Uitspraak
RECHTBANK Overijssel
Civiel recht
Zittingsplaats Almelo
Vonnis in hoofdzaak en vrijwaring van 15 oktober 2025
in de zaak met zaaknummer: C/08/315130 / HA ZA 24-223 van
[partij A] Q.Q.,
te [vestigingsplaats],
eisende partij in de hoofdzaak,
hierna te noemen: de curator,
advocaat: mr. N.J.H. [partij A] LLM.,
tegen
1.[partij B],
te [woonplaats 1],
hierna te noemen [partij B],
gedaagde partij in de hoofdzaak,
niet verschenen,
2.
[partij C],
2.
[partij C],
te [woonplaats 3],
hierna te noemen [partij C],
gedaagde partij in de hoofdzaak,
advocaat: mr. A.J.C. van Gurp,
hierna samen te noemen: [partij B] en [partij C].
en in de zaak met zaaknummer van C/08/324837 HA ZA 24-459
[partij C],
te [woonplaats 3],
hierna te noemen [partij C],
eisende partij in de vrijwaringszaak,
advocaat: mr. A.J.C. van Gurp,
tegen
[partij B],
te [woonplaats 2],
hierna te noemen [partij B],
gedaagde partij in de vrijwaringszaak,
niet verschenen.
1.De procedure in de hoofdzaak
1.1.
Het verdere verloop van de procedure blijkt uit:
- het tussenvonnis van 18 september 2024
- de conclusie van antwoord met producties 1 tot en met 3
- de conclusie van antwoord met producties 1 tot en met 3
- de akte overlegging producties met producties 56 tot en met 63 van de curator
- de mondelinge behandeling van 3 maart 2025, ter gelegenheid waarvan door de curator en [partij C] spreekaantekeningen zijn overgelegd en waarvan door de griffier aantekeningen zijn gemaakt
- de mondelinge behandeling van 3 maart 2025, ter gelegenheid waarvan door de curator en [partij C] spreekaantekeningen zijn overgelegd en waarvan door de griffier aantekeningen zijn gemaakt
- de akte uitlaten, tevens houdende akte overlegging producties met producties 64 en 65 van de curator
- de antwoordakte van [partij C].
1.2.
Ten slotte is vonnis gevraagd. Het vonnis is – na aanhouding – bepaald op vandaag.
2.De procedure in de vrijwaringszaak
2.1.
Het verloop van de procedure blijkt uit:
- het incidenteel vonnis van 18 september 2024
- de dagvaarding met producties.
2.2.
Ten slotte is vonnis gevraagd. Het vonnis is – na aanhouding – bepaald op vandaag.
3.De kern van de hoofd- en vrijwaringszaak
De curator heeft [partij B] en [partij C] in hun hoedanigheid van bestuurders van de failliete vennootschap [bedrijf 1] in de hoofdzaak aangesproken voor het boedeltekort op grond van onbehoorlijk bestuur jegens de gezamenlijke schuldeisers. De curator is onder meer van mening dat [partij B] en [partij C] niet hebben voldaan aan de administratieplicht waardoor er sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur dat een belangrijke oorzaak is van het faillissement. [partij C] heeft verweer gevoerd. [partij B] is niet verschenen in de procedure. De rechtbank komt in de hoofdzaak tot het oordeel dat [partij B] en [partij C] in hun hoedanigheid van bestuurder van het failliete [bedrijf 1] B.V. aansprakelijk zijn voor het boedeltekort op grond van onbehoorlijk bestuur; [partij B] voor het gehele boedeltekort en [partij C] voor een gedeelte daarvan (20%). De vordering tegen [partij C] op grond van de faillissementspauliana wordt afgewezen. In de vrijwaringszaak komt de rechtbank tot het oordeel dat [partij B] moet worden veroordeeld tot betaling aan [partij C] van al hetgeen waartoe [partij C] op grond van zijn veroordeling in de hoofdzaak meer heeft voldaan aan de curator dan hem in zijn onderlinge verhouding tot [partij B] (10% van het boedeltekort) aangaat. De rechtbank zal haar beslissingen hieronder verder toelichten.
4.De feiten in de hoofdzaak
Voor de beoordeling van de vorderingen zijn de volgende feiten van belang.
4.1.
Bij vonnis van deze rechtbank van 23 november 2022 is [bedrijf 1] B.V. (hierna: [bedrijf 1]) is in staat van faillissement verklaard met aanstelling van mr. [partij A] als curator. Bestuurders van [bedrijf 1] waren [partij B] via zijn personal holding [bedrijf 2] B.V. (deze is eveneens op 23 november 2022 failliet verklaard) en [partij C] via zijn personal holding [partij C] B.V., die per 1 maart 2024 ge-turbo-liquideerd.
4.2.
[bedrijf 1] is opgericht op 24 februari 2021. [partij C] B.V. is bestuurder geweest van [bedrijf 1] vanaf 24 februari 2021 tot 1 april 2022.
4.3.
De activiteiten van [bedrijf 1] bestonden uit onder meer het bouwen van zogenoemde ‘houseboats’: luxe woonboten die op eigen kracht kunnen worden verplaatst.
4.4.
Per 1 april 2022 is [partij C] in dienst getreden als ‘
allround medewerker met de specialistische taken het maken van (goedgekeurde) bouwtekeningen en de verkoop van woonboten en aanverwante activiteiten’.
allround medewerker met de specialistische taken het maken van (goedgekeurde) bouwtekeningen en de verkoop van woonboten en aanverwante activiteiten’.
4.5.
Op 15 juli 2022 is tussen [partij C] B.V. en [bedrijf 2] B.V. een vaststellingsovereenkomst gesloten, waarbij [partij C] B.V. onder meer haar aandelen in
[bedrijf 1] heeft verkocht aan [bedrijf 2] B.V. tegen betaling van € 7.500,- waarbij de betaling plaatsvond door kwijtschelding van een lening ad € 6.000,-.
4.6.
De curator heeft het faillissementstekort voorlopig bepaald op € 554.757,35.
4.7.
Op 2 mei 2024, na daartoe verkregen verlof, heeft de curator conservatoir beslag laten leggen ten laste van [partij B] en [partij C].
4.8.
Bij brieven van 3 mei 2024 heeft de curator [partij B] en [partij C] aansprakelijk gesteld voor het faillissementstekort van [bedrijf 1].
5.De vorderingen en de standpunten van partijen
in de hoofdzaak
5.1.
De curator vordert dat de rechtbank bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad:
I. voor recht verklaart dat [partij B] zijn taak als bestuurder van [bedrijf 1] B.V. kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld, dat dit een belangrijke oorzaak is van het faillissement van [bedrijf 1] B.V. en dat [partij B] daarom jegens eiser hoofdelijk aansprakelijk is voor het bedrag van de schulden van [bedrijf 1] B.V. voor zover deze schulden niet door vereffening van de overige baten kunnen worden voldaan;
II. voor recht verklaart dat [partij C] zijn taak als bestuurder van [bedrijf 1] B.V. kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld, dat dit een belangrijke oorzaak is van het faillissement van [bedrijf 1] B.V. en dat [partij C] daarom jegens eiser hoofdelijk aansprakelijk is voor het bedrag van de schulden van [bedrijf 1] B.V. voor zover deze schulden niet door vereffening van de overige baten kunnen worden voldaan;
III. [partij B] en [partij C] hoofdelijk, des dat de een betalend, de ander zal zijn bevrijd, veroordeelt te betalen aan eiser een voorschot op het bedrag dat gedaagden sub 1 en sub 2 op grond van het sub I en sub II gevorderder dienen te betalen, groot € 400.000,-, althans een door uw rechtbank in goede justitie te bepalen bedrag;
IV. [partij C] veroordeelt tot betaling van een bedrag ad € 6.000,-
V. [partij B] een civielrechtelijk bestuursverbod oplegt op grond van artikel 106a van de Faillissementswet voor de duur van vijf jaar vanaf de datum dat het vonnis in kracht van gewijsde is gegaan, inhoudende dat gedurende de tussenliggende periode [partij B] niet benoemd kan worden tot bestuurder en/of commissaris van een rechtspersoon en niet mag optreden als feitelijk beleidsbepaler van een rechtspersoon, onder het opleggen van een dwangsom van € 500,- per dag of dagdeel waarop [partij B] aan dit verbod voldoet.
VI. [partij C] een civielrechtelijk bestuursverbod oplegt op grond van artikel 106a van de Faillissementswet voor de duur van vijf jaar vanaf de datum dat het vonnis in kracht van gewijsde is gegaan, inhoudende dat gedurende de tussenliggende periode [partij C] niet benoemd kan worden tot bestuurder en/of commissaris van een rechtspersoon en niet mag optreden als feitelijk beleidsbepaler van een rechtspersoon, onder het opleggen van een dwangsom van € 500,- per dag of dagdeel waarop [partij C] niet aan dit verbod voldoet.
VII. gedaagden hoofdelijk, des dat de een betalend, de ander zal zijn bevrijd, veroordeelt in de kosten van dit geding alsmede in de kosten van de gelegde beslagen en daarbij op voorhand het nasalaris begroot op een bedrag van € 157,- zonder betekening en
€ 239,- met betekening van het ten deze te wijzen vonnis, het totale bedrag aan proceskosten vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 14 dagen na het wijzen van het vonnis.
5.2.
Namens [partij B] is niemand verschenen.
5.3.
[partij C] heeft gemotiveerd verweer gevoerd.
5.4.
Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover van belang, nader ingegaan.
in de vrijwaringszaak
5.5.
[partij C] vordert dat de rechtbank, bij vonnis uitvoerbaar bij voorraad, [partij B] veroordeelt tot betaling aan [partij C] van al hetgeen waartoe [partij C] als gedaagde in de procedure tegen de curator in het faillissement van [bedrijf 1] (C/08/315130 / HA ZA 24-233) wegens de vorderingen onder II., III. en/of VII. van het petitum van de dagvaarding mocht worden veroordeeld, voor zover [partij C] desbetreffende bedragen aan de curator zal hebben voldaan, een en ander met veroordeling van [partij B] in de kosten van deze procedure, die van tenuitvoerlegging daaronder begrepen, als ook in de gebruikelijke nakosten bedragende € 178,- zonder betekening en verhoogd met € 92,- in geval van betekening, een en ander te voldoen binnen 14 dagen na dagtekening van het vonnis en voor het geval voldoening van de proceskosten en nakosten niet binnen deze termijn plaatsvindt te vermeerderen met de wettelijke rente over de proceskosten en nakosten vanaf bedoelde termijn tot de dag der algehele voldoening.
5.6.
Namens [partij B] is niemand verschenen.
6.De beoordeling
in de hoofdzaak
6.1.
Verstekverlening
Namens [partij B] heeft zich geen advocaat gesteld in de procedure. Het gevraagde verstek jegens [partij B] zal worden verleend nu bij de (betekening van de) dagvaarding de wettelijke termijnen en formaliteiten in acht zijn genomen.
Vonnis op tegenspraak
6.2.
Op grond van artikel 140 lid 3 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) wordt tussen partijen één vonnis gewezen, dat als vonnis op tegenspraak tussen alle partijen wordt beschouwd.
Beoordeling van de vorderingen
6.3.
De rechtbank zal hierna achtereenvolgens het juridisch kader schetsen en daarna de vorderingen per gedaagde partij beoordelen.
6.4.
Ten opzichte van [partij B] geldt dat de vorderingen worden toegewezen, tenzij deze de rechtbank onrechtmatig of ongegrond voorkomen. Door de wel verschenen [partij C] aangevoerde verweren werken niet in het voordeel van [partij B], tenzij sprake is van een rechtsbetrekking tussen partijen die verplicht tot een voor alle gedaagden gelijke beslissing. Die situatie doet zich hier niet voor. Toewijzing van de vorderingen jegens [partij B] enerzijds en een eventuele (gedeeltelijke) afwijzing van de vorderingen jegens [partij C] anderzijds zou niet leiden tot een tegenstrijdig vonnis. Er is geen sprake van een rechtsbetrekking tussen partijen die verplicht tot een voor alle gedaagden gelijke beslissing Hoge Raad 28 mei 1999, ECLI:NL:HR:1999:ZC2911, r.o. 3.2.).
Het juridisch kader
6.5.
Voor de aansprakelijkheid voor [partij B] en [partij C] ten aanzien van het gevorderde boedeltekort, is op de eerste plaats artikel 2:248 BW van belang. De rechtbank begrijpt het standpunt van de curator aldus dat [partij B] en [partij C] hun taak als bestuurder van [bedrijf 1] kennelijk onbehoorlijk hebben vervuld in de zin van artikel 2:248 lid 1 en lid 2 BW, omdat het bestuur niet heeft voldaan aan zijn administratieplicht ex artikel 2:10 BW, er sprake was van financieel wanbestuur en er geen deugdelijke bouw- en constructietekeningen van de boten zijn gemaakt.
6.6.
Artikel 2:248 BW bepaalt, voor zover hier van belang:
“
1. In geval van faillissement van de vennootschap is iedere bestuurder jegens de boedel hoofdelijk aansprakelijk voor het bedrag van de schulden voor zover deze niet door vereffening van de overige baten kunnen worden voldaan, indien het bestuur zijn taak kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld en aannemelijk is dat dit een belangrijke oorzaak is van het faillissement.
1. In geval van faillissement van de vennootschap is iedere bestuurder jegens de boedel hoofdelijk aansprakelijk voor het bedrag van de schulden voor zover deze niet door vereffening van de overige baten kunnen worden voldaan, indien het bestuur zijn taak kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld en aannemelijk is dat dit een belangrijke oorzaak is van het faillissement.
2. Indien het bestuur niet heeft voldaan aan zijn verplichtingen uit de artikelen 10 of 394, heeft het zijn taak onbehoorlijk vervuld en wordt vermoed dat onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak is van het faillissement. (…) Een onbelangrijk verzuim wordt niet in aanmerking genomen.
3. Niet aansprakelijk is de bestuurder die bewijst dat de onbehoorlijke taakvervulling door het bestuur niet aan hem te wijten is en dat hij niet nalatig is geweest in het treffen van maatregelen om de gevolgen daarvan af te wenden.
4. De rechter kan het bedrag waarvoor de bestuurders aansprakelijk zijn verminderen indien hem dit bovenmatig voorkomt, gelet op de aard en de ernst van de onbehoorlijke taakvervulling door het bestuur, de andere oorzaken van het faillissement, alsmede de wijze waarop dit is afgewikkeld. De rechter kan voorts het bedrag van de aansprakelijkheid van een afzonderlijke bestuurder verminderen indien hem dit bovenmatig voorkomt, gelet op de tijd gedurende welke die bestuurder als zodanig in functie is geweest in de periode waarin de onbehoorlijke taakvervulling plaats vond.
(…)
6. De vordering kan slechts worden ingesteld op grond van onbehoorlijke taakvervulling in de periode van drie jaren voorafgaande aan het faillissement. Een aan de bestuurder verleende kwijting staat aan het instellen van de vordering niet in de weg.
(…)”.
6.7.
Artikel 2:248 BW strekt tot bescherming van de belangen van de gezamenlijke schuldeisers van de gefailleerde vennootschap. Van kennelijk onbehoorlijke taakvervulling in de zin van artikel 2:248 BW kan slechts worden gesproken als geen redelijk denkend bestuurder – onder dezelfde omstandigheden – aldus gehandeld zou hebben (vgl. o.a. HR 8 juni 2001, ECLI:NL:HR:2001:AB2053, NJ 2001/454, rov. 3.7). Vereist is ook dat de belangen van de gezamenlijke schuldeisers zijn geschaad door het handelen of nalaten van de bestuurder en dat de bestuurder wist of behoorde te weten dat zijn handelen dat gevolg zou hebben (vgl. o.a. HR 21 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2370, r.o. 3.5.2.).
De bewijslast dat sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur rust op de curator, die zich immers beroept op de rechtsgevolgen daarvan.
6.8.
Wanneer er sprake is van een schending van de administratieplicht als bedoeld in artikel 2:248 lid 2 jo 2:10 BW komt onweerlegbaar vast te staan dat er sprake is van onbehoorlijk bestuur. In dat geval wordt tevens (weerlegbaar) vermoed dat het onbehoorlijke bestuur een belangrijke oorzaak is geweest van het faillissement.
De aangesproken bestuurder kan dit vermoeden ontkrachten door aannemelijk te maken dat andere feiten of omstandigheden dan zijn onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak van het faillissement zijn geweest.
Indien er sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur en dit kennelijk onbehoorlijk bestuur een belangrijke oorzaak is van het faillissement, dan is
iederebestuurder jegens de boedel aansprakelijk voor het tekort in het faillissement.
iederebestuurder jegens de boedel aansprakelijk voor het tekort in het faillissement.
Niet aansprakelijk is echter de bestuurder die bewijst dat de onbehoorlijke taakvervulling door het bestuur niet aan hem is te wijten en bewijst dat hij niet nalatig is geweest in het treffen van maatregelen om de gevolgen daarvan af te wenden. Ook kan de rechter het bedrag waarvoor de bestuurders aansprakelijk zijn matigen, indien hem dit bovenmatig voorkomt gelet op de aard en de ernst van de onbehoorlijke taakvervulling, de andere oorzaken van het faillissement en de wijze waarop het faillissement is afgewikkeld.
[partij B]
6.9.
De rechtbank is van oordeel dat vast kan worden gesteld dat sprake is geweest van kennelijk onbehoorlijk bestuur door [partij B]. Onder andere de volgende – onweersproken – gestelde omstandigheden en feiten zijn daarvoor ieder voor zich maar ook in samenhang, redengevend:
- een groot deel (68%) van de bankmutaties over de periode april 2021 (datum oprichting [bedrijf 1]) tot en met maart 2022 zijn niet in de administratie verantwoord;
- inkomsten, bestaande uit aanbetalingen/deelbetalingen van klanten die een houseboat lieten bouwen, werden lang niet altijd aangewend voor de bouw van deze houseboats, maar in veel gevallen doorgesluisd naar andere entiteiten;
- er is een bedrag van € 397.957,61 weggevloeid naar [bedrijf 3] B.V., een dochteronderneming van [bedrijf 2] B.V;
- [partij B] heeft in privé een bedrag van € 94.008,44 aan [bedrijf 1] onttrokken;
- er is sprake van diverse contante opnames ter hoogte van in totaal € 5.800,- waarvan niet is aangetoond dat deze opnames in het belang van de vennootschap hebben plaatsgevonden.
6.10.
De rechtbank is van oordeel dat [partij B] niet heeft voldaan aan zijn verplichtingen uit artikel 2:10 BW. Er is geen sprake is van ‘een onbelangrijk verzuim’. Op grond van het bepaalde in artikel 2:248 lid 2 BW staat daarmee in rechte vast dat [partij B] zijn taak (ook voor het overige) onbehoorlijk heeft vervuld.
6.11.
De conclusie is dan ook dat er sprake is van wanbestuur door [partij B]. Hij heeft zijn taak als bestuurder kennelijk onbehoorlijk vervuld hetgeen tot het faillissement van [bedrijf 1] heeft geleid. Daarvan kan [partij B] als bestuurder van [bedrijf 1] een persoonlijk ernstig verwijt worden gemaakt. [partij B] is – reeds op grond hiervan – aansprakelijk voor het tekort in het faillissement van [bedrijf 1]. De overige door de curator ingenomen – onweersproken – stellingen, waaronder die over de deugdelijkheid van de door [bedrijf 1] vervaardigde houseboats, kunnen dan ook onbesproken blijven.
Verklaring voor recht kennelijk onbehoorlijk bestuur
6.12.
Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de vordering jegens [partij B] onder I. kan worden toegewezen.
Voorschot
6.13.
De curator heeft van [partij B] een voorschot op het faillissementstekort gevorderd van € 400.000,-. Dat bedrag kan als onweersproken worden toegewezen.
Bestuursverbod
6.14.
Het gevorderde bestuursverbod zal ten opzichte van [partij B] worden toegewezen, op de grond dat hij aansprakelijk is uit hoofde van artikel 2:248 BW (zie artikel 106a lid 1 sub a Fw). Gezien het ernstige wanbestuur door [partij B] acht de rechtbank het bestuursverbod gerechtvaardigd.
[partij B] kan wegens het bestuursverbod gedurende vijf jaar nadat deze uitspraak in kracht van gewijsde is gegaan, niet tot bestuurder of commissaris worden benoemd van een in artikel 2:3 BW genoemde rechtspersoon (zo volgt uit artikel 106b lid 1 Fw). Gedurende deze periode mag [partij B] ook niet optreden als feitelijk beleidsbepaler als ware hij bestuurder (zo volgt uit artikel 106d Fw en de parlementaire geschiedenis).
6.15.
Zoals gevorderd zal een dwangsom aan de veroordeling worden verbonden (wat mogelijk is op grond van het vijfde lid van artikel 106b Fw). De hoogte van de dwangsom wordt zoals gevorderd bepaald op € 500,- per dag of dagdeel dat [partij B] niet aan de veroordeling voldoet, met een maximum van € 20.000,-.
[partij C]
6.16.
[partij C] betwist allereerst dat er sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur, althans dat het (vermeend) kennelijk onbehoorlijk bestuur een belangrijke oorzaak is van het faillissement van [bedrijf 1]. Subsidiair stelt [partij C] zich op het standpunt dat hij zich kan disculperen, althans (meer subsidiair) dat aan hem een beroep op matiging toekomt.
Is er sprake van onbehoorlijk bestuur?
6.17.
De rechtbank stelt vast dat – in de periode dat ook [partij C] bestuurder was van
[bedrijf 1] – (in ieder geval) [partij B] grote bedragen heeft onttrokken aan [bedrijf 1] en dus een deel van de mutaties niet in de administratie is verantwoord. Het betreft bedragen die zijn weggevloeid naar [bedrijf 3] B.V., een dochteronderneming van [bedrijf 2] (de personal holding van [partij B]). Dat is niet in geschil tussen de curator en [partij C].
[partij C] verwijst in dit verband naar het door hem als productie 2 bij conclusie van antwoord overgelegd overzicht van de geldstromen van [bedrijf 1] tussen februari 2021 tot en met
maart 2022, waaruit die onttrekkingen ook volgen. Er is geen sprake van ‘een onbelangrijk verzuim’. Hiermee staat vast dat in principe sprake is van kennelijk onbehoorlijk bestuur van het voltallige bestuur. Immers, met schending van de administratieplicht staat vast dat in beginsel (over de hele linie) sprake is geweest van onbehoorlijk bestuur. Nu [partij C] niet heeft voldaan aan zijn verplichtingen uit artikel 2:10 BW, staat op grond van het bepaalde in artikel 2:248 lid 2 BW daarmee in rechte vast dat [partij C] zijn taak (ook voor het overige) onbehoorlijk heeft vervuld. Vermoed wordt dat deze onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak is geweest van het faillissement van [bedrijf 1].
Is het onbehoorlijk bestuur een belangrijke oorzaak geweest van het faillissement?
6.18.
Naar het oordeel van de rechtbank heeft [partij C] onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld om het vermoeden dat de onbehoorlijke taakvervulling een belangrijke oorzaak is van het faillissement te weerleggen. Hoewel [partij C] stelt dat de schending van de administratieplicht geen belangrijke oorzaak is geweest van het faillissement, omdat er op het moment dat [partij C] bestuurder was van [bedrijf 1] sprake was van een vaste en constante stroom inkomsten en de financiële problemen pas zijn ontstaan nadat [partij C] is afgetreden als bestuurder, miskent [partij C] dat daarmee geen afbreuk kan worden gedaan aan het rechtsvermoeden van artikel 2:248 lid 2 BW. Immers, het financieel wanbeleid van een bestuurder brengt – gelet op voornoemd juridisch kader – (eveneens) onbehoorlijke taakvervulling van het gehele bestuur met zich, zodat (ook) in geval het financieel wanbeleid tot het faillissement heeft geleid, ervan moet worden uitgegaan dat de onbehoorlijke taakvervulling door het bestuur een belangrijke oorzaak van het faillissement is geweest. Bovendien ligt dit financieel wanbeleid c.q. de onttrekkingen weer (mede) aan de basis van de gebrekkige administratie, nu onder meer de onttrekkingen blijkens de – onweersproken – stellingen van de curator buiten de boeken zijn gehouden, zodat ook in zoverre het rechtsvermoeden dat de schending van de administratieplicht een belangrijke oorzaak is geweest van het faillissement, niet is ontzenuwd.
6.19.
Het voorgaande betekent dat in beginsel
iederebestuurder, zowel [partij B] als [partij C], jegens de boedel aansprakelijk is voor het tekort in het faillissement.
iederebestuurder, zowel [partij B] als [partij C], jegens de boedel aansprakelijk is voor het tekort in het faillissement.
Kan [partij C] zich disculperen?
6.20.
Vervolgens is de vraag aan de orde of [partij C] zich desondanks als bestuurder kan disculperen, nu [partij C] een beroep op disculpatie als bedoeld in artikel 2:248 lid 3 BW heeft gedaan. Hij heeft in dit verband aangevoerd dat de onbehoorlijke taakvervulling van het bestuur niet aan hem te wijten is, maar aan het handelen van [partij B].
[partij C] stelt daartoe dat hij en [partij B] binnen [bedrijf 1] samenwerkten op basis van een taakverdeling. Die hield in dat [partij C] de boten zou gaan verkopen en dat hij ook het contact zou onderhouden met de klanten. [partij C] maakte daarnaast de ontwerpen, sfeerimpressies, 3D-modellen en tekeningen van de boten, deed de bestellingen bij de leveranciers van
[bedrijf 1] en onderhield contact met de werkplaats om het bouwteam te informeren over de werkzaamheden. [partij B] was op basis van de overeengekomen taakverdeling belast met het verrichten van de gehele administratie, waaronder ook de projectadministratie, [partij B] stelde de overeenkomsten ten behoeve van de klanten op en deed de facturering en de inkoop van zaken, zoals drijvers en staal. [partij B] onderhield het contact met de boekhouder en leverde de administratie aan de boekhouder aan. [partij B] regelde verder de financieringen, het huurpand, zorgde voor de betalingen aan de leveranciers, personeel en overige crediteuren. [partij B] had ook de taak om de bouw- en constructietekeningen via één van zijn connecties te laten goedkeuren. De taakverdeling tussen [partij B] en [partij C] was gebaseerd op tussen hen gemaakte afspraken en onderling vertrouwen en [partij C] heeft zijn taken naar behoren vervuld, vindt hij. [partij C] was druk met de aan hem opgedragen werkzaamheden en verkocht ook daadwerkelijk meerdere boten. De bouw van de boten ging ook al vlot van start. Het bedrijf draaide in de beleving van [partij C] heel goed. [partij C] heeft gepoogd om toezicht te houden op het handelen van [partij B]. [partij C] kon zelf echter niet controleren hoe [bedrijf 1] er in financieel opzicht voorstond, omdat hij nog geen inzicht had in de bankrekening van [bedrijf 1]. Omdat hij geen zelfstandig bevoegd bestuurder van [bedrijf 1] was, had hij hiervoor de medewerking van [partij B] nodig. [partij B] had toegezegd dat hij zijn medewerking zou verlenen. [partij C] had geen reden om [partij B] te wantrouwen. Pas in november 2021 was er voor [partij C] reden om te vermoeden dat zijn medebestuurder zijn taken niet goed zou uitvoeren en dat er sprake zou zijn van een foutje in de administratie. [partij C] kreeg toen via een leverancier te horen dat er sprake was van een openstaande factuur. Hij heeft bij [partij B] om opheldering gevraagd en tegen hem gezegd dat het anders moet. [partij C] heeft vervolgens ook aangedrongen op inzicht in de boekhouding. Toen dit inzicht uitbleef heeft [partij C] de externe boekhouder gevraagd om inzicht in de administratie. Nadat de boekhouder de conceptcijfers toezond aan [partij C] in maart 2022 was het voor [partij C] duidelijk dat er sprake was van een incomplete boekhouding. [partij C] heeft herhaaldelijk aan [partij B] verzocht om openheid van zaken te geven. [partij B] deed dat niet, waarop [partij C] per 1 april 2022 is afgetreden als bestuurder.
6.21.
De rechtbank stelt bij de beoordeling van dit verweer voorop dat het bestuur in beginsel collectief verantwoordelijk is voor een behoorlijke taakvervulling. Een geslaagd beroep op disculpatie is – blijkens de rechtspraak – slechts bij hoge uitzondering mogelijk. Voor disculpatie van een individuele bestuurder is op grond van artikel 2:248 lid 3 BW vereist dat [partij C] stelt en bewijst dat de onbehoorlijke taakvervulling door het (collectieve) bestuur i) niet aan hem te wijten is en ii) hij niet nalatig is geweest in het treffen van maatregelen om de gevolgen van de onbehoorlijke taakvervulling af te wenden. Voor een geslaagd beroep op disculpatie is derhalve niet voldoende dat de bestuurder niet betrokken is geweest bij het onbehoorlijk bestuur. Van de bestuurder wordt een actieve rol verwacht om (de gevolgen van) het onbehoorlijk bestuur af te wenden.
6.22.
De omstandigheid dat de taken binnen [bedrijf 1] waren verdeeld en [partij C] voornamelijk de uitvoerende werkzaamheden onder zich had en niet de administratie/facturering deed, is niet beslissend voor de beoordeling van het disculpatieberoep. Ondanks die taakverdeling mag van een bestuurder van een vennootschap worden verwacht dat hij zich rekenschap geeft van de feiten en omstandigheden die van belang zijn voor het in stand houden van de solvabiliteit van de vennootschap waarvan hij bestuurder is. Daarbij past een kritische opstelling van de ene bestuurder jegens de andere. Een ander oordeel zou afbreuk doen aan de collectieve verantwoordelijkheid van het bestuur (jegens de gezamenlijke schuldeisers) voor de algemene gang van zaken van de vennootschap, waaronder het financiële beheer en de administratie.
6.23.
De rechtbank is van oordeel dat de door [partij C] aangevoerde feiten en omstandigheden hem niet disculperen van de onbehoorlijke taakvervulling door het bestuur.
De rechtbank overweegt daartoe allereerst dat zij de stelling van [partij C] dat hij zelf niet kon controleren hoe [bedrijf 1] er in financieel opzicht voorstond, omdat hij geen zelfstandig bevoegd bestuurder van [bedrijf 1] en dus geen inzicht had in de bankrekening van [bedrijf 1], niet kan volgen. [partij B] en [partij C] waren als bestuurders gezamenlijk bevoegd, zo volgt uit het uittreksel van de Kamer van Koophandel. Medewerking van [partij B] om inzicht te kunnen krijgen in de financiële cijfers van [bedrijf 1] had [partij C] dan ook niet nodig.
Daar komt bij dat beide bestuurders over en weer een volmacht aan elkaar hadden afgegeven over het beheer van de bankrekeningen bij Bunq Bank, zo volgt uit de door de curator na de mondelinge behandeling overlegde productie 64.
[partij C] heeft weliswaar nadat hem – via een leverancier – in november 2021 bekend was geworden dat die leverancier zijn factuur niet betaald had gekregen, [partij B] erop gewezen dat deze factuur betaald moest worden, maar gesteld noch gebleken is dat hij een voldoende actieve houding heeft aangenomen in de periode die daarop volgde. In de periode na november 2021 tot het moment van aftreden van [partij C] in maart 2022 (nadat [partij C] in januari 2022 via signalen van leveranciers op de hoogte was geraakt van het wederom niet betalen van facturen van leveranciers en hij geen inzicht kreeg in de financiële administratie van [bedrijf 1]) heeft [partij C] geen, dan wel onvoldoende blijk gegeven van (verscherpt) toezicht op de financiële gang van zaken binnen [bedrijf 1]. Dat had echter wel op zijn weg gelegen. Op basis van het collegialiteitsbeginsel rusten immers op elke bestuurder de verbintenissen om (i) voldoende toezicht te houden op medebestuurders en (ii) zijn taak collegiaal behoorlijk te vervullen. Dat volgt uit de ratio van de wet die mede gestoeld is op het collegialiteitsbeginsel en de hoofdelijke aansprakelijkheid voor onbehoorlijk bestuur die daarop is gebaseerd. Juist dat over en weer (collegiaal) toezicht houden (‘weten of behoren te weten’) moet voorkomen dat medebestuurders de fout in gaan. Hoewel bestuurders elkaar in beginsel moeten kunnen vertrouwen en in de praktijk ook vaak op die basis uitvoering wordt gegeven aan de onderlinge taken, wordt dit uiteraard anders wanneer er een aanleiding bestaat om zelfstandig onderzoek te doen naar de wijze waarop een medebestuurder de aan hem toebedeelde taken heeft vervuld. En die aanleiding was er in dit geval. Had [partij C] na november 2021 actief meegekeken en daartoe alles in het werk gesteld (desnoods – na blijvende tegenwerking door [partij B] - in het uiterste geval met (het dreigen van) een gerechtelijke procedure) dan had hij bemerkt dat er veel gelden waren weggevloeid uit [bedrijf 1]. In de gegeven omstandigheden mocht van [partij C] worden verlangd dat hij de financiële gang van zaken door zijn medebestuurder nauwgezet zou (laten) controleren door erop toe te zien op welke wijze [partij B] administreerde en of hij de facturen betaalde. Van deze onvoldoende actieve houding kan [partij C] een ernstig verwijt worden gemaakt. Daarbij is het niet van belang of er sprake is van opzet van benadeling van schuldeisers door [partij C]. Van een verstandige ondernemer mag in zijn algemeenheid (ook wanneer er geen reden is tot wantrouwen) en zeker in de gegeven omstandigheden worden verwacht dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt en zorgvuldig handelt en al het mogelijke doet om te voorkomen dat de belangen van de crediteuren van de vennootschap worden geschaad. [partij C] heeft een te afwachtende houding aangenomen, terwijl een actieve houding was geboden en mocht worden verlangd. Tijdig en adequaat ingrijpen van [partij C] is achterwege gebleven. Een bestuurder die zich niet op de hoogte laat (of wil) stellen gaat niet vrijuit (zie (
Kamerstukken I1985/86, 16 631, nr. 27b (MvA), p. 4 en 6.). Dat [partij C] kort daarop zijn taken als bestuurder heeft neergelegd (en als werknemer in dienst is getreden bij [bedrijf 1]), maakt het voorgaande niet anders.
Kamerstukken I1985/86, 16 631, nr. 27b (MvA), p. 4 en 6.). Dat [partij C] kort daarop zijn taken als bestuurder heeft neergelegd (en als werknemer in dienst is getreden bij [bedrijf 1]), maakt het voorgaande niet anders.
6.24.
De rechtbank komt tot de conclusie dat ook [partij C] hoofdelijk aansprakelijk is voor het boedeltekort. Voor bewijslevering zoals door [partij C] is aangeboden, is geen plaats, nu het bewijsaanbod van [partij C] enkel ziet op zijn stellingen met betrekking tot de onderlinge taakverdeling binnen [bedrijf 1]. Zoals hiervoor is overwogen, is die onderlinge taakverdeling onvoldoende voor een geslaagd beroep op disculpatie.
Matiging?
6.25.
[partij C] doet een beroep op matiging van het bedrag waarvoor hij aansprakelijk is op grond van artikel 2:248 lid 4 BW. De curator heeft daartegen verweer gevoerd.
6.26.
De rechtbank stelt voorop dat artikel 2:248 lid 4 BW de gronden voor matiging limitatief opsomt (zie HR 13 mei 2022, ECLI:NL:HR:2022:691). De rechtbank ziet aanleiding om over te gaan tot matiging. [partij C] is bestuurder geweest vanaf de datum van oprichting van [bedrijf 1] op 24 februari 2021 tot 1 april 2022. Na die datum heeft [partij B] het bestuur van [bedrijf 1] alleen voortgezet. Zoals de rechtbank partijen ter zitting ook heeft voorgehouden, onder verwijzing naar de door [partij C] bij productie 2 en 3 overgelegde geldstromen van respectievelijk februari 2021 tot en met maart 2022 en april 2022 tot en met november 2022, is er na 1 april 2002, het moment van aftreden van [partij C] als bestuurder van [bedrijf 1], veel meer fout gegaan dan in de periode daarvoor.
De inkomstenstroom van [bedrijf 1] is, nadat [partij C] was afgetreden als bestuurder, bijna opgedroogd. De rechtbank zal het bedrag waarvoor [partij C] aansprakelijk is matigen tot 20% van het tekort.
Dat klachten van klanten over de (kwaliteit van de) boten al eerder zijn ontstaan, zoals de curator heeft aangevoerd, doet aan het voorgaande niets af.
Verklaring voor recht kennelijk onbehoorlijk bestuur
6.27.
De vordering jegens [partij C] onder II. kan worden toegewezen.
Voorschot
6.28.
De curator heeft van [partij C] een voorschot op het faillissementstekort gevorderd van € 400.000,-. [partij C] heeft de hoogte van het door de curator gevorderde voorschot weliswaar betwist, maar naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gemotiveerd. De curator heeft in voldoende mate onderbouwd dat het door hem gevorderde voorschot proportioneel en redelijk is. Gelet op de door de curator – onder andere in de door hem overgelegde producties 62 (crediteurenlijst van 20 februari 2025) en 63 (tussentijds financieel verslag [bedrijf 1] van 20 februari 2025) – geschetste waarde van de activa en passiva van de faillissementsboedel van [bedrijf 1], komt het gevorderde voorschot ter hoogte van
€ 400.000,- de rechtbank niet bovenmatig voor.
Het gevorderde voorschot kan tegen [partij C] worden toegewezen tot een bedrag van
€ 80.000,-, gelet op de hiervoor overwogen matiging tot 20% van het tekort.
Bestuursverbod
6.29.
Het gevorderde bestuursverbod zal ten opzichte van [partij C] worden afgewezen.
Een dergelijk (ingrijpend) bestuursverbod acht de rechtbank in de gegeven omstandigheden jegens [partij C] niet gerechtvaardigd.
Faillissementspauliana
6.30.
De curator vordert een bedrag van € 6.000,- van [partij C] op grond van faillissementspauliana. De curator stelt dat op 15 juli 2022 tussen [partij C] B.V. en [bedrijf 2] B.V. een vaststellingsovereenkomst is gesloten, waarbij [partij C] B.V. onder meer haar aandelen in [bedrijf 1] heeft verkocht aan [bedrijf 2] B.V. tegen betaling van € 7.500,- waarbij een lening ter hoogte van € 6.000,- die [bedrijf 1] aan [partij C] B.V. aan haar had verstrekt, is kwijtgescholden. De curator heeft de ‘betalingen’ vernietigd en hierover met [partij C] en zijn advocaat gecorrespondeerd.
[partij C] heeft gemotiveerd verweer gevoerd tegen deze vordering. Dat verweer slaagt.
6.31.
De faillissementspauliana, artikel 42 Faillissementswet (Fw), kent drie vereisten:
1) het moet gaan om een onverplichte rechtshandeling van de failliet;
2) deze rechtshandeling heeft tot gevolg dat schuldeisers van de failliet zijn benadeeld;
3) de failliet (en ook de wederpartij indien het gaat om een rechtshandeling om baat) wist of behoorde te weten dat deze benadeling het gevolg was van die rechtshandeling.
Voor de toepassing van artikel 42 Fw geldt dat ook de betaling - voldoening - van een schuld steeds als een rechtshandeling moet worden aangemerkt.
1) het moet gaan om een onverplichte rechtshandeling van de failliet;
2) deze rechtshandeling heeft tot gevolg dat schuldeisers van de failliet zijn benadeeld;
3) de failliet (en ook de wederpartij indien het gaat om een rechtshandeling om baat) wist of behoorde te weten dat deze benadeling het gevolg was van die rechtshandeling.
Voor de toepassing van artikel 42 Fw geldt dat ook de betaling - voldoening - van een schuld steeds als een rechtshandeling moet worden aangemerkt.
De curator heeft de stelplicht en bewijslast ten aanzien van alle elementen van de faillissementspauliana.
6.32.
Wil de curator een geslaagd beroep kunnen doen op artikel 42 Fw, dan dient volgens de bewoordingen van dit artikel sprake te zijn van een rechtshandeling verricht door de failliet voor het faillissement. De rechtbank stelt voorop dat de curator de vernietiging van de vaststellingsovereenkomst heeft ingeroepen en niet die van de ‘kwijtschelding van de lening’. De curator was daartoe echter niet bevoegd. [bedrijf 1] is immers geen partij bij de vaststellingsovereenkomst, zoals de curator in zijn dagvaarding zelf ook stelt.
6.33.
Daar komt bij dat niet kan worden geoordeeld dat sprake was van een onverplichte rechtshandeling jegens [partij C] B.V. of [partij C]. De curator stelt dat ingevolge de vaststellingsovereenkomst betaling van de koopprijs van de aandelen (van € 7.500,-) moest plaatsvinden door [bedrijf 2] B.V., maar dat ter betaling een vordering van
[bedrijf 1] op [partij C] (van € 6.000,-) wordt gekweten.
[partij C] heeft in dat kader - onweersproken - naar voren gebracht dat hij met [partij B] in maart 2022 is overeengekomen dat [partij B] hem een bedrag van € 6.000,- zou lenen ten behoeve van de aanschaf van een andere auto. [partij B] heeft vervolgens, zonder overleg met [partij C], op 30 maart 2022 een bedrag van € 6.000,- overgemaakt vanaf de bankrekening van [bedrijf 2] B.V. naar [bedrijf 1] met als omschrijving ‘Auto [partij C]’ en direct daarna het te lenen bedrag voldaan vanaf de bankrekening van [bedrijf 1] met als omschrijving ‘Auto’. Het geleende bedrag is vervolgens betaald op een privérekening van [partij C], die daarmee privé een auto gekocht heeft. Kennelijk is het bedrag ad
€ 6.000,- vervolgens door [partij B] administratief verwerkt als zou er sprake zijn van een rekening-courantverhouding van [bedrijf 1] op [partij C] B.V.. Dat is echter niet correct.
[bedrijf 1] heeft slechts gefungeerd als doorgeefluik, aldus [partij C]. De gelden waren afkomstig van [bedrijf 2] B.V..
De rechtbank is – nu de curator dit verweer onvoldoende heeft weersproken – dan ook van oordeel dat de ‘kwijtschelding van de lening’ zoals benoemd in de vaststellingsovereenkomst, niet als een onverplichte rechtshandeling jegens [partij C] kan worden aangemerkt. Van benadeling van schuldeisers van [bedrijf 1] kan dan overigens ook geen sprake zijn. Als tegenprestatie (voor de lening noch) voor de verkoop van de aandelen zijn immers geen activa van [bedrijf 1] weggeven.
6.34.
[partij B] en [partij C] zijn grotendeels in het ongelijk gesteld en moeten daarom (hoofdelijk) de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van de curator worden begroot op:
- kosten van de dagvaarding
€
112,99
- griffierecht
€
2.626,00
- salaris advocaat
€
7.004,00
(2 punten × € 3.502,00)
- nakosten
€
178,00
(plus de verhoging zoals vermeld in de beslissing)
Totaal
€
9.920,99
in de vrijwaringszaak
Verstekverlening
6.35.
Namens [partij B] heeft zich geen advocaat gesteld in de procedure. Het gevraagde verstek jegens [partij B] zal worden verleend nu bij de (betekening van de) dagvaarding de wettelijke termijnen en formaliteiten in acht zijn genomen
6.36.
De vorderingen zullen worden toegewezen, tenzij deze de rechtbank onrechtmatig of ongegrond voorkomen.
Het juridisch kader
6.37.
[partij C] wenst in deze vrijwaringsprocedure de nadelige gevolgen van een eventueel verlies uit de hoofdzaak af te wentelen op [partij B].
6.38.
In vonnis in het incident van 18 september 2024 heeft deze rechtbank [partij C] toegestaan [partij B] in vrijwaring op te roepen.
6.39.
Gelet op het systeem van artikel 2:248 BW en artikel 6:6 e.v. BW, gaat het er bij een vrijwaringszaak als de onderhavige om in welke mate de bestuurders hebben bijgedragen aan het ontstaan van het faillissement en het tekort om vast te stellen in hoeverre zij intern draagplichtig zijn en voor welk gedeelte van de schuld. Dat debat is echter al gevoerd in de hoofdzaak. De curator heeft er voor gekozen om beide bestuurders aansprakelijk te stellen voor het tekort. [partij C] heeft in de hoofdzaak een disculpatie- en matigingsverweer gevoerd. De rechtbank heeft – kort gezegd – in de hoofdzaak geoordeeld dat beide door de curator in de hoofdzaak aangesproken bestuurders, [partij B] en [partij C], hoofdelijk aansprakelijk zijn voor het boedeltekort, omdat het bestuur van [bedrijf 1] haar taak kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld hetgeen een belangrijke oorzaak van het faillissement van [bedrijf 1] was. De rechtbank heeft het beroep van [partij C] op disculpatie verworpen, maar het beroep op matiging (artikel 2:248 lid 4 BW) (deels) gehonoreerd en geoordeeld dat het bedrag waarvoor [partij C] aansprakelijk is gematigd tot 20% van het tekort.
6.40.
De hoofdzaak en de vrijwaringszaak zijn twee afzonderlijke procedures, ook al wordt vonnis gedaan in één uitspraak. Uitgangspunt is dat de beide procedures zoveel als mogelijk gezamenlijk worden behandeld (art. 210 lid 3 Rv en art. 215 Rv). In dit geval zijn de zaken inhoudelijk niet tegelijkertijd behandeld.
Omdat er sprake is van twee afzonderlijke procedures, staat hetgeen als vaststaand wordt aangenomen in de hoofdzaak niet zonder meer ook vast in de vrijwaringszaak. Ook komt aan het vonnis in de hoofdzaak geen gezag van gewijsde toe in de vrijwaringszaak.
6.41.
De rechtbank zal in de vrijwaringszaak de feiten en omstandigheden uit de hoofdzaak in zijn oordeel meenemen, ook om te voorkomen dat er sprake is van tegenstrijdige uitspraken. [partij B] is niet verschenen in de hoofdzaak en evenmin in de vrijwaringszaak.
De in de hoofdzaak vastgestelde bestuurdersaansprakelijkheid voor zowel [partij B] als [partij C], alsook de vastgestelde gematigde aansprakelijkheid van [partij C] tot 20% van het tekort, is dan ook een gegeven in de vrijwaringszaak.
6.42.
Op grond van artikel 6:10 lid 1 BW zijn hoofdelijk aansprakelijke personen ieder voor het gedeelte van de schuld dat hen in hun onderlinge verhouding aangaat, verplicht bij te dragen in de schuld. Wanneer de schuld ten laste van een van de hoofdelijk schuldenaren wordt gedelgd voor meer dan hem aangaat, dan zijn de mede hoofdelijk schuldenaren verplicht dit meerdere te vergoeden, maximaal tot het gedeelte van de schuld dat de medeschuldenaar aangaat (artikel 6:10 lid 2 BW). Gelet op het oordeel van de rechtbank in de hoofdzaak kan de curator [partij C] (hoofdelijk) aanspreken voor 20% van het faillissementstekort van [bedrijf 1]. Indien [partij C] op grond van zijn veroordeling in de hoofdzaak meer heeft voldaan aan de curator dan hem in zijn onderlinge verhouding tot [partij B] aanging, dus voor meer dan 10% van het faillissementstekort (1/2 van 20% gezien de onderlinge draagplicht van 50%), heeft [partij C] op grond van artikel 6:10 BW regres jegens [partij B] en dus recht op vergoeding. Het voorgaande geldt uiteraard ook voor het in de hoofdzaak toegewezen voorschot.
De vrijwaringsvordering zal dan ook in zoverre worden toegewezen, met afwijzing van het meer of anders gevorderde.
6.43.
De rechtbank overweegt – tot slot – dat niet van belang is of [partij B] toerekenbaar tekortschieten in de nakoming van de onderlinge taakverhouding met [partij C] dan wel onrechtmatig handelen kan worden verweten, zoals [partij C] primair en subsidiair aan zijn vrijwaringsvordering ten grondslag heeft gelegd. Als gevolg van de vaststelling dat sprake is van bestuurdersaansprakelijkheid op grond van art. 2:248 BW gaat het in de vrijwaringszaak om de verdeling van de in de hoofdzaak toegewezen vordering op grond van de regels van regres. Dat is de grondslag van de vrijwaringsvordering (zie ook JOR 2012/3, Rechtbank Rotterdam, 31-08-2011, BR7071, 166382 / HA ZA 01-2973, met annotatie van mr. drs. C.M. Harmsen en diens verwijzing naar Wezeman, Kroniek faillissementsaansprakelijkheid van bestuurders 2009,
VDHI104, p. 51 e.v.).
VDHI104, p. 51 e.v.).
6.44.
[partij B] is grotendeels in het ongelijk gesteld en worden veroordeeld in de proces- en nakosten. De kosten aan de zijde van [partij C] worden begroot op:
- salaris advocaat
€
3.502,00
(1 punten × € 3.502,00)
- nakosten
€
178,00
(plus de verhoging zoals vermeld in de beslissing)
Totaal
€
3.680,00
7.De beslissing
De rechtbank
7.1.
verleent verstek tegen de niet verschenen [partij B],
7.2.
verklaart voor recht dat [partij B] zijn taak als (middellijk) bestuurder van [bedrijf 1] kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld, dat dit een belangrijke oorzaak is van het faillissement van [bedrijf 1] en dat [partij B] daarom jegens de curator hoofdelijk aansprakelijk is voor het bedrag van de schulden van [bedrijf 1] voor zover deze schulden niet door vereffening van de overige baten kunnen worden voldaan,
7.3.
verklaart voor recht dat [partij C] zijn taak als (middellijk) bestuurder van [bedrijf 1] kennelijk onbehoorlijk heeft vervuld, dat dit een belangrijke oorzaak is van het faillissement van [bedrijf 1] en dat [partij C] daarom jegens de curator hoofdelijk aansprakelijk is voor 20% van het bedrag van de schulden van [bedrijf 1] voor zover deze schulden niet door vereffening van de overige baten kunnen worden voldaan,
7.4.
veroordeelt [partij B] en [partij C] hoofdelijk aan de curator te betalen een voorschot van € 80.000,- op het bedrag dat [partij B] en [partij C] dienen te betalen op grond van het hiervoor onder 7.2. en 7.3. toegewezene en veroordeelt [partij B] daarnaast om aan de curator te betalen een voorschot van € 320.000,- op het bedrag dan [partij B] dient te betalen op grond van het onder 7.2. toegewezene,
7.5.
legt [partij B] een civielrechtelijk bestuursverbod op in de zin van artikel 106a van de Faillissementswet voor de duur van vijf jaar vanaf de datum dat het vonnis in kracht van gewijsde is gegaan, inhoudende dat gedurende de tussenliggende periode [partij B] niet benoemd kan worden tot bestuurder en/of commissaris van een rechtspersoon en niet mag optreden als feitelijk beleidsbepaler van een rechtspersoon, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 500,- per dag of dagdeel, met een maximum van € 20.000,- dat [partij B] dit verbod overtreedt,
7.6.
veroordeelt [partij B] en [partij C] hoofdelijk in de proceskosten van € 9.920,99, te betalen binnen veertien dagen na aanschrijving daartoe, te vermeerderen met € 92,00 plus de kosten van betekening als [partij B] en [partij C] niet tijdig aan de veroordelingen voldoen en het vonnis daarna wordt betekend,
7.7.
verklaart dit vonnis tot zover, met uitzondering van dictumonderdelen 7.1. tot en met 7.3., uitvoerbaar bij voorraad,
7.8.
wijst het meer of anders gevorderde af.
in de vrijwaringszaak
7.9.
verleent verstek tegen de niet verschenen [partij B],
7.10.
veroordeelt [partij B] tot betaling aan [partij C] van al hetgeen waartoe [partij C] op grond van zijn veroordeling in de hoofdzaak (C/08/315130 / HA ZA 24-223) meer heeft voldaan aan de curator dan hem in zijn onderlinge verhouding tot [partij B] aangaat,
7.11.
veroordeelt [partij B] in de proceskosten van € 3.680,00, te betalen binnen veertien dagen na aanschrijving daartoe, te vermeerderen met € 92,00 plus de kosten van betekening als [partij B] niet tijdig aan de veroordeling voldoet en het vonnis daarna wordt betekend,
7.12.
verklaart de dictumonderdelen 7.10. en 7.11., uitvoerbaar bij voorraad,
7.13.
wijst het meer of anders gevorderde af.
Dit vonnis is gewezen door mr. U. van Houten en in het openbaar uitgesproken op
15 oktober 2025.