Uitspraak
Rechtbank noord-holland
Zittingsplaats Haarlem
Bestuursrecht
zaaknummers: HAA 19/2628 en HAA 19/2629
uitspraak van de enkelvoudige kamer van 23 juni 2020 in de zaken tussen
[X] , wonende te [Z] , eiser
(gemachtigde: J.A. Klaver),
en
de inspecteur van de Belastingdienst, kantoor Amsterdam, verweerder.
Procesverloop
HAA 19/2628
Verweerder heeft aan eiser over het jaar 2013 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (aanslagnummer [# 1] ) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 19.946. Daarbij heeft verweerder een beschikking inzake belastingrente gegeven ten bedrage van € 195.
HAA 19/2629
Verweerder heeft aan eiser over het jaar 2014 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (aanslagnummer [# 2] ) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 20.158. Daarbij heeft verweerder een beschikking inzake belastingrente gegeven ten bedrage van € 88.
Bezwaar en beroep (beide zaken)
Verweerder heeft bij uitspraken op bezwaar de navorderingsaanslagen en de beschikkingen inzake belastingrente gehandhaafd.
Eiser heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep ingesteld.
Verweerder heeft verweerschriften ingediend.
Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 12 mei 2020 te Haarlem. Op de zitting is ook de zaak met nummer HAA 19/3079 behandeld.
Eiser heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door [A] en [B] .
Overwegingen
Feiten
1. Eiser heeft voor de jaren 2013 en 2014 aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen gedaan. De echtgenote en fiscaal partner van eiser, [C] , heeft dat niet gedaan.
2. Op 26 juli 2016 heeft [D] , bevoegd arts aan de afdeling cardiologie van het VUmc , een ‘Dieetbevestiging 2015’ getekend, waarin hij bevestigt dat [C] zich permanent moet houden aan een natriumbeperkt dieet.
Geschil3.Het geschil gaat over de volgende vragen:
a) Heeft eiser in de jaren 2013 en 2014 recht op persoonsgebonden aftrek voor de extra kosten van een door de fiscaal partner van eiser op medisch voorschrift gehouden dieet?
b) Heeft eiser in de jaren 2013 en 2014 recht op persoonsgebonden aftrek voor extra kleding en beddengoed voor zichzelf alsmede daarmee samenhangende extra uitgaven en, zo ja, voor welk bedrag?
c) Mag ter zake van de navorderingsaanslagen invorderingsrente in rekening worden gebracht?
Beoordeling van het geschil
Dieetkosten
4. Eiser stelt dat zijn echtgenote hartpatiënt is en daarom een natriumbeperkt dieet moet volgen. Net zoals andere huisartsen in [Z] weigert de huisarts van de echtgenote echter consequent medische verklaringen af te geven. De cardioloog van het VUmc is wel bereid geweest te bevestigen dat de partner van eiser een natriumbeperkt dieet wegens hartfalen moet volgen. Eiser voegt daaraan toe dat zij al vanaf 2012 het VUmc bezoekt. Eiser klaagt voorts dat verweerder geen geloof wilde hechten aan zijn verklaringen en dat verweerder geen vertrouwensarts heeft aangewezen.
5. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de door eiser overgelegde stukken geen steun bieden voor de stelling dat de fiscaal partner van eiser al vóór 2015 op medisch voorschrift een natriumbeperkt dieet hield in verband met hartfalen. Dat de eigen huisarts geen verklaring wil afleggen, komt voor rekening van eiser, aldus verweerder.
6. Op grond van artikel 6.17, eerste lid, van de Wet IB 2001 (tekst 2013 en 2014) behoren tot de uitgaven voor specifieke zorgkosten onder meer de uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan voor de extra kosten van een op medisch voorschrift gehouden dieet tot een bedrag bepaald bij ministeriële regeling. Artikel 6.17, achtste lid, van de Wet IB 2001 bepaalt dat bij ministeriële regeling nadere regels kunnen worden gesteld met betrekking tot de inhoud van het bedoelde voorschrift. Hieraan is invulling gegeven in artikel 37 van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 (tekst 2013 en 2014). Het vijfde lid van dit artikel bepaalt dat het voorschrift ten minste de volgende informatie moet bevatten:
a. gegevens waaruit blijkt dat degene die het voorschrift afgeeft medicus of diëtist is;
b. naam, praktijkadres, telefoonnummer en handtekening van de medicus of diëtist die het voorschrift afgeeft;
c. naam, adres en burgerservicenummer van de persoon aan wie het dieet is voorgeschreven;
d. het ziektebeeld en de aandoening van de persoon, bedoeld in onderdeel c, en de dieettypering van het voorgeschreven dieet;
e. de dagtekening van het voorschrift, de ingangsdatum van het te volgen dieet en indien van toepassing de einddatum van het te volgen dieet.
7. De door eiser overgelegde verklaring van 26 juli 2016 voldoet niet aan deze vereisten. Met name de ingangsdatum van het dieet valt hieruit niet af te leiden. Dit klemt te meer nu de verklaring geruime tijd na het verstrijken van de onderhavige belastingjaren is afgegeven en volgens het bovenschrift daarop geen betrekking heeft.
8. Voor zover eiser betoogt dat het ontbreken van een voorschrift hem niet kan worden tegengeworpen, omdat huisartsen in [Z] weigeren verklaringen af te geven als gevolg van door verweerder uitgeoefende druk, kan de rechtbank hem niet volgen in dit betoog. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet aannemelijk gemaakt dat verweerder in zijn geval zodanige problemen met betrekking tot de bewijslevering heeft doen ontstaan dat van eiser in redelijkheid niet langer kan worden gevergd dat hij voldoet aan de op hem rustende bewijslast. Het ontbreken van een verklaring die kan worden aangemerkt als een voorschrift in de zin van artikel 37 van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 blijft daarom voor risico van eiser. Om dezelfde reden bestond voor verweerder geen aanleiding een andere arts aan te wijzen.
Extra kleding en beddengoed
9. Eiser stelt dat hij lijdt aan een chronisch huidprobleem. Hij betoogt dat hij daarom recht heeft op persoonsgebonden aftrek voor extra kleding en beddengoed.
10. Verweerder betwist dat de door eiser opgevoerde uitgaven voortvloeien uit ziekte of invaliditeit die ten minste een jaar duren of vermoedelijk duren. Uit de recepthistorie van de apotheek kan slechts worden opgemaakt dat eiser in de periode van 5 juni 2012 tot en met 5 juli 2012 een medicijn gebruikte tegen een huidprobleem en dat hem op 15 september 2014 nogmaals een geneesmiddel voor een zodanig probleem is voorgeschreven.
11. Artikel 6.17, eerste lid, van de Wet IB 2001 bepaalt onder meer dat uitgaven voor specifieke zorgkosten alleen voor aftrek in aanmerking komen voor aftrek indien het gaat om uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan. Met betrekking tot uitgaven voor extra kleding en beddengoed alsmede daarmee samenhangende extra uitgaven kunnen op grond van artikel 6.17, eerste lid, letter g, van de Wet IB 2001 bij ministeriële regeling aanvullende regels worden gesteld. Krachtens die bepaling is in artikel 38, eerste lid, letter b, van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 voorgeschreven dat de ziekte of invaliditeit ten minste een jaar heeft geduurd of vermoedelijk zal duren. Aangezien het hier telkens voorwaarden betreft om in aanmerking te komen voor een aftrekpost, rust de bewijslast dat in dit geval aan deze voorwaarden is voldaan – gelet op de gemotiveerde betwisting door verweerder – op eiser.
12. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet aan deze bewijslast voldaan. Het dossier bevat geen stukken waaruit kan worden opgemaakt dat eiser in de onderhavige jaren leed aan meer dan incidentele huidproblemen. De enkele verklaring van eiser is, gelet op de gemotiveerde betwisting door verweerder, onvoldoende om tot een andersluidende conclusie te komen.
Invorderingsrente
13. Eiser klaagt dat een gebrek aan voortvarendheid bij verweerder hem op zal zadelen met grote bedragen aan invorderingsrente.
14. Verweerder acht zich niet bevoegd over de invorderingsrente uitlatingen te doen.
15. Niet in geschil is dat de invorderingsrente waar eiser over klaagt (nog) niet is vastgesteld bij beschikking als bedoeld in artikel 30 van de Invorderingswet 1990. Dat betekent dat eisers beroep in dit opzicht niet een belastingaanslag of voor bezwaar vatbare beschikking betreft en dus niet voldoet aan de vereisten van artikel 26, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen. Eisers beroep dient daarom in zoverre niet-ontvankelijk te worden verklaard.
Slotsom
16. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen niet-ontvankelijk te worden verklaard voor zover ze betrekking hebben op de invorderingsrente en dienen ze voor het overige ongegrond te worden verklaard.
Beoordeling van de verzoeken om vergoeding van immateriële schade
17. Eiser heeft verzocht om vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden moet worden aangesloten bij de uitgangspunten als neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005, ECLI:NL:HR:2005:AO9006. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt als regel aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.
18. Verweerder heeft de bezwaarschriften tegen de aan eiser over de belastingjaren 2013 en 2014 opgelegde navorderingsaanslagen ontvangen op 15 november 2017. Verweerder heeft uitspraken op de bezwaren gedaan met dagtekening 6 mei 2019. Vanaf de datum van ontvangst van de bezwaarschriften tot aan de uitspraak van de rechtbank, 23 juni 2020, is meer dan twee jaar verstreken. Van bijzondere omstandigheden die een langere termijn dan twee jaar rechtvaardigen, is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake.
19. De onderhavige zaken zijn zowel in bezwaar als in beroep gezamenlijk behandeld met een andere zaak van eiser met nummer HAA 19/3079. Die zaak heeft in hoofdzaak betrekking op hetzelfde onderwerp als deze procedure. Dat betekent dat voor al die zaken gezamenlijk slechts eenmaal het tarief van € 500 per halfjaar wordt gehanteerd (zie HR 21 maart 2014, ECLI:NL:HR:2014:540, r.o. 2.5.2).
20. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, zal de rechtbank verweerder veroordelen tot het betalen van een schadevergoeding van 2/3 * € 1.000 = € 666,67 voor de overschrijding van de redelijke termijn.
Proceskosten
21. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Hierbij wordt in aanmerking genomen dat het verzoek om vergoeding van immateriële schade in de zaak met het nummer HAA 19/3079 met de verzoeken om vergoeding van immateriële schade in de onderhavige zaak samenhangen in de zin van het Besluit proceskosten bestuursrecht. De te vergoeden kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op twee derde van € 525 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 0,5 nu de proceskostenvergoeding uitsluitend wordt toegekend vanwege de immateriële schadevergoeding, vgl. HR 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660) = € 350.
Beslissing
De rechtbank:
- verklaart de beroepen niet-ontvankelijk voor zover ze betrekking hebben op de invorderingsrente, en
- verklaart de beroepen voor het overige ongegrond;
- veroordeelt verweerder tot vergoeding van de immateriële schade van eiser tot een bedrag van € 666,67;
- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 350; en
- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 47 aan eiser te vergoeden.
Deze uitspraak is gedaan door mr. C. Maas, rechter, in aanwezigheid van mr. W.G. van Gastelen, griffier. Deze uitspraak is gedaan op 23 juni 2020. Als gevolg van de maatregelen rondom het coronavirus is deze uitspraak niet uitgesproken op een openbare uitsprakenzitting. Zodra het openbaar uitspreken weer mogelijk is, wordt deze uitspraak, voor zover nodig, alsnog in het openbaar uitgesproken.
griffier rechter
Afschrift verzonden aan partijen op:
Rechtsmiddel
Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na verzending hoger beroep instellen bij het gerechtshof Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312,
1000 BH Amsterdam.
Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:
1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.
2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:
a. de naam en het adres van de indiener;
b. een dagtekening;
c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;
d. de gronden van het hoger beroep.