Uitspraak
22 oktober 2002
Strafkamer
nr. 01842/01
ES/SM
Hoge Raad der Nederlanden
Arrest
op het beroep in cassatie tegen een arrest van het Gerechtshof te Leeuwarden van 23 februari 2001, nummer 24/001166-99, in de strafzaak tegen:
[verdachte], geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1974, wonende te [woonplaats].
1. De bestreden uitspraak
Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Arrondissementsrechtbank te Groningen van 30 november 1999 - de verdachte ter zake van "openlijk met verenigde krachten geweld plegen tegen personen" veroordeeld tot één maand gevangenisstraf, voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaren en voorts tot het verrichten van onbetaalde arbeid ten algemenen nutte voor de duur van zestig uren, in plaats van één maand gevangenisstraf.
2. Geding in cassatie
Het beroep is ingesteld door de verdachte. Namens deze hebben mr. J.M. Sjöcrona en mr. D.V.A. Brouwer, beiden advocaat te 's-Gravenhage, bij schriftuur een middel van cassatie voorgesteld. De schriftuur is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.
De Advocaat-Generaal Jörg heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.
3. Beoordeling van het middel
3.1. Het middel bevat onder meer de klacht dat uit de bewijsmiddelen niet kan volgen dat de verdachte zelf het slachtoffer, [...], tegen het hoofd heeft geslagen en/of gestompt.
3.2. Ten laste van de verdachte is bewezenverklaard dat "hij op 13 december 1998 in de gemeente Stadskanaal met anderen, op een voor het publiek toegankelijke plaats en in een voor het publiek toegankelijke ruimte, te weten in en om discotheek [A] aan de [b-straat] te [plaats C], openlijk met verenigde krachten geweld heeft gepleegd tegen [het slachtoffer], welk geweld bestond uit het navolgende:
- het slaan en/of stompen tegen het hoofd van die [slachtoffer]."
3.3. Bij de beoordeling van deze klacht moet worden vooropgesteld dat voor een veroordeling ter zake van art. 141, eerste lid (oud), Sr is vereist dat de betrokkene deel uitmaakte van een groep die geweld heeft gepleegd en dat van betrokkene zelf in dat verband enige gewelddadige handeling is uitgegaan (vgl. HR 10 juli 2001, NJ 2001, 687 rov. 4.6).
3.4. De bewezenverklaring berust onder meer op de volgende bewijsmiddelen:
een verklaring van de verdachte:
"In de nacht van 12 op 13 december 1998 was ik als portier werkzaam in discotheek [A] te [plaats C]. Ik kreeg voor het eerst met [het slachtoffer] te maken toen ik door een caissière te hulp werd geroepen. [Het slachtoffer] hing over de kassa en ging tegen de caissière tekeer. Ik pakte hem bij de schouder en trok hem van de kassa weg. Eerst bracht ik hem verder het portaal in, later leidde ik hem naar buiten. [Betrokkene 1] liep mee. Buiten lukte het me niet contact te krijgen met [het slachtoffer]. [Het slachtoffer] zwaaide wild met zijn armen en we probeerden hem rustig te krijgen door hem met zijn armen tegen een muur te drukken. Ik meen dat ik [het slachtoffer] bij zijn hand vast had. [Betrokkene 1] had [het slachtoffer] bij zijn arm vast. [Betrokkene 2], ook wel [...] genoemd, was er ook bij. Omdat de situatie buiten veel bekijks trok leek het ons verstandiger met [het slachtoffer] weer naar binnen te gaan. Wij, [betrokkene 1], [betrokkene 2] en ik, zijn samen met [het slachtoffer] naar binnen gegaan en dat ging vrij wild. [Het slachtoffer] wilde echter weer naar buiten waarop ik hem met de vlakke hand een duw naar binnen gaf. Het is mogelijk dat hij daardoor ten val kwam."
een verklaring van [betrokkene 1]:
"In de nacht van 12 op 13 december 1998 was ik werkzaam in de discotheek [A] te [plaats C]. Omstreeks 03.00 uur zag ik [verdachte] met [het slachtoffer] aan komen lopen. [Verdachte] had [het slachtoffer] op dat moment bij de schouder vast. Ik liep met [verdachte] mee naar buiten toe. Nadat [verdachte] en ik bezig waren geweest met pogingen met [het slachtoffer] een gesprek aan te gaan en dit niet lukte, kwam [het slachtoffer] agressief op [verdachte], die schuin voor me stond, af. Ik zelf was op dat moment, door de houding van [het slachtoffer] en zijn agressie tegenover ons, ontzettend kwaad op [het slachtoffer]. Toen [het slachtoffer] op dat moment agressief op [verdachte] af kwam, maakte ik over, danwel langs [verdachte] heen, een beweging in de richting van [het slachtoffer]. Ik heb hem geraakt."
3.5. Uit de gebezigde bewijsmiddelen heeft het Hof kunnen afleiden dat de verdachte met een ander een groep heeft gevormd van waaruit [het slachtoffer] is geslagen en/of gestompt, en dat de verdachte zelf die [slachtoffer] heeft geduwd tijdens of voorafgaand aan dat slaan en/of stompen en aldus ook zelf geweld heeft gebruikt. Aldus is de bewezenverklaring naar de eis der wet met redenen omkleed.
3.6. De kennelijk aan het middel ten grondslag liggende opvatting dat uit de bewijsmiddelen moet volgen dat van de verdachte zelf het geweld, zoals dat is bewezenverklaard, is uitgegaan vindt geen steun in het recht. In zoverre faalt het middel.
3.7. Ook de overige klachten van het middel kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu deze niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.
4. Slotsom
Nu het middel niet tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.
5. Beslissing
De Hoge Raad verwerpt het beroep.
Dit arrest is gewezen door de vice-president W.J.M. Davids als voorzitter, en de raadsheren B.C. de Savornin Lohman en E.J. Numann, in bijzijn van de waarnemend-griffier L.J.J. Braber, en uitgesproken op 22 oktober 2002.