Uitspraak
RECHTBANK DEN HAAG
Team belastingrecht
zaaknummers: SGR 12/5861 en 12/5893
uitspraak van de meervoudige kamer van 1 mei 2013 in de zaken tussen
[X], gevestigd te [Z], eiseres
(gemachtigde: [A]),
en
de inspecteur van de Belastingdienst [te P], verweerder.
Procesverloop
Eiseres heeft op 13 mei 2011 belasting van personenauto’s en motorrijwielen (Bpm) op aangifte voldaan. Met dagtekening 29 april 2011 heeft verweerder aan eiseres een naheffingsaanslag Bpm opgelegd.
Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar van 29 juni 2012 de bezwaren tegen de voldoening op aangifte en tegen de naheffingsaanslag gegrond verklaard.
Eiseres heeft hiertegen beroep ingesteld.
Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 november 2012.
Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door haar gemachtigde, bijgestaan door
[B]. Namens verweerder zijn verschenen [C],
[D], [E], [F], [G], [H] en [I].
Ter zitting zijn tevens de beroepen behandeld die door de gemachtigde zijn ingediend met de zaaknummers: SGR 12/4188, SGR 12/4755, SGR 12/4982, SGR 12/5067, SGR 12/5198, SGR 12/5461, SGR 12/5518, SGR 12/5674, SGR 12/5713, SGR 12/5731, SGR 12/5823,
SGR 12/5856, SGR 12/5859, SGR 12/5950, SGR 12/5974, SGR 12/5976, SGR 12/6062, SGR 12/6153, SGR 12/6232, SGR 12/6265, SGR 12/6266, SGR 12/6322, SGR 12/6353, SGR 12/6407, SGR 12/6637, SGR 12/6715, SGR 12/6720, SGR 12/6730, SGR 12/7099,
SGR 12/7792, SGR 12/7793, SGR 12/7794, SGR 12/7795, SGR 12/7800, SGR 12/7801, SGR 12/7818, SGR 12/8277 en SGR 12/9572.
Hetgeen in die zaken is aangevoerd en overgelegd wordt geacht tevens te zijn aangevoerd en overgelegd in deze zaken.
De rechtbank heeft op 19 december 2012 het onderzoek heropend teneinde eiseres in de gelegenheid te stellen de rechtbank van nadere informatie te voorzien. Partijen hebben nadere stukken ingediend en vervolgens desgevraagd ermee ingestemd dat een nadere zitting achterwege blijft. De rechtbank heeft daarop het onderzoek gesloten.
Overwegingen
Feiten
1. Eiseres heeft op 15 april 2011 aangifte Bpm (de aangifte) gedaan ter zake van de registratie in het Nederlandse kentekenregister van een personenauto van het merk Volkswagen, type Golf 2.0 TDI High Line (de registratie) voor een bedrag van € 1.272.
2. Met dagtekening 29 april 2011 heeft verweerder aan eiseres een naheffingsaanslag Bpm opgelegd ten bedrage van € 2.868 omdat volgens hem de verschuldigde belasting
€ 4.140 bedraagt.
3. Op 13 mei 2011 heeft eiseres het bedrag van € 1.272 voldaan.
4. In één geschrift met dagtekening 6 mei 2011 heeft eiseres bezwaar gemaakt tegen de voldoening op aangifte en tegen de naheffingsaanslag.
5.Verweerder heeft bij de uitspraken op bezwaar het totaal van de ter zake van de registratie verschuldigde belasting verminderd tot € 3.489 (€ 4.140 - € 167 - € 484) en een bedrag aan heffingsrente vergoed van in totaal € 4. Verweerder zegt daarbij toe dat, indien de Hoge Raad in de cassatieberoepen die de staatssecretaris heeft ingesteld tegen de uitspraken met zaaknummers 11/00328, 11/00220 en 11/00486 oordeelt dat de naheffingsaanslagen aldaar prematuur zijn opgelegd, hij alsnog ambtshalve geheel tegemoet zal komen aan het bezwaar tegen de naheffingsaanslag.
Geschil
6. Tussen partijen is in geschil of de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. Verder zijn in geschil de hoogte van de verschuldigde belasting, van het bedrag dat verweerder aan heffingsrente heeft vergoed en van de kostenvergoeding die verweerder voor het bezwaarschrift heeft toegekend.
7. Eiseres stelt dat verweerder niet bevoegd is een naheffingsaanslag op te leggen voordat de volgens de aangifte verschuldigde belasting is voldaan. De naheffingsaanslag dient daarom geheel te worden vernietigd. Verder is eiseres van mening dat zij een te hoog bedrag op aangifte heeft voldaan. Zij wijst in dit verband op het arrest van de Hoge Raad van 2 maart 2012, nr. 11/00785, LJN: BV7393. Ter zitting heeft eiseres aangevoerd dat verweerder een beleid kent op grond waarvan, in afwijking van de wettelijke bepalingen, rente wordt vergoed vanaf de datum van voldoening van de belasting en dat dit beleid in het voorliggende geval ten onrechte niet is toegepast. Eiseres heeft bij brief van 7 januari 2013 een viertal uitspraken op bezwaar overgelegd waaruit volgens haar dit beleid blijkt.
8. Verweerder stelt dat eiseres bij het beroep tegen de naheffingsaanslag geen processueel belang heeft, gezien zijn toezegging dat hij ambtshalve de naheffingsaanslag zal vernietigen als de beslissing van de Hoge Raad daartoe aanleiding geeft. Voor het overige heeft eiseres volgens verweerder evenmin nog een processueel belang omdat bij de uitspraken op bezwaar reeds volledig rekening is gehouden met de gevolgen van genoemd arrest. Verweerder stelt dat de heffingsrente is berekend overeenkomstig de wettelijke bepalingen en dat er geen beleid bestaat op grond waarvan over een langere periode dan volgens die bepalingen heffingsrente wordt vergoed. In reactie op de door eiseres op
7 januari 2013 overgelegde stukken stelt verweerder dat het beroep inzake de heffingsrente niet-ontvankelijk moet worden verklaard. Volgens verweerder is de kostenvergoeding in bezwaar terecht gematigd tot een bedrag van in totaal € 109, omdat deze zaken en andere zaken waarvoor gemachtigde namens andere belanghebbenden bezwaarschriften heeft ingediend sterk op elkaar lijken.
9.1. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vernietiging van de naheffingsaanslag, vaststelling van de verschuldigde belasting op een bedrag van € 0 en tot toekenning van een hoger bedrag aan heffingsrente dan reeds is vergoed. Verder verzoekt eiseres verweerder te veroordelen tot vergoeding van de daadwerkelijk gemaakte kosten van bezwaar en beroep omdat verweerder zijn beslissingen op bezwaar tegen beter weten in heeft genomen.
9.2. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen voor zover deze zien op de kostenvergoeding en voor het overige tot niet-ontvankelijkverklaring van de beroepen.
10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.
Beoordeling van het geschil
De naheffingsaanslag
11. Volgens artikel 1, tweede lid, van de Wet op de belasting van personenauto’s en motorrijwielen 1992 (de Wet) is de belasting verschuldigd ter zake van de registratie van de personenauto. De belasting moet op grond van artikel 6, eerste lid van de Wet op aangifte worden voldaan. Op grond van artikel 6, tweede lid, aanhef en onder a, sub 1º, van de Wet moet de belasting die is verschuldigd ter zake van de registratie van een auto worden betaald voordat het kenteken op naam is gesteld.
12. Op grond van artikel 20 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (Awr) kan indien belasting die op aangifte behoort te worden voldaan geheel of gedeeltelijk niet is betaald, de te weinig geheven belasting worden nageheven. Artikel 20 Awr staat in het voorliggende geval dan ook alleen naheffing toe wanneer de belasting die ter zake van de registratie van de auto is verschuldigd en betaald had moeten worden, niet is voldaan. Dat deze grond voor naheffing zich voordoet kan pas worden vastgesteld op het moment dat de registratie van de auto heeft plaatsgevonden. Dit brengt mee dat een naheffingsaanslag pas kan worden opgelegd nadat het kenteken op naam is gesteld (vergelijk gerechtshof
’s-Gravenhage, 13 januari 2012, BK 11/00220, LJN: BV2075).
13. Nu de naheffingsaanslag is opgelegd voordat het kenteken op naam is gesteld, kan deze niet in stand blijven en dient deze te worden vernietigd. Het beroep gericht tegen de naheffingsaanslag moet dan ook gegrond worden verklaard.
De verschuldigde belasting
14. Volgens de aangifte is eiseres een bedrag aan Bpm verschuldigd van € 1.272. Naar aanleiding van het bezwaarschrift heeft verweerder met inachtneming van het arrest van de Hoge Raad van 2 maart 2012 een teruggaaf verleend van € 167 waarmee de op aangifte verschuldigde belasting is vastgesteld op een bedrag van € 1.105.
Eiseres heeft in het beroepschrift niet gemotiveerd waarom het bedrag van € 1.105 onjuist is en heeft het door haar bepleite bedrag van nihil niet cijfermatig onderbouwd. Ook anderszins is niet aannemelijk geworden dat het bedrag van € 1.105 onjuist is. De rechtbank ziet daarom geen reden uit te gaan van een lager bedrag dan bij de uitspraak op het bezwaarschrift uiteindelijk is vastgesteld. Het beroep dient in zoverre ongegrond te worden verklaard.
Heffingsrente
15. Artikel 24a, derde lid, van de Awr bewerkstelligt dat een beroep tegen een uitspraak op bezwaar waarbij tevens heffingsrente is vergoed ook een beroep is tegen die heffingsrentebeschikking. Het beroep tegen de heffingsrente is derhalve ontvankelijk.
16. Volgens artikel 30f, derde lid, aanhef en onderdeel d, sub 2º, van de Awr wordt bij een teruggaaf van Bpm heffingsrente vergoed over het tijdvak dat aanvangt drie maanden na het einde van het kalenderjaar waarop de teruggaaf betrekking heeft en eindigt op de dag van dagtekening van het afschrift van de uitspraak waaruit de teruggaaf blijkt. Gesteld noch gebleken is dat verweerder een lager bedrag aan heffingsrente heeft vergoed dan op grond van deze wettelijke bepaling verschuldigd is. Eiseres heeft met hetgeen zij daartoe heeft aangevoerd en overgelegd niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van enig beleid van verweerder op grond waarvan over een langer tijdvak heffingsrente wordt vergoed. Het enkel overleggen van enkele uitspraken van de inspecteur van de Belastingdienst[te J] is daarvoor, tegenover de weerspreking door verweerder dat een dergelijk beleid bestaat, onvoldoende. Voor zover eiseres met de door haar overgelegde uitspraken op bezwaar een beroep heeft willen doen op schending van het gelijkheidsbeginsel, verwerpt de rechtbank dit beroep. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat in de door haar aangevoerde gevallen sprake is geweest van begunstigend beleid of van een oogmerk tot begunstiging. Verder is niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van het achterwege blijven van een juiste wetstoepassing in de meerderheid van de met deze zaak vergelijkbare gevallen. Het beroep inzake de heffingsrente dient daarom ongegrond te worden verklaard.
Kostenvergoeding in bezwaar
17. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank met de naheffingsaanslag niet een besluit genomen waarvan op dat moment reeds vaststond dat het in een daartegen ingestelde bezwaar- of beroepsprocedure geen stand zou houden. Op het moment van het opleggen van de naheffingsaanslag was er nog geen eenduidige jurisprudentie omtrent de rechtsgeldigheid van naheffingsaanslagen als hier in geding (zie de uitspraken van deze rechtbank van 31 maart 2011, nr. AWB 11/1842, LJN: BQ3221 en van rechtbank Breda van 22 april 2011, nr. AWB 10/2343, LJN: BQ6152). Ten aanzien van de voldoening op aangifte geldt dat deze plaatsvindt op initiatief van de belanghebbende en dat daarbij geen sprake is van een besluit door verweerder. Derhalve kan niet gesteld worden dat verweerder ter zake tegen beter weten in heeft gehandeld. De stelling van eiseres dat verweerder de werkelijke kosten van het bezwaar dient te vergoeden, treft daarom geen doel.
18. Verweerder heeft in de uitspraken op bezwaar in totaal een kostenvergoeding van
€ 109 (twee maal € 54,50) toegekend. Hij heeft zich daarbij op het standpunt gesteld dat de gemachtigde diverse identieke of nagenoeg identieke bezwaarschriften heeft ingediend die moeten worden aangemerkt als samenhangend in de zin van artikel 3 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). Naar het oordeel van de rechtbank stelt verweerder zich terecht op het standpunt dat sprake is van samenhangende bezwaarschriften. Strikte toepassing van artikel 3 van het Besluit en de bij het Besluit behorende bijlage leidt echter, gezien de grote hoeveelheid samenhangende bezwaarschriften, tot een zodanig lage vergoeding per bezwaarschrift dat daarmee geen recht wordt gedaan aan doel en strekking van artikel 7:15 van de Algemene wet bestuursrecht. Verweerder heeft daarom met de toekenning van een kostenvergoeding van € 54,50 per beslissing op bezwaar deze vergoeding niet op een te laag bedrag vastgesteld. Het beroep dient in zoverre ongegrond te worden verklaard.
Proceskosten beroep
19. Dat de bij 17 vermelde uitspraken van de rechtbanken in hoger beroep zijn vernietigd, leidt niet tot het oordeel dat verweerder bij zijn beslissing op bezwaar de naheffingsaanslag tegen beter weten in niet heeft vernietigd. Tegen de uitspraak van het gerechtshof ’s-Gravenhage van 13 januari 2012 is immers cassatie ingesteld zodat die beslissing nog niet onherroepelijk vaststond ten tijde van de beslissing op bezwaar. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding verweerder te veroordelen tot vergoeding van de werkelijke proceskosten. Andere bijzondere omstandigheden als bedoeld in artikel 2, derde lid, van het Bpb, die vergoeding van de werkelijke kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand rechtvaardigen, zijn gesteld noch gebleken.
20. Naar het oordeel van de rechtbank is in ieder geval voor wat betreft de op deze zitting behandelde zaken, sprake van samenhang als bedoeld in artikel 3 van het Besluit. Een strikte toepassing van het Besluit en de daarbij behorende bijlage zou echter in een zodanig lage proceskostenvergoeding resulteren dat geen recht wordt gedaan aan doel en strekking van artikel 8:74 van de Awb. De rechtbank stelt de proceskostenvergoeding daarom met toepassing van artikel 2, derde lid van het Besluit vast op € 236.
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart het beroep gegrond voor zover het is gericht tegen de naheffingsaanslag;
- verklaart het beroep voor het overige ongegrond;
- vernietigt de uitspraak op bezwaar inzake de naheffingsaanslag;
- vernietigt de naheffingsaanslag en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats
treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten tot een bedrag van € 236, te betalen aan
eiseres;
- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 310 aan eiseres te vergoeden.
Deze uitspraak is gedaan door mr. G.J. Ebbeling, voorzitter, en mr. T. van Rij en
mr. K.M. Braun, leden, in aanwezigheid van H.J. Habetian, griffier.
De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 1 mei 2013.
griffier voorzitter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof Den Haag (belastingkamer), Postbus 20021,
2500 EA Den Haag.
Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:
1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.
2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;
b. een dagtekening;
c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;
d. de gronden van het hoger beroep.