijn betekenis niet heeft verloren, nu de definitie van grensarbeider niet wezenlijk is gewijzigd. De rechtbank wijst verder op de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 3 december 2013 (ECLI:NL:RBAMS:2013:8040), die naar analogie kan worden toegepast op de situatie die nu ter beoordeling voorligt.
Ook de situatie, bedoeld in artikel 65, vijfde lid, onder b, van de Vo 883/2004 is niet aan de orde.
4.5
Dit betekent dat verweerder zich in het bestreden besluit terecht op het standpunt heeft gesteld dat Nederland niet de bevoegde lidstaat is inzake eisers aanspraken op een werkloosheidsuitkering. Aan een verdere beoordeling van wat eiser naar voren heeft gebracht komt de rechtbank daarom niet toe.
5. Het beroep is ongegrond.
6. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.
Beslissing
De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.
Deze uitspraak is gedaan door mr. D. Hardonk-Prins, rechter, in aanwezigheid van mr. drs. H. Richart, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op
griffier rechter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de datum van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening of om het opheffen of wijzigen van een bij deze uitspraak getroffen voorlopige voorziening.