ECLI:NL:RBOVE:2022:1507

Uitspraak

RECHTBANK OVERIJSSEL

Team Strafrecht

Meervoudige kamer

Zittingsplaats Zwolle

Parketnummer: 08/127166-21 (P)

Datum vonnis: 25 mei 2022

Vonnis op tegenspraak in de zaak van de officier van justitie tegen:

[verdachte],

geboren op [geboortedatum] 1990 in [geboorteplaats] ,

nu verblijvende in de PI Veenhuizen.

1.Het onderzoek op de terechtzitting

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de openbare terechtzitting van 12 mei 2022.

De rechtbank heeft kennis genomen van de vordering van de officier van justitie, mr. N. Gerlsma en van wat door verdachte en zijn raadsman mr. W. Hendrickx, advocaat te Utrecht, naar voren is gebracht.

2.De tenlastelegging

De verdenking komt er, kort en zakelijk weergegeven, op neer dat verdachte [slachtoffer] opzettelijk, al dan niet met voorbedachten rade, van het leven heeft beroofd.

Voluit luidt de tenlastelegging aan verdachte, dat:

hij op of omstreeks 14 mei 2021 te Zwolle[slachtoffer]opzettelijk, al dan niet met voorbedachten rade,van het leven heeft beroofd, door:- die [slachtoffer] van zijn fiets te trekken,- (vervolgens) die [slachtoffer] meerdere malen, in elk geval eenmaal, te slaan en/of te stompen,- (vervolgens) meerdere malen, in elk geval eenmaal, met een mes, in elk geval een scherp en/of puntig voorwerp, in de buik en/of de rug, in elk geval het lichaam, van die [slachtoffer] te steken.

3.De voorvragen

De rechtbank heeft vastgesteld dat de dagvaarding geldig is, dat zij bevoegd is tot kennisneming van deze zaak, dat de officier van justitie ontvankelijk is in de vervolging en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

4.De bewijsmotivering

4.1

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie stelt zich op het standpunt dat wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte [slachtoffer] (hierna: [slachtoffer] ) opzettelijk en met voorbedachten rade van het leven heeft beroofd.

4.2

Het standpunt van de verdediging

De verdediging stelt zich op het standpunt dat wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte [slachtoffer] opzettelijk van het leven heeft beroofd. Volgens de verdediging kan
nietwettig en overtuigend worden bewezen dat verdachte dit met voorbedachten rade heeft gedaan, zodat hij van moord dient te worden vrijgesproken.

4.3

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank acht de ten laste gelegde moord wettig en overtuigend bewezen. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Op 14 mei 2021 omstreeks 11.42 uur kwam er bij de politie een melding binnen dat er een man op de Bitterstraat te Zwolle lag en dat deze man zou zijn neergestoken. De meldster zag dat het slachtoffer niet aanspreekbaar was. De verbalisanten kwamen ter plaatse en zij zagen een steekwond tussen de schouderbladen van het slachtoffer. Het slachtoffer overleed omstreeks 12.31 uur aan het steekletsel in de rug en verdachte werd op basis van het gegeven signalement om 12.55 uur aangehouden voor moord in het Park de Wezenlanden.

Opzettelijk van het leven beroofd

Voor wat betreft de vaststelling van de feiten, zoekt de rechtbank met name aansluiting bij hetgeen is verklaard door de getuigen [getuige 1] (hierna: [getuige 1] ), [getuige 2] (hierna: [getuige 2] ) en [getuige 3] (hierna: [getuige 3] ), allen getuigen die toevallig aanwezig waren in de Bitterstraat ten tijde van het steekincident.

Op basis van de verklaring van [getuige 1] stelt de rechtbank vast dat verdachte, toen hij de Bitterstraat in kwam lopen en hij [slachtoffer] op de fiets zag, gelijk op [slachtoffer] is afgestormd en hem van zijn fiets heeft getrokken. Verdachte sloeg [slachtoffer] volgens [getuige 1] , terwijl [slachtoffer] riep:
“Stop stop stop”.

[getuige 2] verklaart dat zij zich kan herinneren dat verdachte [slachtoffer] van de fiets trok. Het ging toen volgens [getuige 2] voor wat betreft de agressie in één keer van 0 naar 100. Verdachte explodeerde als het ware. Verdachte dook op [slachtoffer] en ze belandden op de grond. [slachtoffer] lag onderop. Verdachte sloeg vol met zijn vuisten in op [slachtoffer] .

In lijn met [getuige 1] en [getuige 2] verklaart [getuige 3] dat [slachtoffer] door verdachte van de fiets werd getrokken. Zij verklaart verder dat [slachtoffer] vervolgens door verdachte werd gestoken met een mes. [getuige 3] hoorde [slachtoffer] nog roepen:
“doe het niet”,op het moment dat zij de politie belde
.Verdachte hield het mes hoog in de lucht, alvorens hij [slachtoffer] stak. [getuige 3] zag dat het mes ongeveer 15 centimeter uitstak boven de hand van verdachte. Na afloop van het steekincident liep verdachte rustig weg.

Na een aantal verklaringen van verdachte bij de politie, waarin hij niet inhoudelijk heeft willen ingaan op het incident, verklaart verdachte op 24 augustus 2021 in lijn met hetgeen voornoemde getuigen verklaarden, namelijk dat hij [slachtoffer] tegenkwam en direct ontplofte. Vervolgens verklaart verdachte letterlijk:
“ik wou hem van de fiets aftrekken en in die paar seconden dat ik hem van de fiets af wil trekken pakte ik, voelde ik dat mes ergens uit mijn linkerhand, mijn linker zak voel ik dat hij dat mes wou pakken en met die andere hand waar de mond (??) zat pakte ik dat mes.... terug zeg maar, en ik sloeg er op, ik had dat mes door mijn hand heen glijden zodat ik dat mes weer zelf in de hand had en toen was er een soort van reflex. Stak ik 'm. ik voelde dat mes er in gaan”.

Tijdens de sectie op [slachtoffer] werden één steekletsel in de rug en drie snijletsels vastgesteld. Deze zijn allen bij leven ontstaan door een scherprandige perforerende/snijdende krachtsinwerking, zoals steken en/of snijden met een mes. In relatie met steekletsel was er perforatie van de rechterborstholte, de rechterlong en de longslagader, wat heeft geleid tot verbloeding, ademhaling- en longstoornissen, hetgeen het overlijden zonder meer verklaart, aldus de arts en forensisch patholoog.

Op grond van het bovenstaande is de rechtbank van oordeel dat wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte [slachtoffer] opzettelijk van het leven heeft beroofd.

Voorbedachten rade

De vraag die voor ligt is of sprake is geweest van het handelen met voorbedachten rade, zoals in de tenlastelegging is opgenomen.

De rechtbank stelt voorop dat voor een bewezenverklaring van het bestanddeel ‘met voorbedachten rade’ moet komen vast te staan dat de verdachte zich gedurende enige tijd heeft kunnen beraden op het te nemen of het genomen besluit en hij niet heeft gehandeld in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling, zodat hij de gelegenheid heeft gehad na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven.

Bij de vraag of sprake is van voorbedachten rade gaat het bij uitstek om een weging en waardering van de omstandigheden van het concrete geval, waarbij de rechter het gewicht moet bepalen van de aanwijzingen die voor of tegen het bewezen verklaren van voorbedachten rade pleiten. De vaststelling dat de verdachte voldoende tijd had om zich te beraden op het te nemen of het genomen besluit vormt weliswaar een belangrijke objectieve aanwijzing, maar behoeft de rechter niet ervan te weerhouden aan contra-indicaties een zwaarder gewicht toe te kennen.^[1]

Uit de verklaring van verdachte, zoals afgelegd bij de politie, leidt de rechtbank af dat al geruime tijd sprake was van een conflict tussen verdachte en [slachtoffer] . Verdachte kwalificeert het conflict zelfs als een psychologische oorlogsvoering. Ter terechtzitting van 12 mei 2022 verklaart verdachte dat [slachtoffer] zijn hele leven heeft verziekt, door onder andere achter zijn rug om persoonlijke dingen rond te vertellen. [slachtoffer] beïnvloedde andere mensen in de daklozenopvang zo, dat dat nadelig was voor verdachte en [slachtoffer] heeft informatie over verdachte misbruikt die hij hem heeft verteld toen ze nog vrienden waren. Daarnaast zou er een half jaar voor het steekincident ook een ruzie zijn geweest tussen [slachtoffer] en verdachte, waarbij [slachtoffer] verdachte zou hebben geslagen en getracht zou hebben zijn net herstelde heup te breken. Dit alles heeft verdachte naar eigen zeggen enorm gekwetst. Het heeft hem emotioneel steeds meer opgebroken en hij voelde zich machteloos.

Voorts volgt uit de verklaringen van meerdere getuigen dat bij verdachte al ruim voor het incident het idee, dan wel plan leefde dat hij [slachtoffer] , vanwege het conflict tussen hen, wat aan wilde doen. Zo verklaart getuige [getuige 4] (hierna: [getuige 4] ), dat verdachte op 7 mei 2021 tegen haar heeft gezegd dat hij bescherming bij zich had en als het moest hij iemand zou vermoorden. Toen verdachte zijn jas opzij deed zag [getuige 4] een voorwerp gelijkend op een mes van ongeveer 20 centimeter, dat verdachte bij zich droeg in zijn binnenzak. Verder zou verdachte tegen [getuige 4] gezegd hebben dat als iemand hem naaide diegene vermoord moest worden.
Voorts verklaart getuige [getuige 5] (hierna: [getuige 5] ), dat verdachte een jaar of twee geleden gezegd zou hebben dat hij wel eens wilde ervaren hoe het is om iemand te vermoorden. Ook verklaart hij dat hij van [getuige 4] heeft gehoord dat verdachte één à twee weken voor het incident een mes had gekocht bij de [winkel] , waarmee hij iemand wilde neersteken. Dat verdachte inderdaad het mes waarmee hij [slachtoffer] heeft gedood voorafgaand aan het incident bij de [winkel] heeft gekocht, heeft hij bij de politie en ter terechtzitting bevestigd.

Tot slot verklaart [getuige 6] (hierna: [getuige 6] ), dat verdachte één à twee weken voor het incident uit het niets zei dat hij [slachtoffer] wilde pakken. Hij zei heel overtuigend:
“Als ik hem tegenkom, steek ik hem neer”.

De rechtbank stelt vast dat tussen voornoemde uitlatingen en het steekincident tijd heeft gezeten voor verdachte om zich te beraden op het te nemen besluit, zodat hij de gelegenheid heeft gehad na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven.

Op grond van het voorgaande is naar het oordeel van de rechtbank sprake van handelen met voorbedachten rade.

De rechtbank merkt op dat de verklaringen van de getuigen [getuige 7] , [getuige 8] en [getuige 9] niet voor het bewijs worden gebezigd, zodat het voorwaardelijk verzoek van de verdediging met betrekking tot deze getuigen(verklaringen) geen nadere bespreking behoeft.

De rechtbank is van oordeel dat wettig en overtuigend bewezen is dat verdachte [slachtoffer] opzettelijk en met voorbedachten rade van het leven heeft beroofd.

4.4

De bewezenverklaring

De rechtbank acht op grond van de in de bijlage opgenomen bewijsmiddelen waarin zijn vervat de redengevende feiten en omstandigheden waarop de bewezenverklaring steunt wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het ten laste gelegde feit heeft begaan, met dien verstande dat:

hij op 14 mei 2021 te Zwolle[slachtoffer]opzettelijk en met voorbedachten rade,van het leven heeft beroofd, door:- die [slachtoffer] van zijn fiets te trekken,- (vervolgens) die [slachtoffer] meerdere malen te slaan en te stompen,- (vervolgens) eenmaal, met een mes, in de rug, van die [slachtoffer] te steken.

De rechtbank acht niet bewezen wat aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd, zodat zij hem daarvan zal vrijspreken.

5.Strafbaarheid bewezenverklaarde en strafbaarheid verdachte

Noodweer(exces)

5.1

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft primair bepleit dat het bewezenverklaarde niet strafbaar is, omdat verdachte een beroep op noodweer toekomt. De verdediging heeft daartoe aangevoerd dat verdachte [slachtoffer] niet heeft aangevallen met een mes. Verdachte verdedigde zich ten tijde van het bewezenverklaarde feit tegen een ogenblikkelijke en wederrechtelijke aanranding van diens lijf door [slachtoffer] .
Subsidiair bepleit de raadsman dat verdachte een beroep op noodweerexces toekomt, omdat sprake was van veel emotie bij verdachte ten gevolge van een eerdere mishandeling door [slachtoffer] en het feit dat er een gevecht gaande was, zodat aannemelijk is dat sprake was van een hevige gemoedsbeweging.

5.2

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat geen sprake is geweest van noodweer(exces) en heeft daartoe aangevoerd dat er, anders dan de verklaring van verdachte, geen ondersteuning is voor diens stelling dat hij werd aangevallen door [slachtoffer] .

5.3

Het oordeel van de rechtbank

Voor een geslaagd beroep op noodweer(exces) moet allereerst worden vastgesteld dat sprake is geweest van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding van eigen of eens anders lijf, eerbaarheid, of goed waartegen verdediging noodzakelijk was.

Onder verwijzing naar de onder paragraaf 4 door de rechtbank vastgestelde feiten is er naar het oordeel van de rechtbank geen sprake geweest van een noodweersituatie, zodat het beroep op noodweer(exces) niet kan slagen.

Het bewezenverklaarde is strafbaar gesteld in artikel 289 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr). Er zijn naar het oordeel van de rechtbank ook overigens geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het feit uitsluiten. Het bewezenverklaarde levert op:

het misdrijf:
moord

Er zijn naar het oordeel van de rechtbank ook overigens geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluiten. De rechtbank oordeelt daarom dat verdachte strafbaar is voor de bewezenverklaarde feiten.

6.De op te leggen straf of maatregel

6.1

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie acht verdachte sterk verminderd toerekeningsvatbaar en vordert dat verdachte wordt veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van zeven (7) jaren, met aftrek van de tijd die verdachte in voorarrest heeft doorgebracht. Verder vordert de officier van justitie dat verdachte ter beschikking zal worden gesteld en van overheidswege zal worden verpleegd.

6.2

Het standpunt van de verdediging

De verdediging verzoekt opnieuw een persoonlijkheidsonderzoek te laten verrichten bij verdachte om meer inzicht in zijn persoon en mogelijke psychoses en de noodzaak van een tbs-maatregel te verkrijgen. Voorts wordt verzocht bij oplegging van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf, deze te maximeren op een duur van vier (4) jaren, zodat, indien terbeschikkingstelling noodzakelijk wordt geacht, hierbij voorwaarden kunnen worden gesteld.

6.3

De gronden voor een straf of maatregel

Bij de strafoplegging houdt de rechtbank rekening met de aard en de ernst van het gepleegde feit, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte zoals die uit het dossier en tijdens de behandeling ter terechtzitting naar voren zijn gekomen. De rechtbank acht daarbij in het bijzonder het volgende van belang.

Aard en ernst van de feiten

Verdachte heeft [slachtoffer] opzettelijk en met voorbedachten rade van het leven beroofd door hem op klaarlichte dag en op de openbare weg van zijn fiets te trekken, meermalen te slaan en stompen en éénmaal met een mes in zijn rug te steken. Door zijn handelen heeft verdachte het meest fundamentele recht, namelijk het recht op leven, van [slachtoffer] ontnomen. [slachtoffer] laat onder andere zijn ouders, stiefmoeders, broer en twee zussen na. De ingrijpende gevolgen die het handelen van verdachte voor hen heeft zijn onder meer gebleken uit de slachtofferverklaringen, zoals die ter terechtzitting zijn voorgedragen. Ook zijn diverse personen getuige geweest van de moord met alle impact van dien. Bovendien brengen gewelddadige misdrijven als deze gevoelens van angst en onveiligheid in de samenleving in het algemeen teweeg. De rechtbank neemt dit verdachte dan ook kwalijk.

De rechtbank heeft kennisgenomen van het uittreksel justitiële documentatie van verdachte gedateerd 8 april 2022. Hieruit blijkt dat verdachte niet eerder is veroordeeld voor een geweldsmisdrijf.

De rechtbank oordeelt dat in onderhavige zaak, gezien de aard en ernst van het gepleegde feit niet anders kan worden gereageerd, dan met het opleggen van een onvoorwaardelijke gevangenisstraf. Bij het bepalen van de duur van de gevangenisstraf houdt de rechtbank rekening met de jonge leeftijd van verdachte, het feit dat het ten laste gelegde hem in sterk verminderde mate moet worden toegerekend en de (langdurige) tbs-behandeling (zoals hierna wordt besproken) die na de gevangenisstraf zal volgen. De rechtbank zal daarom aan verdachte een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van zeven (7) jaren opleggen, met aftrek van de tijd die verdachte in voorarrest heeft verbleven.

Adviezen deskundigenDe rechtbank heeft acht geslagen op de rapportage van het Pieter Baan Centrum (PBC) van 19 november 2021, waarin over verdachte is gerapporteerd door A. Witvliet, GZ-psycholoog en I. van Outheusden, psychiater. Zij hebben de rapportage ter terechtzitting op 12 mei 2022 nader toegelicht.

Verdachte heeft geweigerd aan het onderzoek mee te werken, maar de rapporteurs kunnen wel de nodige aanwijzingen destilleren uit de observatie en beschikbare oudere stukken.

Toerekenbaarheid

Witvliet stelt dat er voldoende aanwijzingen zijn om te spreken van een psychotisch toestandsbeeld bij verdachte ten tijde van het ten laste gelegde, maar de etiologie van deze klachten is niet goed in beeld gekomen. Gezien zijn functioneren op de afdeling lijkt er geen sprake van schizofrenie. Een tijdelijk, door middelen geïnduceerd psychotisch toestandsbeeld dat momenteel is opgeklaard is goed mogelijk. Een waanstoornis die nog sluimerend aanwezig is, is door het gebrek aan onderzoek niet geheel uit te sluiten. Voor andere stoornissen zoals ADHD en een stemmingsstoornis zijn enige aanwijzingen gevonden, maar de eventuele aanwezigheid daarvan kan door verdachtes weigering mee te werken niet worden uitgezocht.
Witvliet komt tot de conclusie dat verdachte sinds de volwassenheid problemen heeft in het sociaal en beroepsmatig functioneren dat verklaard wordt door psychische problemen. Deze problemen lijken ten dele voort te komen uit persoonlijkheidsproblematiek, maar dit kan door een gebrek aan onderzoek niet vastgesteld worden. Wel kunnen verschillende stoornissen in middelengebruik worden vastgesteld, te weten een stoornis in cannabisgebruik en amfetaminegebruik, beide tenminste matig van ernst en een stoornis in alcoholgebruik, waarvan de ernst niet bekend is geworden. Ten slotte kan ook worden gesproken van een ongespecificeerde psychotische stoornis, die sinds zijn verblijf in detentie mogelijk in (gedeeltelijke) remissie is.

Van Outheusden concludeert dat tijdens het PBC-onderzoek – ook bij psychomotorische observatie – geen symptomen zijn gesignaleerd die kunnen wijzen op ADHD. Deze diagnose is zeer onwaarschijnlijk, maar niet uitgesloten. Er zijn ook geen aanwijzingen voor een stoornis in het autistisch spectrum en evenmin worden tijdens het onderzoek evidente depressieve symptomen gesignaleerd, zodat een stemmingsstoornis minder waarschijnlijk is, maar zeker niet uitgesloten vanwege het gebrek aan onderzoeksinformatie.
Tijdens het onderzoek maakt verdachte geen psychotische indruk. Er is wel een vermoeden van concretistisch denken, wat onderdeel kan uitmaken van een psychotisch proces. Diverse bronnen, zowel uit het politiedossier als uit de milieurapportage, vermelden al langer (periodiek) psychotisch functioneren, met als sterkste aanwijzing een politiemutatie uit oktober 2020, waarin verdachte bij de politie hulp vroeg voor het feit dat er een camera in zijn hoofd zou zijn geïmplanteerd. Omdat niet inhoudelijk met verdachte kon worden gesproken over zijn psychotische belevingen, is de precieze inhoud ervan niet duidelijk geworden en is ook weinig te zeggen over de etiologie ervan, behalve dat geen sprake lijkt te zijn van schizofrenie, omdat daarbij ook tussen de psychotische episodes door sprake moet zijn van duidelijk verminderd (executief) functioneren. Het meest waarschijnlijk is een psychotische stoornis door het gebruik van middelen, in het bijzonder amfetamine. Een waanstoornis is echter niet uitgesloten vanwege de beperkte informatie over het inhoudelijke denken van verdachte.

Witvliet en Van Outheusden concluderen gezamenlijk dat hoewel zij het ten laste gelegde niet met verdachte hebben kunnen bespreken, er sprake lijkt te zijn geweest van een culminatie van factoren, intern en extern, chronisch en acuut en met een lange aanloop, die bij verdachte geleid hebben tot een stuwing van negatieve emoties in de vorm van angst, wanhoop, krenking, frustratie, boosheid en agressie, leidend tot een sterk afgenomen realiteitstoetsing en verlies van zelfcontrole. Dit resulteert in de constatering dat sprake is geweest van een grote mate van doorwerking van de stoornis(sen) in het ten laste gelegde.
Alles overziend wordt geadviseerd om het ten laste gelegde in minimaal sterk verminderde mate aan verdachte toe te rekenen.

Recidivegevaar

De psycholoog en psychiater hebben in de rapportage ook hun bevindingen beschreven ten aanzien van het recidivegevaar.

Zij concluderen dat bij het toepassen van gestructureerde risicotaxatie met behulp van de HCR-20V3, een instrument om de kans op gewelddadige recidive in kaart te brengen, blijkt dat verdachte op veel items scoort en de kans op recidive daarmee als hoog wordt ingeschat. Verdachte scoort op veel historische risicofactoren en maximaal op de zogenaamde risicohanteringsitems. Er zijn enkele beschermende factoren: verdachte heeft een gemiddelde intelligentie, er lijkt voorafgaand aan het proces van afglijden enige mate van zelfcontrole te zijn geweest en zijn coping (ook al is die gebrekkig en vermijdend) lijkt lange tijd te hebben bijgedragen aan het voorkomen van geweld. Daarmee komt de actuariële risicoinschatting uit op matig tot hoog. Vanwege de deplorabele maatschappelijke inbedding is er geen reden om te verwachten dat betrokkene zijn leven zonder behandeling en in soortgelijke omstandigheden nu wel op een verantwoorde manier vorm zal weten te geven. Er is weliswaar een beperkt strafblad, maar de vermijdende dynamiek van verdachte leidt ertoe dat hij zijn frustraties opstapelt in plaats van oplost. Het gecombineerde oordeel (klinisch en gestructureerd) over het risico op herhaling op de lange termijn komt daarom uit op hoog.

Met betrekking tot de interventies die het recidivegevaar kunnen beperken bevelen Witvliet en Van Outheusden een intensieve en langdurige behandeling aan. Pas als de diagnostiek is verfijnd, kunnen de doelen van de behandeling helder worden geformuleerd en kunnen daar passende interventies bij worden gezocht en in volgorde worden geplaatst. In ieder geval zal een gedegen psychotherapeutisch proces nodig zijn om de persoonlijkheidsstructuur en identiteitsvorming van verdachte te versterken en om rijpere copingmechanismen te ontwikkelen. Daarnaast zal intensief moeten worden gewerkt aan de stoornissen in het gebruik van middelen. De vorm en manier van de behandeling van het psychotisch proces zal mede afhangen van de diagnostische conclusies over de etiologie ervan, maar gezien de bewezen kwetsbaarheid van verdachte zal ook dit behandeltraject geen sinecure zijn.
Na deze intensieve behandeling zal een eveneens langdurig traject van toeleiding naar een instelling voor beschermd wonen noodzakelijk zijn, dit vanwege het ontbreken van enige maatschappelijke inbedding en de complexiteit van de pathologie, die risico’s op verschillende gebieden met zich brengt, zoals terugval in middelengebruik.

De combinatie van de benodigde behandelduur en -intensiteit met een traject waarin

geleidelijk en onder toezicht wordt toegewerkt naar meer zelfstandigheid, waarbij sprake is

van psychotische problematiek, stoornissen in middelengebruik, een gebrek aan maatschappelijke inbedding en een beperkt inzicht en de beperkte motivatie, vraagt om het kader van een terbeschikkingstelling.

De deskundigen achten het vanwege het bovenstaande onwaarschijnlijk dat verdachte zich aan voorwaarden zal kunnen houden, wanneer die een dergelijk intensief en langdurig klinisch traject met gedegen toezicht tot en met de resocialisatiefase omvatten, zodat geadviseerd wordt om aan betrokkene het kader van tbs met bevel tot dwangverpleging op te leggen om bovenstaande te kunnen realiseren.

Tbs-maatregel

De rechtbank ziet, in tegenstelling tot de verdediging, geen noodzaak voor nader onderzoek naar de persoon van verdachte. Het verzoek daartoe wordt afgewezen.

De rechtbank neemt de deugdelijk onderbouwde conclusies en het advies uit de hierboven weergegeven PBC-rapportage over en maakt deze tot de hare. Dit betekent dat de rechtbank vaststelt dat bij verdachte ten tijde van het begaan van het bewezenverklaarde een ziekelijke stoornis van de geestvermogens bestond, en dat het bewezenverklaarde hem in sterk verminderde mate kan worden toegerekend. Gezien de ernst van de stoornis, het beschreven hoge recidivegevaar en het gevaar voor anderen, indien verdachte onbehandeld in de maatschappij terugkeert, acht de rechtbank het opleggen van de terbeschikkingstellingsmaatregel noodzakelijk, nu de veiligheid van de samenleving dit vereist. Omdat behandeling een absoluut vereiste is en het vanwege de problematiek van verdachte onwaarschijnlijk is dat hij zich (blijvend) aan voorwaarden zal kunnen houden, zal daarbij de verpleging van overheidswege worden gelast. Het alsnog laten opmaken van een maatregelrapportage door de reclassering is dan ook niet aan de orde.

Gelet op het voorgaande zal de rechtbank de terbeschikkingstelling met verpleging van overheidswege opleggen.

De rechtbank overweegt dat de maatregel tot terbeschikkingstelling zal worden opgelegd voor een misdrijf gericht tegen of gevaar veroorzakend voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een of meer personen als bedoeld in artikel 359, zevende lid, Wetboek van Strafvordering (Sv). De totale duur van de maatregel kan daarom een periode van vier jaar te boven gaan.

7.De schade van benadeelden

7.1

De vordering van de benadeelde partij [benadeelde 1]

[benadeelde 1], vader van het slachtoffer, heeft zich als benadeelde partij gevoegd in dit strafproces. De benadeelde partij vordert verdachte te veroordelen om schadevergoeding te betalen tot een totaalbedrag van
€ 20.052,90, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf het moment waarop de schade is ontstaan. De gevorderde materiële schade bestaat uit de volgende posten:

- kosten lijkbezorging/uitvaart à € 1.720,70;

- reiskosten à € 832,20 (waarvan € 178,80 toekomstige reiskosten).