ECLI:NL:OGEAC:2021:77

Uitspraak

GERECHT IN EERSTE AANLEG VAN CURAÇAO

Zaaknummer: CUR202002318

Vonnis d.d. 29 maart 2021

Inzake

[EISER],

wonende in Curacao,

eiser,

hierna te noemen: [eiser],

gemachtigde: mr. A.V.G. Rooijer,

tegen

1.de naamloze vennootschapTUSOTRA UITZENDBURO N.V.,

2.de naamloze vennootschap
CURACAO INDUSTRIAL SERVICES N.V,

beiden gevestigd in Curaçao,

gedaagden,

hierna te noemen: Tusotra en CIS (gezamenlijk gedaagden),

gemachtigde: mr. S.E. Thomson.

1.Het procesverloop

1.1.

Het procesverloop blijkt uit:

het inleidend verzoekschrift met producties, op 7 augustus 2020 ter griffie ingediend;
de conclusie van antwoord d.d. 14 december 2020;
de mondelinge behandeling d.d 24 februari 2021, alwaar [eiser] in persoon is verschenen bijgestaan door zijn gemachtigde voornoemd. Namens Tusotra en CIS zijn hun directeuren, respectievelijk dhr. [naam 1] en dhr. [naam 2] verschenen, bijgestaan door hun gemachtigde voornoemd.

1.2.

Vonnis is bepaald op heden.

2.De feiten

1. [eiser] is vanaf 6 oktober 2008 door Tusotra als uitzendkracht tewerkgesteld bij CIS in de functie van helper, laatstelijk tegen een salaris van NAf 680 per quinsena.

2. In het kader van zijn werkzaamheden heeft CIS een bedrijfsauto aan [eiser] ter beschikking gesteld. Tijdens de uitvoering van zijn werkzaamheden voor CIS is [eiser] betrokken geweest bij een auto ongeval op de kruising tussen de Van

Krimpenlaan en de Berkelstraat.

3. Uit het schade aanrijdingsformulier volgt dat er op 17 januari 2011 een ongeval heeft plaatsgevonden tussen twee auto’s , waaronder een auto toebehorende aan CIS en bestuurd door [eiser].

4. Uit de verklaring Curacao Road Services N.V. van 17 januari 2011 volgt dat het ongeval plaats heeft gevonden op de kruising tussen de Van Krimpenlaan en de Berkelstraat.

5. Op 17 januari 2011 heeft [eiser] een “deklarashon di shofur” ingevuld. In het formulier heeft [eiser] de omstandigheden van het auto ongeluk vermeld.

6. Op 14 maart 2011 heeft Tusotra ten behoeve van de SVB een meldingsformulier bedrijfsongeval ingevuld, waarin melding wordt gemaakt van auto ongeval op 11 maart 2011met een bedrijfsauto met [eiser] als bestuurder.

7. In het Forensys systeem zijn er op 11 maart 2011 geen aanrijdingen geregistreerd op 11 maart 2011 waarbij een bedrijfsauto van CIS betrokken was met [eiser] als bestuurder.

8. [ [eiser] is met ingang van 14 maart 2011 door de SVB arbeidsongeschikt verklaard.

9. Uit een brief van dr. G.A. Booi van 27 november 2019 volgt dat [eiser] zich sedert 25 maart 2011 onder medische behandeling van Booi heeft gesteld in verband met een drietal opgelopen letsels na een auto ongeval, als gevolg waarvan hij 100% arbeidsongeschikt is voor zijn werkzaamheden. [eiser] is in 2012 en 2013 naar Colombia uitgezonden voor verdere behandeling. Ondanks zeer uitgebreide en deskundig uitgevoerde operaties en nabehandeling is [eiser] nooit helemaal hersteld. Hij heeft altijd klachten gehouden en is, gezien zijn beroep, nooit meer gaan werken, aldus Booi.

10. In een schrijven van de SVB in februari 2019 is de mate van arbeidsongeschiktheid van [eiser] vastgesteld op 100%.

11. Bij brief van respectievelijk d.d. 10 december 2019 en 13 februari 2020 heeft [eiser] Tusotra en CIS aansprakelijk gesteld.

3.Het geschil

12. [ [eiser] vordert - kort samengevat - dat het Gerecht, zoveel mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, [eiser] toestemming verleend om kosteloos te mogen procederen en gedaagden, alsmede Tusotra en/of CIS, hoofdelijk te veroordelen tot betaling van schadevergoeding aan [eiser] ten bedrage ban NAf 305.760,=, met

veroordeling van Tusotra en/of CIS, hoofdelijk in de proceskosten.

13. [ [eiser] legt aan zijn vordering ten grondslag dat gedaagden althans Tusotra en/of CIS aansprakelijk zijn voor de door [eiser] geleden schade als gevolg van het aan hem overkomen bedrijfsongeval.

14. Gedaagden voeren gemotiveerd verweer. Op de stellingen van partijen wordt hierna, voor zover nodig, nader ingegaan.

4.De beoordeling

15. Het onvermogen van [eiser] om proceskosten te dragen is uit de overgelegde stukken genoegzaam gebleken. Aan [eiser] zal toelating worden verleend om kosteloos te procederen.

16. Het meest verstrekkende verweer van gedaagden is dat de schadevergoedingsvordering op grond van art. 3:310 BW is verjaard. Hiertoe stellen gedaagden dat [eiser] sedert het ongeval op 17 januari 2011, althans 11 maart 2011 en aansluitende arbeidsongeschiktheidsmelding op 14 maart 2011, bekend is met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon. [eiser] heeft verklaard sinds het ongeval nek- en rugklachten te ondervinden waarvoor hij zich onder medische behandeling heeft gesteld, en hetgeen tot medisch ingrijpen in Colombia heeft geleid. Hij heeft sinds het ongeval niet meer gewerkt en ontvangt vanaf 14 maart 2011 een ongevallenuitkering, aldus gedaagden. Door gedaagden eerst in 2019 aansprakelijk te stellen is de vordering van [eiser] reeds lang verjaard.

17. [ [eiser] voert daartegen aan dat zijn vordering niet is verjaard omdat hij er pas bij brief van de SVB van februari 2019 mee bekend is geworden dat hij 100% arbeidsongeschikt is verklaard, zodat hij pas op dat moment bekend is geworden met de door hem geleden schade.

18. Op grond van artikel 3:310 BW verjaart een vordering tot vergoeding van schade door verloop van vijf jaar na aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden. Het gaat hier om subjectieve bekendheid, waarbij de verjaringstermijn niet gaat lopen voordat de benadeelde daadwerkelijk in staat is een vordering tot vergoeding van de schade in te stellen.

19. De Hoge Raad stelt voorop dat het moet gaan om een daadwerkelijk in staat zijn van een rechtsvordering tot vergoeding in te stellen (HR 24 januari 2003,

ECLI:NL:HR:2003:AF0694, NJ 2003/300) en zet eerst zijn jurisprudentie over de aanvang van de korte verjaringstermijn nog eens op een rij: “
Daarvan zal sprake zijn als de benadeelde voldoende zekerheid – die niet een absolute zekerheid behoeft te zijn – heeft verkregen dat de schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen van de

betrokken persoon. Dit houdt niet in dat voor het gaan lopen van de verjaringstermijn is vereist dat de benadeelde – behalve met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon – daadwerkelijk bekend is met de juridische

beoordeling van die feiten en omstandigheden (HR 26 november 2004,

ECLI:NL:HR:2004:AR1739, NJ 2006/115). Dit betekent evenmin dat is vereist dat de benadeelde steeds ook met de (exacte) oorzaak van de schade bekend is (HR 20 februari 2004, ECLI:NL:HR:2004:AN8903, NJ 2006/113). Het antwoord op de vraag op welk tijdstip de verjaringstermijn is gaan lopen, is afhankelijk van alle ter zake dienende omstandigheden (HR 14 november 2014, ECLI:NL:HR:2014:3240, NJ 2015/207).”

20. In de kern ligt de vraag voor wanneer [eiser] bekend is geworden met de schade. Partijen verschillen van mening over de vraag of [eiser] vanaf het ongeval bekend is met de schade, zoals gedaagden stellen, of vanaf het moment dat de SVB de mate van arbeidsongeschiktheid op 100% stelt, zoals [eiser] aanvoert. Partijen verschillen daarbij ook van mening over de datum van het ongeval.

21. Het gerecht is van oordeel dat het beroep op verjaring slaagt. Anders dan [eiser] stelt, is voor het gaan lopen van de verjaringstermijn niet vereist dat de benadeelde bekend is met alle componenten of de gehele omvang van zijn schade als gevolg van dat tekortschietend of foutief handelen. Voldoende is dat de benadeelde bekend is geworden met schade die hij lijdt of heeft geleden als gevolg van tekortschietend of foutief handelen. [eiser] is op 17 januari 2011, dan wel op 11 maart 2011 tijdens de uitvoering van zijn werkzaamheden betrokken geweest bij een verkeersongeval. Aansluitend heeft [eiser] zich op 14 maart 2011 ziek gemeld bij de SVB in verband met ongevalsgerelateerde klachten. Hij heeft zich daarvoor ook onder medische behandeling van dr. Booi gesteld. [eiser] heeft sindsdien niet meer gewerkt en was daartoe ook niet in staat, zo volgt ook uit het schrijven van dr. Booi. [Eiser] heeft dat ook op zitting bevestigd. Aldus was [eiser] op het moment dat hij zich ziek meldde bij de SVB bekend met de schade die hij leed als gevolg van het ongeval en met de aansprakelijke persoon. Met deze (subjectieve) bekendheid was [eiser] in staat om een rechtsvordering tegen gedaagden in te stellen. Dat de mate van arbeidsongeschiktheid in 2019 op 100% is gesteld (nog daargelaten dat geen informatie over eerdere vaststellingen van arbeidsongeschiktheidspercentages van de SVB zijn verstrekt) is daarvoor niet van belang, aangezien dat uiteindelijk bepalend is voor de omvang van de schade en niet voor het bestaan van schade. Dit brengt met zich mee dat, ongeacht de datum van het ongeval – hetzij 27 januari 2011 hetzij 11 maart 2011 –, de verjaringstermijn op 14 maart 2011 is aangevangen zodat de vordering na vijf jaar, per 15 maart 2016, en dus lang voor de aansprakelijkstelling in 2019, is verjaard.

22. [ [eiser] zal, als de het ongelijk gestelde partij in de proceskosten aan de zijde van gedaagden worden veroordeeld. Deze kosten worden aan de zijde van gedaagden tot op heden begroot op NAf 6.000,= (2 punten tarief 8 liquidatietarief).

5.De beslissing

Het Gerecht:

5.1.

staat [eiser] toe kosteloos te procederen;

5.2.

wijst de vorderingen jegens gedaagden af;

5.3.

veroordeelt [eiser] in de kosten van het geding, aan de kant van gedaagden tot op heden begroot op NAf 6.000,=;

5.4.

verklaart dit vonnis tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

5.5.

wijst af het meer of anders gevorderde.

Dit vonnis is gewezen door mr. S.M. Christiaan, rechter, en op 29 maart 2021 uitgesproken ter openbare terechtzitting in aanwezigheid van de griffier.