ECLI:NL:RBAMS:2018:6267

Uitspraak

RECHTBANK DEN HAAG

Zittingsplaats Amsterdam

Bestuursrecht

zaaknummers: AWB 17/16090 (beroep)

AWB 17/16091 (voorlopige voorziening)

V-nummer: [V-nummer]

uitspraak van de enkelvoudige kamer voor vreemdelingenzaken en de voorzieningenrechter van 31 augustus 2018 in de zaken tussen

[eiser] ,

geboren op [geboortedatum] 1998, van Congolese nationaliteit, eiser en verzoeker, hierna te noemen: eiser

(gemachtigde: mr. H.A. de Graaf),

de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, verweerder.

Procesverloop

Bij besluit van 9 augustus 2017 (het primaire besluit) heeft verweerder de aanvraag van eiser van 24 juli 2017 tot het verlenen van uitstel van vertrek op grond van artikel 64 van de Vreemdelingenwet (Vw) 2000 afgewezen. Het daartegen gemaakte bezwaar is bij besluit van 29 november 2017 (het bestreden besluit) ongegrond verklaard.

Op 29 november 2017 heeft de rechtbank het beroepschrift van eiser ontvangen. Bij brief van diezelfde dag is verzocht een voorlopige voorziening te treffen die ertoe strekt de uitzetting te verbieden totdat op het beroep is beslist. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 26 juli 2018. Eiser is verschenen, bijgestaan door zijn gemachtigde. Ook was ter zitting aanwezig E.J. Nyembo Katumbwe, tolk in de taal Swahili. Verweerder was met bericht afwezig.

Overwegingen

Griffierecht

1. Eiser heeft verzocht om vrijstelling van het griffierecht voor de behandeling van zijn beroep wegens betalingsonmacht. De griffier van de rechtbank heeft de gemachtigde van eiser op 16 maart 2018 een formulier toegestuurd waarop kan worden ingevuld dat eiser geen inkomen of vermogen heeft. De gemachtigde van eiser heeft dit formulier op 26 maart 2018 ondertekend retour gestuurd. Gelet hierop wijst de rechtbank het verzoek om vrijstelling van het griffierecht toe en zal de rechtbank het beroep inhoudelijk behandelen, ondanks dat geen griffierecht is voldaan.

Ten aanzien van het beroep

2.1

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden.

2.2

Bij besluit van 26 november 2015 heeft verweerder de asielaanvraag van eiser afgewezen. Het tegen deze beschikking ingestelde beroep is door deze rechtbank en zittingsplaats ongegrond verklaard bij uitspraak van 22 juli 2016 (AWB 15/22618). Deze uitspraak is door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) bevestigd bij uitspraak van 31 augustus 2016 (201605780/1/V2). Omdat de afwijzing van de asielaanvraag daarom in rechte vaststaat en eiser verder geen verblijfsrechtelijke procedures heeft lopen, heeft eiser geen rechtmatig verblijf in Nederland.

2.3

Op 24 juli 2017 heeft eiser een aanvraag ingediend om hem op grond van artikel 64 van de Vw 2000 uitstel van vertrek te verlenen, omdat hij lijdt aan een posttraumatische stressstoornis en een depressie. Verweerder heeft deze aanvraag in het primaire besluit afgewezen. Aan dit besluit heeft verweerder het rapport van een arts van het Bureau Medische Advisering (BMA) van 2 augustus 2017 ten grondslag gelegd.

2.4

Eiser heeft deze rechtbank en zittingsplaats hangende bezwaar verzocht een voorlopige voorziening te treffen. Dit verzoek werd bij uitspraak van 16 november 2017 afgewezen (AWB 17/13641).^[1]

2.5

In het bestreden besluit heeft verweerder de afwijzing gehandhaafd.

Beoordeling BMA-advies en vergewisplicht

3. In het BMA-advies is vermeld dat eiser bekend is met een chronische posttraumatische stressstoornis en een depressieve episode. Eiser wordt hiervoor behandeld door een psycholoog en gebruikt daarnaast medicatie. Het BMA verwacht bij het uitblijven van behandeling geen medische noodsituatie op korte termijn.

4. Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 18 december 2009, ECLI:NL:RVS:2009:BK8644) moet verweerder, indien hij een BMA‑advies aan zijn besluitvorming ten grondslag legt, zich op grond van artikel 3:2 van de Awb ervan vergewissen dat dit naar wijze van totstandkoming zorgvuldig en naar inhoud inzichtelijk en concludent is. Indien aan deze eisen is voldaan, mag verweerder bij de beoordeling van een aanvraag van een zodanig advies uitgaan, tenzij concrete aanknopingspunten aanwezig zijn voor twijfel aan de juistheid of volledigheid ervan.

5.1

Eiser stelt onder verwijzing naar het arrest van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) van 13 december 2016 inzake [partij] tegen België (zaaknummer 41738/10, arrest [partij] ) dat verweerder niet aan zijn vergewisplicht heeft voldaan. Eiser voert in dit verband aan dat het BMA bij de vaststelling dat geen medische noodsituatie zal optreden gebruik heeft gemaakt van het verkeerde (oude en te strenge) criterium van ‘medische noodsituatie’. Eiser leidt uit overweging 183 van het arrest [partij] af dat ook sprake is van een medische noodsituatie als het uitblijven van behandeling zal leiden tot een serieuze, snelle en onomkeerbare verslechtering van zijn gezondheid, resulterend in intens lijden of een significante beperking in levensverwachting. Omdat verweerder dit criterium niet heeft gehanteerd, is het BMA-advies volgens eiser onzorgvuldig tot stand gekomen. Verder voert eiser aan dat het BMA de effecten van de uitzetting op de medische klachten had moeten onderzoeken. In het bijzonder had een onderzoek naar het effect van de omstandigheden in het land van herkomst op zijn psychische gesteldheid niet achterwege mogen blijven. Dit volgt uit overweging 188 en 189 van het arrest [partij] , aldus eiser.

5.2.1

De rechtbank overweegt als volgt.

5.2.2

Uit het in paragraaf A3/7.1.3 van de Vreemdelingencirculaire (Vc) vastgelegde beleid volgt dat verweerder aanneemt dat sprake is van een medische noodsituatie, als de vreemdeling lijdt aan een aandoening waarvan op basis van de huidige medisch-wetenschappelijke inzichten vaststaat dat het achterwege blijven van behandeling binnen een termijn van drie maanden zal leiden tot overlijden, invaliditeit of een andere vorm van ernstige geestelijke of lichamelijke schade.

5.2.3

Verweerder heeft het BMA gevraagd of het uitblijven van behandeling van eiser zal leiden tot een medische noodsituatie op korte termijn. Het BMA heeft deze vraag ontkennend beantwoord. Het BMA geeft daarvoor de volgende motivering: ‘
[…] er zijn geen symptomen beschreven welke levensbedreigend zijn (tentamen suïcide ofwel pogingen zichzelf van het leven te beroven of plannen hiertoe) of op grond waarvan cliënt onbedoeld in levensbedreigende situatie terecht zal komen (psychose met onberekenbaar handelen) noch blijken deze in de afgelopen periode er geweest te zijn. Om deze reden wordt de dood of BOPZ maatregelen niet verwacht. Daarnaast zijn er geen lichamelijke problemen die onbehandeld op korte termijn kunnen leiden tot de dood of ernstige levensbedreiging’.

5.2.4

Verweerder heeft vervolgens aan de hand van het BMA-advies beoordeeld of het uitblijven van behandeling zal leiden tot een medische noodsituatie en zich, in navolging van het BMA, op het standpunt gesteld dat dat niet het geval is. De rechtbank volgt eiser niet in zijn betoog dat verweerder daarbij gebruik heeft gemaakt van het verkeerde criterium van medische noodsituatie. De Afdeling heeft in haar uitspraak van 28 september 2017 (ECLI:NL:RVS:2017:2627) namelijk geoordeeld dat de huidige beoordelingswijze van verweerder in overeenstemming is met de maatstaf die het EHRM in overweging 183 van het arrest [partij] heeft geformuleerd. De rechtbank ziet in het door eiser aangevoerde geen aanleiding om anders te oordelen.

5.2.5

De rechtbank is van oordeel dat het BMA-advies zorgvuldig tot stand is gekomen en dat het BMA met de hiervoor in 5.2.3 weergegeven motivering voldoende inzichtelijk heeft gemaakt dat bij eiser geen medische noodsituatie op korte termijn wordt verwacht.

5.2.6

Omdat het BMA voldoende inzichtelijk heeft gemaakt dat geen medische noodsituatie op korte termijn wordt verwacht bij het uitblijven van medische behandeling, heeft verweerder het in rechtsoverweging 188 en 189 van het arrest [partij] genoemde onderzoek terecht achterwege gelaten. Het betoog van eiser dat verweerder had moeten onderzoeken wat de effecten van de uitzetting op zijn medische klachten zijn, slaagt daarom evenmin.

5.2.7

Het vorenstaande betekent dat de rechtbank eiser niet volgt in het aangevoerde dat verweerder niet heeft voldaan aan zijn vergewisplicht.

Zijn er concrete aanknopingspunten voor twijfel aan de juistheid van het BMA-advies?

6. Voor zover eiser met de in beroep overgelegde brief van Equator van

28 november 2017 mede bedoelt aan te voeren dat hij concrete aanknopingspunten heeft verschaft om te twijfelen aan de juistheid van het BMA-advies volgt de rechtbank eiser hierin niet. Hoewel in de brief is vermeld dat bij eiser sprake is van een verhoogd suïciderisico, wordt die vermelding slechts in zijn algemeenheid in verband gebracht met de bij eiser gestelde diagnose van depressieve stoornis en is die vermelding niet op de persoon van eiser toegespitst. In de brief van Equator staat ook dat er geen voorgeschiedenis is van tentamen suïcide. Verder staat er in de brief dat er vanuit de in de behandeling opgedane ervaringen niet de indruk bestaat dat er sprake is van gevaarlijk gedrag voor eiser zelf dan wel zijn omgeving. Hieruit volgt juist dat eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat er sprake is van een verhoogd risico op suïcide. Met het bovenstaande heeft eiser aldus niet geconcretiseerd dat het BMA-advies onjuist of onvolledig is. De uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 3 november 2017 (ECLI:NL:RVS:2017:2986) maakt deze conclusie niet anders. In dat individuele geval was, in tegenstelling tot het geval van eiser, namelijk wel aannemelijk gemaakt dat sprake was van een hoog risico op suïcide.

7. Omdat uit het vorenstaande volgt dat het BMA-advies concludent en inzichtelijk is en eiser geen concrete aanknopingspunten heeft verschaft voor twijfel aan de juistheid of volledigheid van dat advies, is de rechtbank van oordeel dat verweerder de besluitvorming op basis van het BMA-advies mocht nemen. Dit betekent dat de rechtbank eiser niet volgt in zijn standpunt dat hij aannemelijk heeft gemaakt dat hij door zijn gezondheidstoestand een reëel risico loopt op schending van artikel 3 van het EVRM.

Hoorplicht

8. Tot slot volgt de rechtbank eiser niet in zijn stelling dat de in artikel 7:2, eerste lid van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) neergelegde hoorplicht is geschonden. Op grond van artikel 7:3, aanhef en onder b, van de Awb kan van het horen van een belanghebbende worden afgezien indien het bezwaar kennelijk ongegrond is. Gelet op het hiervoor overwogene bestond er naar het oordeel van de rechtbank redelijkerwijs geen twijfel over de conclusie dat het bezwaar van eiser ongegrond was, waardoor verweerder van het horen heeft kunnen afzien.

9. De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Ten aanzien van het verzoek om een voorlopige voorziening

10. De gevraagde voorziening strekt er toe de uitzetting te verbieden totdat is beslist op het beroep. In het onderhavige geval is er geen aanleiding tot het treffen van de gevraagde voorziening, omdat de rechtbank heden op het beroep heeft beslist.

Ten aanzien van het beroep en het verzoek om een voorlopige voorziening

11. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

Beslissing

De rechtbank,

in de zaak geregistreerd onder nummer: AWB 17/16090,

- verklaart het beroep ongegrond.

De voorzieningenrechter,

in de zaak geregistreerd onder nummer: AWB 17/16091,

- wijst het verzoek af.

Deze uitspraak is gedaan door mr. L.Z. Achouak el Idrissi, rechter, tevens voorzieningenrechter, in aanwezigheid van mr. C.C.H. Hersbach griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 31 augustus 2018.

griffier rechter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Conc.: CH

D: C

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen vier weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep instellen bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (adres: Raad van State, Afdeling bestuursrechtspraak, Hoger beroep vreemdelingenzaken, Postbus 16113, 2500 BC 's-Gravenhage). Naast de vereisten waaraan het beroepschrift moet voldoen op grond van artikel 6:5 van de Awb (zoals het overleggen van een afschrift van deze uitspraak) dient het beroepschrift ingevolge artikel 85, eerste lid, van de Vw 2000 een of meer grieven te bevatten. Artikel 6:6 van de Awb (herstel verzuim) is niet van toepassing. Tegen de uitspraak op het verzoek om een voorlopige voorziening staat geen rechtsmiddel open.