ECLI:NL:RBAMS:2013:BZ8898

Uitspraak

RECHTBANK AMSTERDAM

Afdeling Publiekrecht, Sectie Straf

Meervoudige strafkamer

Parketnummer: 13/708127-11

Uitspraakdatum: 26 april 2013

Tegenspraak

Dit vonnis is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de openbare terechtzittingen van 29 juni 2012, 24 september 2012, 10 december 2012, 26 februari 2013, 25 maart 2013, 28 maart 2013, 2 april 2013, 3 april 2013, 4 april 2013, 5 april 2013 en 12 april 2013 in de zaak tegen:

[verdachte],

geboren op [1987] te [plaats],

thans gedetineerd in de Penitentiaire Inrichting [locatie], te [plaats].

1. Tenlastelegging

Aan verdachte is, na twee door de rechtbank ter terechtzitting van 19 april 2012 en 29 juni 2012 toegestane vorderingen wijziging tenlastelegging als bedoeld in art. 314 van het Wetboek van Strafvordering (Sv), ten laste gelegd dat:

Feit 1.

hij op of omstreeks 21 september 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk een ontploffing teweeg heeft gebracht, immers heeft/hebben verdachte en/of een of meer van zijn mededader(s) toen aldaar opzettelijk met een antitankbrisantgranaatwerper (type M80), althans een soortgelijk wapen, een projectiel afgeschoten op enig gebouw, te weten (toren E van) het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam, terwijl daarvan gemeen gevaar voor (een) goed(eren), te weten toren E van voornoemd gerechtsgebouw en/ of het trappenhuis van toren E van voornoemd gerechtsgebouw en/of de in voornoemd gerechtsgebouw aanwezige inventaris en/of levensgevaar en/of zwaar lichamelijk letsel voor een of meer bewaker(s) van voornoemd gerechtsgebouw, in elk geval levensgevaar voor een ander of anderen, te duchten was.

Feit 2.

hij op of omstreeks 21 september 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, een gebouw of een getimmerte, te weten (toren E van) het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg, opzettelijk heeft vernield of beschadigd, immers heeft/hebben verdachte en/of een of meer van zijn mededader(s) opzettelijk met een antitankbrisantgranaatwerper (type M80), althans een soortgelijk vuurwapen, een projectiel afgeschoten op voornoemd gerechtsgebouw, terwijl daarvan gemeen gevaar voor (een) goed(eren), te weten toren E van voornoemd gerechtsgebouw en/ of het trappenhuis van toren E van voornoemd gerechtsgebouw en/ of de in voornoemd gerechtsgebouw aanwezige inventaris en/of levensgevaar voor een ander of anderen, te weten de bewaker(s) van voornoemd gerechtsgebouw, te duchten was.

Feit 3.

hij op of omstreeks 21 september 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk en met voorbedachten rade (na kalm beraad en rustig overleg) een of meer bewaker(s) van het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam van het leven te beroven, met dat opzet met een of meer van zijn mededader(s), althans alleen met een antitankbrisantgranaatwerper (type M80), althans een soortgelijk vuurwapen, een projectiel heeft/hebben afgevuurd op voornoemd gerechtsgebouw, terwijl de

uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Subsidiair:

hij op of omstreeks 21 september 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met anderen of een ander, althans alleen, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om aan een of meer perso(o)n(en), te weten een of meer bewaker(s) van het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam, opzettelijk zwaar lichamelijk letsel toe te brengen, met dat opzet met een antitankbrisantgranaatwerper (type M80), althans een soortgelijk vuurwapen, een projectiel heeft afgeschoten op het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Feit 4.

hij op of omstreeks 21 september 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, een of meer wapens van categorie III, te weten een antitankbrisantgranaatwerper (type M80) en/of munitie van categorie III, te weten een projectiel behorend bij voornoemde antitankbrisantgranaatwerper, voorhanden heeft gehad.

Feit 5.

hij in of omstreeks de periode van 17 december 2011 tot en met 18 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland een persoon, te weten een portier van beurs- en congrescentrum de RAI te Amsterdam heeft bedreigd met enig misdrijf tegen het leven gericht, althans met zware mishandeling, immers heeft verdachte opzettelijk voornoemde portier dreigend de woorden toegevoegd:"Ik maak je af", althans woorden van gelijke dreigende aard of strekking.

Feit 6.

hij in of omstreeks de periode van 17 december 2011 tot en met 18 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, een of meer wapens van categorie III, te weten een (doorgeladen) pistool (merk FN Herstal, model 125) en/of munitie van categorie III, te weten een of meer patro(o)n(en) (kaliber 7.65 mm), voorhanden heeft gehad.

Feit 7.

hij op of omstreeks 04 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen opzettelijk en met voorbedachten rade (na kalm beraad en rustig overleg) een persoon, te weten [persoon 1] van het leven te beroven, met dat opzet met een of meer van zijn mededader(s), althans alleen, éénmaal met een vuurwapen, in ieder geval een dergelijk wapen/voorwerp, in de borst/buik, in ieder geval in het lichaam van die [persoon 1] heeft/hebben geschoten, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Subsidiair:

hij op of omstreeks 04 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, met een ander of anderen, op of aan de openbare weg, de Ferdinand Bolstraat, in elk geval op of aan een openbare weg, openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen [persoon 1] en/of een of meer andere(n), welk geweld bestond uit

- het één of meermalen (met gebalde vuist) (met kracht) slaan en/of stompen en/of schoppen en/of trappen in/op/tegen het gezicht en/of het hoofd en/of (elders) tegen het lichaam, in ieder geval op/tegen het lichaam, van die [persoon 1] en/of

- het (met kracht) duwen en/of trekken aan het lichaam van die [persoon 1] en/of

- (terwijl voornoemde [persoon 1] (weerloos) op de grond lag) (met geschoeide voet(en)) het één of meermalen (met kracht) in/tegen het gezicht en/of het hoofd en/of (elders) tegen het lichaam, in ieder geval op/tegen het lichaam, van die [persoon 1] schoppen en/of trappen en/of

- het éénmaal met een vuurwapen, in ieder geval een dergelijk wapen/voorwerp, in de borst en/of buik, in ieder geval in het lichaam, van die [persoon 1] schieten, terwijl het door verdachte (daarbij) uitgeoefende geweld voor voornoemde [persoon 1] zwaar lichamelijk letsel (te weten een geperforeerde maag en geperforeerde darmen) ten gevolge heeft gehad;

en/of

hij op of omstreeks 04 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, aan een persoon, te weten [persoon 1] opzettelijk zwaar lichamelijk letsel te weten (een) geperforeerde maag en/of darmen, heeft toegebracht, door voornoemde [persoon 1] met dat opzet

- één of meermalen (met gebalde vuist) (met kracht) in/op/tegen het gezicht en/of het hoofd en/of (elders) tegen het lichaam, in ieder geval op/tegen het lichaam, van die [persoon 1] te slaan en/of te stompen en/of te schoppen en/of te trappen en/of

- (met kracht) te duwen en/of te trekken aan het lichaam van die [persoon 1] en/of

- (terwijl voornoemde [persoon 1] (weerloos) op de grond lag) (met geschoeide voet(en)) één of meermalen (met kracht) in/tegen het gezicht en/of het hoofd en/of (elders) tegen het lichaam, in ieder geval op/tegen het lichaam, van die [persoon 1] te schoppen en/of te trappen en/of

- éénmaal met een vuurwapen, in ieder geval een dergelijk wapen/voorwerp, in de borst en/of buik, in ieder geval in het lichaam, van die [persoon 1] te schieten;

en/of

hij op of omstreeks 04 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk mishandelend een of meer perso(o)n(en) (te weten G. [persoon 1] en/of een of meer andere perso(o)n(en)) een of meermalen

- (met gebalde vuist) (met kracht) in/op/tegen het gezicht en/of het hoofd en/of (elders) tegen het lichaam, in ieder geval op/tegen het lichaam, heeft geslagen en/of gestompt en/of geschopt en/of getrapt en/of

- (met kracht) heeft geduwd en/of getrokken aan het lichaam van die [persoon 1] en/of

- éénmaal met een vuurwapen, in ieder geval een dergelijk wapen/voorwerp, in de borst en/of buik, in ieder geval in het lichaam, van die [persoon 1] heeft geschoten.

Feit 8.

hij op of omstreeks 4 december 2011 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in verenging met een ander of anderen, althans alleen, een of meer wapen(s) (een revolver) van categorie III en/of munitie van categorie III, voorhanden heeft gehad.

Feit 11.

hij tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, op of omstreeks 6 januari 2012 te Amsterdam en/of Amstelveen, in elk geval in Nederland, ter voorbereiding van het misdrijf om opzettelijk en met voorbedachten rade een of meer perso(o)n(en) van het leven te beroven, (telkens) opzettelijk een of meer voorwerpen, te weten:

- een (gestolen) auto (merk Seat en/of voorzien van valse/vervalste nummerplaten) en/of

- een vuurwapen (merk FN, model 35 High Power) en/of

- een of meer patro(o)n(en) (kaliber 9x19mm en/of 7.62x38R en/of 7.65mm) en/of

- een muts en/of

- een jerrycan met inhoud;

kennelijk bestemd tot het begaan van dat misdrijf, heeft verworven en/of vervaardigd en/of ingevoerd en/of doorgevoerd en/of uitgevoerd en/of voorhanden heeft gehad.

Feit 12.

hij op of omstreeks 06 januari 2012 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, een of meer vuurwapen(s) van categorie III, te weten een pistool (merk FN, model 35 High Power) en/of een revolver (merk Nagant) en/of een of meer patroonhouder(s) (merk Fabrique Nationale en/of merkloos/model Uzi) en/of munitie van categorie III, te weten een of meer patro(o)n(en) (kaliber 9x19mm en/of 7.62x38R en/of 7.65mm) voorhanden heeft gehad en/of heeft gedragen.

Feit 13.

hij in of omstreeks de periode van 5 december 2011 tot en met 06 januari 2012 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, een auto (merk Seat, type Leon) en/of een of meer kentekenpla(a)t(en) heeft verworven, en/of voorhanden heeft gehad, terwijl hij ten tijde van de verwerving en/of het voorhanden krijgen wist, althans redelijkerwijs had moeten vermoeden, dat het (een) door diefstal in elk geval (een) door misdrijf (te weten diefstal) verkregen goed(eren) betrof.

Feit 14.

hij in of omstreeks de periode van 23 juli 2011 tot en met 6 januari 2012 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging meteen ander of anderen, een (motor)scooter (merk Suzuki, type An650a) heeft verworven, en/of voorhanden heeft gehad, terwijl hij en/of een of meer van zijn mededader(s) ten tijde van de verwerving en/of het voorhanden krijgen wist(en), althans redelijkerwijs had(den) moeten vermoeden dat het (een) door misdrijf in elk geval (een) door misdrijf verkregen goed(eren) betrof.

2. Voorvragen

De rechtbank heeft vastgesteld dat de dagvaarding geldig is, dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak, dat het Openbaar Ministerie ontvankelijk is in zijn vervolging en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

3. Vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gerequireerd tot vrijspraak van de aan verdachte onder 3, 5 en 11 ten laste gelegde feiten en tot bewezenverklaring van de aan verdachte onder 1, 2, 4, 6, 7 (primair), 8, 12, 13 en 14 ten laste gelegde feiten en heeft gevorderd dat verdachte ter zake daarvan zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vijftien jaren met aftrek van de tijd die verdachte in verzekering en in voorlopige hechtenis heeft doorgebracht.

Hoewel de officier van justitie zijn niet-ontvankelijkheid heeft gevorderd ten aanzien van de aan verdachte op de dagvaarding onder 9 en 10 ten laste gelegde feiten (niet opgenomen in dit vonnis) is de rechtbank van oordeel dat deze feiten thans niet meer aan de orde zijn nu de rechtbank deze feiten heeft afgesplitst en bij vonnis van 19 april 2012 haar onbevoegdheid met betrekking tot deze feiten heeft uitgesproken.

De officier van justitie heeft voorts gevorderd dat zowel de vordering van de benadeelde partij Rijksgebouwendienst (Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties) ad € 40.169,77 als de vordering van de benadeelde partij [persoon 1] ad € 9.865,35 in zijn geheel dienen te worden toegewezen, inclusief toepassing van de hoofdelijkheidsclausule en oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Met betrekking tot de in beslag genomen goederen, te weten twee zwarte vuilniszakken, een onderdeel van het antitankwapen en een draagriem (bestemd voor het dragen van een antitankwapen) heeft de officier van justitie gevorderd dat de twee zwarte vuilniszakken dienen te worden verbeurd verklaard en dat het onderdeel van het antitankwapen en de riem dienen te worden onttrokken aan het verkeer.

4. Bewijs

4.1. Vrijspraak van de onder 3, 4, 5, 8, 11, 13 en 14 ten laste gelegde feiten

Met de officier van justitie en de raadsvrouw is de rechtbank van oordeel dat hetgeen verdachte onder de feiten 3, 5 en 11 ten laste is gelegd, niet wettig en overtuigend kan worden bewezen en dat verdachte ter zake daarvan dient te worden vrijgesproken.

Aan verdachte is als feit 4, kort gezegd, ten laste gelegd dat hij een wapen van categorie III, te weten een antitankbrisantgranaatwerper M80, en/of munitie van categorie III, te weten een projectiel behorende bij voornoemd wapen, voorhanden heeft gehad. De rechtbank stelt voorop dat zich in het dossier geen deskundigenrapport bevindt waarin wordt gerelateerd onder welke categorie vorenbedoeld wapen en de bijbehorende munitie vallen. Nu een dergelijk rapport ontbreekt en de rechtbank voorts uit (de toelichting op) de Wet wapens en munitie (WWM) en gelet op de jurisprudentie over antitankbrisantgranaatwerpers niet afleidt dat een antitankbrisantgranaatwerper van het type M80 een wapen betreft als bedoeld in categorie III, hetgeen eveneens geldt voor de munitie, spreekt de rechtbank - op andere gronden dan betoogd door de raadsvrouw - verdachte daarom eveneens vrij van hetgeen hem onder feit 4 is ten laste gelegd.

Anders dan de officier van justitie acht de rechtbank hetgeen verdachte onder feit 8 ten laste is gelegd, niet wettig en overtuigend bewezen. In het dossier ontbreekt een determinatierapport waaruit blijkt dat het bij het aan verdachte ten laste gelegde schietincident van 4 december 2011 gebruikte vuurwapen een wapen van categorie III van de WWM betreft. Van de kogel die is aangetroffen in het lichaam van het slachtoffer is door het NFI weliswaar vastgesteld dat deze het best past bij een revolver, maar van de kogel is geen rapport in het kader van de WWM opgesteld en de kogel is derhalve niet geclassificeerd. Ook blijkt evenmin uit het dossier dat de bij Mulder gevonden wapens gerelateerd zijn aan de kogel uit het lichaam van [persoon 1], zodat ook langs die weg niet met zekerheid kan worden vastgesteld tot welke categorie als bedoeld in art. 2 van de WWM de kogel behoort. Nu niet kan worden uitgesloten dat de kogel is afgeschoten met een wapen uit een andere categorie, bevat het dossier onvoldoende aanknopingspunten om vast te kunnen stellen dat het een wapen betreft als bedoeld in categorie III van de WWM betreft. Om die reden dient vrijspraak te volgen.

Onder feit 13 en feit 14 is, kort gezegd, aan [verdachte] ten laste gelegd dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan de (opzet)heling van een personenauto, kentekenplaten en een motorscooter, het laatste in vereniging. De personenauto betreft de auto waarin [verdachte] op 6 januari 2012 is aangehouden en welke was voorzien van de in de tenlastelegging bedoelde kentekenplaten. Met de motorscooter wordt bedoeld de scooter die door [persoon 2] is aangewezen als de bij de beschieting van het gerechtsgebouw gebruikte vluchtscooter. Hoewel de rechtbank op grond van de dossierstukken kan vaststellen dat [verdachte] voornoemde, als gestolen geregistreerd staande, goederen (in vereniging) voorhanden heeft gehad, kan de rechtbank bij gebreke van braaksporen en gelet op de omstandigheid dat [verdachte] de sleutels van de voertuigen in zijn bezit had, niet vaststellen of [verdachte] wist of redelijkerwijs had moeten vermoeden dat de goederen van misdrijf afkomstig waren. De door de officier van justitie geschetste omstandigheden dat [verdachte] niet veel goeds in de zin had met de auto, dat de motorscooter gebruikt is bij de aanslag op het gerechtsgebouw en dat [verdachte] desgevraagd geen enkele verklaring heeft gegeven over het gebruik of de herkomst van de goederen, doet daar niet aan af. [verdachte] zal dan ook van de feiten 13 en 14 worden vrijgesproken.

4.2. Verweren met betrekking tot de gehanteerde opsporingsmethoden en het daaruit verkregen bewijs

De raadsvrouw van [verdachte] heeft uitvoerig uiteengezet welke bijzondere opsporingsbevoegdheden in welke tijdspanne tegen [verdachte] zijn ingezet, welke informatie er ten behoeve van de aanvraag van deze bevoegdheden is gebruikt en met welk doel de bevoegdheden zijn ingezet. Zo is aangevoerd dat er vele telefoongesprekken zijn opgenomen en afgeluisterd, dat [verdachte] al dan niet met behulp van peilbakens en foto- en videoapparatuur stelselmatig is geobserveerd en dat vertrouwelijke communicatie is opgenomen (OVC) waartoe heimelijk de woning van [verdachte] is betreden. De raadsvrouw stelt dat de privacy van [verdachte] door de inzet van de combinatie van deze opsporingsbevoegdheden aanzienlijk en gedurende langere periode is geschonden, terwijl de aanleiding voor deze privacy schendende opsporingsbevoegdheden slechts gelegen is in het aantreffen van een vingerafdruk van [verdachte] op niet delict gerelateerde vuilniszakken die kort na de ten laste gelegde aanslag op het gerechtsgebouw zijn aangetroffen op de plaats delict.

Dat de vuilniszakken niet delict gerelateerd zijn, heeft de raadsvrouw met de volgende argumenten onderbouwd. Allereerst heeft een op de plaats delict aanwezige verbalisant een collega hondengeleider verzocht met zijn hond langs de vuilniszakken te lopen. In het dossier bevindt zich geen proces-verbaal waaruit blijkt dat de hond is aangeslagen op de vuilniszakken waardoor het ervoor moet worden gehouden dat de vuilniszakken er niet zodanig kort hebben gelegen dat er (nog) menselijke geur op de vuilniszakken aanwezig was en het niet zo kan zijn dat het bij de aanslag gebruikte antitankwapen in de vuilniszakken is vervoerd. Daarnaast betoogt de raadsvrouw dat ook uit de beschrijving van het aantreffen van de vuilniszakken op geen enkele wijze kan worden afgeleid dat er een granaatwerper in de vuilniszakken is vervoerd of dat de vuilniszakken anderszins delict gerelateerd zijn. Dit terwijl in het proces-verbaal van aanvraag OVC wordt gesuggereerd dat de bij de aanslag gebruikte granaatwerper in de vuilniszakken is vervoerd. Voorts heeft de raadsvrouw bepleit dat de in dat proces-verbaal neergelegde veronderstelling dat de vuilniszakken delict gerelateerd zijn omdat zij droog waren en niet waren voorzien van waterdruppels of dauw, apert onjuist is. In de nacht van de aanslag, zo betoogt de raadsvrouw, was er namelijk geen dauw, zodat de omstandigheid dat er geen vochtdruppels op de vuilniszakken zijn aangetroffen, niets zegt over de tijdspanne waarin de vuilniszakken nabij de plaats delict hebben gelegen. Daarnaast stelt de raadsvrouw dat er zelfs een concrete aanwijzing is dat de vuilniszakken reeds langer op de plaats delict lagen, omdat achteraf is gebleken dat - anders dan is gerelateerd door de verbalisanten die betrokken zijn geweest bij het aantreffen en veiligstellen van de vuilniszakken - op de vuilniszakken onverklaarbare vochtplekjes zaten, terwijl er in de nacht van de vondst van de vuilniszakken, zoals gezegd, geen dauw was.

Uit het voorgaande trekt de raadsvrouw de conclusie dat er geen begin van verdenking jegens verdachte bestond en de inzet van de opsporingsbevoegdheden daarom onrechtmatig moet worden geacht. Daarnaast heeft de raadsvrouw - met name met betrekking tot de inzet van het bevel tot OVC - aangevoerd dat in strijd met het subsidiariteitsbeginsel is gehandeld, nu voorafgaand aan die inzet onvoldoende onderzoek is verricht naar de mogelijke betrokkenheid van verdachte, naar verbanden tussen verdachte en het delict en naar welke betekenis er moet worden toegekend aan (het aantreffen van) de vuilniszakken. Er had eerst aanvullend onderzoek naar de vuilniszakken moeten worden verricht alvorens ingrijpende bijzondere opsporingsbevoegdheden in te zetten, aldus de raadsvrouw. De rechtbank begrijpt de raadsvrouw aldus dat aanvullend (technisch) onderzoek naar de vuilniszakken wellicht had kunnen aantonen dat de vuilniszakken niet delict gerelateerd waren, waardoor de inzet van bijzondere opsporingsbevoegdheden achterwege had kunnen blijven.

De raadsvrouw stelt aldus dat bij de gehanteerde opsporingsmethoden alsmede in de daaraan ten grondslag liggende machtigingen, bevelen en processen-verbaal door onvoldoende onderzoek van de politie en onjuiste en onvolledige informatieverstrekking aan de rechter-commissaris, sprake is van vormverzuimen in het voorbereidend onderzoek die niet meer kunnen worden hersteld en waardoor verdachte daadwerkelijk in zijn belangen is geschaad, nu zijn privacy aanzienlijk en gedurende langere periode is geschonden.

De verdediging stelt zich op het standpunt dat, voor zover deze onrechtmatigheden en vormverzuimen hebben geleid tot onderzoeksresultaten die als bewijsmateriaal zouden kunnen worden gebruikt, deze niet mogen bijdragen aan het bewijs en de vruchten daarvan evenmin.

De officier van justitie heeft zich, kort samengevat, op het standpunt gesteld dat van onrechtmatigheden, als bedoeld door de raadsvrouw, in de gehanteerde opsporingsmethoden geen sprake is.

De rechtbank overweegt als volgt.

Vooropgesteld moet worden dat de inzet van opsporingsbevoegdheden als het stelselmatig observeren, het opnemen en afluisteren van telefoongesprekken alsmede het opnemen van vertrouwelijke communicatie in een woning doorgaans een vergaande inbreuk maakt op de fundamentele rechten van verdachte, meer specifiek op zijn recht op privacy als bedoeld in art. 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Hoewel de raadsvrouw bij haar opsomming van de ingezette bijzondere opsporingsbevoegdheden ook bevoegdheden aanhaalt die niet (direct) jegens verdachte zijn ingezet, staat buiten kijf dat in casu door de inzet van de verschillende opsporingsbevoegdheden, zicht is verkregen op een groot deel van het leven van verdachte zodat geconcludeerd moet worden dat daadwerkelijk diep is ingegrepen in het recht van verdachte op eerbiediging van zijn persoonlijke levenssfeer.

Niet ter discussie staat dat kort na het incident bij het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam op de plaats delict twee vuilniszakken zijn aangetroffen waarop een dactyloscopisch spoor van verdachte is gevonden, hetgeen heeft geleid tot de inzet van diverse bijzondere opsporingsbevoegdheden. De vraag die centraal staat, is of op grond van het aantreffen van de vuilniszakken met één vingerafdruk op deze plaats en onder deze omstandigheden een redelijk vermoeden van schuld als bedoeld in art. 27 Sv kon worden aangenomen, zodat verdachte als zodanig kon worden aangemerkt en voorts of de verdenking tevens de voor de inzet van de verschillende bijzondere opsporingsbevoegdheden vereiste graad van verdenking oplevert.

Wat er verder ook zij van het verweer van de raadsvrouw, niet uit te sluiten is dat de vuilniszakken wèl delict gerelateerd zijn. Vast is komen staan dat de op de plaats delict aangetroffen vuilniszakken opvielen omdat zij er op dat moment schoon en (relatief) ongebruikt uit zagen. Daar komt bij dat de door de verbalisant opgeworpen suggestie dat de vuilniszakken wellicht zijn gebruikt om de granaatwerper mee te verpakken, niet volslagen vreemd is. De raadsvrouw geeft aan dat uit de diverse beschrijvingen van de getuigen volgt dat er niets in de zakken heeft gezeten, zodat die suggestie niet juist kan zijn. Los van de vraag of die constatering juist is, staat die uitleg er niet aan in de weg dat de granaatwerper in de vuilniszakken was gewikkeld, zonder dat de vuilniszakken zijn opengedaan. Ook in dat geval kan gesproken worden van het "verpakken in de vuilniszakken". Deze omstandigheden kunnen bijdragen aan de voldoende verdenking als vereist voor de inzet van het dwangmiddel. Zoals de officier van justitie bij repliek treffend heeft opgemerkt, zou het Openbaar Ministerie geen knip voor de neus waard zijn als zij deze aanwijzing niet verder zou onderzoeken. De officier van justitie beveelt vervolgens, als begin van de keten van ingezette bijzondere opsporingsbevoegdheden, dat verdachte stelselmatig zal worden geobserveerd als bedoeld in art. 126g Sv. Daarbij wordt overigens niet enkel afgegaan op de vingerafdruk. In het aan het bevel ten grondslag liggende proces-verbaal van aanvraag wordt - naast de omstandigheid dat op de plaats delict vuilniszakken zijn aangetroffen met daarop een dactyloscopisch spoor van verdachte - gerelateerd dat verdachte blijkens de politiesystemen vuurwapengerelateerde documentatie heeft en dat hij blijkens het register van de Gemeentelijke Basis Administratie (GBA) is uitgeschreven uit Nederland terwijl uit de politiesystemen blijkt dat hij in Amsterdam verblijft. Naar het oordeel van de rechtbank leveren deze feiten en omstandigheden in hun onderling verband en samenhang bezien een voldoende gerechtvaardigde verdenking als bedoeld in art. 126g, eerste lid, Sv op dat verdachte betrokken was bij de beschieting met een antitankwapen op het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg te Amsterdam. Ook overigens is naar het oordeel van de rechtbank voldaan aan de door art. 126g Sv gestelde eisen en is de rechtbank van schending van het subsidiariteitsbeginsel bij het afgeven van het bevel tot stelselmatige observatie niet gebleken.

Wat volgt is de inzet van de bevoegdheden tot het opnemen en afluisteren van telecommunicatie - eerst van telefoonnummers in gebruik bij derden teneinde de telefoonnummers van verdachte te achterhalen en later ook van telefoonnummers die aan verdachte worden toegeschreven - en voorts het opnemen van vertrouwelijke communicatie krachtens bevel van de officier van justitie na machtiging van de rechter-commissaris.

Ten aanzien van deze bevoegdheden hanteert de rechtbank het volgende beoordelingskader. Het is in eerste instantie aan de officier van justitie om te beoordelen of er sprake is van een verdenking als bedoeld in art. 126l Sv respectievelijk art. 126m Sv en of het onderzoek de inzet van de in voornoemde wetsartikelen genoemde bijzondere opsporingsbevoegdheden dringend vordert. Bij die laatste toetsing spelen beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit een rol. De rechter-commissaris moet bij het verstrekken van een machtiging toetsen of aan voormelde voorwaarden is voldaan. De zittingsrechter dient de rechtmatigheid van de bevoegdheid te beoordelen, welke beoordeling betreft de beantwoording van de vraag of de rechter-commissaris in redelijkheid tot zijn oordeel omtrent de machtiging heeft kunnen komen en het gebruik door de officier van justitie van de bevoegdheid in overeenstemming met de machtiging en ook overigens rechtmatig is (vgl. HR 11 oktober 2005, LJN AT4351). Het verweer van de raadsvrouw ziet op de vraag of de rechter-commissaris de machtigingen voor de inzet van deze bijzondere opsporingsmethoden in redelijkheid heeft kunnen geven, gelet op de proportionaliteit en de subsidiariteit.

Hetgeen hiervoor is overwogen met betrekking tot de ontstane verdenking in het kader van art. 126 g Sv, geldt eveneens ten aanzien van de in art. 126l Sv en art. 126m Sv bedoelde bevoegdheden.

Van schending van het subsidiariteitsbeginsel en/of het proportionaliteitsbeginsel, zoals door de raadsvrouw is aangevoerd, is niet gebleken. Uit het methodiekendossier volgt dat minder ingrijpende opsporingsbevoegdheden vooraf gegaan zijn aan meer ingrijpende opsporingsbevoegdheden. Meer specifiek ten aanzien van de inzet van de zwaarste bevoegdheid, de bevoegdheid tot opnemen van vertrouwelijke communicatie in de woning van verdachte, overweegt de rechtbank als volgt. Uit het aan het bevel ten grondslag liggende proces-verbaal van aanvraag blijkt dat verdachte zich op allerlei manieren trachtte te onttrekken aan het zicht van politie en justitie. Zo wordt gerelateerd dat verdachte gebruik maakt van meerdere en wisselende telefoonnummers, dat verdachte in zijn contacten versluierd taalgebruik bezigt, dat verdachte tegen zijn contacten zegt dat hij wordt afgeluisterd, dat verdachte zijn contacten afkapt als er teveel over de telefoon wordt gesproken en dat verdachte tijdens observaties zeer scherp is. Uit het voorgaande leidt de rechtbank af dat verdachte rekening houdt met de omstandigheid dat hij wordt geobserveerd en dat zijn telefoongesprekken worden opgenomen en afgeluisterd. De rechtbank stelt vast dat minder ingrijpende opsporingsmiddelen als het bevel tot stelselmatige observatie en het opnemen en afluisteren van telefoongesprekken mede daardoor niet het beoogde resultaat hebben opgeleverd en dat inzet van de verdergaande bevoegdheid tot het opnemen van vertrouwelijke communicatie dringend noodzakelijk is geweest om de door verdachte opgeworpen onzichtbaarheid te doorbreken. Gezien de aard en inhoud van het proces-verbaal van aanvraag en de daaraan ontleende verdenking valt niet in te zien dat redelijkerwijze was te verwachten dat de waarheid op een andere, minder ingrijpende wijze kon worden gevonden.

Gelet op de in de processen-verbaal van aanvraag genoemde feiten en omstandigheden en de inhoud van de bij deze processen-verbaal gevoegde bijlagen in hun onderling verband en samenhang bezien, heeft de rechter-commissaris naar het oordeel van de rechtbank de machtigingen in redelijkheid kunnen afgeven.

Een van de bijzondere opsporingsbevoegdheden die is ingezet om informatie in de onderzoeken Klepel en Gambiet te verkrijgen, is dat gebruik is gemaakt van opsporingsambtenaren die [persoon 2] hebben aangelopen, zonder dat voor [persoon 2] kenbaar was dat zij opsporingsambtenaren waren. Het betreft hier de bijzondere opsporingsambtenaren aangeduid als A2023, een opsporingsambtenaar in dienst bij een buitenlandse opsporingsdienst, en A3444, een opsporingsambtenaar in dienst bij het Korps landelijke politiediensten.

Bij brief van 19 maart 2012 heeft de officier van justitie van onderzoek Klepel de beide raadslieden van verdachten medegedeeld dat zij niet vooraf op de hoogte was gesteld van het feit dat een buitenlandse opsporingsambtenaar was ingezet. In een proces-verbaal van bevindingen hebben de officieren van justitie van de beide onderzoeken, [X] en [Y], vervolgens vastgelegd dat zij pas op 13 maart 2012, toen de stukken van het Werken onder Dekmantel-traject (WOD-traject) ten behoeve van de raadkamer op 15 maart 2012 aan het dossier werden toegevoegd, ontdekten dat bij de inzet van het WOD-traject op 28 februari 2012 gebruik was gemaakt van een buitenlandse opsporingsambtenaar. Zowel de officier van justitie als de verdediging stellen zich op het standpunt dat hierdoor sprake is van een onherstelbaar vormverzuim als bedoeld in art. 359a Sv. Zij verschillen echter van mening over de vraag welke consequentie hieraan moet worden verbonden. De officier van justitie is van oordeel dat kan worden volstaan met de enkele constatering dat sprake is van een vormverzuim. De verdediging is daarentegen van mening dat de verklaringen van A2023 en A3444 als gevolg van dit vormverzuim van het bewijs dienen te worden uitgesloten en verwijst daarbij naar een arrest van het Gerechtshof Arnhem van 1 maart 2012 (LJN BV7484). De verdediging stelt zich op het standpunt dat het niet anders kan dan dat de officieren van justitie, anders dan zij in hun proces-verbaal van bevindingen stellen, wel degelijk voorafgaand aan de inzet op de hoogte waren van het gebruik van een buitenlandse opsporingsambtenaar of dat in ieder geval hadden behoren te zijn. Zij verwijzen daarbij naar het advies inzet buitenlandse politie infiltrant van 28 februari 2012 dat is opgesteld door de teamleider van het Team Operationele Ondersteuning van de Unit WOD, [persoon 3]. [persoon 3] adviseert daarin positief over de inzet van A2023 en geeft aan dat hij dit advies heeft opgesteld "gezien het verzoek van de OVJ mw. mr. H. Hoekstra, aan mijn afdeling om te adviseren over de inzet van een persoon, in de openbare dienst van een vreemde staat werkzaam, hierna A-2023 noemen".

De rechtbank overweegt als volgt.

Op 14 en 15 februari 2012 zijn in de onderzoeken [X] respectievelijk [Y] aanvragen gedaan tot het stelselmatig inwinnen van informatie over verdachte [persoon 2], zoals bedoeld in art. 126j Sv. In geen van beide aanvragen is aangevinkt dat daartoe een persoon in de openbare dienst van een vreemde staat zou worden ingezet. Naar aanleiding van deze aanvragen heeft de officier van justitie op 20 februari 2012 een bevel stelselmatige inwinning van informatie door (een) opsporingsambtena(a)r(en) als bedoeld in art. 141, onder b, Sv, afgegeven. Ook in het bevel is niet opgenomen dat een persoon in de openbare dienst van een vreemde staat zou worden ingezet.

Op 28 februari 2012 heeft [persoon 3] zijn advies inzet buitenlandse politie infiltrant uitgebracht, waarin hij aangeeft dat hij dit advies op verzoek van de officier van justitie zou hebben opgesteld. Op 29 november 2012 heeft [persoon 3] hierover bij de rechter-commissaris verklaard dat hij het advies feitelijk heeft uitgebracht op verzoek van de begeleider die op zijn beurt contact heeft gehad met het tactisch team. Zowel het tactisch team als de Unit WOD, waarvan de begeleider deel uit maakt, vallen onder de verantwoordelijkheid van de zaaksofficier. Om die reden is in het advies opgenomen dat het advies is uitgebracht "op verzoek van de officier", terwijl in werkelijkheid geen (direct) contact met de officier heeft plaatsgevonden. Tijdens het verhoor bij de rechter-commissaris d.d. 29 november 2012 duidt [persoon 3] de formulering dat het advies is uitgebracht op verzoek van de officier dan ook als een "ongelukkige tekstuele formulering" en verklaart dat het inmiddels ook uit de werkwijze van de WOD is verdwenen.

Uit het door de officieren van justitie ambtsedig opgemaakte en door hen beide ondertekende proces-verbaal van bevindingen in samenhang bezien met de verklaring van [persoon 3] bij de rechter-commissaris en gelet op zowel de aanvragen als het bevel stelselmatige inwinning van informatie waarin geen melding is gemaakt van de inzet van een buitenlandse opsporingsambtenaar, leidt de rechtbank af dat de officieren van justitie voorafgaand aan de inzet niet op de hoogte waren van de inzet van een buitenlandse opsporingsambtenaar.

Ingevolge art. 126j Sv, de Aanwijzing opsporingsbevoegdheden (Stcrt. 2011, nr. 3240, pagina 31) en art. 5, derde lid, van het Samenwerkingsbesluit bijzondere opsporingsbevoegdheden (Stb. 1999, 549, gewijzigd bij Stb. 2006, 730) dient de officier van justitie zelf de inzet van een buitenlandse opsporingsambtenaar te toetsen aan de vereisten voor die inzet en daartoe vervolgens bevel te geven. Dit is in het onderhavige geval niet gebeurd. Het op 20 februari 2012 ten aanzien van [persoon 2] door de officier van justitie afgegeven bevel tot stelselmatige inwinning van informatie als bedoeld in art. 126j Sv is conform het bepaalde in lid 1 van het genoemde art. 126j gegeven voor de inzet van algemene opsporingsambtenaren als bedoeld in art. 141, onder b, Sv, zijnde Nederlandse opsporingsambtenaren. In het onderzoek is echter gebruik gemaakt van zowel een Nederlandse als een buitenlandse (Belgische) opsporingsambtenaar. Nu het bevel de feitelijke inzet niet dekt, kleeft aan voormeld bevel in zoverre een gebrek. Dit gebrek is naar het oordeel van de rechtbank een onherstelbaar vormverzuim in het voorbereidend onderzoek als bedoeld in art. 359a Sv.

De vraag die vervolgens voorligt, is of er, en zo ja welke, rechtsgevolgen aan dit vormverzuim moeten worden verbonden. Bij de beoordeling hiervan dient de rechtbank rekening te houden met de in art. 359a lid 2 Sv genoemde factoren, te weten het belang van het geschonden voorschrift, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt.

Stelselmatige informatie inwinning maakt een inbreuk op het recht op privacy van een verdachte en op diens recht op een eerlijk proces in de zin van art. 6 EVRM, meer in het bijzonder diens recht om niet aan zijn eigen veroordeling te hoeven meewerken. De voorschriften van art. 126j Sv strekken in het onderhavige geval derhalve tot bescherming van de belangen van medeverdachte [persoon 2] en niet tot bescherming van de belangen van verdachte. Om die reden behoeft aan het geconstateerde vormverzuim geen rechtsgevolg te worden verbonden. De verklaringen van A2023 en A3444 (hierna: de A-nummers) kunnen dan ook voor het bewijs worden gebruikt.

De verdediging heeft subsidiair echter aangevoerd dat de verklaringen onbetrouwbaar zijn, gelet op de verklaringen die [persoon 2] in zijn eigen zaak als verdachte op 8 februari 2013 en in de zaak van [verdachte] als getuige op 14 februari 2013 bij de rechter-commissaris heeft afgelegd.

De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt.

De rechtbank is van oordeel dat de verklaringen van de A-nummers consistent zijn, met elkaar overeenstemmen zonder dat van afstemming sprake lijkt te zijn, en verankering vinden in de rest van het dossier. Daarbij komt dat de verklaring die [persoon 2] tegenover de A-nummers zou hebben afgelegd, in zekere zin ontlastend voor hemzelf is, althans dat daaruit blijkt dat het aandeel van [persoon 2] in de strafbare feiten kleiner is dan het aandeel van [verdachte]. Het is dus niet zo dat de A-nummers [persoon 2] een veel grotere rol toedichten. Bovendien komt de rolverdeling in de verklaring van [persoon 2] overeen met de rolverdeling die uit de verschillende getuigenverklaringen kan worden afgeleid. De stelling van de verdediging dat de informatie die de A-nummers geven door hen is verkregen bij de voorinformatie en niet van [persoon 2], acht de rechtbank niet juist. Hoewel aan de verdediging moet worden toegegeven dat niet geheel duidelijk is welke voorinformatie de A-nummers precies hebben gekregen, hetgeen de rechtbank voor de controleerbaarheid overigens niet wenselijk acht, staat wel voldoende vast dat de A-nummers daderinformatie van [persoon 2] hebben gekregen. Zonder uitputtend te zijn, noemt de rechtbank de informatie dat [verdachte] degene was die op [persoon 1] heeft geschoten en het feit dat de aanleiding tot de schietpartij op de Ferdinand Bolstraat een "banale vechtpartij" was. Ook is door [persoon 2] verteld dat [verdachte] de sleutel van de scooter zou hebben, hetgeen bleek te kloppen. De rechtbank acht de verklaringen van de A-nummers dan ook betrouwbaar en bruikbaar voor het bewijs.

De raadsvrouw heeft ten slotte nog aangevoerd dat de verdediging geen effectief gebruik heeft kunnen maken van haar ondervragingsrecht van [persoon 2], zodat de verklaringen van de A-nummers niet tot het bewijs kunnen worden gebezigd voor zover die verklaringen niet worden bevestigd door andere bewijsmiddelen. Zij heeft daartoe aangevoerd dat, wanneer als uitgangspunt wordt genomen dat [persoon 2] tegen over de A-nummers de waarheid heeft gesproken, de verdediging geen nadere vragen heeft kunnen stellen over de wetenschap van [persoon 2] of over details teneinde zijn betrouwbaarheid te kunnen toetsen, aangezien [persoon 2] er thans voor gekozen heeft een ontkennende verklaring af te leggen. Zij verwijst daarbij naar de jurisprudentie van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens op dit punt.

De rechtbank verwerpt het verweer. De verdediging heeft wel degelijk gebruik kunnen maken van het haar toekomende recht van ondervraging van [persoon 2]. [persoon 2] is immers in aanwezigheid van de raadsvrouw van [verdachte] bij de rechter-commissaris als verdachte gehoord en voorts nogmaals door de rechter-commissaris gehoord als getuige in de zaak van [verdachte], waarbij de raadsvrouw in de gelegenheid is gesteld, vragen te stellen. Dat hij daar andere antwoorden heeft gegeven dan de raadsvrouw wellicht wenselijk acht, betekent geenszins dat zij haar ondervragingsrecht niet heeft kunnen uitoefenen. Zij heeft immers alle vragen kunnen stellen die zij wilde stellen en heeft daarop ook antwoorden gekregen.

4.3. Redengevende feiten en omstandigheden en bewijsoverwegingeni

4.3.1 Ten aanzien van de aan verdachte onder 1 en 2 ten laste gelegde feiten (Klepel)

Op 21 september 2011, omstreeks 02:30 uur, is een beveiligingsbeambte van een particulier beveiligingsbedrijf aan het werk bij het Atrium aan de Amsterdamse Zuidas wanneer hij vanuit de richting van het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg een flits ziet en tegelijkertijd een ontzettend grote explosie hoort. De klap is zo hard dat de beveiligingsbeambte, die in zijn dienstauto zat, ervan schudt in zijn auto. De beveiligingsbeambte begeeft zich onmiddellijk naar de kruising van de Strawinskylaan met de Parnassusweg en hoort beneden "iets metaalachtigs" vallen dat weergalmt ter hoogte van het fietstunneltje onder de Parnassusweg. Op het fietspad, welke onder de Parnassusweg is gelegen, ziet de getuige een motorfiets liggen, waarvan de motor uit is. Bij de motorfiets staat een persoon voorover gebogen over de motorfiets terwijl in de omgeving op dat moment geen andere mensen te zien zijn. Deze persoon draagt een zwarte integraalhelm. Op de vraag van de beveiligingsbeambte of deze persoon iets van de explosie weet, draait de persoon zich naar de beveiliger om en zegt: "nee". Aan de stem te horen, is het een man. De man pakt daarop zijn motorfiets en loopt daarmee het fietstunneltje in, in de richting van het gerechtsgebouw.ii Op het moment dat voornoemde beveiligingsbeambte weer in zijn dienstauto stapt, ziet een door de explosie gealarmeerde beveiliger van de rechtbank de motorfiets weg rijden.iii Twee schilders die aan het werk zijn bij de Bagels & Beans aan de Parnassusweg worden ook gealarmeerd door een "megaknal" en een "enorme flits" vanuit de richting van het gerechtsgebouw. Een van de schilders rent snel naar buiten en ziet een manspersoon welke een bivakmuts draagt vanuit de richting van het gerechtsgebouw over het fietspad rennen. Deze man draagt een buis bij zich die de schilder doet denken aan een bazooka uit het computerspel Call of Duty. De man had een blanke huidskleur. Nadat de rennende man de schilder is gepasseerd, komt over het fietspad, vanuit dezelfde richting als van waar de man met de buis vandaan kwam rennen, een (metalic grijze) motorfiets vrij hard aanrijden. Op de motorfiets zit een persoon welke een zwarte integraalhelm draagt. De motorrijder stopt ter hoogte van de man met de buis en beiden maken contact met elkaar. De man met de buis springt vervolgens achterop de motorfiets, waarna de motorrijder snel optrekt en met hoge snelheid weg rijdt.iv

Op 21 september 2011 te 02:41 uur krijgen politieagenten van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland de opdracht om in verband met de explosie te gaan naar het gerechtsgebouw alwaar zij om 02:44 uur ter plaatse komen en zij vervolgens met behulp van collega's de plaats delict afzetten.v Grenzend aan Toren E van het gerechtsgebouw, op het trottoir gelegen naast het verhoogde deel van de Parnassusweg, wordt een raketmotor van een antitankbrisantgranaatraket M80 aangetroffen met het opschrift "Paketa 64mm, M80",vi welke doorgaans wordt verschoten met een lanceerinrichting M80.vii Verspreid over het trottoir en een klein deel van het fietspad voor Toren E zien de verbalisanten schroefjes en metaaldelen liggen wat, naar het oordeel van de verbalisanten, zeer waarschijnlijk restanten van de raket zijn. Op de traptreden naar de ingang van Toren E ligt een gedeformeerd stuk metaal, vermoedelijk de kop van de raket. De verbalisanten constateren dat de metalen deeltjes en het grotere metalen deel naar kruit ruiken.viii

Het beveiligingsgedeelte van de rechtbank bevindt zich na de toegangsdeur, die is gelegen rechts naast de ingang van Toren F. In dit beveiligingsgedeelte zit een deur die uitkomt op de centrale hal richting het centraal trappenhuis van Toren E.ix Op het moment van de inslag bevinden zich twee beveiligingsbeambten van de rechtbank in het beveiligingsgedeelte (de meldkamer), te weten een centralist en een surveillant. De centralist voelt het gebouw trillen op een manier die volgens hem vergelijkbaar is met een drilboor. De harde knal is volgens hem vergelijkbaar met 200 à 300 strijkers die tegelijkertijd afgaan. Door beide beveiligingsbeambten zijn afwisselend rondes gelopen. Tijdens de externe ronde lopen de beveiligers op het terrein van de rechtbank en een stukje op de openbare weg. Tijdens de interne ronde wordt het gehele complex bekeken. Voor het lopen van de rondes zijn geen vaste tijdstippen of protocollen vastgesteld. Er wordt wisselend gewerkt om te voorkomen dat er een patroon ontdekt wordt door mensen die kwaad willen.x De surveillant heeft die avond een interne en een externe ronde gelopen, waarbij hij voor de inslag ook in het getroffen trappenhuis heeft gelopen, vermoedelijk rond 01.00 uur. Ook de toiletten waar door de beveiligingsbeambten gebruik van wordt gemaakt, bevinden zich daar in Toren E.xi

Op de plaats delict, in de bosschage naast het fietspad op de hoek van de Parnassusweg en de Strawinskylaan, worden op het gras twee lege, uitgevouwen en schone vuilniszakken aangetroffen die er ongebruikt uitzien. Meerdere verbalisanten vinden de vuilniszakken zodanig opvallen dat zij besluiten de vuilniszakken voor nader onderzoek veilig te stellen.xii xiii xiv Op één van de twee vuilniszakken, te weten de vuilniszak met goednummer eindigend op [nummer 1], wordt op de niet bedrukte buitenzijde een dactyloscopisch spoor aangetroffen, welk spoor is gelabeld met SIN nummer [nummer 2].xv xvi Door de dienst IPOL van het Korps Landelijke Politiediensten is dit spoor in een meervoudige procedure gebracht, waarbij door drie dactyloscopen, ieder onafhankelijk, onderzoek naar het spoor is verricht. Hierdoor is het spoor geïdentificeerd op de linker middelvinger van [verdachte].xvii xviii xix

Door het onderzoeksteam is aan de hand van verschillende getuigenverklaringen de vluchtroute van de daders in kaart gebracht. Daarbij wordt onder meer bevonden dat de daders via de Frederik Roeskestraat langs het Zuider-Amstelkanaal en het bruggetje over het Zuider-Amstelkanaal zijn gevlucht.xx Op 23 december 2011 wordt door een duikteam van Defensie in het Zuider-Amstelkanaal ter hoogte van de Frederik Roeskestraat 74 ongeveer 18 meter uit de oever een lanceerbuis aangetroffen.xxi Op bevel van de officier van justitie en met machtiging van de rechter-commissaris is voorafgaand aan de duikactie heimelijk opname-apparatuur in de woning van [verdachte] geplaatst om diens vertrouwelijke communicatie middels geluid op te nemen. Ook worden diverse telefoonnummers getapt. Om reuring over de tap en/of de OVC te veroorzaken, wordt het zoeken en duiken naar de lanceerbuis groots onder de aandacht van de media gebracht. Terwijl de politie meekijkt en meeluistert, hebben [verdachte] en een persoon, waarvan later wordt vastgesteld dat dit [persoon 2] betreft, nog diezelfde avond een ontmoeting in de woning van [verdachte]. Hoewel enigszins versluierd en met halve zinnen wordt gesproken, is daaruit af te leiden dat besproken wordt dat "de route is uitgestippeld" en dat beiden zich afvragen "hoe ze ineens weten dat ie daar ligt" terwijl het "drie maanden stil" is geweest. [persoon 2] weet [verdachte] te melden dat het op "de derde van de maand, januari" op "Opsporing" komt.xxii Op 4 januari 2012 wordt op RTV Noord Holland het programma Ter Plaatse uitgezonden. Door de geplaatste OVC-apparatuur is te horen dat de televisie in de woning van verdachte op voornoemd programma staat afgestemd en dat het geluid harder wordt gezet als het programma Ter Plaatse begint. Wanneer de aanslag op het gerechtsgebouw wordt behandeld in het televisieprogramma lacht verdachte. Na het item over het schietincident in De Pijp (hetgeen betrekking heeft op het hierna te bespreken ten laste gelegde feit 7) wordt het geluid van de televisie zachter gezet. Diezelfde avond wordt door [verdachte] nogmaals naar de uitzending gekeken die dan wordt herhaald. Op het moment dat in de reconstructie is te zien dat een scooter vanaf de Frederik Roeskestraat langs het water rijdt in de richting van de Stadionkade alwaar een lanceerbuis uit het water wordt gehaald, is te horen dat [verdachte] zegt: "dit/dat zijn wij".xxiii Niet alleen bekijkt [verdachte] meer dan eens de televisie-uitzending van Ter Plaatse, ook de website van het programma wordt blijkens informatie op zijn laptop door hem geraadpleegd.xxiv

Op 28 februari 2012 spreekt A2023, de eerder genoemde buitenlandse opsporingsambtenaar, [persoon 2] aan bij een bushalte aan de Amstelveenseweg in Amsterdam. A2023 maakt zich niet als opsporingsambtenaar kenbaar maar doet zich voor als een medegedetineerde van [verdachte] die in de gevangenis uitvoerig met [verdachte] zou hebben gesproken. Nadat hij het vertrouwen van [persoon 2] heeft gewonnen, zegt [persoon 2] tegen A2023 dat hij samen met [verdachte] de aanslag op de rechtbank Amsterdam heeft gepleegd. Hij vertelt dat hij [verdachte] op de dag van de aanslag moest ophalen en dat hij bij de aanslag moest klaarstaan om [verdachte] weer weg te brengen. Ook verklaart hij dat hij onder het tunneltje stond te wachten met zijn scooter, dat hij een volledig dichte helm (de rechtbank begrijpt: een integraalhelm) droeg en dat hij werd aangesproken door een man (de rechtbank begrijpt: de particuliere beveiliger). Over het schieten verklaart hij dat [verdachte] de eerste keer probeerde te vuren en dat het niet lukte. A2023 vraagt hem wat hij bedoelt met "vuren". Daarop antwoordt [persoon 2] "niet gevuurd, maar met die buis". [persoon 2] geeft ook aan dat hij zich zorgen maakt over de scooter en hij vraagt of A2023 de scooter vandaag nog kan meenemen voor vernietiging. De scooter staat volgens [persoon 2] in de buurt van de woning van [verdachte], wat 15 à 20 minuten rijden is. Daarop stappen ze in de auto bij A3444, de Nederlandse opsporingsambtenaar, die door A2023 aan [persoon 2] wordt voorgesteld als zijn neef.xxv A3444 bestuurt de auto, [persoon 2] gaat op de bijrijdersstoel zitten en A2023 gaat achterin zitten. [persoon 2] zegt dat hij de weg zal wijzen naar de plek waar [verdachte] de scooter na de beschieting van de rechtbank heeft achter gelaten. Ze rijden naar het Van Oldenbarneveldplein in Amsterdam. [persoon 2] wordt heel nerveus en kijkt schichtig om zich heen. Ze mogen niet in de buurt van de scooter parkeren en [persoon 2] stelt A2023 voor om te gaan lopen. Hij wijst een grijze scooter met een zwart zadel aan die onder de duivenpoep zit. [persoon 2] vertelt dat [verdachte] de sleutel van de scooter heeft. Nadat [persoon 2] de scooter aan A2023 heeft aangewezen, brengen ze hem met de auto weg.xxvi xxvii De door [persoon 2] aangewezen motorscooter, een zilvergrijze Suzuki Burgman met kenteken [nummer 3], wordt in beslag genomen.xxviii xxix Deze motorscooter toont grote gelijkenis met een motorscooter van het merk Yamaha, type Majesty, waarvan één van de getuigen heeft verklaard dat de bij de beschieting gebruikte motorfiets daarop leek.xxx

Op 6 januari 2012 wordt [verdachte] aangehouden. Op het moment dat hij wordt aangehouden, is hij bestuurder van een zwarte Seat Leon voorzien van het kenteken [nummer 4].xxxi Na doorzoeking van voornoemd voertuig wordt in het voertuig onder meer een bij een Suzuki motorfiets behorende sleutel aangetroffen.xxxii Deze sleutel past op alle sloten van de genoemde Suzuki Burgman motorscooter en de motorscooter kan ook met deze sleutel worden gestart.xxxiii

Overweging met betrekking tot de werking en de impact van een antitankgranaat

Wanneer een M80 raket met de voorkant een voldoende hard oppervlak raakt, wordt de springstof die in de kop van de raket zit vanaf de achterkant tot detonatie gebracht. Aan de voorkant bevindt zich in de springstof een conische holte die is bekleed met een laag koper (koperen spiegel). Door de ontploffing van de springstof ontstaan brisantie (zijnde de allesvernietigende werking van ontploffende springstof op de directe omgeving), hitte en een schokgolf. Door de concentratie van de explosieve kracht op één punt, ontstaat een groot penetrerend vermogen.xxxiv Dit effect is te zien ter hoogte van de tweede verdieping waar een gat in de buitenmuur van Toren E waarneembaar is, waarbij de perforatie van buiten naar binnen omhoog loopt. Aan de onderzijde van de overloop tussen de tweede en de derde verdieping is een beschadiging waarneembaar en voorts is een beschadiging te zien in de muur van de tweede verdieping, in het verlengde van het gat in de voorgevel en de beschadiging onderaan de overloop. Verspreid over het trottoir en een klein deel van het fietspad voor Toren E liggen glasdelen en op de traptreden naar de ingang van Toren E ligt een grotere concentratie glas. Ook binnen in Toren E ligt glas op de traptreden en op de overlopen tussen de trappen op de vloerbedekking. In de buitenmuur van het trapportaal zijn, van boven tot beneden, alle ruiten in de raamkozijnen verbroken en op de eerste tot en met de vierde verdieping zijn, kennelijk ten gevolge van de door de explosie van de raket veroorzaakte drukgolf, de ruiten gebroken van de ruimten welke aan weerszijden van het trappenhuis zijn gelegen. Op de traptreden naar de tweede verdieping toe en op de overloop van de tweede verdieping liggen stukken metaal. Rondom die stukken metaal zitten schroeiplekken in de vloerbedekking.xxxv

Direct geraakt worden door de "koperjet", die ontstaat na het afschieten van de granaat, kan dodelijk letsel veroorzaken. Deze koperjet ontstaat doordat de koperlaag, die de conische holte aan de voorkant van de antitankbrisantgranaat bekleedt, vervormt en verandert in een semi-vloeibare straal die naar voren wordt geperst door het materiaal waarop de raket terecht is gekomen. Dit risico op dodelijk letsel is in het trappenhuis op de verdieping van de plaats van de inslag zonder meer aanwezig geweest. Daarnaast zal de koperjet tijdens het passeren van de muur waarop de inslag heeft plaatsgevonden, materiaal uit de muur losslaan dat naar buiten of naar binnen wordt geslingerd. Als zich iemand in het trappenhuis, een relatief beperkte ruimte, op de verdieping van de plaats van de inslag bevindt, is de kans op lichamelijk letsel zeker aanwezig. Met de koperjet komen ook een schokgolf en hitte door het gat in de muur het trappenhuis binnen, waardoor in het trappenhuis letsel kan ontstaan. De kans op gehoorschade is hierbij zeer groot. Tevens ontstaat vooral voor mensen die zich achter het glas bevinden gevaar voor verwonding door rondvliegende glasscherven als gevolg van de ruitbreuk die door de schokgolf ontstaat. De risico's zijn het grootst op de verdieping waar de inslag plaatsvindt en worden kleiner op verdiepingen op grotere afstand van de inslagplek. Tevens is kans op lichamelijk letsel aanwezig voor personen die zich bij de Toren op het trottoir zouden bevinden, door glasscherven en resten van de M80 die rondgeslingerd worden.xxxvi

Overweging met betrekking tot de ontploffing

De verdediging heeft aangevoerd dat uit het rapport van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) d.d. 27 april 2012 alsmede uit de door getuige-deskundige E.M. Kok bij de rechter-commissaris afgelegde verklaring volgt dat geen sprake is geweest van een ontploffing als bedoeld in art. 157 van het Wetboek van Strafrecht (Sr), nu het teweeg brengen van een ontploffing niet de primaire werking van de antitankbrisantgranaatraket (hierna: granaat) is. De granaat komt immers niet zelf tot ontploffing, maar brengt slechts een ontploffing tot stand wanneer een brandbare stof wordt geraakt, welke overigens niet in het gerechtsgebouw aanwezig was op de plaats waar de koperjet het gebouw is ingegaan, aldus de raadsman. En als al wordt aangenomen dat een ontploffing heeft plaatsgevonden, dan heeft te gelden dat de gevolgen van de door die ontploffing in beweging gebrachte natuurkracht te berekenen zijn, zodat geen sprake is van een ontploffing in de zin van art. 157 Sr. Een en ander volgt uit de wetsgeschiedenis van art. 157 Sr.

De rechtbank overweegt als volgt.

Uit het door de verdediging bedoelde NFI-rapport, opgesteld door de explosievenonderzoeker ing. E.M. Kok, leidt de rechtbank af dat wanneer de granaat na het afleggen van de wapeningsafstand (een vluchtafstand van minimaal zes meter) met de voorkant een voldoende hard oppervlak raakt, zoals in casu een muur, de zich in de granaat bevindende springstof via een meertrapsysteem vanaf de achterkant tot detonatie wordt gebracht. Het grootste deel van de explosieve kracht van de lading is naar voren, het pand in, gericht. Door de ontploffing van de springstof ontstaan hitte, brisantie (zijnde een allesvernietigende werking van ontploffende springstof op de directe omgeving) en een schokgolf. In het NFI-rapport wordt ook letterlijk gesproken over de gevolgen van "de ontploffing" en bij de rechter-commissaris verklaart Kok dat "de ontploffing aan de buitenkant van de muur heeft plaatsgevonden". De stelling van de verdediging dat de granaat zelf niet ontploft, is daarmee, naar het oordeel van de rechtbank, gebaseerd op een verkeerde lezing van hetgeen Kok bij de rechter-commissaris heeft verklaard omtrent de werking van een antitankbrisantgranaatraket en staat haaks op het NFI-rapport. Het verweer mist daarom feitelijke grondslag.

Ten aanzien van de gevolgen van de ontploffing heeft Kok op diverse plaatsen in het NFI-rapport aangegeven dat die moeilijk te berekenen zijn. Ook is door Kok aangegeven dat het testen van antitankwapens op gebouwen vrij beperkt is en er vooral op tanks wordt getest. Los daarvan heeft te gelden dat uit de veroorzaakte schade al blijkt dat de gevolgen van de ontploffing vrij onvoorspelbaar zijn. Dit komt omdat de gevolgen in het gebouw worden veroorzaakt door de brisantie en de schokgolf die ontstaan. Bovendien verklaart Kok dat het grootste deel van de explosieve kracht naar voren is gericht. Een ander deel van die explosieve kracht, zo concludeert de rechtbank, is dit niet. Een en ander is dan ook niet te vergelijken met een schot met een vuurwapen, waarbij iets of iemand met een (niet-exploderende) kogel wordt geraakt.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat sprake is geweest van een ontploffing als bedoeld in art. 157 Sr.

Overweging met betrekking tot het te duchten gevaar voor de bewakers

Anders dan de officier van justitie en de raadslieden hebben betoogd, is de rechtbank van oordeel dat door de inslag van de antitankbrisantgranaatraket (M80) het in art. 157 Sr bedoelde gemeen gevaar voor zwaar lichamelijk letsel dan wel levensgevaar wel degelijk te duchten is geweest. Om in een dergelijk geval in rechte het gevaar voor zwaar lichamelijk letsel dan wel levensgevaar als vaststaand aan te kunnen nemen, is vereist dat uit de wettige bewijsmiddelen volgt dat vorenbedoeld gevaar inderdaad te duchten was. Dit betekent dat het gevaar voor zwaar lichamelijk letsel dan wel het levensgevaar ten tijde van de ontploffing naar algemene ervaringsregels voorzienbaar moet zijn geweest. Of de daders zelf dat gevaar wellicht niet hebben voorzien, is in dit verband dus niet van belang.

De rechtbank stelt voorop dat als algemene ervaringsregel heeft te gelden dat overheidsgebouwen waarin vertrouwelijke en/of gevoelige informatie aanwezig is, in het algemeen 's nachts bewaakt plegen te worden. Uit de hiervoor onder de redengevende feiten en omstandigheden opgenomen bewijsmiddelen volgt dat op het moment van de explosie en de inslag ter hoogte van de tweede verdieping van Toren E er ook daadwerkelijk (twee) beveiligers in het gebouw werkzaam waren, die 's nachts afwisselend beiden zowel interne als externe rondes lopen. Tijdens de externe ronde lopen de beveiligers op het terrein van de rechtbank en een stukje op de openbare weg. Tijdens de interne ronde wordt het gehele complex bekeken. De surveillant heeft verklaard die avond vermoedelijk rond 01.00 uur zijn interne ronde te hebben gelopen, ook ter plaatse van het trappenhuis ter hoogte van de inslag. De toiletten waar gebruik van wordt gemaakt door de beveiligers tijdens hun dienst, bevinden zich ook daar in Toren E.

Op het moment van de explosie zelf, bevonden beide beveiligers zich in de meldkamer, die blijkens het dossier is gelegen direct naast Toren E. In de meldkamer zit een deur die uitkomt op de centrale hal richting het centraal trappenhuis van Toren E. Volgens de surveillant bevonden zij zich op 20 meter afstand van de inslag. De centralist voelde het gebouw trillen.

Uit hetgeen hiervoor is vermeld, volgt dat de beide beveiligers zich ten tijde van de explosie en de inslag in het gerechtsgebouw bevonden en dat zij in de nabijheid van de plek van de inslag zaten, terwijl hun werkzaamheden voorts inhielden dat er door en om het gerechtsgebouw heen wordt gelopen ter surveillance. Gelet hierop alsmede op hetgeen door het NFI blijkens het rapport van 27 april 2012 is vastgesteld met betrekking tot het gevaar, is de rechtbank van oordeel dat voor beide beveiligers (bewakers) gevaar te duchten was, te weten gevaar voor zwaar lichamelijk letsel dan wel levensgevaar, en dat dit gevaar naar algemene ervaringsregels voorzienbaar is geweest.

4.3.2 Ten aanzien van het aan verdachte onder 6 ten laste gelegde feit (RAI-wapen)

In de nacht van zaterdag 17 op zondag 18 december 2011 is [verdachte] op weg naar een feest in de RAI. Hij heeft altijd een vuurwapen bij zich wanneer hij op vrije voeten is, omdat hij, naar eigen zeggen, door politie/justitie is gewaarschuwd dat hij op een dodenlijst staat. Ook nu heeft hij een pistool bij zich. Omdat hij het pistool niet mee naar binnen kan nemen, legt hij het weg op het terras van een horecagelegenheid aan het Scheldeplein te Amsterdam.xxxvii Doordat in het kader van een door de officier van justitie afgegeven bevel tot stelselmatige observatie van [verdachte] door de politie wordt gezien dat hij het wapen weglegt, kan het wapen in beslag genomen worden.xxxviii Het aangetroffen vuurwapen betreft een pistool van het merk FN Herstal met kaliber 7.65 mm en is voorzien van een patroonhouder (patroonmagazijn).xxxix In het pistool zit munitie.xl Bij de doorzoeking in de woning van [verdachte] is op 6 januari 2012 een patroonmagazijn van het merk FN aangetroffen dat, gelet op de specifieke vorm qua grootte en schuinte met de diverse inkepingen en gleuven van dit patroonmagazijn, zeer waarschijnlijk geplaatst kan worden in een soortgelijk pistool als het pistool dat op 18 december 2011 in de buurt van de RAI werd aangetroffen. Dit patroonmagazijn is een vuurwapen als bedoeld in art. 2, lid 1, categorie III, onder 1, van de WWM.xli

Overweging met betrekking tot categorisering RAI-wapen

De rechtbank overweegt dat pistolen, blijkens de tekst van art. 2, eerste lid, categorie III, sub 1, als vuurwapens zijn aan te merken voor zover geen sprake is van pistolen als bedoeld in categorie II sub 2, 3 of 6. Van een wapen als bedoeld in categorie II sub 2, 3 en 6 is naar het oordeel van de rechtbank evident geen sprake. Daarnaast leidt de rechtbank uit het feit dat het in de woning van [verdachte] aangetroffen patroonmagazijn wordt aangeduid als een vuurwapen als bedoeld in categorie III van de WWM af, dat het bij voornoemde patroonmagazijn passende pistool dat bij de RAI werd aangetroffen, eveneens een categorie III wapen betreft. Ten overvloede merkt de rechtbank nog op dat dit ook aansluit bij de bedoeling van de wetgever die blijkens de toelichting op de WWM bij de indeling in categorieën met categorie III die wapens heeft willen aanduiden waarvan niet alleen het dragen maar ook het voorhanden hebben in beginsel niet kan worden toegestaan.

Gelet op het voorgaande acht de rechtbank, ondanks het ontbreken van een specifiek determinatierapport van het pistool, voldoende wettig en overtuigend bewezen dat het hier een wapen betreft als bedoeld in categorie III van de WWM.

Gelet hierop, wordt het verweer van de raadsvrouw dat verdachte van dit feit dient te worden vrijgesproken nu niet kan worden vastgesteld dat het aangetroffen vuurwapen een wapen van categorie III van de WWM betreft omdat zich in het dossier geen wapenrapport bevindt, verworpen.

4.3.3 Ten aanzien van het aan verdachte onder 7 ten laste gelegde feit (Gambiet)

In de nacht van 3 op 4 december 2011 is de op dat moment zeventienjarige [persoon 1] met drie vrienden en zijn broer voor het eerst op stap in Amsterdam.xlii Als hij rond 4.00 uur die nacht naast zijn vriend [persoon 4] in de Ferdinand Bolstraat loopt, hoort hij een Nederlandse jongen, die achterop de scooter zit bij een Marokkaanse jongen, een opmerking maken over het kapsel van zijn vriend [persoon 4].xliii Deze loopt ongeveer tien meter voor hen, reageert niet op de opmerking en loopt door.xliv [persoon 4] maakt hierop een opmerking "kom dan, kankerlijers". [persoon 1] hoort de twee mannen op de scooter zeggen: "wat zei je" en de mannen draaien een rondje en rijden de scooter langs [persoon 1] en [persoon 4].xlv [persoon 1] heeft de indruk dat deze jongens op zoek zijn naar ruzie en dat het vechten wordt. Hij probeert de Marokkaan te slaan omdat hij wil dat ze weggaan.xlvi [persoon 1] slaat de Marokkaan die dan nog op de scooter zit.xlvii Door de bemoeienis van de Nederlander lukt dit echter niet goed. De Nederlander stapt van de scooter af en ze vallen [persoon 1] met zijn tweeën aan. Door de Nederlander wordt hij gevloerd.xlviii Terwijl hij op de grond ligt met zijn ogen dicht, wordt hij met kracht geslagen en geschopt. Op dat moment voelt hij pijn aan zijn hoofd.xlix Er wordt gezien dat drie man op [persoon 1] inslaan en schoppen. Door één van de drie mannen wordt [persoon 1], op het moment dat hij op de grond ligt, tegen een vuilnisbak geduwd en vervolgens wordt door die persoon een paar vuistslagen in het gezicht van [persoon 1] gegeven. De andere twee daders trappen [persoon 1] met kracht in zijn zij en op zijn rug. Het betreffen krachtige trappen, zoals iemand tegen een bal trapt, en een soort stampende trappen.l li Nadat het schoppen is gestopt, kijkt [persoon 1] omhoog. Terwijl hij wil opstaan, ziet hij dat de Nederlandse jongen plotseling en heel snel een klein vuurwapen pakt en zonder iets te zeggen, schiet. Hij hoort een knal, ziet een flits en ruikt buskruit.lii liii [persoon 1]'s broer, die inmiddels is toegesneld, ziet dat ten tijde van het schot de schutter bij de heupen van [persoon 1] staat en de andere man bij diens voeten.liv Na de knal rijden twee jongens die tegen [persoon 1] hadden aangeschopt, weg op een scooter.lv De Nederlandse jongen zit tijdens het wegrijden achterop de scooter.lvi

[persoon 1] wordt direct naar het ziekenhuis afgevoerd, waar hij aan zijn opgelopen verwondingen wordt geopereerd. Er is sprake van een inschot onder de ribbenboog links, de dunne en dikke darm alsmede de maag zijn geperforeerd en [persoon 1] heeft pijn aan zijn hoofd. De kogel wordt uit het lichaam verwijderd. [persoon 1] overleeft het incident ternauwernood.lvii lviii lix

Op 28 februari 2012 vertelt [persoon 2] aan A2023, de eerder genoemde buitenlandse opsporingsambtenaar, dat hij samen met [verdachte] [verdachte] en een andere Marokkaanse jongen betrokken is geraakt bij een vechtpartij in Amsterdamse Pijp en dat [verdachte] op een bepaald ogenblik met een vuurwapen heeft gevuurd op hun belager. [persoon 2] verklaart dat het een onbenullige vechtpartij was die hij zelf was begonnen. Samen met een andere Marokkaanse jongen, die ook [voornaam persoon 2] heet, heeft hij behoorlijk wat klappen uitgedeeld aan die belager. Daarna is [verdachte] ertussen gekomen en hij heeft uiteindelijk op die belager geschoten. Als ze daarop in de auto stappen bij de hiervoor reeds vermelde A3444, bevestigt [persoon 2] tegenover A3444 dat hij samen met een Marokkaanse vriend in de Amsterdamse Pijp in gevecht is geraakt met een jongen. Dat daarbij rake klappen vielen waarna [verdachte] het voor [persoon 2] en zijn vriend opnam. Vervolgens liep het uit de hand, pakte [verdachte] zijn vuurwapen en schoot op die jongen. lx lxi

Overweging met betrekking tot de voorbedachte raad

De rechtbank is naar aanleiding van de door haar vastgestelde feiten en omstandigheden, anders dan de officier van justitie, van oordeel dat [verdachte] in een plotselinge opwelling het vuurwapen heeft getrokken en heeft geschoten op [persoon 1]. Om die reden dient [verdachte] van de voorbedachte raad te worden vrijgesproken.

4.3.4 Ten aanzien van het aan verdachte onder 12 ten laste gelegde feit

Op 6 januari 2012 draagt [verdachte] een zwart cross-overtasje over zijn jas.lxii Later die dag wordt hij aangehouden bij de oprit van de Rijksweg A10 te Amsterdam als bestuurder van een zwarte Seat Leon.lxiii In deze Seat wordt een zwart schoudertasje aangetroffen met daarin onder meer een vuurwapen en patronen.lxiv lxvHet vuurwapen dat is veilig gesteldlxvi, is van het merk Fabrique Nationale (FN), model 35 High Power, en is geclassificeerd als zijnde een vuurwapen behorende tot categorie III van de WWM.lxvii De in het tasje aangetroffen munitie bestaat uit patronen van het kaliber 7.62 x 38R. Deze patronen zijn tevens geclassificeerd als munitie van categorie III van de WWM.lxviii

Op 6 januari 2012 vindt vervolgens ook een doorzoeking plaats op het verblijfadres van [verdachte], gelegen aan de Oldebarneveldstraat 13 te Amsterdam, waarbij onder meer een revolver, drie patroonmagazijnen en diverse patronen in beslag worden genomen.lxix De revolver is van het merk Nagant en is geclassificeerd als zijnde een vuurwapen van categorie III van de WWM.lxx Twee patroonmagazijnen zijn van het merk FN en één patroonmagazijn, van het model UZI, is merkloos. De aangetroffen munitie betreft patronen van het kaliber 9 mm x 19 mm, 7.62 x 38R en 7.65 mm. Alle patroonmagazijnen en al de munitie vallen tevens onder categorie III van de WWM.lxxi [verdachte] heeft ter terechtzitting verklaard dat hij verantwoordelijkheid neemt voor de wapens en de munitie die in zijn woning zijn aangetroffen. Daarbij heeft [verdachte] tevens verklaard altijd een doorgeladen wapen bij zich te hebben als hij van huis gaat.lxxii

Overweging van het aan verdachte onder 12 ten laste gelegde feit

De raadsvrouw heeft ter zitting bepleit dat niet kan worden vastgesteld dat de munitie en het wapen die in de Seat zijn aangetroffen, aan [verdachte] toebehoren, mede gelet op het feit dat ten tijde van de aanhouding naast [verdachte] nog een andere persoon in de Seat zat.

De rechtbank overweegt hiertoe het volgende.

Het wapen en de munitie zijn aangetroffen in een zwart schoudertasje in de Seat, terwijl eerder op diezelfde dag is gezien dat [verdachte] een zwart cross-overtasje droeg. Zoals onder andere bij de schietpartij op 4 december 2011 en het verstoppen van het wapen in de buurt van de RAI is gebleken, draagt [verdachte] zijn wapen kennelijk in een cross-overtasje. Bij [verdachte] is tijdens zijn aanhouding, naast het wapen in de Seat, ook geen ander wapen aangetroffen, terwijl hij ter zitting heeft verklaard dat hij altijd met een wapen op zak loopt. Daarbij komt dat in het tasje dat in de Seat is aangetroffen, niet alleen het hiervoor in de redengevende feiten en omstandigheden vermelde FN wapen is aangetroffen, maar dat in dit tasje tevens een sleutel is gevonden die paste op de motor die door [persoon 2] is aangewezen als zijnde de motor van [verdachte]. Tevens is van belang dat op het verblijfadres van [verdachte] op de Oldebarneveldstraat 13 te Amsterdam, munitie is aangetroffen die na onderzoek geschikt bleek te zijn om te worden verschoten met het in de Seat aangetroffen pistool.lxxiii

Gelet op het bovenstaande in onderlinge samenhang bezien, is de rechtbank van oordeel dat het niet anders kan dan dat het wapen dat in de Seat is gevonden, aan [verdachte] toebehoort.

4.7. Bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte de onder 1, 2, 6, 7, 12 ten laste gelegde feiten heeft begaan, in dier voege dat

Feit 1.

hij op 21 september 2011 te Amsterdam tezamen en in vereniging met een ander opzettelijk een ontploffing teweeg heeft gebracht, immers hebben verdachte en zijn mededader toen aldaar opzettelijk met een antitankbrisantgranaatwerper (type M80) een projectiel afgeschoten op toren E van het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg, terwijl daarvan gemeen gevaar voor goederen, te weten de in voornoemd gerechtsgebouw aanwezige inventaris, en/of levensgevaar en/of zwaar lichamelijk letsel voor een of meer bewaker(s) van voornoemd gerechtsgebouw te duchten was.

Feit 2.

hij op 21 september 2011 te Amsterdam tezamen en in vereniging met een ander een gebouw, te weten toren E van het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg, opzettelijk heeft beschadigd, immers hebben verdachte en zijn mededader opzettelijk met een antitankbrisantgranaatwerper (type M80) een projectiel afgeschoten op voornoemd gerechtsgebouw, terwijl daarvan gemeen gevaar voor goederen, te weten de in voornoemd gerechtsgebouw aanwezige inventaris, en/of levensgevaar voor een ander of anderen, te weten de bewaker(s) van voornoemd gerechtsgebouw, te duchten was.

Feit 6.

hij in de periode van 17 december 2011 tot en met 18 december 2011 te Amsterdam een wapen van categorie III, te weten een doorgeladen pistool (merk FN Herstal) en munitie van categorie III, te weten patronen (kaliber 7.65 mm), voorhanden heeft gehad.

Feit 7.

hij op 4 december 2011 te Amsterdam ter uitvoering van het door verdachte voorgenomen misdrijf om opzettelijk een persoon, te weten [persoon 1], van het leven te beroven, met dat opzet met een vuurwapen in de borst/buik van die [persoon 1] heeft geschoten, terwijl de uitvoering van dat voorgenomen misdrijf niet is voltooid.

Feit 12.

hij op 6 januari 2012 te Amsterdam vuurwapens van categorie III, te weten een pistool (merk FN, model 35 High Power) en een revolver (merk Nagant) en patroonhouders (merk Fabrique Nationale en/of merkloos/model Uzi), en munitie van categorie III, te weten patronen (kaliber 9x19mm en/of 7.62x38R en/of 7.65mm), voorhanden heeft gehad.

De in de tenlastelegging voorkomende taal- en/of schrijffouten zijn verbeterd. Blijkens het verhandelde op de terechtzitting is verdachte daardoor niet geschaad in zijn verdediging.

Hetgeen aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hier als bewezen is aangenomen, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

5. Kwalificatie en strafbaarheid van de feiten

Het bewezen verklaarde levert op:

Feit 1 en feit 2

medeplegen van

opzettelijk een ontploffing te weeg brengen, terwijl daarvan gemeen gevaar voor goederen, en levensgevaar of gevaar voor zwaar lichamelijk letsel voor een ander te duchten is

een gebouw opzettelijk beschadigen terwijl daardoor gemeen gevaar voor goederen en levensgevaar voor een ander te duchten is.

Feit 6

handelen in strijd met art. 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III.

Feit 7

poging tot doodslag.

Feit 12

handelen in strijd met art. 26, eerste lid, van de Wet wapens en munitie en het feit begaan met betrekking tot een vuurwapen van categorie III, meermalen gepleegd.

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden waardoor de wederrechtelijkheid aan het bewezen verklaarde zou ontbreken. Het bewezen verklaarde is dan ook strafbaar.

6. Strafbaarheid van verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

7. Motivering van de sanctie

7.1 Hoofdstraf

Bij de beslissing over de sancties die aan verdachte moeten worden opgelegd, heeft de rechtbank zich laten leiden door de aard en de ernst van het bewezen verklaarde en de omstandigheden waaronder dit is begaan, alsmede de persoon van verdachte, zoals van een en ander uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

In het bijzonder heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen.

Verdachte heeft samen met een ander 's nachts een antitankgranaat afgeschoten op het gebouw van de rechtbank Amsterdam. Dit heeft aanzienlijke materiële schade opgeleverd. Deze materiële schade legt uiteraard gewicht in de schaal bij de straftoemeting. Een veel groter gewicht echter moet daarbij worden toegekend aan het feit er levensgevaar en gevaar voor zwaar lichamelijk letsel te duchten is geweest voor bewakend personeel van de rechtbank Amsterdam.

Daarmee is nog niet alles gezegd over de aard van dit strafbare feit. Verdachte heeft gezwegen over zijn drijfveren. Toch tast de rechtbank op dit punt niet geheel in het duister. Ook zonder mondelinge toelichting van verdachte, spreekt deze daad voor zich. Zij is duidelijk bedoeld om te intimideren; om vrees aan te jagen.

De fysieke schokgolf die veroorzaakt werd door de explosie, is beperkt gebleven tot de directe omgeving. Maar toch werden de gevolgen van deze ontploffing in alle uithoeken van het land gevoeld. Een aanslag op een rechtbank heeft immers een bijzondere, ook symbolische, betekenis en laat de samenleving niet onberoerd.

Uiteraard is het gerechtsgebouw niet bestand tegen dit soort geweld. Maar de rechtspraak en de waarden die zij vertegenwoordigt en beschermt, zijn dat wel. In dat opzicht heeft de granaat geen doel getroffen.

In de media is veel aandacht geweest voor dit onderzoek [X], ook wel de aanslagzaak genoemd. Toch is dit deelonderzoek niet leidend geweest bij het bepalen van de hoogte van de straf. De zaak [Y], waarbij een jongen van 17 jaar in het centrum van Amsterdam wordt neergeschoten, speelt een veel grotere rol bij het wegen van de ernst van de bewezen verklaarde feiten.

Verdachte en slachtoffer [persoon 1] zijn onbekenden en komen elkaar 's nachts toevallig tegen in Amsterdam. Tussen de jongens ontspint zich het gebruikelijke platte uitgaansgeweld dat verafschuwd wordt door de samenleving. Na de vechtpartij, die door medeverdachte [persoon 2] later werd betiteld als "banaal", wordt slachtoffer [persoon 1] met een vuurwapen in het bovenlichaam geschoten. Wat de zaak een verontrustende ernst geeft, is dat het schot pas valt als de vechtpartij voorbij is en het slachtoffer weerloos op de grond ligt. Verdachte is in deze situatie voor het slachtoffer gaan staan en heeft van korte afstand gericht op hem geschoten in de borststreek. Het slachtoffer overleeft het ternauwernood. De rechtbank spreekt vrij van de voorbedachte raad omdat zij van mening is dat verdachte in een plotselinge opwelling een vuurwapen ter hand heeft genomen en heeft geschoten op het slachtoffer. Het is juist de terloopsheid waarmee dit gebeurt en de angstaanjagende impulsiviteit waarmee verdachte handelt, die het feit een ronduit schokkende lading geven. Dit soort strafbare feiten dragen sterk bij tot het gevoel van onveiligheid van mensen op straat en maken een diepe indruk op de personen die getuige zijn geweest van het geweld en op personen die persoonlijk betrokken zijn bij het slachtoffer. Maar zo'n feit laat ook sporen na bij al die anonieme anderen die via de media kennis nemen van het voorval. Dit feit heeft op velerlei wijze leed veroorzaakt.

Verdachte heeft het zwijgrecht uitgeoefend. Hij heeft niet willen meewerken aan de totstandkoming van enige psychologische rapportage. Op geen enkele wijze heeft verdachte er blijk van gegeven verantwoordelijkheid te nemen voor zijn daden of inzicht te hebben in de schade die hij aanricht in het bestaan van anderen. Het gebrek aan respect voor het leven van het slachtoffer [persoon 1] stuit tegen de borst. Dat verdachte de feiten kort na elkaar heeft gepleegd terwijl hij bovendien net weer op vrije voeten was, vrede lijkt te hebben met een criminele toekomst en zegt opnieuw vuurwapens te gaan dragen, baart de rechtbank zorgen.

De bewezen verklaarde feiten rechtvaardigen een gevangenisstraf van langere duur. De opstelling van verdachte leidt ertoe dat bij het bepalen van de lengte van de gevangenisstraf de beveiliging van de maatschappij de boventoon voert.

Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat een vrijheidsbenemende straf van na te noemen duur moet worden opgelegd.

7.2 Verbeurdverklaring

De rechtbank is van oordeel dat de onder verdachte in beslag genomen en niet teruggegeven voorwerpen, te weten twee zwarte vuilniszakken, dienen te worden verbeurd verklaard. Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat de bewezen verklaarde feiten 1 en 2 met betrekking tot die voorwerpen, die aan verdachte toebehoren, zijn begaan of voorbereid.

7.3 Onttrekking aan het verkeer

De rechtbank is van oordeel dat de onder verdachte in beslag genomen en niet teruggegeven voorwerpen, te weten een onderdeel van een antitankwapen en een riem (bestemd voor het dragen van een antitankwapen), dienen te worden onttrokken aan het verkeer. Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat de bewezen verklaarde feiten 1 en 2 met behulp van die voorwerpen zijn begaan en dat die voorwerpen van zodanige aard zijn dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet en het algemeen belang.

8. Vordering benadeelde partij en schadevergoedingsmaatregel

8.1 De vordering van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties/ Rijksgebouwendienst

Namens de benadeelde partij Ministerie van binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties/ Rijksgebouwendienst heeft drs. [persoon 5] een vordering tot schadevergoeding van € 40.169,77 ingediend tegen verdachte en zijn medeverdachte wegens de materiële schade die de benadeelde partij als gevolg van de ten laste gelegde feiten 1 en 2 stelt te hebben geleden, in de vorm van schade aan het gerechtsgebouw in Amsterdam.

Deze vordering is op een aantal punten echter onvoldoende onderbouwd. Zo kan op basis van de stukken in het dossier en de ingediende vordering onvoldoende worden vastgesteld voor rekening van welke overheidsinstantie de kosten van de schade aan het gerechtsgebouw in Amsterdam uiteindelijk zullen komen. Voorts bevindt zich noch in het dossier noch bij de ingediende vordering enig bescheid waaruit blijkt dat drs. [persoon 5] namens de Rijksgebouwendienst (zelfstandig) bevoegd is om een dergelijke vordering in te dienen.

Aangezien op deze punten op basis van de zich in het dossier bevindende stukken geen althans onvoldoende helderheid kan worden verschaft, terwijl de benadeelde partij zich pas laat tijdens de inhoudelijke behandeling van de zaak heeft gesteld en niet ter terechtzitting is verschenen om een en ander nader te kunnen toelichten, vormt de behandeling van deze vordering een onevenredige belasting van het strafgeding, zodat de benadeelde partij niet in haar vordering zal kunnen worden ontvangen.

Gelet hierop zal de rechtbank bepalen dat de benadeelde partij niet ontvankelijk is in de vordering.

8.2 De vordering van de benadeelde partij [persoon 1]

De benadeelde partij [persoon 1] heeft een vordering tot schadevergoeding van € 9.865,35 ingediend tegen verdachte en zijn medeverdachte wegens materiële en immateriële schade die hij als gevolg van het ten laste gelegde feit 7 zou hebben geleden. De gestelde schade bestaat uit:

* kledingkosten ad € 342,45

* reiskosten in verband met ziekenhuisopname ad € 187,16

* een bril ad € 266,25

* een Blackberry ad € 415,--

* verlies van verdiencapaciteit ad € 524,49

* daggeldvergoeding ziekenhuis ad € 130,--

* smartengeld ad € 8.000,--

Gelet op de bewezen verklaarde poging doodslag op [persoon 1], acht de rechtbank de gevolgen van het schieten met een vuurwapen op [persoon 1] toe te rekenen aan [verdachte]. Dit schieten maakte echter onderdeel uit van een geweldsincident waarbij het slachtoffer [persoon 1] mede door [verdachte] eerst is geslagen en geschopt, wat escaleerde en uitmondde in het schieten op [persoon 1] door [verdachte]. Hoewel de bijdrage van [verdachte] aan dit geweldsincident strafrechtelijk wordt gekwalificeerd als een poging doodslag, is de rechtbank van oordeel dat, gelet op het feitencomplex, tevens de gevolgen van de overige geweldshandelingen aan [verdachte] kunnen worden toegerekend. De schadeposten die het gevolg zijn van de overige geweldshandelingen komen daarmee ook voor vergoeding door [verdachte] in aanmerking, mits deze voor toewijzing vatbaar zijn. Ten aanzien van de toewijsbaarheid overweegt de rechtbank als volgt.

Met betrekking tot de vordering tot vergoeding van de materiële schade:

* de kledingkosten zijn veroorzaakt doordat de kleding van [persoon 1] na het schietincident in het ziekenhuis is stukgeknipt. Deze schade vloeit rechtstreeks voort uit het bewezen verklaarde feit 7 primair en komt daarmee in beginsel voor vergoeding in aanmerking. Uit de bonnen die de benadeelde partij ter onderbouwing heeft overgelegd en waaruit blijkt dat de kleding slechts enkele dagen voorafgaand aan het strafbare feit is aangeschaft, volgt echter dat de kosten van de jas (€ 189,95) en de broek (€ 54,50) juist zijn, maar dat het shirt niet € 98,00 heeft gekost, zoals gevorderd, maar slechts € 49,00. De kledingkosten zullen om die reden worden toegewezen tot een bedrag van € 293,45 en voor het overige worden afgewezen;

* uit de toelichting op de gevorderde reiskosten in verband met ziekenhuisopname volgt dat het hier niet alleen reiskosten voor [persoon 1] zelf betreft, maar ook reiskosten en parkeerkosten voor de bezoeken aan [persoon 1] in het ziekenhuis door zijn familie. Nog los van het feit dat deze kosten van zijn familie blijkens de toelichting op de post "Daggeldvergoeding ziekenhuis opname" (deels) onder laatstgenoemde post vallen, betreffen de kosten van de familie ook geen rechtstreekse schade van de benadeelde partij en komen daarmee niet voor vergoeding in aanmerking. In zoverre zal de benadeelde partij dan ook niet ontvankelijk worden verklaard in de vordering. Blijkens de toelichting is men drie keer naar het ziekenhuis gereden en betrof dat een afstand van 288 km. Eén van die drie keer zag op een controle bezoek door [persoon 1] aan het ziekenhuis, zodat 288:3 = 96 km ziet op het vervoer van [persoon 1] zelf. Ook moest hij één keer ter controle naar de bedrijfsarts, wat een afstand van 84 km was. In totaal is er dus 96 + 84 = 180 km voor het slachtoffer zelf gereden, hetgeen neerkomt op een bedrag van 180 x € 0,28 = € 50,40. Daarnaast ziet één keer parkeergeld van € 5 op een ziekenhuisbezoek voor [persoon 1] zelf. In totaal kan dus € 55,40 van deze post worden toegewezen;

* de kosten met betrekking tot de bril van € 266,25 zijn voldoende onderbouwd. Uit het bijgevoegde ziekenhuis dagboek kan worden afgeleid dat de bril beschadigd is geraakt bij het geweldsincident en er is een bon van de ten tijde van het strafbare feit nog maar half jaar oude bril overgelegd. Deze kosten die, zoals vermeld, door de rechtbank worden gezien als een gevolg van hetgeen onder feit 7 primair bewezen is verklaard, komen voor vergoeding in aanmerking. De vordering zal derhalve in zoverre worden toegewezen;

* de kosten met betrekking tot de Blackberry ad € 415,-- zijn onvoldoende onderbouwd. Er zijn geen bonnen overgelegd, omdat men daarover niet beschikte, terwijl evenmin kan worden uitgesloten dat de Blackberry behoort bij een abonnement, waardoor de schade mogelijk lager zou zijn dan het opgegeven bedrag. De vordering zal voor dit deel dan ook niet ontvankelijk worden verklaard;

* het verlies aan verdiencapaciteit door arbeidsongeschiktheid is een direct gevolg van het bewezen verklaarde feit 7 primair en het gevorderde bedrag is voldoende onderbouwd. De vordering komt voor dit deel voor vergoeding in aanmerking en zal in zoverre worden toegewezen;

* de daggeldvergoeding ziekenhuis ad € 130,-- is eveneens een direct gevolg van het bewezen verklaarde feit 7 primair en is voldoende onderbouwd. Het gevorderde bedrag komt de rechtbank redelijk en billijk voor. De vordering komt voor dit deel voor vergoeding in aanmerking en zal in zoverre eveneens worden toegewezen.

Met betrekking tot de vordering tot vergoeding van de immateriële schade overweegt de rechtbank het volgende:

* de door de benadeelde partij gevorderde immateriële schade ad € 8.000,-- komt de rechtbank billijk voor, gelet op het bewezen verklaarde feit 7 primair, de onderbouwing van de vordering en het verhandelde ter terechtzitting. De vordering tot vergoeding van de immateriële schade zal derhalve in zijn geheel worden toegewezen.

Voor wat betreft de kosten van de bril van € 266,25 en € 2000,-- van het totaal toegekende bedrag aan immateriële schadevergoeding heeft te gelden dat [persoon 2] eveneens aansprakelijk kan worden gehouden voor deze bedragen. De rechtbank zal dan ook ten aanzien van deze bedragen bepalen dat indien [persoon 2] dit bedrag geheel of gedeeltelijk heeft betaald, [verdachte] in zoverre zal zijn bevrijd.

Daarnaast dient [verdachte] te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog moet maken. De tot op heden door de benadeelde partij gemaakte kosten worden vastgesteld op nihil.

8.3 Schadevergoedingsmaatregel

De rechtbank ziet als gevolg van verdachtes onder feit 7 primair bewezen verklaarde handelen - kort gezegd: poging doodslag - aanleiding ter zake van de vordering van de benadeelde partij de schadevergoedingsmaatregel van art. 36f van het Wetboek van Strafrecht op te leggen.

9. Toepasselijke wettelijke voorschriften

De volgende wetsartikelen zijn van toepassing:

- artikel 33, 33a, 36c, 36f, 45, 47, 55, 57, 63, 157, 170, 287 van het Wetboek van Strafrecht;

- artikel 26 en 55 van de Wet wapens en munitie.

10. Beslissing

De rechtbank:

Verklaart niet bewezen hetgeen aan verdachte onder 3, 4, 5, 8, 11, 13 en 14 is ten laste gelegd en spreekt hem daarvan vrij.

Verklaart bewezen dat verdachte de onder 1, 2, 6, 7 en 12 ten laste gelegde feiten heeft begaan zoals hiervoor onder 4.7 weergegeven.

Verklaart niet bewezen wat aan verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is aangenomen en spreekt hem daarvan vrij.

Bepaalt dat de onder 1, 2, 6, 7 en 12 bewezen verklaarde feiten de hierboven onder 5. vermelde feiten opleveren.

Verklaart verdachte hiervoor strafbaar.

Veroordeelt verdachte tot een gevangenisstraf voor de duur van VIJFTIEN JAREN.

Bepaalt dat de tijd die verdachte vóór de tenuitvoerlegging van dit vonnis in verzekering en voorlopige hechtenis heeft doorgebracht, bij de tenuitvoerlegging van de opgelegde gevangenisstraf in mindering wordt gebracht, voor zover die tijd niet reeds op een andere straf in mindering is gebracht.

Verklaart verbeurd:

* twee zwarte vuilniszakken

Onttrekt aan het verkeer

* (een onderdeel van) een antitankwapen

* een riem (draagriem antitankwapen)

Verklaart de benadeelde partij het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties/ Rijksgebouwendienst niet-ontvankelijk in de vordering.

Wijst toe de vordering tot vergoeding van de door de benadeelde partij [persoon 1] geleden schade tot een bedrag van € 9.269,59, bestaande uit € 1.269,59 voor de materiële en

€ 8.000,-- voor de immateriële schade, en veroordeelt verdachte tot betaling van dit bedrag aan [persoon 1], voornoemd, rekeningnummer [nummer 5] tegen behoorlijk bewijs van

kwijting.

Veroordeelt verdachte in de kosten door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op nihil, en in de kosten ten behoeve van de tenuitvoerlegging alsnog te maken.

Wijst af de vordering tot vergoeding van de door de benadeelde partij [persoon 1] geleden schade tot een bedrag van € 180,76, welk bedrag bestaat uit € 49 aan kledingkosten en € 131,76 aan reiskosten ivm ziekenhuisopname.

Verklaart de benadeelde partij voor het overige niet-ontvankelijk in de vordering.

Legt verdachte als schadevergoedingsmaatregel ten behoeve van slachtoffer [persoon 1] de verplichting op tot betaling aan de Staat van een bedrag van € 9.269,59 tot aan de dag der algehele voldoening, bij gebreke van betaling of verhaal te vervangen door 81 dagen hechtenis, met dien verstande dat toepassing van de vervangende hechtenis de betalingsverplichting niet opheft.

Bepaalt dat voor zover dit bedrag of een gedeelte daarvan reeds door of namens de medeverdachte aan de benadeelde partij en/of de Staat is betaald, verdachte in zoverre van die verplichting zal zijn ontslagen.

Bepaalt dat betalingen aan de benadeelde partij in mindering strekken op de verplichting tot betaling aan de Staat en dat betalingen aan de Staat in mindering strekken op de verplichting tot betaling aan de benadeelde partij.

Samenstelling rechtbank en uitspraakdatum

Dit vonnis is gewezen door

mr. M.J. Kronenberg, voorzitter,

mr. J.J.M. Uitermark en mr. J.A.M. Jansen, rechters,

in tegenwoordigheid van de griffiers B.H.E. Zuidam en mr. L. Wessels,

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van 26 april 2013.

i De door de rechtbank in de voetnoten als proces-verbaal aangeduide bewijsmiddelen zijn in de wettelijke vorm opgemaakt door personen die daartoe bevoegd zijn en voldoen ook overigens aan de daaraan bij wet gestelde eisen.

ii Het proces-verbaal van verhoor getuige [persoon 6] d.d. 21 september 2011, p. 10013-10016.

iii Het proces-verbaal van verhoor getuige [persoon 7] bij de rechter-commissaris d.d. 5 oktober 2012.

iv Het proces-verbaal van verhoor getuige [persoon 8] d.d. 21 september 2011, p. 10021-10025.

v Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 21 september 2011, p. 10001-10002.

vi Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 11 oktober 2011, p. 10067 en het schriftelijk bescheid, te weten het identificatierapport behorend bij uitvoeringsopdracht 20111497, p. 10070-10071.

vii Het schriftelijk bescheid, te weten blad 2 van het Handboek Explosieven opruimer d.d. 21 december 2001, p. 10075.

viii Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 11 oktober 2011, p. 10067.

ix Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 11 oktober 2011, p. 10066.

x Het verhoor van getuige [persoon 9[ bij de rechter-commissaris d.d. 5 oktober 2012.

xi Het verhoor van getuige [persoon 6] bij de rechter-commissaris d.d. 5 oktober 2012.

xii Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 26 september 2011, p. 10122-10123.

xiii Het proces-verbaal van bevindingen d.d.29 september 2011, p. 10119.

xiv Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 11 oktober 2011, p.10067 en 10068, betreffende de inbeslagname van twee vuilniszakken onder itemnummer [nummer 1]/SIN [nummer 5].

xv Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 23 september 2011, p.10126.

xvi Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 23 september 2011, p. 101009 en 101010, betreffende het dactyloscopisch onderzoek aan de vuilniszakken met itemnummer [nummer 1]/ SIN [nummer 5], waarbij een spoor is aangetroffen welke vervolgens is voorzien van SIN [nummer 2].

xvii Het proces-verbaal van bevindingen d.d.3 december 2012, p.101012.

xviii Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 17 januari 2012, p.10590.

xix Een schriftelijk bescheid, te weten aanvullend onderzoek d.d. 27 juni 2012, opgesteld door [persoon 10], los opgenomen.

xx Het proces-verbaal van onderzoek d.d. 28 september 2011, p. 10134-10141.

xxi Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 26 januari 2012, p. 10559-10561.

xxii Het proces-verbaal uitgewerkt gesprek 23-12-2011 d.d. 4 januari 2011 (de rechtbank begrijpt: 2012), p. 10285-10293.

xxiii Het proces-verbaal d.d. 8 januari 2012, p. 10300-10302.

xxiv Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 30 januari 2012, p. 100665-100681.

xxv Het relaas proces-verbaal d.d. 8 maart 2012, p. 10402-10406.

xxvi Het relaas proces-verbaal d.d. 8 maart 2012, p. 10402-10406.

xxvii Het proces-verbaal bevindingen informant/ infiltrant A-3444 d.d. 8 maart 2012, p. 10407-10409.

xxviii Het proces-verbaal observeren dinsdag 28 februari 2012 d.d. 1 maart 2012, p.10319.

xxix Het proces-verbaal bevindingen inbeslagname motorscooter d.d. 29 februari 2012, p. 10323.

xxx Het proces-verbaal Motorsleutel d.d. 8 januari 2011 (bedoeld zal zijn 2012), p. 10156-10157.

xxxi Het proces-verbaal van aanhouding d.d. 6 januari 2012, p. 10187.

xxxii Het proces-verbaal van doorzoeken van Seat d.d. 8 januari 2012, p. 10200-10201.

xxxiii Het proces-verbaal Bevindingen inbeslagname motorscooter d.d. 29 februari 2012, p. 10323.

xxxiv Het deskundigenverslag van het NFI d.d. 27 april 2012, p. 100720.

xxxv Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 11 oktober 2011, p. 10065-10068.

xxxvi Een deskundigenverslag van het NFI d.d. 27 april 2012, p. 100720-100723.

xxxvii De verklaring van verdachte ter terechtzitting d.d. 28 maart 2013.

xxxviii Het proces-verbaal van observeren 19 december 2011, p. 10164- 10168.

xxxix Het proces-verbaal wapenonderzoek d.d. 2 februari 2012, p. 10613-10614.

xl De verklaring van verdachte ter terechtzitting d.d. 28 maart 2013.

xli Het proces-verbaal wapenonderzoek d.d. 2 februari 2012, p. 10613-10614.

xlii Het proces-verbaal van aangifte door [persoon 1] d.d. 5 december 2011, p. 009.

xliii Het proces-verbaal van verhoor getuige [persoon 1], afgelegd bij de rechter-commissaris op 26 juli 2012, p. 2.

xliv Het proces-verbaal van verhoor getuige [persoon 4], afgelegd bij de rechter-commissaris op 26 juli 2012, p. 1.

xlv Het proces-verbaal verhoor van getuige [persoon 1], afgelegd bij de rechter-commissaris op 26 juli 2012, p. 2.

xlvi Het proces-verbaal van aangifte door [persoon 1] d.d. 5 december 2011, p. 010.

xlvii Het proces-verbaal verhoor van getuige [persoon 1], afgelegd bij de rechter-commissaris op 26 juli 2012, p. 2.

xlviii Het proces-verbaal verhoor van aangever [persoon 1], d.d. 13 december 2011, p. 037-038.

xlix Het proces-verbaal van aangifte door [persoon 1] d.d. 5 december 2011, p. 010 en het als bijlage aan het proces-verbaal gehechte schriftelijk bescheid, te weten een letselfoto van het gezicht van [persoon 1], p. 013.

l Het proces-verbaal verhoor getuige [persoon 11], d.d. 4 december 2011, p. 082-083.

li Het proces-verbaal verhoor getuige [persoon 12] d.d. 6 december 2011, p. 097-099.

lii Het proces-verbaal van aangifte door [persoon 1] d.d. 5 december 2011, p. 010.

liii Het proces-verbaal verhoor van aangever [persoon 1], d.d. 13 december 2011, p. 037.

liv Het proces-verbaal van verhoor [persoon 13] bij de rechter-commissaris d.d. 26 juli 2012, p. 2.

lv Het proces-verbaal verhoor van getuige [persoon 12] bij de rechter-commissaris d.d. 11 september 2012, p. 1.

lvi Het proces-verbaal verhoor van getuige [persoon 4] bij de rechter-commissaris d.d. 26 juli 2012, p. 2.

lvii Een proces verbaal van bevindingen inbeslagneming jas en kogelpunt d.d. 7 december 2011, met als bijlage een bewijs van afgifte door dr. [persoon 14] van een kogel, p. 017-018.

lviii Het proces-verbaal van aangifte door [persoon 1] d.d. 5 december 2011, p. 009-013.

lix Een schriftelijk bescheid, te weten een medische verklaring d.d. 5 december 2011, p. 014-016.

lx Het relaas proces-verbaal stelselmatige informatie inwinning d.d. 8 maart 2012, p. 420.

lxi Het proces-verbaal stelselmatige informatie inwinning d.d. 8 maart 2012, p. 423-425.

lxii Het proces-verbaal van observeren vrijdag 6 januari 2012, p. 100938.

lxiii Het proces-verbaal van aanhouding d.d. 6 januari 2012, p. 10187.

lxiv Het proces-verbaal doorzoeken van Seat d.d. 8 januari 2012, p. 10200-10201.

lxv Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 28 maart 2012, p. 10598 en 10605 (foto 12).

lxvi Het proces-verbaal wapenonderzoek d.d. 2 februari 2012, p. 10610.

lxvii Het proces-verbaal van onderzoek d.d. 7 januari 2012, p. 10250-10252.

lxviii Het proces-verbaal wapenonderzoek d.d. 2 februari 2012, p. 10618.

lxix Het proces-verbaal van bevindingen d.d. 12 januari 2012, p. 10512-10515.

lxx Het proces-verbaal van onderzoek d.d. 7 januari 2012, p. 10247-10249.

lxxi Het proces-verbaal wapenonderzoek d.d. 2 februari 2012, p. 10608-10617.

lxxii De verklaring van verdachte ter terechtzitting d.d. 28 maart 2013.

lxxiii Het proces-verbaal wapenonderzoek d.d. 2 februari 2012, p. 10610 en 10615.

Parketnummer: 13/708127-11

Inzake: [VERDACHTE] blad 9

vonnis

Veroordeling van verdachten voor aanslag op de rechtbank Amsterdam met antitankgranaat

Uitspraak